Rozdział 22

Starring Role - Marina and the Diamonds

W Szpitalu Psychiatrycznym dla Przestępców Wickendale pracowałam od  4 miesięcy i 26 dni. Osiem godzin dziennie, pięć dni w tygodniu. W sumie przepracowałam 760 godzin. Zazwyczaj były one dłużące się i ponure, jednak wydarzenia, które miały ostatnio miejsce w Wickendale wywołały uczucia, jakie nie towarzyszyły mi  nigdy wcześniej i nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek je poczuję, a przynajmniej nie myślałam, że powodem ich będzie pacjent tego szpitala. Ale czy mi się to podobało, czy nie, coś nas do siebie przyciągało i nie mogłam tego zignorować. Jeśli opuściłabym to miejsce, nigdy nie wybaczyłabym sobie zostawienia go samego. Niezaprzeczalnie coś nas łączyło, a myśl o rozstaniu jedynie ściskała mój żołądek. Więc musiałam dalej tam pracować, dopóki on nie mógł odejść razem ze mną.

Podczas tych godzin, gdy poznawałam Harry’ego, dowiedziałam się wielu różnych rzeczy. Niektóre były mało znaczące, na przykład jak najlepiej czyścić rozcięcia i zadrapania albo jak je prawidłowo zaszywać. Niektóre były banalne. Chociażby to, jak unikać zabójcy. Były też rzeczy ważniejsze. Dowiedziałam się, że zabójcą był James, pani Hellman była jego matką, a Cynthia zaginęła.

Pogodziłam się z tymi faktami, chociaż były one zagadkowe i przerażające. Wiadomo jednak, że nie było to coś, czego się obawiałam. Wiadome było również to, że mogliśmy to albo zaakceptować albo odrzucić i się nad tym nie zastanawiać. Rzeczy, które mogły nas przestraszyć były nam nieznane, chociaż było nieskończenie wiele możliwości, tak jak to, gdzie był James i co on ukrywał. Nie było go w pracy i nie miałam pojęcia, co robi.  Nie wiedziałam też, co stało się z Cynthią. Jej miejsce pobytu wciąż było tajemnicą. Nie wiedziałam, że Norman budził się ze śpiączki i jest pilnowany w sali chirurgicznej.  Nie znałam innych lekarzy i pielęgniarek, którzy byli częścią tego oddziału. Nie byłam też pewna komu, oprócz Kelsey i Harry'ego, mogłam zaufać.

Najważniejsze było to, że nie miałam pojęcia, od czego mogłabym zacząć z wydostaniem Harry'ego z Wickendale. I to była rzecz, która mnie przerażała. Planem na dziś było dowiedzenie się czegoś nowego i otrzymanie odpowiedzi na moje pytania. Miałam dość bycia bezradną i oglądania Harry'ego cierpiącego w szpitalu, kiedy na to nie zasługiwał. Więc postanowiłam, że był to dzień, w którym dostanę odpowiedzi. Nadrobiłam moje zaległości w spaniu, by być czujną i świadomą, by otrzymać i zachować najwięcej potrzebnych informacji, jakie tylko mogłam otrzymać. Zwykle ważne słowa były wypowiadane, a działania były realizowane, ale przez moją senność lub rozproszenie nie potrafiłam ich świadomie odbierać. A kiedy mówię o rozproszeniu, mam na myśli Harry'ego.

Ale z powodu zleceń pani Hellman, nie miałam możliwości być blisko niego i było to największym moim problemem tego dnia, choć nie powinno. Jednak zamiast myśleć o Harrym, Cynthia Porter była głównym obrazem w moich myślach. Przynajmniej do momentu aż zobaczyłam Thomas'a. Szedł przez duży korytarz skrzydła medycznego, który był mieszanką stołów operacyjnych, łóżek szpitalnych, leków uspokajających i dokumentacji medycznych w każdym z pokoi.

