Rozdział 7

Co za ulga  wrócić do siebie. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej, prawda? Uwielbiałem wdychać ten stęchły zapach mieszanki wymiocin i stóp, siadać na skrzypiącym łóżku z zakurzonym materacem, być zabarykadowanym przez wielkie automatyczne drzwi nie mając absolutnie nic do roboty. Uwielbiałem to.
Szurałem stopami o cementową podłogę, kiedy szedłem usiąść na wspomnianym materacu. Mogłem się założyć, że jeżeli zamknąłbyś zupełnie zdrową osobę w jednej z tych cel na tydzień, też by zwariowała.
Nikogo tak naprawdę tu nie leczą, stosują odrażające kary, głównie chłosty, a na dodatek nie mają nawet dobrego jedzenia. Znaczy wiedziałem, że Wickendale będzie beznadziejne, ale to przerosło moje oczekiwania. Jedyną częścią dnia, która nie sprawiała, że chciałem się zabić, były rozmowy z Rose. Była jedyną zdrową na umyśle osobą, z którą mogłem właściwie pogadać o normalnych rzeczach.
Raz próbowałem rozmawiać z tym Jamesem, ale wydawał się być przy mnie zdenerwowany. Nie wyglądał na skorego do rozmowy ze mną i musiał uważać mnie za wariata, bo odpowiadał tylko zdawkowo jednym słowem.
I zdecydowałem, że polubiłem Rose. Nie wyglądała jakby się mnie bała, a jeżeli tak było to tego nie pokazywała. Oczywiście, że była wkurzająca, ale ja nie byłem lepszy. Poza tym traktowała mnie jak normalnego człowieka, a nie psychologiczny ewenement.
To właśnie robili ci "lepsi" i "zdrowi" ludzie. Ale tak naprawdę niewiele się różniliśmy. Według mojej teorii wszyscy jesteśmy szurnięci. Wszyscy mamy w umyśle miejsca, które są ciemne i zepsute, ale niektórzy zapędzają się w nie nieco głębiej niż inni.
Nagle zostałem wyrwany z moich filozoficznych rozważań, kiedy usłyszałem echo kroków w holu. Na początku nie zwróciłem na to uwagi, bo mnóstwo ludzi przechodziło tymi korytarzami, czy to byli pracownicy, pacjenci czy odwiedzający. Ale to ich głosy przykuły moją uwagę.
- Powinnyśmy powiedzieć pani Hellman? - dosłyszałem wystraszony szept kobiety, raczej.
- Nie, a przynajmniej ja nie zamierzam - kolejna kobieta.
- Rosemary, musimy komuś powiedzieć! Może któremuś ochroniarzowi?
- Rób, co chcesz, Helen, ale ja się w to nie mieszam. To co widziałyśmy było... - wzdrygnęła się ledwo zauważalnie - To było przerażające. Nie mieszam się w to, chcę po prostu zapomnieć, że to kiedykolwiek zobaczyłam.
Usłyszałem, że się zbliżają, po czym uchwyciłem się metalowych kraty mojej celi wychylając się, żeby spojrzeć na nieznajome kobiety.
- Na dodatek w ogóle nie powinnyśmy tam schodzić. Możemy się wpakować w spore kłopoty - powiedział głos Rosemary. Były już bardzo blisko.
- No i co z tego? Nie możemy zwyczajnie milczeć - powiedziała Helen
- Daj sobie spokój! - zarządziła szorstko Rosemary - Ktoś i tak je znajdzie.
Mówiąc to, minęły moją celę. Przeszły szybko i nawet nie spojrzały w moim kierunku, więc nie mogłem zobaczyć ich twarzy.
Nie byłem w stanie powstrzymać swojej ciekawości. O czym one do cholery mówiły? Coś się działo w Wickendale, tak jak od początku podejrzewałem. Coś złego. Po prostu nie mogłem rozszyfrować, co to było. A teraz zobaczyłem te dwie pracowniczki, wystraszone z powodu czegoś, co widziały w instytucji. To tylko potwierdzało moje podejrzenia. Poza tym to jedyne nowinki, na jakie natknąłem się w ciągu ostatnich dni, więc nie mogłem się nie odezwać.
- Hej! - szepnąłem na tyle głośno, aby mogły mnie usłyszeć.
