Rozdział 21

Birdy - People Help The People

Ciemne okręgi zarysowały się pod zmęczonymi oczami, długie włosy były poplątane i zwisały swobodnie. Wargi drżały wraz z rękoma. Łzy prawie wylewały się już na zaróżowione policzki. Delikatne rysy układały się w strach i ból. I wtedy wreszcie łzy spłynęły cienkimi strumieniami, gdy odwróciłam się od lustra zmywając swój widok. Łazienki dla pracowników i odwiedzających były dobrze utrzymane, tak jak inne publiczne pomieszczenia w instytucji. Świetnie sobie radzili z dawaniem wrażenia, jakby ten budynek traktowano tak dobrze jak pacjentów. Ale za zamkniętymi drzwiami kryły się horrory, których tylko najodważniejsi próbowali dociekać.

A ja, czy tego chciałam, czy nie, widziałam prawdziwe Wickendale. Widziałam, co to miejsce może z tobą zrobić i widziałam, co zrobiło z Harrym. Pani Hellman porozcinała batem jego skórę, a James odebrał mu prawie wszystkich, na których mu zależało. Powinnam pójść na policję od razu to może oboje, razem z Panią Hellman, byliby teraz przesłuchiwani na komisariacie, a nie krzywdzili ludzi, którzy na to nie zasługiwali. Chyba za bardzo się bałam. Bałam się, że James posunąłby się do jeszcze gorszych sposobów, żeby mnie zabić, gdyby dowiedział się, że poszłam na policję. Pozbyłby się mnie szybko, żebym nie mogła opowiadać więcej historyjek. Ale już mnie to nie obchodziło. Trzeba go było zamknąć, a nie dawać czas na zatarcie śladów.

Jutro. Pójdę na policję jutro po pracy. Nie dałabym rady iść na przesłuchanie dzisiaj. A co do Pani Hellman, nie miałam nawet pojęcia, co z nią zrobić. Mogła być zamieszana w zbrodnie Jamesa, jak wspólnik. A jak nie, to i tak chciałam, żeby ją zamknęli. Nie za samo chłostanie, skoro od dawna wiedziałam o takiej formie kary w niejednej instytucji. Ale za to, że zrobiła to Harry'emu. Bo byłam pewna, że wie, że jest niewinny. Od zawsze wiedziała. To byłoby do niej niepodobne, gdyby przeoczyła taką sprawę. Ale była tak samo zła jak jej syn. Było po niej ewidentnie widać poczucie wyższości, jakby chciała poniżać każdego, kto nie był nią. Była tak zimna jak jej błękitne oczy.

A teraz Harry został sam na sam z nią i Rosemary, skazany na męki. Chociaż tak starałam się zająć czymś innym nie mogłam rozwiać wspomnień o zakrwawionych plecach i zachrypłych krzykach. I to był tylko początek tego, co mu wyrządzały. Nie powinnam mu dawać wziąć winy na siebie. Powinnam być mądrzejsza i powstrzymać się od pocałunku to może nie wpakowalibyśmy się w takie łajno. Ale tego nie zrobiłam, a on teraz był chłostany raz za razem. Na samą myśl robiło mi się niedobrze.

I to dosłownie. Wpadłam do najbliższej toalety. Przypomniało mi się, że jeszcze kilka tygodni temu byłam w podobnej sytuacji. Matko, pracowanie tutaj mnie wykańczało, wiedziałam to. Musiałam odejść. Ale najpierw musiałam stąd wyciągnąć Harry'ego. To byłoby nie w porządku, gdybym zrezygnowała bez uwolnienia go, skazując go na wieczne cierpienie. Tylko ja znałam jego historię i pewnie tylko ja z całego Wickendale byłam zdolna w nią uwierzyć.