Miałam jeszcze sporo czasu do początku mojej zmiany, więc pomyślałam, że mogę z nim porozmawiać. Był moim najlepszym punktem w układaniu scenariusza ze zniknięciem Cynthii, biorąc pod uwagę to, że on przyprowadził ją na salę operacyjną przed jej dziwnym zniknięciem. Zazwyczaj nienawidziłam rozmawiać z ludźmi, których nie znałam, ale Thomas był wyjątkiem, biorąc pod uwagę okoliczności.

- Cześć Thomas – powiedziałam, zanim skrzyżował nasze drogi. Nie odpowiedział, po prostu szedł dalej.

- Thomas – powiedziałam bardziej surowo z nadzieją, że otrzymam jego uwagę.

- Co? – zapytał dość niegrzecznie.

- Um… możemy chwilę porozmawiać? Chcę cię o coś zapytać.

 

Westchnął, zatrzymując się i spoglądając na mnie, jakbym była nieznośnym dzieckiem.

- O co?  

Nie byłam pewna, jak dobrać słowa, więc powiedziałam pierwszą rzecz, jaka przyszła mi do głowy.

- Co się stało z Cynthią?

Jego reakcja byłaby niezauważalna, gdyby sytuacja była inna, a ja nie szukałabym czegoś podejrzanego. Ale tak nie było, a ja to zauważyłam. Przeniósł ciężar ciała z nogi na nogę z lekką obawą. Z widocznym dla mnie zdenerwowaniem.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz.

Jego odpowiedź była dosyć przekonująca, ale ja wiedziałam swoje.

- Posłuchaj, widziałam jak przyprowadziłeś ją na salę operacyjną kilka tygodni temu. Nie możesz oczekiwać, że tak po prostu ci uwierzę.   

- Młoda damo, naprawdę nie wiem o czym mówisz. Przykro mi, ale nie mogę ci pomóc – powiedział, chociaż nie brzmiało to ani trochę przekonująco -Teraz, jeśli mi wybaczysz, mam pracę do zrobienia.

Odwrócił się i zaczął iść, ale ja jeszcze nie skończyłam.

- Co oni jej tam zrobili? Zrobili jakieś eksperymenty na jej mózgu, czy coś w tym rodzaju?

Zatrzymał się wpół kroku. Stał tak przez chwilę, po czym odwrócił się do mnie.

- Jak się o tym dowiedziałaś? – spytał, obniżając ton swojego głosu.

- Więc to prawda – powiedziałam, choć było to bardziej pytanie niż stwierdzenie. Rozejrzał się dookoła, by sprawdzić, czy ktoś nas nie obserwuje.

- Thomas, co o tym wiesz?

Rysy jego twarzy były twarde, kiedy spojrzał na mnie. Wyglądało to tak, jakby chciał coś powiedzieć, ale zamiast jego głosu usłyszałam odgłos kroków. Spojrzał na coś za mną, a ja odwróciłam się, by zobaczyć źródło dźwięków. To była pani Hellman. Szła korytarzem w naszym kierunku.

 Znów poczułam strach, zastanawiając się nad tym, co miało nadejść. Miałam nadzieję, że nie chciała mnie zwolnić lub porozmawiać ze mną o Harrym, ponieważ żadna z tych rzeczy nie wydawała się atrakcyjna.

Kiedy odwróciłam się, by spojrzeć z powrotem na Thomas’a, on był już na końcu korytarza. Jego postać zniknęła za rogiem. Nie przeszkadzała mi jego ucieczka, ponieważ dostałam od niego to, co chciałam. Nie powiedział wszystkiego, ale było to wystarczająco blisko teorii Harry’ego. Cynthia była częścią testu. Nie byłam tym nawet zaskoczona. Wickendale było straszne i to było tylko kolejnym dowodem.

- Rose, muszę z tobą porozmawiać – usłyszałam głos pani Hellman tuż obok mnie. Podskoczyłam, ponieważ nie sądziłam, że jest ona aż tak blisko. Nie czekając na moją odpowiedź, kontynuowała.

- Zakładając, że Harry wczoraj cię zaatakował, nie możesz więcej być blisko niego.

