Rozdział 8

- Izolatka? Żartujesz sobie? - krzyknęłam zdecydowanie za głośno jak na tak małe pomieszczenie, jak ten bar.

Kelsey odpowiedziała przytakując z uśmieszkiem, gdy wzięła łyk CocaColi.

- To nie fair! Jak długo tam zostanie? - spytałam nadal zbyt głośno

- Nie fair? - huknęła - Rose, Harry walnął czaszką Normana o ścianę, przez co zapadł w śpiączkę!

- Tak, ale uratował mnie przed zgwałceniem! Albo i gorzej, kto wie, co ten chory potwór mógł mi zrobić - broniłam go

- Okej, po pierwsze ścisz głos, wszyscy się gapią. A po drugie dlaczego go tak bronisz? Przynajmniej nie został wychłostany albo posłany na elektrowstrząsy. Nic mu nie będzie, to tylko tydzień.

Sapnęłam i wzięłam do ręki moją gorącą herbatę. Chyba miała rację, izolatka to chyba najprzyjemniejsza z tortur.

- Ale tak czy inaczej, - zaczęłam - to, co zrobił Harry było niesamowite, nieważne jak jest psychiczny albo obłąkany.

- Ta, a propos - powiedziała Kelsey - Możliwe, że nie jest tak bardzo psychiczny, jak nam się wydawało.

- O czym ty mówisz? - zastanowiłam się, zbliżając do niej zaciekawiona.

- Wiesz, że Harry wyszedł wczoraj z celi i znaleźliśmy go w pobliżu piwnicy? - głos Kelsey zniżył się do szeptu, nie chcąc, żeby ktoś ją tu usłyszał 

Przytaknęłam.

- No bo podczas, gdy nie było prądu on tam zszedł.
- Do piwnicy? Po co?

- Nie wiem do końca, ale nigdy nie zgadniesz, co znalazł.

Wpatrywałam się w nią, czekając na dalsze wyjaśnienia.

- Znalazł trzy martwe ciała.

- Że co?! - krzyknęłam znowu.

- Tak, ale one nie były po prostu martwe, były obdarte ze skóry. I te ciała były zbyt świeże, by uznać je za kolejne ofiary Harryego, ktoś inny to robi.

Szczęka mi opadła. Nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie usłyszałam. Tego było za wiele.

- Okej, okej, co to konkretnie oznacza? - zapytałam, próbując to sobie poukładać w głowie.

- To oznacza, że ktoś, kto ma powiązania z Wickendale ciągle zabija kobiety. Ktokolwiek ukrył tam te ciała przez cały czas to on był mordercą. Harry może być niewinny.

- Tak - zgodziłam się - Albo ktoś mógł pójść w ślad Harryego i on ciągle może być winny. Tego nie wiemy na pewno.

- Właśnie, tak twierdzi pani Hellman. Ona ciągle uważa, że jest winny, policja tak sam. - Kelsey przytaknęła

Więc ta nowa informacja tak naprawdę nic nie zmienia. Harry ciągle był za kratkami, nie żebym chciała, żeby było inaczej. Poza tym, że zabójca ciągle był na wolności, nic właściwie to nie wniosło do sprawy.

- Rose, chyba nie bierzesz tutaj pod uwagę kluczowego wniosku.

- Jak to? - spytałam, obawiając się odpowiedzi.

- Ciała zostały ukryte w piwnicy Wickendale

- Tak, i co? - spytałam, ciągle nie mogąc zrozumieć, dlaczego to jest tak ważne.

- Więc osoba, która schowała tam te ciała, najprawdopodobniej morderca, ma klucze do instytucji! - powiedziała głośno Kelsey próbując podkreślić swoje słowa - A jedynymi osobami, które mają klucze są pracownicy. Rose, ktoś z kim pracujemy jest mordercą.

O kurwa.

Nagle w barze zrobiło się za gorąco, zbyt duszno. Potrzebowałam powietrza. I potrzebowałam też, żeby to się teraz nie działo, jutro muszę wrócić do pracy. Dzisiaj miałam wolne, ale za niecałe 12 godzin musiałam wrócić do instytucji, wrócić do Wickendale, gdzie zabójca mógł mnie capnąć w każdej chwili.