Zignorowały mnie. Powinienem się tego spodziewać, skoro pacjenci pewnie często krzyczeli do nich szalone rzeczy. Ale musiałem przyciągnąć ich uwagę.
- Rosemary, Helen! - na to się odwróciły. Jedna była dość stara, pewnie Rosemary, a druga była młodą kobietą, jakby była jej córką. Obie miały stroje pracowników i ciemne, mocno kręcone włosy.
- Czego chcesz? - zapytała chamsko Rosemary
- Co widziałyście?
- Wracaj do celi, Harry - nie miałem pojęcia, skąd znała moje imię, ale z drugiej strony pewnie od każdego pracownika wymagało się, by znał imiona wszystkich pacjentów.
- Jestem w celi - upierałem się - Po prostu powiedzcie mi, co widziałyście. O czym wy mówicie?
- Chodź Helen, idziemy - zlekceważyła mnie Rosemary łapiąc za rękę Helen i odwracając się.
Kurwa. Musiałem wiedzieć, albo ciekawość zjadłaby mnie od środka. Postawiłem więc wszystko na jedną kartę i wykorzystałem informacje, jakie udało mi się zdobyć.
- Albo powiem pani Hellman, że tam zeszłyście - nie miałem pojęcia, gdzie było "tam", ale warto było spróbować.
Potwierdziły się moje przypuszczenia, kiedy obie się odwróciły podchodząc do celi.
- Kto ci uwierzy? Jesteś psycholem. Pani Hellman pomyśli, że kłamiesz - powiedziała Rosemary, chociaż wydawała się bardziej przekonywać samą siebie niż mnie.
- Jesteś tego pewna? - spytałem - Obie dobrze wiecie, że nie jestem jak reszta pacjentów. Nigdy nie byłem karany, nie miałem załamania, jestem posłuszny, stosuję się do zasad i dlatego pani Hellman mnie lubi. Mogę wam zagwarantować, że przynajmniej was o to spyta, a chyba nie chcecie kłamać, co?
Dwie kobiety wymieniły sceptyczne spojrzenia, ciągle się wahając. Chyba potrzebowały lepszego przekonania.
- Pomyślcie o tym w ten sposób. Powiecie mi, co widziałyście, a ja zatrzymam to dla siebie. Nie wpakujecie się w kłopoty z panią Hellman, a ja zostawię was w spokoju. Nikt się nie dowie o naszej małej wymianie zdań. Nikt nie będzie wiedział, co się stało, poza mną i wami. A nawet jeżeli komuś bym powiedział i tak nikt by mi nie uwierzył, jak same mówicie. No bo przecież jestem wariatem, prawda?
Po raz kolejny spojrzały po sobie niepewnie, jakby omawiały to między sobą wzrokiem.
- Okej, dobra - westchnęła w końcu Helen.
- Ona mówi - powiedziałem udając zdziwienie.
- Byłyśmy w piwnicy i my... - zaczęła, nie zważając na mój komentarz - my widziałyśmy trzy ciała... wszystkie były kobietami, chyba.
- Martwe ciała? - spytałem.
Jej przerażone oczy i drżące skinięcie było jedynym potwierdzeniem, jakie dostałem.

- Ale one nie były po prostu martwe... były obdarte ze skóry.

ROSE'S POV
Wróciłam do gabinetu Lori w znacznie lepszym humorze, pomimo okropnej pogody. Dziwne było to, że tym razem Harry wprawił mnie w dobry humor, zamiast zostawić mnie smutną i rozzłoszczoną.
Musiałam niestety przyznać, że właściwie był całkiem czarujący podczas dzisiejszego lunchu. Kiedy graliśmy w Zagadkę był taki zabawny i charyzmatyczny, tak naprawdę był w pewnym sensie słodki. W pewnym sensie. I mówiąc o nim "słodki" miałam na myśli, że nie wtrącał żadnych wrednych czy wulgarnych komentarzy.
Było w nim coś...pokrzepiającego. Był taki żywy w porównaniu do innych pacjentów. Gdyby nie był szurniętym przestępcą mogłabym właściwie rozważyć zaprzyjaźnienie się z nim.
Zostałam wyrwana ze swoich rozmyślań przez nagłe "BUM!" dochodzące gdzieś z głębi budynku.