Skinęłam głową wiedząc, że jest to nieuniknione. Przynajmniej zapomniała lub zignorowała to, że całowałam się z nim wczoraj. Krzywda została już wyrządzona, a ja nie chciałam pogarszać sytuacji.

- I nie potrzebuję więcej problemów z tobą, Rose. Jesteś tu tylko z jednego powodu, a tym jedynym powodem jest wykonywanie swojej pracy. I jeśli nie potrafisz się tym zająć, nie widzę powodu, byś dalej tu pracowała. Rozumiesz?

- Tak – skinęłam głową, powstrzymując się od powiedzenia jej jakiś złośliwości. Wyszła bez słowa, a ja zostałam sama w wielkim, ceglanym korytarzu.

HARRY'S POV

Głupie kajdanki wbijały mi się w skórę z każdym moim ruchem, a moje plecy wciąż piekły jak cholera. Moje ciało było wyczerpane, a umysł zmęczony. Moje myśli były jedynym dźwiękiem wypełniającym komórkę. Podłoga była przykryta grubą warstwą kurzu, a ja zabiłem trzeciego pająka, którego zobaczyłem w przeciągu dwóch godzin.

Ale ostatniej nocy miałem jeden z najlepszych snów. Miałem swoje papierosy i miałem Rose. To wszystko, co było mi potrzebne w tym okropnym miejscu. Byłem wyczerpany, wiedziałem to. Tak samo, kiedy byłem z Emily. Znów zaczynałem tak się czuć. Ale jeśli to sprawiało, że spało mi się lepiej, nie przejmowałem się tym.

Nie miałem pojęcia, jak długo spałem, ale pięć minut po moim przebudzeniu przyszedł Brian i powiedział, że był to czas na lunch, więc stwierdziłem, że trwało to jakiś czas.

Kiedy weszliśmy do stołówki, usiadłem przy stoliku moim i Rose, ale nie było jej tam, jak zazwyczaj. Siedziała z tyłu sali w miejscu, w którym zobaczyłem ją w pierwszym dniu mojego pobytu w Wickendale. Boże, była taka piękna. Jej włosy były rozpuszczone, a ja nie byłem pewny, ale miałem wrażenie, że mój wczorajszy komentarz ma z tym coś wspólnego. Nawet stąd widziałem zielono-niebieski kolor jej oczu. Wczoraj wyglądały inaczej. Czasem przypominały kolor moich tęczówek, a innym razem były niebieskie jak ocean.

Jej oczy spotkały się z moimi, kiedy złapała mnie na tym, że się jej przyglądałem, oblizując swoje wargi i głodnym spojrzeniem skanowałem jej ciało. Robiłem to celowo. Chciałem sprawić, by się zaczerwieniła. Zostałem nagrodzony, kiedy tak się stało. Zaśmiałem się, kiedy odwróciła wzrok, uśmiechając się z zakłopotaniem i z czerwonymi policzkami. Resztę czasu spędziłem robiąc głupie miny i chichocząc, gdy próbowała powstrzymywać się od śmiechu, czasem zakrywając usta rękoma. Nie wypowiadaliśmy żadnych słów, ale nie były one potrzebne.

Ale kiedy któryś z nas zauważył przyglądającego się nam strażnika, przestawaliśmy, nie chcąc wywoływać podejrzeń, chociaż nasze czyny były nieszkodliwe. Nigdy nic nie wiadomo, a ja naprawdę nie chciałem być bity ponownie. Jeden raz był wystarczający. Ale w jakiś sposób wiedziałem, że ten incydent nie był ostatnim. Wiedziałem, że jeszcze będę musiał cierpieć.

ROSE'S POV

Po opuszczeniu stołówki, gdzie byłam świadkiem tego, jak Harry wytykał do mnie język lub poruszał dziwnie brwiami co najmniej ze sto razy, udałam się do biura Kelsey. Miałam minutę lub dwie przerwy, i modliłam się, by ona również ją miała. Wiedziałam, że obecnie z nią mieszkałam, ale chciałam z nią porozmawiać jak najszybciej, więc pomyślałam, że nie zaszkodzi zrobić tego teraz.