To nie mogło się stać. Może powinnam się po prostu zwolnić.

- Ale sensacja, co? - powiedziała Kelsey ukrywając szczery uśmiech

- Sensacja? Kelsey, to okropne! Nawet trochę nie panikujesz?

- Niezbyt - wzruszyła ramionami - To znaczy, nie wydaje mi się, żeby wybrano na kolejną ofiarę pracownika, to zbyt ryzykowne. Poza tym, teraz, kiedy ma na karku policję, może nawet nie być kolejnej ofiary.

Przytaknęłam. Miała rację.

- Tak, a tym pracownikiem może być ktoś z Oddziału C albo innej części instytucji. Mogą nas nawet nie znać - powiedziałam, dodając kolejnych argumentów.

- Właśnie - przytaknęła - Dlatego się tym nie martwię.

Westchnęłam tylko, próbując odpędzić strach. Kelsey miała rację, pewnie nie miałam, czym się martwić. A przynajmniej tak sobie to tłumaczyłam.

- Dobra, będę się zbierać - powiedziałam. potrzebowałam pobyć teraz sama i przetrawić wszystko.
- Okej, odwiozę cię.

Zwykle sprzeciwiam się jej propozycjom, ale biorąc pod uwagę tę nową informację, z chęcią się zgodziłam. Poza tym na dworze było zimno i to była ulga nie musieć iść pieszo, kiedy śnieg tak sypał.

Kiedy zapłaciłyśmy i wyszłyśmy z niewielkiego baru wsiadłyśmy do forda Kelsey. Całą drogę pod moje mieszkanie gadała o swoim nowym chłopaku, Marvinie, a ja udawałam, że słucham, choć nie bardzo mnie to interesowało.

Zawsze mi się w niej podobało to, jaka jest odważna, taka spokojna w każdej sprawie. Jakby niczym nie powstrzymywany morderca w tym samym budynku co my, był codziennością. Takie rzeczy były dla niej emocjonujące, uwiebiała dramaturgię.

Ja wręcz przeciwnie - nie bardzo. Byłam przerażona. Gdy Kelsey w kółko nawijała, w duchu wysnuwałam najgorsze scenariusze o jutrzejszym dniu w pracy. Większość kończyła się ze mną obdartą ze skóry w jakimś schowku.

Wszystkie sceny mojego morderstwa odgrywające się w moich myślach, zostały jednak naszczęście przerwane, kiedy Kelsey wjechała na parking przy moim osiedlu. Szybko jej podziękowałam, pobiegłam do mieszkania, otworzyłam drzwi i rzuciłam się na łóżko.

Tak dużo wydarzyło się w ciągu minionych dwóch dni, że potrzebowałam po prostu czasu na przetrawienie wszystkiego. To było chore. Znaczy, najpierw zaczęłam jakby lubić Harry'ego, a przynajmniej nie nienawidzić go tak bardzo jak wcześniej. I nagle wszystko jakby wybuchło, prawie mnie zgwałcono, ale Harry mnie uratował, a ja zdałam sobie sprawę, że wcale go tak nie nienawidzę. Jego pomoc okazała się może trochę zbyt agresywna niż myślałam, ale przy najmniej mi pomógł. A potem pani Hellman zobaczyła nas obejmujących się. Po tym, jak jej wyjaśniłam, co się stało wydawała się zmienić zdanie i poszła zamknąć innych pacjentów na klucz. Ale tym razem, dzięki Bogu, dała mi do towarzystwa Jamesa. I kiedy już odeszłam słyszałam, jak mówi "A teraz, Harry, ustalimy dla ciebie karę".

Tydzień izolatki nie był chyba taki zły. To na pewno lepsze niż chłosta albo elektrowstrząsy, tak jak mówiła Kelsey. Wreszcie miałam dzisiaj wolne, przerwę od tego obłędu. I kiedy zaczynałam z tego korzystać dowiedziałam się o mordercy pracującym w Wickendale. Uroczo.

