Rozdział 11

DNA - Little Mix

Poczłapałam swoim niewyspanym cielskiem ciemnymi korytarzami, szurając stopami. Ledwo szłam, byłam strasznie wyczerpana. Przez przerażające teorie Jamesa nie spałam pół nocy, a mój umysł zaplątał się w niekończących się przypuszczeniach i wytłumaczeniach.

To, co przedstawił mi James miało sens. Harry rzeczywiście wydawał się być zawsze o krok do przodu i od tak wiedzieć, co się za czym kryło. Był tak bystry, jak i silny. Wiedział o pewnych sprawach, pomimo że siedział zamknięty w celi przez większość dnia. Podczas burzy znalazł piwnicę wręcz za szybko. A jeżeli naprawdę zamordował jeszcze więcej kobiet niż myślałam, jak lepiej odciągnąć od siebie zarzuty niż udawać tego, który jedynie natknął się na ciała?

Poza tym, wyglądał na takiego, który mógł opanować sztukę manipulacji. Mógł jakoś zastraszyć albo skłonić ochroniarza, żeby dał mu klucz. Mógł nawet współpracować z Thomasem. Sam jego protekcjonalny ton, jakby miał coś na ciebie sprawiał, że wyglądał na zwyrodnialca. Tak czy inaczej, był mordercą. Nie żeby wcześniej nie obdarł kobiet ze skóry.

Wszystko, co wyjaśnił mi James w drodze do domu z naszej randki, każde zdanie miało sens. Im więcej mówił, tym bardziej zaczynałam myśleć, że mordercą wcale nie był żaden pracownik.

Ale tak bardzo jak bym chciała wierzyć, że znaleźliśmy już zabójcę, tak coś tu nie grało. Coś nie pasowało. Nie w Jamesa teoriach, ale w Harrym. Coś w tej całej sytuacji było nie tak. Moja intuicja kłóciła się z moim sumieniem, część mnie wierząca, że to był Harry i część mnie, która wiedziała, że jakimś sposobem to nie był on.

Więc teraz krążyłam umysłem tam i z powrotem, próbując dopasować wszystkie te zdarzenia. Potrzebowałam odpowiedzi. Odpowiedzi na temat Cynthii, odpowiedzi na to, czemu Kelsey tak dziwnie się zachowywała i odpowiedzi na to, czy Harry był zabójcą czy nie. A kogo lepiej o to zapytać, jak nie samego Harry'ego?

Wiem, że to było pewnie głupie, bo mógł obrać mnie później na swoją następną ofiarę, jeżeli by wiedział, że go podejrzewałam. Ale jakoś się nie bałam. I już mnie to nawet nie obchodziło. Chciałam tylko wiedzieć, co było grane. Weszłam więc do kafeterii, a moje oczy przeleciały po pokoju w poszukiwaniu wysokiego chłopaka o pełnych ustach.

Ale niczego nie znalazłam, tylko tłum postaci przypominających zombie, którymi byli inni pacjenci. Musiał się znowu spóźnić. Usiadłam przy stoliku, który nieoficjalnie został uznany za nasz. Położyłam głowę na złożonych rękach i pozwoliłam sobie nieco przymknąć oczy. Odpocznę tylko dopóki nie przyjdzie. Żeby trochę się uspokoić, pomyślałam o wczorajszej nocy i trosce Jamesa, kiedy wyjaśniał mi swoje teorie po zapłaceniu za naszą kolację. Kamień spadł mi z serca, gdy po wyjściu nie zauważyłam żadnego prześladowcy śledzącego nas. Ktoś, kto to robił, prawdopodobnie sobie poszedł. Pomyślałam też o tym, jak się z Jamesem przytuliliśmy, kiedy mnie podrzucił do domu i przypomniałam sobie jego zapach podobny do zapachu cynamonu. Z tymi uspokajającymi myślami wystarczyła tylko chwila, żebym odpłynęła do krainy snów. Na wpół śpiąco podniosłam gwałtownie głowę, gdy usłyszałam, że ktoś przyszedł.