Piekielne grzmoty nie ustawały, więc zdałam sobie sprawę, że teraz będzie już tylko gorzej. Ta burza musiała być najgorszą, jaką kiedykolwiek przeżyłam. Nawet przez gruby sufit słyszałam deszcz spadający na dach. Zwykle jego dźwięk z jakiegoś powodu mnie uspakajał, ale teraz cały ten hałas był denerwujący i rozpraszający.
Dwie kolejne rundy mrożących krew w żyłach grzmotów rozniosły się po budynku, zanim dotarłam do gabinetu. Wchodząc, jak zawsze zastałam tam Lori pochylającą się nad biurkiem i zajmującą się papierkową robotą. Przeszłam obok kilku łóżek szpitalnych, aby do niej podejść. Usiadłam na małym krześle na przeciwko stolika pokrytego papierami.
- Cześć - przywitałam się
- Witaj, moja droga - odpowiedziała  nie podnosząc wzroku
- Potrzebujesz pomocy? - zapytałam
- Nie - odparła - Raczej nie będziemy mieć przez chwilę nic do roboty. Wszyscy pacjenci wrócili do cel dopóki burza nie ustanie. Pani Hellman nie chce, żeby spanikowali przez grzmoty.
Skinęłam w odpowiedzi, biorąc do rąk książkę z biurka. Zawsze zabierałam ją ze sobą do pracy w razie, gdybym się nudziła, tak jak teraz. I bardzo dobrze.
Otworzyłam tam, gdzie ostatnio skończyłam i zaczęłam czytać, całkowicie pochłonięta słowami na stronach. Wciągnęłam się w tą historię i straciłam poczucie czasu nie podnosząc głowy, dopóki nie stała się najdziwniejsza rzecz.
Światła zamigotały. Wszystko stało się czarne, potem jasne, a potem znowu czarne.
I zostało czarne. Wysiadł prąd.
Zaniepokojone spojrzałyśmy na siebie z Lori, ale milczałyśmy. Później usłyszałyśmy ten dźwięk. Jakby spadł łańcuch albo ciężkie drzwi się otworzyły. Może obydwa. A później gdzieś na korytarzu szalone krzyki.
Nie ton tego krzyku był tutaj zastanawiający. Przyzwyczaiłam się, mnóstwo pacjentów wydawało dziwne dźwięki. Lecz ten odgłos dochodził z bliska, zbyt bliska. A potem wszystko ucichło, jakby ktoś przebiegł obok gabinetu.
Co wydawało się niemożliwe, bo pacjenci byli pozamykani w swoich celach. Pomysł, że ktokolwiek uciekłby był niedorzeczny, automatyczne drzwi trzymały ich porządnie zamkniętych.
I wtedy mnie olśniło. Drzwi były automatyczne. Nie było prądu. A bez prądu drzwi nie były zamknięte. Więc pacjenci mogli teraz uciec z cel. I nie miałam żadnych wątpliwości, że to właśnie zrobili.
Odwróciłam się powoli w stronę Lori, nie chcąc usłyszeć słów, które wiedziałam, że miałam zaraz usłyszeć. W słabym czerwonym świetle awaryjnym ledwo widziałam jej rysy. Były zaniepokojone i wystraszone.
-Rose - odezwała się
-Tak? - wyszeptałam, z jakiegoś powodu bojąc się mówić zbyt głośno
-Chyba mamy problem.

HARRY'S POV
Usiadłem na krawędzi łóżka opierając  łokcie na kolanach i dłońmi obejmując głowę, jakbym walczył z zawrotami. W piwnicy tej instytucji były trzy martwe i obdarte ze skóry ciała. "Moje" ofiary zostały obdarte ze skóry, tak samo jak te. Musiały być zabite niedawno, a przynajmniej na tyle, żeby można było zauważyć, że skóra została oddzielona od mięsa.
Nie do końca wiedziałem, co to oznaczało, ale to zdecydowanie musiało coś znaczyć. Musiałem to tylko rozgryźć. Musiałem zobaczyć te ciała na własne oczy.
Ale jak do cholery miałem to zrobić? Ciała były pewnie na tyłach piwnicy. Prawdopodobnie gdzieś, gdzie nigdy nie miały być znalezione. Tak więc wymagało to nieograniczonego czasu na znalezienie ich, a właśnie tego mi brakowało.