Ale Kelsey miała rację, pewnie nie musiałam się martwić. Ktokolwiek był zabójcą raczej nie wybierałby kolejnej ofiary z instytucji, to byłoby zbyt oczywiste i mogłoby pozostawić za dużo poszlak. Będzie dobrze. Prawda?


- Harry! - pisnęłam ze szczęścia. Nie mogłam uwierzyć, że wreszcie wrócił do domu. Nie mogłam sobie przypomnieć, gdzie był, ale pamiętałam, że długo go nie było. I zapamiętałam też, jak bardzo za nim tęskniłam. Tęskniłam za nim w każdej minucie, każda moja kość bolała od pustki, którą tylko on mógł wypełnić. Nie byłam nawet w stanie wyjaśnić ulgi, jaką poczułam, kiedy wrócił. To było jak pyszny deser, jakby wreszcie spadł deszcz, jakbym miesiącami nosiła na plecach wielki ciężar i teraz mogłam go w końcu z siebie zrzucić.

Moje nogi zareagowały jako pierwsze, zabierając mnie w dół po schodach werandy bez chwili namysłu. Widziałam go, jak stał tam z torbami z jego długiej i nieznanej mi podróży w rękach. Był tak ładnie ubrany, w niebieską koszulkę z guzikami i podwiniętymi rękawami tuż nad jego łokciami. Miał na sobie ciemne niebieskie jeansy i skórzany pasek. Dobiegłam do niego w ciągu kilku sekund. Byłam tak cholernie szczęśliwa, że ilość mojego własnego szczęścia prawie mnie miażdżyła.

Nie marnując czasu, wskoczyłam na niego oplatając go nogami w pasie i rękoma wokół szyi. Chyba go tym zaskoczyłam, bo oboje przewróciliśmy się na trawę. Siedziałam na nim okrakiem, kładąc ręce na jego torsie. Wpatrywał się we mnie z czarującym uśmiechem, głębokimi dołeczkami w policzkach, gdy wreszcie zaczął się śmiać. Jego oczy lśniły i wydawał się mieć w sobie blask, którego nie byłam w stanie opisać. Wyglądaliśmy dokładnie tak samo, oboje szczęśliwi jak nigdy.

- Kochanie, tak za tobą tęskniłem - prawie wyszeptał, kiedy przyłożył dłoń do mojego prawego policzka. Jego ciepły kciuk kojąco pocierał skórę. I tak siedział przez chwilę, po prostu patrząc na mnie. Wreszcie widząc mnie po tak długim czasie. Ale potem nam się to znudziło i przycisnęłam swoje usta do jego. Jego usta były roześmiane i tak niesamowicie pełne i delikatne, idealnie pasujące do moich. Nasze języki współpracowały ze sobą z łatwością, jakby wcześniej wiele razy mnie całował. I chciałam, nie, potrzebowałam więcej, potrzebowałam czuć go jeszcze bliżej. Chciałam poczuć jego gładką skórę przy swojej i kosztować tych czerwonych ust, ale nie dostąpiłam tego przywileju.

Bo potem delikatnie zsadził mnie z siebie i wstał, poprawiając się, zanim wyciągnął do mnie rękę. Chętnie złapałam go, szybko splatając nasze palce.
- Chodź tu - powiedział Harry - Muszę ci coś pokazać -  jego uśmiech był odurzający, a oczy ciągle kryły ten błysk. Poszłam więc za nim, pomimo że moja podświadomość mi to odradzała. Nie puścił mojej ręki, dopóki nie doszliśmy do ogródka z huśtawką.

Stałam na przeciwko niego, kiedy trzymał ręce za plecami, kryjąc coś za swoim ciałem. Spojrzałam na niego wyczekująco, a jego uśmiech urósł. Ku mojemu zaskoczeniu, wyciągnął w końcu przed siebie przedmiot, pozwalając mi zobaczyć go w pełnym świetle.

To był ogromny nóż kuchenny. Jego uśmiech nagle nie był już tak piękny, zmienił się w diabelski. I jego oczy, te oczy już nie błyszczały, lecz były obłąkane, oszalałe.

-Niespodzianka - uśmiechnął się, zanim przyłożył mi nóż do gardła rozcinając je.