- Cynthia - odezwał się ochrypły głos Harry'ego, wyrywając mnie ze snu - Cynthia Porter - jego ciemne brwi niemalże stykały się, gdy intensywnie myślał przysuwając swoje krzesło do mnie.

- Tak? - spytałam, przecierając oczy - Co z nią?

Mrugnęłam parę razy dla przebudzenia, wpatrując się w Harry'ego w oczekiwaniu. I kiedy tak skanowałam jego sylwetkę, mogłam przysiąc, że przystojniał z sekundy na sekundę. Im dłużej na niego patrzyłaś tym bardziej cię pochłaniał, zwodził do jego ciemnego świata i sprawiał, że nigdy nie chciałaś już go opuścić. Masywne mięśnie widoczne były pod jego skórą, ciągle gładką i opaloną, chociaż nie widziała słońca od miesięcy. Jego włosy były kępą rozczochranych loków odgarniętych do tyłu odsłaniając jego fascynujące oczy i pełne wargi.

- Przypomnij mi, jak ona wyglądała - poprosił.

Ziewnęłam.

- Ciemne blond włosy, około trzydziestki, brązowe oczy chyba. A co?

Harry spojrzał na mnie poważnie, wydawał się pogrążony głęboko w myślach.

- Wydaje mi się, że ją pamiętam.

To mnie rozbudziło.

- Na prawdę? - zapytałam, tym razem żywiej.

- Ta. Jest bardzo szczupła, prawda? Zawsze ma te wory pod oczami? - odpowiedział.

- Tak! - wykrzyknęłam - To ona! Dzięki Bogu, już myślałam, że zwariowałam.

Harry zachichotał na mój zachwyt, uwydatniając głębokie dołeczki w swoich policzkach.

- Wiesz, trochę ją przypominasz - droczył się - Cholera, spałaś w ogóle ostatniej nocy?

- Nie - zamarudziłam, potrząsając głową - Nie mogłam spać...

Harry otworzył szeroko oczy, patrząc na mnie z zaskoczeniem.

- James nie dawał ci spać, co? - zasugerował

- Nie! - zaprotestowałam, odwracając głowę, by ukryć rumieniec wkradający się na moje policzki - Nic takiego nie miało miejsca.

- Kłamiesz - ciągnął jeszcze bardziej ochrypłym głosem niż zwykle - Założę się, że cię przeleciał, prawda?

Wpatrywałam się po prostu w ścianę, nie dając mu satysfakcji z zobaczenia znowu rumieńca pojawiającego się na jego słowa na moich policzkach. Był śmielszy niż zwykle, zaskakując mnie swoim dosadnym słownictwem. I jakby tego było mało, podskoczyłam, kiedy poczułam go znacznie bliżej niż myślałam. Jego usta ledwo dotykające mojego ucha.

-Nie powiem, że nie jestem zazdrosny - wyszeptał, a jego gorący oddech wzbudził we mnie dreszcze. Poczułam, jakby całe moje ciało się paliło. Harry był tak seksowny, jego obecność przyciągała każdego dookoła. Ale to było za wiele i nie miałam pojęcia, jak zareagować. Powinnam go odepchnąć i dać z liścia za jego błędne przypuszczenia, ale z jakiegoś powodu tego nie zrobiłam. Mącił mi w głowie. Raz był taki sarkastyczny, zarozumiały i prowokującym, a potem wyznawał mi swoje największe lęki i ratował mi życie. Wydawało się, jakby jego ciemna strona była fasadą, maską, która miała uchronić go przed tą brutalną instytucją. A przynajmniej taką miałam nadzieję, bo znacznie bardziej lubiłam tego drugiego Harrego.

Ciągle nie zmienił swojej pozycji, a każdy jego wydech przyprawiał mnie o mrowienie skóry na szyi i czułam słaby zapach papierosów w jego oddechu. Sprawiał, że czułam się niekomfortowo i zbyt komfortowo jednocześnie. Czekałam aż coś zrobi, cokolwiek, żebym ja nie musiała. Ale się nie ruszał.