Cholera, nie mogę się nawet wysikać bez ochroniarza odprowadzającego mnie do łazienki, żeby upewnić się, że nie zwieję. Kiedy tylko szedłem korytarzami zawsze był jakiś za rogiem, mówię o ochroniarzu. Jedyną chwilę prywatności miałem tutaj, zamknięty w celi, gdzie byłem tylko ja i ukochany materac. Gdybym tylko znalazł wyjście przez te cholerne metalowe kraty.
Nagle światła zamigotały przerywając moje rozmyślania, gdy podniosłem wzrok. Żarówka gasła i zapalała się, aż wreszcie całkiem zgasła. Na początku pomyślałem, że to tylko w mojej celi, ale potem zauważyłem ciemność na całym korytarzu i nagłe pogłośnienie się dziwnych dźwięków, jakie wydawali pacjenci.
Nie było prądu. I wtedy to do mnie dotarło. Podbiegłem do wielkich drzwi od celi, które cały czas trzymały mnie zapuszkowanego. Zrobiło mi się niemal słabo, kiedy byłem w stanie je otworzyć. Co za idealne wyczucie czasu.
Niepewnie wyszedłem z pomieszczenia na korytarz, mając nadzieję, że nie spotkam żadnych ochroniarzy. Szukałem ich wzrokiem, ale później zdałem sobie sprawę, że przy niewielkim świetle i tak nic nie dostrzegę. Jedyną rzeczą błądzącą po korytarzach było mdłe czerwone światło awaryjne rzucające straszliwą poświatę na to miejsce. Nie mogłem narzekać, przynajmniej wyrwałem się z tej okropnej celi.
Teraz więc musiałem znaleźć trzy ciała na tyłach piwnicy, gdzie nie miałem pojęcia, jak się dostać, w dodatku w prawie całkowitej ciemności. I bez bycia złapanym przez ochroniarzy.
Cóż, stawiałem czoła cięższym wyzwaniom.

ROSE'S POV
- Pójdę i zobaczę, co jest grane.
- Nie - zaprotestowała Lori - To niebezpieczne.
- Muszę znaleźć panią Hellman, nie możemy tu tak po prostu siedzieć.
- Owszem, możemy. Zwyczajnie poczekaj. Kto wie, mogą z powrotem włączyć prąd w każdej chwili.
- Możesz poczekać, ale ja idę - powiedziałam jej będąc już na nogach. Siedzenie tu w ciemnościach było straszniejsze, niż próbowanie dowiedzieć się, co robić. A poza tym, jeżeli spotkałabym jakiegoś pacjenta to wiedziałabym, jak sobie z nim poradzić. W większości przypadków.

HARRY'S POV
Odnalezienie drogi do piwnicy okazało się łatwiejsze niż oczekiwałem. Domyślałem się, że to będzie na tyłach, za magazynami i innymi gównami. Po prostu nie spodziewałem się, że to aż tak szybko namierzę. Na szczęście udało mi się.
I w ogóle bez żadnych komplikacji. Może poza małą ucieczką przed Jamesem, ale już dawno go zgubiłem, wyprzedziłem go na długi dystans, więc miałem nadzieję, że nie natknę się na niego za szybko. Albo na kogokolwiek innego.
Na korytarzu ze wszystkimi magazynami i zapleczami znajdowały się schody do piwnicy. Były jakby schowane na tyłach holu. Musiałbyś ich szukać, żeby je znaleźć, w przeciwnym razie pewnie przeszedłbyś obok, nie zauważając ich.
Stopnie były pokryte brudem, a powietrze było stęchłe, co musiało znaczyć, że nikt tu dawno nie był. Moje stopy dotykały cementowego podłoża, kiedy schodziłem na dół. Zauważyłem, że im niżej tym schody robiły się coraz bardziej zakurzone.
Po chwili moim oczom ukazało się duże pomieszczenie, które musiało być tą właśnie piwnicą. Wszystko pokryte było warstwą kurzu.
Nie było tu żadnych świateł awaryjnych, co było kolejnym dowodem na to, że to miejsce nie należało do najczęściej odwiedzanych w całym Wickendale.