Nagle usiadłam mokra od potu, trzęsąc się z zimna, ale też gorąca. Od wszystkiego naraz. Dziwny sen. Oddychałam ciężko, ciągle ubrana w ciuchy z wczoraj, chyba w nich zasnęłam. Spojrzałam na zegarek na ścianie, była piąta rano. Nie wyglądało na to, żeby jeszcze udało mi się zasnąć, bo byłam już rozbudzona. Mogłam już zacząć szykować się do mojej okropnej pracy.

Wzięłam więc w tym czasie prysznic, pozwalając wodzie odprężyć moje spięte mięśnie. Kiedy skończyła się ciepła woda, wyszłam spod prysznica i ubrałam się. Zrobiłam sobie dobre śniadanie i pooglądałam chwilę telewizję dla zabicia czasu. Lubiłam, kiedy miałam czas rano wypocząć, to mi znacznie bardziej odpowiadało niż pośpiech i wybieganie z mieszkania w ostatniej chwili, jak zawsze.

Jednak w końcu, szybciej niżbym sobie tego życzyła zegar wybił 7:30 i musiałam udać się do pracy. Droga wydawała się krótsza niż zazwyczaj. Stwierdziłam, że to musi być wina cieplejszego powietrza. Szybko dotarłam do instytucji, przez całą drogę myśląc o śnie z Harrym. Znaczy, ja wiedziałam, że to był tylko sen, ale część tego snu wydawała się prawdziwa. Ta część na końcu, kiedy mnie zabił była przerażająca, ale z drugiej strony pocałunek nie był.

I tylko to krótkie wyobrażenie, jak to jest go całować, tyle wystarczyło, by mój rozum zaczął błądzić. Jeśli ten nieprawdziwy pocałunek z mojej wyobraźni był tak wspaniały, prawdziwy musiałby być bardziej niż cudowny. Mogłam je sobie teraz wyobrazić, jego wargi. Były tak niewiarygodnie pełne, doskonale wypełniające jego usta w kształcie serca. I miały tak głęboki odcień różowego. Jakimś cudem zawsze wyglądały na połyskujące od jego nawyku ciągłego przejeżdżania po nich językiem; nigdy nie były popękane. Zawsze wyglądały miękko i soczyście. Tak samo to, jak mówił; jak jego usta układały się dobierając wolno każde słowo, kiedy mówił.

Ale to nie tak, że moja tęsknota za jego pocałunkiem miała jakikolwiek wpływ na moje uczucia względem niego. Po prostu był niezaprzeczalnie pociągający, wszystko w nim, zaczynając od jego wysokiego, szczupłego ciała po jego mruczący, zachrypnięty głos. Ale to był tylko wygląd, nie byłam w stanie nawet próbować zrozumieć jego charakteru. To, że uratował mnie przed Normanem zmieniło moją opinię o nim. To znaczy, na początku się go bałam, potem brzydziłam się nim, ale już się nie brzydzę. I powiedziałabym, że go może nie szczególnie lubię, ale wcale go nie nienawidzę. To były dość dziwne odczucia i sama nawet ich nie rozumiałam.

Harry chodził mi po głowie przez cały dzień, sprawiając, że czas szybciej mi płynął. Tak naprawdę, mogłam myśleć tylko i wyłącznie o nim, żeby nie zaprzątać sobie głowy pracującym w instytucji mordercą.

Ale myślałam o nim zwłaszcza podczas lunchu, który wydawał się bez niego taki pusty. Nie było nic do roboty poza siedzieniem tam i pilnowaniem innych pacjentów. Przywykłam do rozmowy z Harrym podczas tych dwóch godzin, a teraz nie wyobrażałam sobie, jak mogłabym siedzieć tam cały czas bezczynnie.

- Hej - usłyszałam głos gdzieś zza mnie odrywając mnie od wyobrażenia sobie chłopaka z kręconymi włosami. Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętego Jamesa.
- Część - uśmiechnęłam się do niego w odpowiedzi, zaskoczona jego widokiem
- Wyglądałaś na znudzoną, więc pomyślałem, że mógłbym wpaść na pogawędkę.
-Dzięki - odparłam

Po prostu przytaknął, ciągle się uśmiechając. Oparł się plecami o ścianę, jak ja i spojrzał na morze obłąkanych przed nami.