Spuściłam wodę i wstałam, prostując swój uniform. Kiedy już przeszłam swoje małe załamanie pozostawało pytanie, co teraz. Już próbowałam dobijać się do drzwi gabinetu Pani Hellman, kiedy ochroniarze mnie wyrzucili, ale to wcale nie świadczyło dobrze o mojej psychice, więc uznałam, że najlepiej będzie przestać. Pozostawało jeszcze iść do gabinetu Lori i zachowywać się normalnie, jakby nic się nie stało. Chyba tylko tyle mogłam zrobić. Wyszłam z łazienki po opłukaniu buzi, odświeżeniu nieco twarzy wodą i związaniu włosów w kucyk.

Droga do pokoju pielęgniarek strasznie mi się dłużyła. Miałam za dużo czasu i za dużo myśli naraz. Oczywiście myślałam głównie o Harrym. Oby tylko się jakoś trzymał. To było urocze i rycerskie z jego strony, że wziął na siebie winę za to, co się stało. Chociaż to była moja wina. Powinnam być ostrożniejsza. Ale nie byłam i teraz proszę, szurałam stopami o zimną podłogę, martwiąc się jak cholera o Harry'ego, który był właśnie chłostany i nic nie mogłam z tym zrobić.

Wreszcie weszłam do pokoju pielęgniarek. Lori siedziała tam, gdzie zawsze, przy biurku. Spojrzała na mnie, kiedy zamykałam za sobą drzwi.

-Cześć Rose - przywitała się ze mną cicho.
-Cześć - odparłam podchodząc do jednego z tych szpitalnych łóżek i siadając na jego skraju - To, uh, mogę ci w czymś pomóc?

Pokręciła głową i znowu zagrzebała się w papierach przed nią. Ta cisza była przerażająca, pewne obawy wisiały w powietrzu, jakby jakieś słowa cisnęły się na usta, ale żadna z nas nie chciała ich wypuścić.

-Wszystko w porządku, Rose? - spytała wreszcie Lori, odkładając długopis i patrząc na mnie.

Nieco mnie zaskoczyła tym pytaniem, ale od razu odpowiedziałam.

-Tak, a co?
-Oh, nie wiem. Wydajesz się trochę... rozkojarzona.

Miałam nadzieję, że nie było tego widać na pierwszy rzut oka, ale najwyraźniej każdy mógł zauważyć, że coś ze mną nie tak.

-Wszystko gra - zapewniłam ją ze swoim najlepszym sztucznym uśmiechem, żeby uniknąć dalszych pytań.
-Dobrze - powiedziała, choć chyba do końca mi nie wierzyła - Tylko pamiętaj, że możesz do mnie ze wszystkim przyjść. Wiem, że ta praca może czasem zostawić odcisk na człowieku. - Wydawało się, że mówiła ogólnie, ale sposób, w jaki to wypowiedziała mógł sugerować coś więcej. Może wiedziała, przynajmniej po części, co złego się działo tu, w Wickendale. Przez wzgląd na jej pomarszczone dłonie, zgarbione plecy, siwe włosy i przemęczone, delikatne oczy zdałam sobie sprawę, że musiała pracować tu dłużej niż ktokolwiek inny. Musi wiedzieć, jaką suką jest Pani Hellman. Kurde, może nawet wie o tych operacjach na mózgach i co się stało z Cynthią. Może nawet wie, jak wyciągnąć stąd Harry'ego. Musi mieć przynajmniej jakiś pomysł, bo, chociaż zdarzało się to rzadko, pacjenci tacy jak Harry byli już wcześniej wypuszczani. I jestem przekonana, że to widziała.

Kusiło mnie, żeby ją o to zapytać, ale siedziałam cicho. Bo gdybym zapytała musiałabym wyjaśnić całą sytuację. Nikt nie wiedział, że Harry był niewinny poza mną, i chociaż Lori wydawała się w porządku, nie byłam pewna, czy by mi uwierzyła. Poza tym, już i tak mieszkałam z Kelsey, która musiała wozić mnie do i z pracy do domu, żeby nie natknąć się na Jamesa. Nie chciałam być utrapieniem jeszcze innych ludzi. Więc uznałam, że najlepiej będzie siedzieć cicho.

