Rozdział 23

La la la song - American Horror Story: Coven Soundtrack

HARRYS' POV

Chociaż wiara jest często wystawiana na próbę i ważona na szali naszych serc powodując strach, my ciągle się zastanawiamy. Choć wydawałoby się, że nasze obawy o to, że możemy utonąć pod ciężarem miłości były tak duże, jak katastrofy na morzu, my zawsze szukaliśmy pomocy.  Każdy człowiek boryka się z miłością. Jest ona naszą największą mocą lub największą słabością. Pod jej uwodzicielskim wpływem możemy się rozwijać, lub łamać. Kiedy ciało jest zmęczone cierpieniem, a płuca z trudem łapią świeże powietrze, by uzupełnić utraconą siłę, kruszone są nadzieje i rozdrabniana jest siła. Bez względu na to, jak twardy wydaje się człowiek, pod skórą są uczucia miłości i słabości.

Te zasadnicze uczucia sprawiają, że dusze są kruszone i serca łamane. Czasem nawet do tego stopnia, że się zmieniamy, ponieważ nawet najgorsi przestępcy i najbardziej szkodliwe czarne charaktery mają słabe punkty. Pomimo zdrowego rozsądku każdy z nas może stać się psychotyczny, możemy poczuć, jak szaleństwo wypełnia nasze żyły. Nie możemy nic zrobić i nie możemy ukryć tego, jak ciemność pochłania nasze dawne światło, które chowa się w cieniu strachu. Nie zdarza się to każdemu, a przynajmniej nie w takim stopniu. Tylko ten, który widział jak mroczny jest świat, co spowodowało jego okrucieństwo, poddawany jest tej niestabilności psychicznej. Ale wszyscy w jakimś sensie dotykamy "totalnego dna". Nieważne czy jesteśmy psychotyczni, czy nie.

Wraz z zamknięciem w szpitalu psychiatrycznym przyszła niepewność, kiedy to "totalne dno" może się pojawić. To może stać się teraz, kiedy moje plecy wciąż są obandażowane, a nadzieja związana z ucieczką wygląda na coraz bardziej możliwą każdego dnia. Biorąc pod uwagę moje nudne otoczenie, ponurość i strach przed miejscem, w którym mieszkałem, może to być moim największym problemem. Albo może być jeszcze gorzej?

Większość czasu spędzałem śpiąc w mrocznych zakamarkach ponurej celi, ale mógł w końcu nadejść taki dzień, w którym sen nie będzie chciał się pojawić. Mógł kiedyś nadejść czas, w którym spędzałbym długie wieczory skulony w kłębek mamrocząc, kołysząc się w przód i w tył lub dołączyłbym do reszty pacjentów, krzyczących i próbujących się wydostać z grubych metalowych prętów, które trzymały ich noc po nocy.

Do tego dnia, choć miałem nadzieję, że nigdy on nie nadejdzie, mój umysł był spokojny, wraz z wcześniej wspomnianym snem. Sny mogły zmniejszyć prawdziwość bólu i zmniejszyć obecne mury. Mogły one być przyjemnymi myślami, takimi jak wspomnienia o pójściu do zoo z mamą lub lody czy śmiech, albo Rose Winters z jej długimi, układającymi się w luźne fale włosami. Ale sny mogą być również koszmarne, podobnie jak te podczas pobytu w Wickendale, na przykład ja w moim łóżku, kiedy jestem już stary i słaby lub pobity na śmierć przez strażników, czy jedzony przez potwory znajdujące się w cieniu rzuconym wzdłuż cementowej podłogi.

Ale przynajmniej sny sprawiały, że mogłem przez chwilę żyć gdzieś indziej, być kimś innym. Mógłbym zostać w moich snach i być szczęśliwym na zawsze, jeśli byłoby to możliwe. Nawet gdybym wiedział, że nie są prawdziwe wolałbym żyć we śnie, niż będąc obudzonym, ponieważ moje świadome myśli były jeszcze mroczniejsze niż najgorsze koszmary.