- Zamierzasz się przesunąć? - zapytałam go
- A ty? - odparł, ciągle tajemniczo pomrukując, a ja mogłam wręcz słyszeć jak jego usta formują się w uśmieszek. Racja. Powinnam się ruszyć.
- A propos Cynthii - powiedziałam, by szybko zmienić temat, gwałtownie się od niego odsuwając. Zaśmiał się mrocznie, ale ciągle patrzył na mnie wygłodniałymi oczami i przypomniało mi się, jak pierwszy raz tutaj razem siedzieliśmy. Kiedy wędrował dłonią po moim udzie, a ja cała dygotałam ze strachu. Już się nie bałam.

Wow, to wspomnienie wydawało się takie odległe, a minęło zaledwie parę tygodni. Bardziej tęskniłam za Harrym, niż czułam do niego wstręt i nienawiść. Ale jak mogłam go nienawidzić po tym, jak uratował mi życie? No popatrzcie tylko na te jego głębokie dołeczki i piękne oczy...

- Słucham... - powiedział Harry próbując kontynuować rozmowę.
- Racja - odpowiedziałam, zdając sobie sprawę z tego, że byłam zbyt zajęta wgapianiem się w niego by dokończyć zdanie. Dawaj, Rose, zbierz się do kupy.
- Więc, pamiętasz ją?
- Ta - odparł - Zastanawiałem się nad tym wczoraj wieczorem i pojawiła mi się w głowie jej twarz. Chyba pamiętam, jak mówiła na tych "grupowych zajęciach", które mamy co tydzień i są cholernie głupie. Chodzimy już do terapeutów, to nie jest kurwa klub anonimowych alkoholików. Nie wiem, po co mamy siedzieć w kółku i opowiadać sobie nasze smutne historyjki.
- Ta, nie obchodzi mnie to - rzuciłam - Cieszę się tylko, że ktokolwiek ją pamięta, przynajmniej nie jestem walnięta.
- Tak, ale jak inni mogą jej nie pamiętać? Czemu tylko my? - zapytał Harry.
- Nie wiem - odpowiedziałam - Tego właśnie nie rozumiem. Po co Pani Hellman miałaby kłamać? Po co Kelsey miałaby kłamać?
- Może Pani Hellman wie kim jest Cynthia i ucisza Kelsey - zasugerował.
- Tak, ale czemu?

Siedzieliśmy przez chwilę próbując wymyślić sensowne wyjaśnienie. Jego brwi zetknęły się, gdy wpatrywał  w coś się bez celu, głęboko zamyślony jakby rzeczywiście chciał pomóc. Jeszcze przed sekundą w zasadzie mówił mi, że chciałby się ze mną przespać, a teraz, proszę, razem próbujemy rozwiązać zagadkę.

- A może... - zaczął, ciągle rozmyślając - A może ona była jakimś testem.
- Testem? - powtórzyłam.
- Tak, tak, testem.

Musiałam mieć zakłopotanie wymalowane na twarzy, bo Harry kontynuował.

- No, bo posłuchaj. Kiedy byłem w tej piwnicy i znalazłem ciała, widziałem też coś innego. Widziałem wszystkie te diagramy i obrazy ludzkiego mózgu, mnóstwo zakrwawionych łóżek szpitalnych. To było dziwne. Więc może przeprowadzają na pacjentach testy, grzebią im w mózgach albo jakoś tak. A kiedy testy źle pójdą czy coś może pozbywają się ciał i nie chcą, żeby ktoś zadawał pytania, więc Pani Hellman każe wszystkim udawać, że nigdy nie istnieli. Wiem, że to może brzmieć nieprawdopodobnie, ale tylko to mi przychodzi na myśl.

Musiałam przetworzyć to, co właśnie usłyszałam i nagle coś zaczęło mi świtać. Przypomniałam sobie, co znalazłam podczas mojej "wycieczki" kilka tygodni temu. Przypomniałam sobie, jak zobaczyłam imię kobiety i napis "test #309 pacjent 20" nabazgrany na kawałku kartki w tym pokoju zawalonym papierami. To miało sens. To by wyjaśniało cały ten problem z Cynthią i czemu widziałam te rysunki.