-Okej, dziękuję - powiedziałam tylko.

Ale jedno pytanie wreszcie przyszło mi do głowy.

-Lori?
-Tak? - spytała, nie odrywając wzroku od biurka.
-Um, gdzie pacjenci zwykle idą po tym jak... ich wychłostają?

Tym razem popatrzyła na mnie.

-Cóż... zazwyczaj przyprowadzają ich tutaj, żeby wyczyścić rany.
-Oh. - tylko tyle mogłam wydusić. Mój żołądek zacisnął się ze strachu. Bardzo chciałam zobaczyć znowu Harry'ego, ale nie tak, nie za kilka minut. Wolałabym, by stało to się wcześniej, niż później, bo jego kara jakoś się przeciągała. Z każdą minutą węzeł w moim brzuchu się zacieśniał. Cisza i brak zajęcia zmuszały mnie do myślenia o niczym innym jak Harrym. Zerkanie na zegarek i obserwowanie każdej upływającej sekundy zdecydowanie nie pomagały mi w zabiciu czasu, ale tylko to przychodziło mi do głowy. Minęło już 15 minut odkąd wyszłam z gabinetu Pani Hellman. Wydawało się cztery razy dłużej, ale 15 minut to i tak za długo jak na ból, którego musiał doświadczać Harry.

Drzwi gwałtownie się otworzyły, aż z Lori podskoczyłyśmy, stając szybko na nogi. Brian wszedł pierwszy, a ja zebrałam się w sobie, wiedząc dokładnie, kto jest za nim.

Ochroniarz stanął z boku, kiedy wkroczył. Po raz kolejny jego wejście uciszyło wszelkie szmery i przyciągnęło wszystkie oczy oraz uwagę. To nie była jedyna rzecz, która przykuwała uwagę. Jego całokształt to robił. . Zainteresowanie budziła w innych jego uroda, wszystko w nim było skąpane w uroku i atrakcyjności. Ale tym razem nie gapiliśmy się na jego ponętny wygląd albo pewność siebie. Tym razem powodem tego była ciemnoczerwona ciecz przesiąkająca tył uniformu. To przez pot, który skleił parę kosmyków na jego czole. To przez jego przemęczone ciało i na wpół zamknięte oczy, które zwykle były jasne i pełne życia.

-Posadź go tutaj. - odezwała się Lori, pozbawionym świadomości głosem. Brian posadził Harry'ego prosto na łóżku, ale się nie odezwał. Jego oczy ciągle wpatrywały się w podłogę.

-Dziękuję - powiedziała Lori, a Brian wyszedł.
-Opatrzmy go szybko, stracił dużo krwi. - Lori się uwijała, zsuwając w dół jego uniform. Gdy materiał opadł, zachłysnęłam się powietrzem i zakryłam usta. Od przerażającego widoku zebrały mi się łzy. Straszne linie, liczne dowody tortur rozciągały się po całych jego plecach. Zaschnięta i świeża krew ciekła z głębokich cięć, a jego opalona skóra była porozrywana i zastąpiona głęboką czerwienią. Było chyba ze 30 ran.

Musiałam odwrócić wzrok, oderwać się od przyprawiającego o zawrót głowy widoku. Kiedy mrugnęłam, łzy spłynęły na moje policzki, swobodnie wymykając się z kącików moich oczu. Lori rozejrzała się, gdy doszło do niej, że wcale jej nie pomagam. Miałam zamglone oczy, ale ciągle widziałam jej podejrzliwy wzrok. Spojrzała na mnie i na Harry'ego z widoczną troską na twarzy, zanim się odezwała.

-Rose, potrzebujesz wyjść? Dam sobie radę, jeśli chcesz.

Pokręciłam szybko głową. Nie odważyłabym się zostawić go na sekundę.

-No dobrze - powiedziała. - Możesz mu podać szklankę wody?