Przedostawało się tam tylko słabe światło padające zza mnie, które rozjaśniało mi widok na około 2 metry, wszystko inne pochłaniała ciemność. Wiedziałam, że piwnica była duża, ze względu na pozornie rzadsze, chłodniejsze powietrze. Jeżeli miałem się rozejrzeć po tym sporym pomieszczeniu potrzebowałem nieco więcej światła. Ostrożnie wymacałem coś, co wydawało się latarką. Miałem nadzieję, że się nie przeliczyłem. Podniosłem przedmiot i odszukałem pstryczek, mocując się z nim przez chwilę zanim wreszcie mogłem przesunąć go w dół, wpuszczając do pomieszczenia strumień światła.
Dobra, to był mój nie tylko najszczęśliwszy dzień.
Oświetliłem duży pokój w poszukiwaniu czegoś, co przypominałoby martwe ciało. Przeszedłem po pomieszczeniu sprawdzając pod stołem i w kątach. Nic.
Jedyną poszlaką, jaką odkryłem był słaby obrzydliwie słodki i zgniły zapach dochodzący z tyłów. Więc tak jakby to wywęszyłem.
Mój nos zwodził mnie parę razy nakierowując na pajęczyny i stare biurka. Ale to zwodzenie doprowadziło mnie do nowego odkrycia, tego raczej niechcianego. Bo na drodze do znalezienia źródła zapachu zauważyłem dziesiątki starych szpitalnych łóżek pokrytych krwią. Dziesiątki.
Były też stare mapy, które myślę, że przedstawiały wnętrze ludzkiego mózgu. Po co do cholery im to było? I dlaczego tyle tych łóżek było zakrwawionych i czemu ich nie wyrzucili? To było kurwa przerażające.
Ale nie mogłem teraz zaprzątać sobie tym głowy. Miałem misję do wykonania i byłem zdeterminowany, aby odnieść sukces.
Szedłem w kierunku dziwnego zapachu piekącego mnie w nos coraz bardziej i bardziej z każdym wdechem. Był tak ohydny, że już prawie nie wytrzymywałem. Z trudem szedłem i ledwo dotarłem do drzwi w tylnej ścianie. To stamtąd wydostawał się ten odór.
Wziąłem głęboki wdech przez usta i powoli je otworzyłem. Widok za nimi był wystarczający, bym zachłysnął się powietrzem. W kącie tego małego zaplecza znajdowały się trzy potworne martwe ciała, prawie nie do zidentyfikowania. Wyglądały jak jakieś upolowane zwierzęta, bez skrawka skóry. Były tylko kupą mięsa
- Jasna cholera.

ROSE'S POV
Szłam wzdłuż korytarzy instytucji w nadziei, że odnajdę główny gabinet, gdzie najprawdopodobniej mogłaby być pani Hellman. Chciałam się zapytać, co możemy zrobić, żeby nie narazić się na niebezpieczeństwo i uniknąć wydostania się pacjentów z cel. Lepiej było mieć jakiś plan, niż siedzieć tam i czekać, aż to oni po nas przyjdą.
Moje kroki były zdecydowanie za głośne w stosunku do ciszy panującej na korytarzach, jakby były słyszalne na kilometr. Moim celem było bycie najciszej, jak to tylko możliwe, żeby uniknąć jakiejkolwiek konfrontacji, ale wydawało się to być niemożliwe.
Niespodziewanie przebiegł obok mnie jakiś cień. Podskoczyłam na jego widok, instynktownie chcąc od razu wziąć i zamknąć go do celi. Ale był za szybki i za daleko. Poza tym nie miałam klucza do żadnej z cel, więc nie mogłam nic zrobić. Po prostu westchnęłam i zaczęłam wolno biec. Przy tej prędkości dotarłam do głównego gabinetu w przeciągu kilku minut. Nie tracąc czasu weszłam do pokoju, ale nikogo tam nie znalazłam.
Uh, pomyślałam. Pani Hellman prawdopodobnie wyszła i próbuje wszystko ogarnąć. Nie zostałaby tutaj i nie oglądałaby tego szaleństwa dziejącego się na jej oczach. Prowadziłaby wszystkich z powrotem do ich cel. Bo jest przecież nadzorczynią. Zdecydowałam się szukać dalej i zaczęłam iść na tyły budynku. Skoro główny gabinet jest przy wejściu pewnie spotkam ją gdzieś po drodze. Szłam przez kilka dłużących się minut, aż dotarłam do holu z magazynami i zapleczami. Ciągle ani śladu pani Hellman.