Z dnia na dzień, jak moja nuda stawała się coraz większa, a moje myśli zaczęły się przepychać do świadomości, bałem się, że w końcu mój świat snów i rozsądek się roztrzaskają, a ja będę miał tego dość. Bałem się, że moje utrzymujące się "totalne dno" i moja granica wytrzymałości zbliży się niepostrzeżenie, a ja zmienię się w jeszcze bardziej obłąkaną wersję siebie. Zazwyczaj byłem pewny siebie i obojętnie spokojny, ale te cechy powoli nikły, gdy moje serce zaczynało walić na widok bata, a ja przesiąkałem obawami o to, że ktoś, kogo kocham mógł zostać oddalony ode mnie. Uderzyło mnie uczucie chęci zabicia, a jeśli James byłby tam tego dnia, nie miałem wątpliwości, że mógłbym to zrobić. Te chęci nie należały do normalnych, chęci morderstwa. Ale ja nie mogłem ich kontrolować i wiedziałem, że ucieczka z Wickendale była jedynym sposobem, by je zatrzymać.

Miałem nadzieję, że Rose uda się mnie stąd wyciągnąć, była ona moją ostatnią nadzieją. A jeśli nie, to chciałem by chociaż tu została. Zaczęła być ona jedyną rzeczą na której mi zależało, a ja potrzebowałem jej bardziej niż kiedykolwiek. Mogła tu zostać, ponieważ nie wydawało się, żeby James był gdzieś blisko, a ja wtedy wiedziałem, że była bezpieczna i szczęśliwa. Było to egoistyczne, wiem, ponieważ zasługiwała na więcej niż Wickendale, ale nie mogłem jej pomóc i miałem nadzieję, że nie zostawi mnie tutaj samego.

Była naiwna i zawsze chciała wszystko wiedzieć, ciągle zadawała pytania i początkowo piekielnie mnie to irytowało. Po prostu uważałem, że była gorąca i się nudziłem. Ale potem zdałem sobie sprawę, że była po prostu ciekawska, była zafascynowana wszystkim tym, czego nie wiedziała. Od początku również słuchała tego, co miałem do powiedzenia. Większość osób ignoruje mnie i nie chce poświęcić dla mnie sekundy, ale ona poświęciła dla mnie swój czas. Była troskliwa i mądra. Zbyt mądra. Było w niej również trochę ognia, mam na myśli to, że chciała ująć seryjnego mordercę na własną rękę.  To co mnie do niej przyciągnęło, jak sądzę, to właśnie jej ogień. A podczas godzin, które razem spędziliśmy uświadomiłem sobie, że zapomniałem jakie to uczucie być zakochanym i tęskniłem za nim.

ROSE'S POV

Przerażające wydarzenia, które miały miejsce w domu Jamesa zaledwie kilka dni temu nie przestawały odtwarzać się w mojej głowie. Wspomnienia były chwilami wygaszane, ale wciąż nie mogłam całkiem pozbyć się tych myśli. Nigdy nie byłam tak przerażona w całym moim życiu, a paraliżujący i wstrząsający szok płonął stale w moim umyśle. A tym, co było równie przerażające był fakt, że zniknął od tego czasu, a miejsce jego pobytu nie było znane.

Równie zagadkowa była jego matka. Pani Hellman była bezlitosna i zła, ale może nie do tego stopnia, by uczestniczyć w obdzieraniu ze skóry tych kobiet. Prawdopodobnie nie była ona świadoma jego straszliwych działań i nie wiedziała, co on robi. Przy jej ścisłym porządku i nietolerancji nie mogłaby zaakceptować tego, że jej syn morduje  kobiety. Ale wciąż nie chciałam być tym, kto miałby jej o tym powiedzieć, ponieważ nie sądziłam, by poszło to dobrze. Miałam złe przeczucie, że jeśli nie uwierzyłaby mi w oskarżanie jej syna o morderstwo, mogłabym zostać zwolniona. Więc kiedy skończyłam rozmawiać z Kelsey, wróciłam do gabinetu  Lori, co było wszystkim, co mogłam zrobić. Zapytałam się już o Cynthię i niewiele mogłam zrobić w sprawie aresztowania Jamesa dopóki nie skończyłam pracy. Musiałam więc po prostu wykonywać swoje obowiązki.