Kiedy zapukałam do drzwi krzyknęła tylko, bym weszła, więc stwierdziłam, że jest wolna.

Zamknęłam je za sobą i zobaczyłam ją siedzącą przy jej biurku, przeglądającą jakieś akta.

- Hej, co tam? – zapytała. Przypuszczam, że była zaskoczona moim widokiem.

Nie marnując czasu, opowiedziałam jej o mojej rozmowie z Thomasem, desperacko chcąc usłyszeć opinie kogoś innego na temat tego, co powinnam zrobić. Ale zamiast doradzenia mi, Kelsey skarciła mnie.

- Rose! Mówiłam ci, byś trzymała się od tego z daleka. Co, jeśli on powie pani Hellman o co go zapytałaś? Wiem, że to, co oni robią jest obrzydliwe, ale…

- Ale co? Oni robią eksperymenty na mózgach i zabijają ludzi! Co powinnam zrobić? Po prostu uwierzyć, że Cynthia rozmyła się w powietrzu i pozwolić im ujść z tym na sucho?

Kelsey westchnęła wiedząc, że mam rację.

- Nie wiem, Rose. Nie mam pojęcia o co tutaj chodzi, ale nie chcę być tego częścią. Zazwyczaj myślałam, że takie rzeczy są ciekawe, ale tylko w książkach. W prawdziwym życiu nie jest to czymś, w czym chcę brać udział. To jest naprawdę niebezpieczne i powiem ponownie, że nie masz żadnych dowodów. Mam tu na myśli, że to stało się z jedną osobą dawno temu i Thomas nawet ci się nie przyznał, prawda? Więc następnym razem musisz być bardziej ostrożna. Jeśli znów będziesz pytać o Jamesa, albo o to, co stało się z Cynthią, bo pani Hellman będzie chciała coś z tobą zrobić. Ona jest zdolna do wielu rzeczy, więc jeśli chcesz bawić się w detektywa, rób to  po cichu.

Westchnęłam i kiwnęłam głową. Ona miała rację, to wszystko może mnie kopnąć w tyłek, jeśli nie zrobię tego dobrze. Jeśli mogę zdobyć dowody na to, co oni robią, mogę spowodować, że to miejsce zostanie zamknięte. Ale nie mogłam nic zrobić, dopóki nie byłam tego pewna, a wyciągnięcie stąd Harry’ego było na pierwszym miejscu.

Myśląc o Harrym naszła mnie fala paniki.

- Kelsey, a co, jeśli Harry jest następny?

- Co masz na myśli? - zapytała.

- Co, jeśli on będzie ‘operowany’ następny? Co, jeśli będą chcieli robić testy na nim i go zabiją?!

- Rose, nie zrobią tego. Harry jest zbyt popularny, zbyt dużo ludzi poza Wickendale o nim słyszało. To byłoby zbyt ryzykowne.

 

Odetchnęłam głęboko, czując ulgę.

- Masz rację. Przepraszam, to jest po prostu duża sprawa.

- Wiem – zgodziła się – Ale tak szczerze, to zbieranie dowodów na to, że robią te badania jest bardzo ryzykowne. Najlepiej będzie trochę poczekać i sprawdzić, czy to dalej będzie się działo. No i na dodatek, próbujesz wydostać stąd Harry’ego, więc proponuję skupić się najpierw na tym.

Skinęłam głową na znak zgody. Pomoc dla Harry’ego była na pierwszym miejscu mojej listy, a umieszczenie Jamesa w więzieniu było następne. Jeśli w jakiś sposób mogę połączyć te dwie rzeczy, to chciałabym pracować nad odkryciem prawdy o Wickendale na końcu. Może Harry i ja moglibyśmy zrobić to razem, kiedy byłby już wolny.

- Rose? – Kelsey zapytała ponownie, przerywając snucie moich planów.

- Tak?

- Ok, więc nie chcę brzmieć jak twoja matka czy coś takiego, ale jest inna rzecz, przed którą chciałam cię ostrzec. Harry jest oczywiście niewinny i pójście na policję w sprawie Jamesa jest dobrym pomysłem, ale to, że Harry nie obdarł tych kobiet ze skóry wcale nie oznacza, że nie jest on niebezpieczny.