Teraz już poważnie zaczynałam panikować. Mój oddech przyśpieszył jak szalony. Wszyscy pacjenci wyszli i biegali po budynku jak opętani. Nie było znaku od pani Hellman i nie widziałam za wielu ochroniarzy. Ktoś mógł mnie w każdej chwili zaatakować.
I wtedy, jakby moje dotychczasowe zmartwienia nie wystarczały, straszna myśl uderzyła mi do głowy. Co z pacjentami z Oddziału C? Czy nadal byli zamknięci w swoich celach?
Ale zanim zdążyłam o tym pomyśleć pojawiło się kolejne zmartwienie. Mężczyzna, masywny, łysiejący mężczyzna w średnim wieku z tatuażem węża przy lewym oku zmierzał w moją stronę. Był pacjentem, mogłam się zorientować po jego stroju. Nazywał się Norman, tak mi się wydawało. Usilnie starałam się zachować spokój. Szedł prosto na mnie, a moje serce uderzało szybciej i szybciej z każdym jego ciężkim krokiem. Adrenalina pulsowała w moich żyłach. Uspokój się, powiedziałam sobie. Nic złego nie może się wydarzyć.
Ale wtedy Norman zatrzymał się tuż przede mną i zdałam sobie sprawę, że gorzej być nie mogło.
- Hejka - uśmiechnął się. Zauważyłam, że brakowało mu połowy zębów i śmierdziało mu z buzi.
- Cześć Norman, chodź, odprowadzę cię do twojej celi - powiedziałam najpewniejszym tonem, na jaki tylko było mnie stać, próbując odejść trochę w stronę głównego holu.
- Nie tak szybko - odezwał się dziwnie napiętym głosem. Nie miałam żadnej władzy, gdy brutalnie popchnął mnie na ścianę. Przypomniało mi się moje pierwsze zetknięcie z Harrym, tylko że to było znacznie straszniejsze. Próbowałam się mu wyrwać, ale byłam znacznie słabsza, nawet przy takiej ilości adrenaliny. Byłam przerażona i miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. Łzy nagromadziły się w moich oczach, gdy zdałam sobie sprawę, że nie mogę nic zrobić.
- Norman, przestań - nakazałam mu surowo.
- Nie ma mowy - odpowiedział. Nie zareagowałam, gdy jego ręka wepchnęła się pod mój uniform, którym na nieszczęście była biała pielęgniarska sukienka i rajstopy.
Zaskomlałam z zaskoczenia i dyskomfortu, kiedy jego umięśniona dłoń z brutalnością błądziła po moim ciele. Wymsknął mu się drżący jęk, jak mnie dotykał.
- Chciałem to zrobić od pierwszego dnia, w którym cię zobaczyłem - powiedział. Jego słowa były mroczne i groźne.
- Proszę - błagałam dławiąc się już łzami - Nie rób tego.
Nagle coś w jego szalonym umyśle pękło. Rozzłościł się i uderzył mnie w policzek. Krzyknęłam z bólu, ale stłumił go swoimi grubymi palcami.
- Ja robię, co mi się podoba - prawie wrzasnął.
Przejechał ręką w górę mojego ciała, a  jego usta wykrzywiły się w okropnym uśmiechu. Zacisnęłam oczy, nie chcąc patrzeć na jego twarz, mając nadzieję, że ktoś mi pomoże.
Nagle atmosfera się zmieniła, a dłoń Normana oderwała się od moich ust gładko i przestał jeździć swoją ręką po moim ciele. Otworzyłam oczy w momencie, gdy jego głowa gwałtowanie uderzyła w ścianę obok. Mój wzrok odnalazł w ciemnościach Harryego. Nigdy w życiu nie byłam tak szczęśliwa na jego widok. Prawie na niego wskoczyłam, żeby go przytulić.
Ale to jeszcze nie był koniec. Jego ręka popchnęła głowę Normana po raz kolejny. Jego szczęka była zaciśnięta, a oczy czarne  w furii. Ogromna siła Harryego ujawniła się, kiedy czaszka Normana chrupnęła przy zetknięciu z murem. Rzucił jego nieprzytomne i być może martwe ciało na ziemię jak śmiecia.
Potem niespodziewanie spojrzał na mnie, a jego rysy złagodniały.
- Rose, wszystko w porządku? Skrzywdził cię? - spytał z troską w głosie i błyskiem zaniepokojenia w oczach.