Kiedy weszłam, zobaczyłam Lori siedzącą na krześle odwrócona twarzą do pacjentki, która, jak mi się zdawało, nazywała się Abigail. Ubrana była w uniform, a blond włosy opadały jej na twarz. Trzymała igłę w jej przedramieniu, podając jej jakiś lek. Był też jeden strażnik stojący pod ścianą, zapewne ten, który przyprowadził tutaj Abigail.

- Dobrze, to wszystko - powiedziała Lori, wyciągając igłę z ręki dziewczyny. Sięgnęła po bandaż i umieściła go na niewielkiej ranie.

- Możesz zabrać ją z powrotem do celi.

Strażnik zastosował się do jej słów i złapał pacjentkę za ramię, kiedy ja zeszłam mu z drogi, podchodząc do Lori.

- Przepraszam, spóźniłam się - przeprosiłam.

- W porządku, kochana.

Uśmiechnęłam się i usiadłam po przeciwnej stronie biurka, gotowa do pracy, wyciągając stos papierkowej roboty, z którą miałam ostatnio zacząć pomagać Lori. Wzięłam długopis i zaczęłam pisać bezsensowne informacje, począwszy od pacjentów na lekach kończąc. Byłam około trzeciej strony, gdy odezwała się Lori.

- Więc, jak się masz, Rose?

Zadawała mi to pytanie codziennie, ale nie przeszkadzało mi to.

- W porządku, tak mi się wydaje. Po prostu dużo się teraz dzieje - powiedziałam szczerze.

Skinęła głową.

- Co takiego?

Wiedziałam, że właśnie próbuje nawiązać rozmowę, ale to, o co pytała było zbyt skomplikowane do tłumaczenia.

- To długa historia, uwierz mi.

- Czy ta długa historia obejmuje to, co stało się z twoimi nadgarstkami?

Spojrzałam na nią zmieszana i zaskoczona.

- Widziałam je wczoraj i zmartwiłam się nimi, ale nie miałam zbyt wiele czasu, by zapytać.

Odłożyłam długopis, którym pisałam i spotkałam się z jej miękkimi, pokrytymi zmarszczkami oczami. Po jej wczorajszym zachowaniu wiedziałam, że była godna zaufania. Gdybym powiedziała jej, co się stało, nie miałabym podstaw do obaw, że może komuś powiedzieć. Może być nawet w stanie pomóc mi zdecydować, co z tym zrobić. Dodatkowo, to chyba dobrze, że poza mną ktoś jeszcze wiedział o niewinności Harry’ego.

- Cóż - zaczęłam - ja… był pewien incydent.

Lori dała mi znak, bym kontynuowała.

- Znasz tego strażnika, Jamesa? - spytałam.

- Oh, tak. Syn pani Hellman, tak? To uroczy chłopak.

Prawie roześmiałam się na jej komentarz.

- Tak, też tak myślałam. Poszłam któregoś wieczoru do jego domu i na początku wszystko było w porządku. Ale potem przyparł mnie do ściany i chwycił za nadgarstki, co spowodowało te siniaki.

Lori westchnęła, jej oczy wydawały się zmartwione.

- Naprawdę? Dlaczego? Co się stało?

- Tę cześć jest trochę trudniej wytłumaczyć. W zasadzie to przyznał się do rzekomych przestępstw Harry’ego i powiedział, że to on obdarł ze skóry te kobiety, a następnie chciał zrobić ze mnie swoją kolejną ofiarę, ale uciekłam zanim zdążył mnie zranić.