Skinęłam i podeszłam do umywalki, napełniając jeden z małych tekturowych kubeczków. Stanie twarzą twarz z Harrym było wtedy znacznie mniej przerażające niż oglądanie go z drugiej strony. Ten widok złamał mi serce, ale też zrobiło mi się cieplej. Wyglądał na zmęczonego, a kilka włosów ciągle było przyklejonych do jego czoła. Nienaganna postura była zastąpiona zgarbieniem się. Jego loki były rozczochrane, a kilka śladów krwi widniało po bokach. Jego szeroka klatka piersiowa i umięśniony sześciopak nie pokrywała krew, było tam jedynie kilka kropel potu od wcześniejszych męczarni. Spojrzałam na jego twarz. Szmaragdowe oczy wpatrywały się w moje już wcześniej. Tak strasznie chciałam podbiec do niego i przytulic, zatopić palce w jego włosach, uspokoić i pocieszyć go jak tylko mogłam. Ale Lori na pewno nie tolerowałaby takiego zachowania ze względu na okoliczności, w jakich się znaleźliśmy, a teraz najważniejsze było jego zdrowie. Podeszłam do niego i podałam kubek nie odrywając swoich oczu od jego.

-Dziękuję - zaskrzeczał. Jego głos był ochrypnięty po poprzednim wołaniu i krzyczeniu. Kubek zetknął się z jego ustami i powoli wypił jego zawartość. To było wręcz dziwne w jaki sposób obchodziliśmy się z nim w porównaniu do innych pacjentów. Większość z nich by wrzeszczała, rzucała przedmiotami albo chlusnęła by wodą w twarz. Ale Harry, pod swoją beztroską i sarkazmem krył uczciwość i odwagę. Żaden pacjent nie był taki jak on. Byłam pewna, że Lori też to zauważyła, chociaż nic nie mówiła.

Musiałam przerwać kontakt wzrokowy z Harrym, żebym mogła skupić się na jego plecach. Zabrałam potrzebne środki i bandaże, kładąc je następnie obok niego na łóżku. Krzesła były przysunięte blisko dla mnie i dla Lori. Usiadłam przed czymś, co wyglądało jak kremowe płótno pomazane czerwonymi szramami. Pracowałyśmy w ciszy wycierając krew, oczyszczając rany i bandażując. Harry'emu co jakiś wyrwał się syk, kiedy za mocno nacisnęłyśmy albo nalałyśmy za dużo środków dezynfekujących. Choć w pokoju panowała cisza, ja i Harry chcieliśmy porozmawiać, ale nie mogliśmy ze względu na Lori. Zwykle jakieś krótkie wymiany zdań albo bezsensowne paplaniny pacjentów zakłócały spokój, ale teraz wszyscy milczeliśmy. To właśnie dało mi czas na przemyślenia i zaczęłam się nad czymś poważnie zastanawiać. Skoro Pani Hellman nie chciała, żebyśmy trzymali się z Harrym razem, czemu go tu wysłała? Wiedziała, że tu będę i wiedziała, że będę musiała pomóc czyścić jego okaleczenia. Skoro to było dla niej rzeczywiście tak istotne, by nas rozdzielić, nie pozwoliłaby mu tutaj przyjść. A jak nie, to wyrzuciłaby mnie. Ale nic takiego nie zrobiła. Wydawała się bardziej szukać powodów do ukarania niż naprawdę zapobiegać kolejnym zdarzeniom. Kurde, może ona nawet nas chciała ukarać. Może przysyłając go tutaj chciała nas jakby sprawdzić, jakby chciała, żebyśmy znowu złamali zasady tylko po to, żeby popisać się swoją władzą. Była okrutna i zimnokrwista jak jej syn, więc wcale by mnie to nie zdziwiło, jeżeli pragnęła jedynie naszego cierpienia. Jej domniemana "sympatia" do mnie nie trwała za długo, a teraz wydawałoby się, że jest wręcz przeciwnie.