- Harry, chyba masz rację - powiedziałam zszokowana i wystraszona - Co jeśli przeprowadzają operacje i próbują modyfikować ludzkie mózgi czy coś?
- Wow, genialne. Szkoda, że sam na to nie wpadłem - powiedział z sarkazmem - Ale nie wiem, to tylko domysły. Poza tym, co my możemy zrobić? Nawet nie wiemy na pewno, czy to o to chodzi.

Miałam namotane w głowie jeszcze bardziej niż przedtem.

- Cóż, jestem pracowniczką, więc mogłabym się rozejrzeć i powęszyć tu czy tam. Ale ty za to jesteś po drugiej stronie. Wiesz pewnie więcej niż ja. Gromadź wszystko na ten temat i wypytuj o Cynthię albo operacje. Znaczy, jeżeli chcesz.
- Jasne - powiedział - Nie tylko ty chcesz się dowiedzieć, co się z nią stało, to kurwa dziwne, że jesteśmy jednymi ludźmi, którzy ją pamiętają.

Przytaknęłam, szczęśliwa, że jesteśmy po jednej stronie. Może mi naprawdę dużo pomóc.

- Myślisz, że te operacje mają coś wspólnego z zabójcą? - spytałam
- Nie - odparł potrząsając głową - To byłoby bez sensu, nie obdzieraliby ludzi ze skóry jak już z nimi skończą. Ale nie zapędzajmy się tak, nie jesteśmy niczego pewni.

Skinęłam. Harry był naprawdę mądry, a już na pewno jak na kogoś, u kogo podejrzewano niepoczytalność. Siedzi tu za obdarcie ze skóry trzech kobiet, a mógł zamordować nawet więcej, ale chce pomóc mi dowiedzieć się, co się stało i uratował mi życie. Jeżeli rzeczywiście zabił te kobiety, jak twierdzi sędzia i sąd, czemu nie dał mi tamtej nocy zginąć?

- A jak już mówimy o zabójcy - ciągnął Harry zanim jeszcze zdążyłam dokończyć myśl - Chciałem z tobą o czymś porozmawiać.
- Okej - powiedziałam, dając mu sygnał, aby mówił dalej
- Chcę, żebyś trzymała się z daleka od Jamesa - spojrzał na mnie poważnie, a jego oczy ciemniały z każdą chwilą wpatrywania się w moje.

Zaskoczył mnie swoją prośbą i przez przypadek powiedziałam na głos to, nad czym się zastanawiałam.

- Dlaczego?
- Myślę, że to on jest mordercą.

Czy on sobie żarty stroi? Teraz oboje myślą o sobie nawzajem jak o mordercach? Przysięgam, że mój mózg zaraz eksploduje.

- Niby czemu? - zapytałam z poczuciem, że muszę bronić Jamesa
- Nie mogę go rozgryźć. Jest zbyt grzeczny, nie kupuję tego.

Potrząsnęłam głową zdezorientowana. Pomysł Jamesa przynajmniej miał jakiś sens. Miał wytłumaczenie na to, czemu Harry mógłby być winny. Ale cała ta wymówka Harrego "Nie mogę go rozgryźć" jakoś mnie nie przekonywała.

- Harry, razem z Jamesem pracujemy i wracamy do domu prawie codziennie. Byliśmy nawet wczoraj na kolacji. Jeżeli naprawdę jest mordercą to czemu nie wykorzystał tych wszystkich okazji, które miał do zabicia mnie? Gdyby był zabójcą to już bym była martwa.
- Nawet tak nie mów, kurwa - rozkazał mi chrapliwym głosem - Posłuchaj, ja wiem, że to nie ma sensu, ale coś tu nie gra. Zupełnie, Rose. Musisz się od  niego trzymać z daleka.
- Nic nie muszę, Harry. Oczywiście, że będę ostrożniejsza przy Jamesie, ale dopóki nie dasz mi do tego prawdziwego powodu, dlaczego miałby coś takiego robić, będę się z nim przyjaźnić tak długo, jak chcę.