Starałam się powiedzieć to najkrócej jak tylko mogłam, nie chcąc przeżywać na nowo przerażających szczegółów. Nie ma sensu ciągnąć całej historii, kiedy można po prostu powiedzieć wszystko na raz. Prawdopodobnie dla Lori było to zbyt dużo do przyjęcia, biorąc pod uwagę to, że milczała dosyć długo. Wyglądała na zamyśloną, kiedy patrzyła na biurko znajdujące się przed nią. A ja czekałam i czekałam, a ona milczała bardzo długo, zanim w końcu się odezwała.

- Pracuję w Wickendale od dawna i znam doskonale osoby chore psychicznie. Zawsze moja intuicja mówiła mi, że Harry nie jest szalony. W jakiś sposób wiedziałam, że nie mógł on skrzywdzić tych kobiet.

Skinęłam, cicho dziękując Bogu za mądrość Lori.

- Po prostu nie mogę uwierzyć, że James jest tym, kto to zrobił. Rose, musisz iść z tym na policję.

Lori ledwo skończyła zdanie, gdy drzwi zaskrzypiały podczas otwierała i trzecia osoba dołączyła się do rozmowy.

- Iść na policję z czym?

Jad w twardym głosie natychmiast spowodował, że przeszły mnie dreszcze i od razu wiedziałam, kto to był. Odwróciłam się i zobaczyłam panią Hellman w drzwiach, potwierdzając moje podejrzenia.

- Rose, powinnaś jej powiedzieć. To poważna sprawa - Lori szepnęła do mnie.

- Powiedzieć mi, co? - zapytała pani Hellman.

Cóż, zgadywałam, że tak naprawdę nie miałam już wyboru.

- To jest, uh… To ma związek z pani synem.

Pani Hellman zrobiła jeszcze bardziej surową minę i zmrużyła oczy. W tym momencie zrozumiałam, że wiedziała ona o obrzydliwych czynach swojego syna, ponieważ zamiast zdezorientowania na jej twarzy można było zobaczyć złość.

- Chodź ze mną Rose. Porozmawiajmy na osobności.

Moim obowiązkiem jest wypełnianie jej poleceń, więc podążyłam za nią. Zatrzymałyśmy się  w pobliżu gabinetu, nie oddalając się zbyt daleko, ale pani Hellman upewniła się, że  nikt nas nie widzi, zanim zaczęłam mówić.

- Cóż, nie wiem jak pani to przyjmie, ale James… on nie jest tym, kim pani myśli, że jest.

- Hmm - powiedziała z kpiącym uśmieszkiem -Więc, kim on zatem jest?

- On jest tym, który obdarł ze skóry te kobiety. Zaatakował mnie dwa dni temu, proszę  pani. Pchnął mnie na ścianę i powiedział, że będę jego następną ofiarą.

Jej uśmiech zamienił się w rozbawiony śmiech. Ona naprawdę śmiała się ze mnie. Jej arogancka wyższość była irytująca.

- Naprawdę? - spytała drwiącym tonem.

- Tak! - wykrzyknęłam -Niech pani spojrzy na te siniaki.

- Jesteś pewna, że tych siniaków nie zrobił Harry, gdy cię zaatakował?

- Harry jest niewinny i pani o tym wie! - prawie nakrzyczałam na nią -A ja zamierzam pójść z tym na policję, niezależnie od tego czy pani mi wierzy, lub nie.

Wydawało mi się, że moja frustracja dalej ją tylko bawi.

- Rose, musisz się uspokoić. Myślę, że jesteś zdezorientowana. Na pewno czujesz się dobrze?