Rozmyślanie o Pani Hellman i jej okrutnym panowaniu w Wickendale rozproszyły mnie nieco od zakrwawionych pleców Harry'ego, a ten widok nadal przyprawiał mnie o łzy, co wcale się nie zmieniło odkąd wszedł. Zawsze chciałam, żeby uważano mnie za silną, która potrafi przełknąć ból i iść do celu. Ale z tym całym moim wymiotowaniem i płakaniem, jasne było, że daleko mi do nieustraszonej.

Zerkanie Lori dało mi do myślenia, że moje pełne współczucia łzy i wyraźna słabość też nie przemknęły niezauważone. Ale nic nie mówiła podczas pracy. W międzyczasie, kiedy plecy Harry'ego już niemal całe były pokryte bandażami prawie przestałam płakać.

-Dobra, myślę, że to by było na tyle - podsumowała Lori, gdy skończyłyśmy - Jak się czujesz, Harry?

Odwrócił się w naszą stronę, zaskoczony, że ktoś się do niego odezwał.

-Beznadziejnie, ale lepiej - jego głos już się tak nie załamywał, typowy dla niego głęboki ton powracał.
-To dobrze - Lori uśmiechnęła się, gdy wstawała podchodząc do małej szafki na tyłach. Wyciągnęła z niej coś, ale nie widziałam co to. Dopiero kiedy się odwróciła zauważyłam, że to czysty kombinezon dla Harry'ego, bo jego poprzedni był cały pokryty krwią. Podziękował jej i wziął ubranie, identyczne jak to, które miał właśnie na sobie. Wszedł za szpitalny parawan, który znajdował się po prawej stronie sali, żeby się przebrać. Ja w tym czasie wzięłam z łóżka środki i włożyłam z powrotem do szuflady. Wrócił zanim skończyłam. Wyglądał jak nowo narodzony. Mimo to nie czuł się chyba tak, jak wyglądał. Usiadł znowu na łóżku, jakby był zbyt zmęczony, by stać na nogach.

-Rose? - spytała Lori, gdy wrzucałam do kosza ostatnie śmieci.
-Tak?
-Chcesz, żebym dała wam chwilę prywatności?

Zmarszczyłam czoło ze zdezorientowania na jej słowa. Zostawić nas samych? Wiedziałam, że podejrzewała coś między mną a Harrym, ale nie pomyślałabym, żeby jej to nie przeszkadzało. Pewnie w jej oczach bujałam się w jakimś seryjnym zabójcy, tak pewnie myślała większość. Ale może Lori wiedziała więcej niż inni. Może, ale naprawdę mooże, wiedziała nawet, że Harry jest niewinny. W końcu pracowała tutaj odkąd tylko każdy pamięta. Musiała być świadkiem przynajmniej części horrorów ukrytych w Wickendale. I przypomniało mi się też, jak jakiś miesiąc temu, albo dwa, powiedziała mi, że tutejsi pacjenci niedużo się od nas różnią. Połowa nie powinna nawet być zamknięta w tym więzieniu. Tak powiedziała. Może znała prawdę.

Wreszcie mieliśmy chyba kogoś po swojej stronie. Zawsze wiedziałam, że Lori jest w porządku.

-Jeżeli to nie problem - odparłam. Delikatny uśmieszek wpełzł mi na usta z jej uprzejmości. Odwzajemniła go zanim wstała i wyszła. - Dziękuję - wymamrotałam, gdy wychodziła.

Podbiegłam, żeby szybko zamknąć duże drzwi, w końcu tym razem nie chcieliśmy być złapani przez Panią Hellman albo ochroniarzy, chociaż wątpiłam, żeby próbowali tu wchodzić. Chociaż cała ta rozmowa z Lori mnie kompletnie zdziwiła, nie mogłam się już na niczym skupić, kiedy odwróciłam się do Harry'ego. Teraz już byliśmy tylko my. Nie chcąc marnować ani trochę czasu rzuciłam się na niego oplatając ręce wokół jego szyi tak, żeby przypadkiem nie dotknąć pleców. Jęknął cicho, a ja od razu odsunęłam się od niego.