- Co masz na myśli? – zapytałam ostrożnie, jej słowa brzmiały tak, jakby były tylko wstępem do tego, co chce naprawdę powiedzieć.

- Nic, to po prostu… Nie wiem, ale coś w nic cały czas mi nie pasuje. Ktoś, kto spalił własnego ojca i dorastał w szpitalu psychiatrycznym nie jest normalny.

- Skąd wiesz, że to zrobił? – zapytałam.

- Mam jego teczkę i stare dokumenty z jego wcześniejszego pobytu. On nie był dobrym dzieckiem, Rose.

- Pracowałaś tutaj, kiedy był pacjentem? Mam na myśli czas, kiedy był tu pierwszy raz.

- Nie – odpowiedziała – Ale niektórzy pacjenci go pamiętają.

- Co o nim mówią? – zastanawiałam się.

- Nie dużo, ale jedna kobieta powiedziała, że się go bała. Powiedziała mi, że wszyscy się go bali. Był stale uspokajany i robił kłopoty.

- Oh… - To było wszystko, co potrafiłam powiedzieć, choć te nowe informacje nie zmieniły tego, co do niego czułam. Nie miałam cienia wątpliwości, że zmienił się to od tamtego czasu.

- Spójrz – Kelsey kontynuowała – wiem, że spalenie swojego ojca powinno automatycznie dawać plakietkę ‘psychopata’, ale czytałam gdzieś w jakieś gazecie, że inny chłopak zrobił to samo, kiedy miał 15 lat, lecz on poszedł do poprawczaka, a nie do szpitala psychiatrycznego. Pewnie Harry wydawał się podejrzany. Nie mówię, że nie powinnaś go stąd wyciągnąć, ale powiem to ponownie, bądź ostrożna.

Skinęłam, chociaż odrzuciłam jej słowa. Harry był zmartwionym i przestraszonym dzieckiem, nie wiedział, co robi. Nerwy, strach i ból mogą być źródłem jego ‘niepoczytalności’, którą mu przypisano.

- Ok, dzięki Kelsey. Powinnam już chyba wrócić do pracy.

Podeszłam do drzwi ale zanim wyszłam, powiedziała ostatnią rzecz.

- Po prostu bądź ostrożna, Rose. Sąd uznał go za szalonego dwa razy, musi być jakiś powód.

Chociaż starałam się zignorować jej słowa, poczułam ciarki na plecach. On nie był szalony, wiedziałam to, ale nie mogłam zaprzeczyć temu, że było w tym trochę prawdy.

I w ciągu kilku kolejnych dni miałam zobaczyć, jak szalony potrafi być Harry.

___________________________________________________________________

Czeeeść, tu tłumaczka zastępcza. To mój pierwszy rozdział który przetłumaczyłam i jestem lekko poddenerwowana jak wyszedł. No... i to chyba wszystko, co chciałam tutaj napisać.

Aaa! Dziękuję za wszystkie słowa wsparcia w komentarzach pod poprzednim rozdziałem i na twitterze  @AnittaMixer. Wiele to dla mnie znaczy. Enjoy! ~ Anita x

hej, jak wam się podobał rozdział? anita świetnie się spisała i cieszę się, że mamy ją w teamie (: wyczuliście różnice w tłumaczeniach? wydaje mi się, że tego nie widać.

chciałam przypomnieć, że ostatnio nie dostajemy żadnych editów, kolaży albo rysunków, filmików z Psychotic, a przynajmniej ja ich nie widzę. jeżeli jednak zrobicie jakąś pracę to mi ją tweetnijcie @bigdirectionerr, żebym nikogo nie ominęła x jak zwykle dzięki za wszystkie wejścia i komentarze. wyjątkowo przyjemnie czytało mi się je pod poprzednim rozdziałem. było wiele długich i ciekawych, moich ulubionych. dzięki dzięki dzięki ♥ ~natalia :)x