HARRY'S POV

Stół, przy którym zazwyczaj siedziałem z Rose po raz kolejny był opuszczony. Byłem jedynie ja i jedna talia kart. Jedynymi osobami, które widziałem byli inni pacjenci i strażnicy. Rozglądając się zauważyłem, że większość strażników rozmawiało między sobą, podczas gdy pacjenci rozmawiali sami ze sobą lub z ich jedzeniem. Niektórzy nawet połączyli się w grupki i gadali bezsensownie nad gównianym jedzeniem. Prawdopodobnie nie potrafili zrozumieć, co mówił jeden do drugiego, ponieważ każdy miał swój świat, ale może po prostu potrzebowali towarzystwa.

Moje oczy powędrowały w kierunku małej, kruchej kobiety znajdującej się w kącie pomieszczenia, kiedy zauważyłem pewną zmianę. Jej głowa, która wcześniej była skierowana w dół na jej tacę, podniosła się, a swój wzrok utkwiła w głównym wejściu do kafeterii. Tak samo zrobił mężczyzna siedzący przy stole obok niej, jak i grupka przy stole obok niego. Podążyłem za wzrokiem ich wszystkich, by zobaczyć, że do pomieszczenia weszło dwóch strażników idących obok siebie. I był ktoś za nimi.

Rzadko kiedy można było zobaczyć takie wejście i było związane z nim coś dziwnego. Mogło to oznaczać tylko tyle, że przybywa nowy pacjent. Za postawnymi ciałami strażników łapałem małe przebłyski tego, kto stał za nimi. Kawałek niebieskiego uniformu, ciemne włosy na głowie, szybkie spojrzenie mówiło mi, że nie jest to ktoś wysoki. Ale wkrótce strażnicy się rozdzielili, przyłączając się do reszty swoich kolegów, stojących wzdłuż ścian. Kiedy zobaczyłem nowego pacjenta w całości, moje serce zaczęło walić mi w piersi, a oddech się zatrzymał ze złości i niepokoju.

To była Rose.

                                                                                                                                               

TADAMMMMM PLOT TWIST XDD Jakieś teorie? Ja pamiętam, że jak pierwszy raz przeczytałam ten rozdział to miałam 3646849494 teorii i myślałam, że zwariuje czekając na następny! Ale to dopiero początek *szatański śmiech*.

Wgl to wesołych świąt wszystkim, chociaż jak to będziecie czytać to już będzie prawie po xD Mam nadzieję, że dobrze je spędziliście, w gronie rodziny, odpoczęliście, bo ja niestety tak fajnie nie miałam (wpadłam tu tylko korektę zrobić i wracam do nauki)... Zazdroszczę tym, którzy wolne mają do końca tygodnia, a z tymi co piszą egzaminy łączę się w bólu!

A! I zadawajcie pytania na asku (------> tam macie po prawej xD), bo muszę mieć jakąś wymówkę, żeby sobie przerwy w nauce robić cnie (pomińmy fakt, że moja nauka składa się głównie z przerw ciiiii).

DO ZOBACZYSKA! ~Magda

Tego pewnie się nie spodziewaliście, co? Taki tam mały zwrot akcji :D

Powiem Wam, że jak to tłumaczyłam to przeżywałam to wszystko na nowo. Nie mogę się doczekać, aż dowiecie się co będzie dalej.

Życzę Wam oczywiście wesołych świąt, a właściwie to wesołego drugiego dnia świąt, bo pierwszy już za nami. Mam nadzieję, że chociaż troszkę wody dziś się polało u Was.

Dziękuję też za wszystkie pozytywne komentarze. To jest dla mnie naprawdę wielką motywacją do tłumaczenia, więc DZIĘKUJĘ. ~Anita x

ciężko było ukrywac przed wami taki zwrot akcji, jeżeli czytacie albo oglądacie edity zagraniczne. chyba się nie spodziewaliście, co? :) jak tam wasze święta? ja już jestem mokra i wszystko dookoła tak samo hahaaa. trzymajcie się, ily xx ~natalia :)x