-Przepraszam, przepraszam, przepraszam - powtarzałam
-Nic się nie stało - powiedział z uśmiechem, nawet trochę jakby rozbawiony.

Ujęłam w dłonie twarz Harry'ego, upewniając się, czy przypadkiem nie wykrzywi się z bólu.

-Przepraszam cię. O Boże, Harry, tak się martwiłam, trzymali cię tam tak długo i chciałam pomóc, ale ochroniarze mnie wywalili i nie mogłam tam się dostać, siedziałam tutaj i cały czas panikowałam jak czekałam i potem chciałam spytać, czy wszystko okej, jak wszedłeś, ale Lori tu była. Wiedziałam że musiało potwornie bolec, matko, ciągle nie wierzę, że to zrobiłeś, pewnie się zwijałeś z bólu i ja...
-Rose - zachichotał Harry, przerywając mój monolog - Rose, już dobrze. - Byłam nieco zaskoczona, kiedy objął mnie wokół talii, przyciągając do siebie. - To znaczy, naprawdę bolało w chuj, ale już dobrze.
-Dobra - westchnęłam. Stałam tak w jego ramionach gładząc po lokach. Jeszcze wczoraj staliśmy tak samo, ale tym razem zatracałam się w nim znacznie szybciej. Mój sentyment do tego chłopaka, który wydawał mi się kryminalistą powoli przeradzał się w miłość. - Chyba sam nie wiesz, jaki jesteś niesamowity - powiedziałam cicho - Harry, to co zrobiłeś było wspaniałe.

Odsunął się trochę, tylko na tyle, żeby na mnie spojrzeć. Uśmiechał się delikatnie na mój komplement, ale nic nie powiedział. Drzwi były zamknięte i byliśmy sami, dlatego pozwolił sobie na złączenie naszych ust po raz kolejny. Ale ten pocałunek był jeszcze bardziej namiętny i elektryzujący niż poprzedni. Chyba przez te zamartwianie się i stres zapomniałam, jak smakują jego usta. Były takie ciepłe i pełnie, a jego język delikatnie przesuwał się po moim. Odsunął się kilka sekund później, a ja oparłam ręce o jego klatkę piersiową. Jego twarz była kilka centymetrów od mojej, ale tyle wystarczyło, żebym dojrzała jego zadowolony uśmieszek.

-Mógłbym to zrobić jeszcze raz - wyszeptał
-Co? Pocałować mnie czy wziąć na siebie winę? - spytałam tak samo cicho
-I to, i to.

A potem znów mnie pocałował.

-Oszalałeś - uśmiechnęłam się
-Każdy mi to mówi.

Musnęliśmy się ostatni raz zanim się odsunęłam. Nagle coś mi wpadło do głowy, w sumie coś dość ważnego, więc zdziwiłam się, że nie pomyślałam o tym wcześniej.

-Co? - zapytał Harry, zauważając moją minę.
-Nic, ja... po prostu właśnie sobie przypomniałam, że mam dzisiaj urodziny.
-Naprawdę? - dopytywał, tak samo zaskoczony jak i ja. Przytaknęłam, a on starał się ukryć uśmiech.
-Bez urazy, ale chujowe urodziny - zachichotał. Chyba całe to chłostanie nie popsuło mu aż tak humoru.

Zaśmiałam się z jego komentarza. To rzeczywiście powinien być dzień pełen zabawy, imprez i prezentów, a tu proszę. Zupełnie odwrotnie. Myśli o obchodach moich urodzin szybko poszły w zapomnienie, kiedy Harry cmoknął mnie w policzek.

-Wszystkiego najlepszego, kochanie.

Chociaż już nazywał mnie wcześniej "kochanie", nigdy nie mówił tego w tak czule, jak teraz. Zarumieniłam się na to słowo.

-Dziękuję - wymamrotałam.