Harry nic nie mówił, patrzył tylko na stolik Wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że nigdy nic nie jadł podczas lunchu. Chociaż mu się nie dziwiłam, tutejsze jedzenie było obrzydliwe. Zaciskał szczękę i wiedziałam, że chciał mnie przekonać, że James zabił te kobiety, ale nie miał żadnego dowodu. James nie wyglądał na takiego, który mógłby zamordować kogokolwiek, choć Harry zwykle miał rację w wielu sprawach. Mogę być trochę ostrożniejsza, ale bardzo wątpiłam w to, że coś złego mogłoby mi się przy nim wydarzyć. Tak, jak powiedziałam - gdyby miał mnie zabić, to już by to zrobił.

- Nie mówmy już to tym - powiedziałam, by przerwać milczenie - Może byśmy zagrali znowu w Zagadkę czy coś? - zaproponowałam, chociaż wydawało się to głupie grać w gry planszowe w takim momencie.

Harry wypuścił długi wydech zanim jego elektryzujące spojrzenie znowu spotkało moje i odebrało mi dech.

- Dobra, ale obiecaj mi dwie rzeczy.
- Okej, jakie? - spytałam.
- Po pierwsze uważaj na siebie. Nie chcę, żeby coś złego ci się stało, okej? Jesteś jedyną osobą, z którą mogę tu porozmawiać i jakoś przed tobą otwieram się bardziej niż przed tymi wszystkimi terapeutami. Jeżeli bym z tobą nie rozmawiał to zwariowałbym jeszcze bardziej. Potrzebuję cię, Rose.

Serce podskoczyło mi do gardła, kiedy usłyszałam jego ostatnie zdanie. Pierwszego dnia, kiedy go poznałam, myślałam, że rozmawia ze mną tylko dlatego, że to była jakaś jego gierka. Jakbym była tylko zabawką. Ale po tym, jak dwa tygodnie temu uratował mnie przed Normanem doszło do mnie, że on właściwie może lubić spędzać ze mną czas. A teraz zrozumiałam, że byłam dla niego więcej niż dziewczyną do gry w karty. Byłam jedyną osobą, która z nim rozmawiała, tak naprawdę rozmawiała i traktowała jak człowieka. Gdybym odeszła nie miałby żadnego przyjaciela, żeby podzielić się z nim swoimi przemyśleniami. Zostaliby tylko terapeuci, którzy próbowali ustalić stopień jego obłąkania. Byliśmy przyjaciółmi? Wiem, że był pacjentem psychiatryka, a ja asystentką pielęgniarek, ale to nie był zwykły stosunek między pacjentem a pracownikiem. Może rzeczywiście mnie potrzebował.

Przypomniało mi się, jak raz przeczytałam, że psychopaci świetnie radzą sobie z udawaniem ludzkich emocji i to może właśnie robił Harry. Ale jego słowa brzmiały szczerze i uwierzyłam, że jego ostatnie zdanie było prawdą.

- Okej - przysięgłam - Będę ostrożna.
- Dobrze - skinął - A po drugie, musisz mi coś obiecać.

Nic dobrego z tego nie będzie.

- Jeżeli ogram cię w Zagadkę - zaczął, a ja nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. Spodziewałam się czegoś trochę bardziej...poważniejszego. Mój śmiech wywołał na twarzy Harrego uśmieszek, a nastrój dramatycznie zmienił się w przeciągu kilku sekund - Jeżeli cię ogram, musisz mi coś przynieść.
- Co? - spytałam.

Kokieteryjny uśmiech pojawił się na jego ustach.

- Tabliczkę czekolady. Ostatnio nie jadam nic poza tym gównianym jedzeniem robionym z Bóg wie czego. Naprawdę dużo myślałem ostatnio o czekoladzie.
- Dobra, jasne. Mogę się za to wkopać w niezłe kłopoty, ale i tak przegrasz, więc to bez różnicy.
- Stoi - rzucił wyzwanie.



Wygrał. Każdy jego ruch był idealnie zaplanowany i w przeciągu dziesięciu minut wykonał swój ostatni ruch z największa starannością. Naprawdę zależało mu na tej czekoladzie. I opłaciło się, bo mnie ograł. Gdy prawidłowo zgadł mordercę, broń i pokój krzyknął "TAKKKK!" i nawet wstał z krzesła, jakby siedząc nie mógł się wystarczająco nacieszyć, a jego pięści zaciśnięte były w geście zwycięstwa nad jego głową. Uśmiechał się tak szeroko, że i ja musiałam. Jego głębokie dołeczki i białe zęby były oszałamiające, byłam pod wrażeniem.