Nie odpowiedziałam, ale chwiejnym krokiem odeszłam od ściany, z ulgą wymalowaną na twarzy.
Wtedy nie obchodziło mnie, czy Harry był chorym psychicznie pacjentem, który mógł obedrzeć ze skóry trzy kobiety. Jedyne, co się liczyło to to, że uratował mnie od najstraszliwszym momentu mojego życia. I potrzebowałam teraz trochę wsparcia, nie ważne od kogo.
Więc podeszłam i oplotłam go rękoma w pasie. Na początku wyglądał na zbitego z tropu, ale odwzajemnił uścisk owijając swoje silne ręce wokół moich ramion.
Wetknęłam nos w materiał jego ubrania, szlochając z ulgą.
Przez chwilę pozwolił mi się wypłakać, szepcząc mi nawet "ciiii, już dobrze, już jesteś bezpieczna" do ucha. Jego dotyk, gdy łagodnie pocierał moje plecy był kojący i z minuty na minutę zmniejszał potok moich łez.
- Dziękuję - wymamrotałam w tors Harrego, wreszcie zdolna do kontrolowania płaczu.
To było okropne uczucie, świadomość, że nie masz kontroli nad własnym losem; dawanie się dotykać choremu psychicznie, sadystycznemu wariatowi, który bez dwóch zdań miał jeszcze gorsze plany wobec mnie. Byłam przerażona, krótko mówiąc. A potem zobaczenie kogoś, kto odsuwa wszystkie złe rzeczy na bok. Niezły uczuciowy roller coaster.
- Nie ma za co - odparł uspakajającym tonem. Nawet, kiedy już skończyłam łkać żadne z nas się nie odsunęło. Ten uścisk był zbyt ciepły i kojący.
Ale kiedyś musiało się to skończyć. Podniosłam głowę z torsu Harrego, zaalarmowana dźwiękiem kroków i zobaczyłam panią Hellman zmierzającą w naszą stronę. Jej oczy spoczywały na mnie, a usta były zaciśnięte.
Ona miała najgorsze wyczucie czasu.
- Proszę proszę - zadrwiła - Kogo my tu mamy?
_______________________________________
hej ludzie. ślęczałam nad tym rozdziałem i nie miałam w ogóle pomysłów, jak mam go przekładać, żeby to miało sens. wyszedł mi chyba tragicznie, ale magda go poprawiła i teraz widzę, że wygląda dużo lepiej. czasem mam taką pustkę, że aż ciężko to opisać, a czasem tłumaczenie idzie mi jak po maśle. WIĘC. ostatecznie mam nadzieję, że wam się podobało hihi. następny chyba w poniedziałek idk, nie jestem pewna, ale raczej tak. w ogóle rozdziały będą się najprawdopodobniej pojawiały co poniedziałek.
jest też taka sprawa, że zetknęłyśmy się z opowiadaniem, które łudząco przypomina psychotic. chodzi o to, że to nie nasz fanfic i to nie my powinnyśmy mieć coś do was, ale jeżeli decydujecie się na pisanie to wykażcie się proszę odrobiną oryginalności. wiem, że inne opowiadania inspirują was do pisania, tylko między inspirowaniem się a kopiowaniem jest jakaś różnica. dlatego proszę na przyszłość o więcej swoich pomysłów, bo myślę, że gdyby autorka psychotic byłaby w stanie przeczytać coś bardzo bardzo podobnego do jej fanfica, co widziałam ja to mogłaby mieć pretensje.

I NA KONIEC MOJE ULUBIONE KONTO @RosePsychoticPL ♥ jaram się dhtsdfvlkrt, bo powstało konto rose i follownijcie je, jak chcecie ((nalegam)), a poza tym rose daje chyba follow backi hehs. nie ma jeszcze harrego, ale my się tym nie zajmujemy także no właśnie.

macie jakieś podejrzenia do tego, co będzie dalej? W ogóle to był pierwszy rozdział z perspektywy Harrego i magda mówi, że się prawie posrała, jak czytała to w środku nocy haha, a wam jak się podobał?
KOMENTUJCIE, MÓWCIE, CO MYŚLICIE, PYTAJCIE. CO TYLKO CHCECIE.
♥

+złóżcie @gomezlly życzenia z okazji urodzin!