Harry uśmiechnął się głupio z mojej reakcji i spojrzał na moją dłoń spoczywającą na jego torsie. Wziął ją i splótł nasze palce. W pokoju panowała cisza, ale nie potrzebna nam była rozmowa. Ta cisza była fajna.

Zamiast gadać, popatrzyłam mu tylko w oczy. Pod względem wyglądu, chyba najbardziej mi się w nim podobały. Czasem ich zielony odcień ciemniał, ale czasem jaśniały i nabierały lśnienia. Chociaż morze było niebieskie, to był chyba najtrafniejszy opis jego oczu, jak fale głębokiego szmaragdu. Brzmiało to tanio, ale tylko na pierwszy rzut oka widziałam wszystko, co czuł. Nawet jak próbował być twardy i nieustępliwy, jego oczy odkrywały ukrytą dobroć i miłość.

-Nie zasługujesz na to - powiedziałam, ciągle szepcząc. - Wyciągnę cię stąd, Harry.

Nie powiedział nic, tylko skinął. Wiedziałam, że chciał opuścić Wickendale bardziej niż ja.

I wtedy zdecydowałam, że ostatni raz to obiecuję. Bo jutro to zrobię. Wystarczy już tego chłostania, płakania, zdezorientowania i szukania odpowiedzi. Od jutra go stąd wyciągam. Będę rozmawiała z policją i pytała o Cynthię, aż nie odkryję prawdy. I najważniejsze, wyciągnę stąd Harry'ego.

Problem w tym, że zawsze łatwiej powiedzieć niż zrobić.
__________________________________________
AWWWWWWWWWWWWW, RIGHT? znaczy chłostanie to nie, ale potem asdfghjkl. jak wam się podobało?x powiem wam, że miałam czas od ferii, żeby ten rozdział przetłumaczyć, a wzięłam się za niego w sobotę i tak mi opornie szło, że oooo maaatko. ogólnie to nadal mi brakuje na wszystko czasu, ale pewnie głównie dlatego, że nie potrafię go sobie nawet wygospodarować. so yeah (: komentujcie, bo zawsze wszystkie czytamy i może akurat będzie nam się chciało odpowiedzieć albo coś hahaaa. ale macie 100% pewność, że na pewno zobaczymy wasz komentarz x

MAMY TEŻ PRZYJEMNOŚĆ OGŁOSIĆ, ŻE OD DZISIAJ DO BLIŻEJ NIE USTALONEGO CZASU NA NASZYM BLOGU BĘDZIE REZYDOWAĆ KOLEJNA TŁUMACZKA, KTÓRĄ JEST KONKRETNIE @AnittaMixer, WIĘC WITAMY !!!! szkoda tylko, że zgłosiło się parę osób, które wcale nie nadesłały prac ;-;

JEST TEŻ DRUGA WAŻNA RZECZ, O KTÓREJ ZAPOMNIAŁAM WAM POWIEDZIEĆ W ZESZŁYM TYGODNIU. otóż konto Jamesa już nie istnieje, a przynajmniej nie jako James. zostało niestety zhakowane. ~natalia :)x


Heej, z tej strony Anita, nowa tłumaczka na zastępstwo za Magdę. Jestem tak podjarana, że mogę tłumaczyć Psychotic, że asdfghjkl. Mam nadzieję, że moje tłumaczenia będą na wystarczającym poziomie i nikogo nie zawiodę. ~Anita x

Po pierwsze: chciałabym podziękować wszystkim za życzenia urodzinowe, by było ich tak dużo, że aż nie dałam rady na wszystkie odpisać. Kocham was!
Po drugie: żegnam się z wami na jakiś czas, gdyż mam egzaminy za 2 tygodnie i muszę się skupić na nich, więc nie mam czasu na tłumaczenie. Witamy nową tłumaczkę zastępczą i życzymy jej powodzenia! Ja wrócę jakoś w maju, ale postaram się ciągle robić korekty rozdziałów, wybierać muzykę itp., bo nie chcę całkiem porzucać mojego ukochanego dziecka jakim jest tłumaczenie Psychotic ~Magda