- Wisisz mi tabliczkę czekolady - wyszczerzył się, gdy już się uspokoił.
- Na to wygląda - uśmiechnęłam się. Tak naprawdę cieszyłam się, że mnie pobił, bo widok jego tak szczęśliwego, był sam w sobie nagrodą. Nie wiem, co takiego było w tym uśmiechu, że chciałam widzieć go jak najczęściej, morderca czy nie.

Ale oboje przestaliśmy się uśmiechać, kiedy James podszedł do stolika. Nie wyglądał na zadowolonego, że śmiałam się z Harrym po tym, co powiedział mi wczoraj wieczorem.

- Część - przywitał się
- Hej.

Harry spojrzał na ochroniarza i nagle zesztywniał. Patrzyłam to na Jamesa to na Harrego, a napięcie  między nimi było wyczuwalne na kilometr. Oboje oskarżali się wzajemnie o bycie mordercą i nie znosili siebie do granic możliwości. Przynajmniej na to wyglądało, kiedy tak zabijali się wzrokiem. Któryś z nich był zabójcą albo żaden. To mógł być ktoś, na kogo wcale nie zwracamy uwagi albo ktoś z innego piętra. To mógł być którykolwiek pracownik Wickendale.

Ale jakoś czułam, że wcale tak nie jest. Coś podpowiadało mi, że zabójca jest w tym pomieszczeniu. Wydawałoby się oczywiste, że tą osobą jest Harry, ale nieskalana niewinność Jamesa była podejrzana. Lecz wcale nie najgorsza była niewiedza. Najgorsze było to, że oboje byli mi bliscy. I wtedy uświadomiłam sobie, że w tym horrorze którykolwiek przystojny mężczyzna byłby mordercą, z pewnością stałabym się jego kolejną ofiarą.

- Harry - powiedział James, a mnie zdziwiło to, że odezwał się do pacjenta, a nie do mnie.

Harry nie odpowiedział tylko patrzył na niego wściekle.

- Twój ochroniarz, Brian rozchorował się i poszedł do domu,  więc mam cię zabrać z powrotem do celi.
- Teraz? - spytał Harry.
- Tak, teraz.

O w dupę. Lunch kończył się za pół godziny, musiałam tu jeszcze zostać. Nie ma mowy, żebym mogła ich śledzić albo sama zaprowadzić Harry'ego. Na samą myśl, że ta dwójka miałaby iść razem pustymi korytarzami przyprawiała mnie o dreszcze. Mam nadzieję, że się nie pozabijają.

- Pa, Rose - powiedział Harry zanim wstał, przewyższając Jamesa prawie o pół głowy. Ochroniarz nie wyglądał na wystraszonego, pewnie raczej czuł się pewniej z pistoletem w kaburze przypiętej do paska.

Obserwowałam ich, gdy wychodzili z kawiarenki aż minęli drzwi i zniknęli mi z pola widzenia.


HARRY'S POV

Szliśmy z Jamesem opustoszałym korytarzem w stronę mojej celi. Z całej siły starałem się nie rozwalić mu tej głupiej chłopięcej twarzyczki. To nie była długa droga, ale właśnie kurwa taka wydawała się dla mnie. Przysięgam, każda minuta wydawała się rokiem, a napięta cisza wrzeszczała, brak jakiegokolwiek dźwięku ogłuszał. Ale wolałem już ciszę niż to, co powiedział James, aby ją przerwać.

- Harry, chciałem z tobą o czymś porozmawiać.

Nie odpowiedziałem, mając nadzieję, że się po prostu zamknie. Ale mówił dalej.

- Nie znam cię. Ledwo zamieniliśmy parę słów, ale widzę, że coś knujesz. I cokolwiek to jest, nie chcę, żebyś mieszał do tego Rose. Zależy mi na niej i chcę, żebyś trzymał się od niej z daleka.

Dosłownie zastygłem w miejscu, gwałtownie zaciskając pięści ze złości.

- Jaja sobie kurwa robisz? - spytałem - Jesteś taki fałszywy, James. Ty i te twoje wieczorne spacerki i romantyczne kolacyjki. Wszystkich wrabiasz. Ją wrabiasz. Ale ja tego nie kupuję. I nie jesteś po prostu fałszywy, jesteś kurwa głupi. Czemu według ciebie to ja zabiłem te kobiety? Jak miałbym to zrobić skoro jestem zamknięty w celi przez cały czas?

Chciałem zbić Jamesa z tropu poprzez moje oskarżenia, ale najwyraźniej mi się nie udało.

- Nawet tak nie mów - powiedział - Wiem, że zabiłeś te kobiety. Robiłeś takie rzeczy wcześniej. No bo przecież dlatego tu jesteś, tak?

Nie miałem odpowiedzi i nie musiałem mieć, bo James gadał dalej.

- Ja już się postaram o to, żebyś nie zrobił tego samego Rose. Jesteś chory. Jesteś obrzydliwą szumowiną i mam nadzieję, że spłoniesz w piekle za to, co zrobiłeś tym kobietom.

I na to wybuchłem. Wściekłość płynęła w moich żyłach, a moja szczęka była mocno zaciśnięta, gdy wpadłem w furię zanim nawet mogłem przemyśleć, co ja wyprawiam. Chwyciłem Jamesa obiema rękami za kołnierz i popchnąłem go na ścianę tak mocno jak tylko mogłem, a jego głowa zderzyła się z cegłami. Jego stopy ledwo dotykały ziemi. Czułem jak napinają mi się mięśnie, kiedy tak go trzymałem. Wtedy mnie to nie obchodziło. Przygwoździłem go i nie miałem zamiaru puścić, żeby wyciągnął swój pistolet. Patrzyłem mu groźnie w oczy, chcąc zobaczyć w nich strach. Bał się czy nie?

- Nigdy więcej tak do mnie nie mów - wysyczałem przez zaciśnięte zęby, a mój głos był tak niski i głęboki, że mogłem czuć jak drga w mojej klatce piersiowej - Albo cię kurwa zabiję.

Uśmiechnąłem się jak najstraszliwiej, jak tylko mogłem i wtedy zobaczyłem przerażenie w jego oczach, patrząc na niego jeszcze chwilę. Pomyślałem, że mógłbym teraz odejść i nie byłby w stanie mnie powstrzymać. Ale coś mnie powstrzymywało przed ucieczką. Coś mi podpowiadało, żeby nigdzie nie iść.

Więc nie odszedłem. Puściłem go i obróciłem się, by odejść do swojej celi zostawiając go oniemiałego za sobą. Kiedy usiadłem na swoim skrzypiącym łóżku widziałem, że stoi na drugim końcu korytarza, ciągle się nie ruszając.

-Wydaje mi się, że powinien mnie pan teraz zamknąć. Dziękuję za pańską służbę.

Kiedy mnie usłyszał wreszcie się poruszył i szybko podszedł, by zamknąć drzwi do celi nie patrząc na mnie ani nic nie mówiąc. Usłyszałem kliknięcie zamka przy drzwiach i brzęk kluczy Jamesa, gdy wkładał je z powrotem do kieszeni.

Wystawiłem mu środkowy palec, kiedy szedł korytarzem, aż zniknął mi z oczu.
_______________________
HEJ!!!!!!!! rozdział jest wcześniej z okazji URODZIN HARRY'EGO ♥
MAM NADZIEJĘ, ŻE WIDZIELIŚCIE TELEDYSK DO MIDNIGHT MEMORIES WSDFGHYJUHASDF ZAJEBISTY JEST!
James dzisiaj srał pod koniec rozdziału, a Harry zachowywał się jak proper psycho haha. co myślicie? ~natalia :)x
zapraszam też tutaj xx http://blink-harry-styles-fanfiction.blogspot.com/
PS Nowy rozdział dopiero w przyszły poniedziałek, jako, że ten macie wcześniej i jest dłuższy niż zazwyczaj:*