- Ci psychiczni pacjenci nie są wcale tak interesujący - skwitował James przebiegając wzrokiem po pokoju
- No nie są - zaśmiałam się - Trochę to nudzi.
- Wiem. Czasami to nawet chciałbym, żeby mieli jakieś załamanie, żebyśmy mieli co robić - powiedział, a ja zachichotałam
- Tak - zgodziłam się - W sumie teraz pracownicy są ciekawsi niż pacjenci, kiedy pracuje tu zabójca.
- Jak to? - zapytał. Więc nie wiedział.
- No bo - zawahałam się - Słyszałeś o tych ciałach, które znalazł Harry?
- Ta, jestem pewien, że wszyscy o tym słyszeli - przytaknął

Na pewno miał rację, Wickendale jest mało iteresujące. Niewiele się tu dzieje, poza tym, co wydarzyło się kilka dni temu, więc informacje się szybko rozniosły.

Powtórzyłam mu to, co powiedziała mi w barze Kelsey i o mordercy między pracownikami.

- O mój boże - odparł James, kiedy skończyłam - To jest szaleństwo. Myślisz, że to ktoś z naszego piętra? - wyglądał na zmartwionego albo i wystraszonego.
- Nie, raczej nie. Znaczy, to miejsce jest ogromne, musi być co najmniej trzydziestu pracowników. Będzie dobrze - powiedziałam mu, próbując jednak bardziej przekonać siebie niż Jamesa.
- Pewnie masz rację. Uważaj na siebie - odpowiedział, a ja uśmiechnęłam się na jego troskę
 -Będę na siebie uważa. - odparłam. Skinął, patrząc na mnie swoimi pięknymi niebieskimi oczami. Przez chwilę, gdy tak na mnie patrzył panowała cisza. Nie niezręczna, ale też nie do końca kojąca. Po prostu cisza.
- Rose? - spytał nagle, przerywając milczenie.
- Tak?
- Um, czy masz jakieś plany na... następny piątek? - wydusił z siebie trochę zdenerwowany.

Myślałam przez chwilę, próbując sobie przypomnieć, czy mam coś wtedy do roboty. A potem uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nigdy nie mam nic do roboty. Dopiero się przeprowadziłam, gdy zaczęłam pracować tutaj kilka miesięcy temu, więc nie miałam za wielu przyjaciół poza Kelsey i Jamesem.

- Nie, nie mam planów. A co? - zastanawiałam się
- Chciałabyś wybrać się na obiad, czy coś? Albo, um, może na film? Nie musisz się zgadzać, ja tylko...
- Z chęcią - przerwałam mu. Uśmiechnął się z ulgą, a ja poczułam, jak serce trzepocze mi w piersi. Nie miałam zbyt wielkiego doświadczenia z chłopakami, ale naprawdę lubiłam Jamesa. Zawsze był miły i uroczy. Więc jasne, że się zgodziłam.

- Fajnie - uśmiechnął się
- Fajnie - odpowiedziała, robiąc to samo. Chciałam zostać i pogadać z Jamesem, ale nie mogłam. Bo wtedy, oczywiście wtedy, musiałam skorzystać z toalety. Akurat wtedy.
- Um, muszę się udać do łazienki. Wybaczysz mi na chwilę?

James się zwyczajnie zaśmiał przytakując. Zachichotałam i poszłam szybko w stronę drzwi kawiarni. Zawsze psujesz atmosferę, Rose.

Szłam do toalety tak szybko, jak tylko mogłam, prawie biegłam przez budynek. Toaleta była już tuż za rogiem. Ale wtedy coś zauważyłam i zatrzymałam się nagle.

Bo w holu była Cynthia. Była pacjentką i nawet ją lubiłam, pomimo, że zamordowała swojego ojca. Była miła, jak na kryminalistkę. Ale nie była sama. Towarzyszył jej pracownik, wywnioskowałam po stroju.

Zwykle by mnie to nie zastanawiało, bo mnóstwo pacjentów było prowadzonych do różnych części instytucji. Ale ten mężczyzna oglądał się za siebie, jakby bał się czy ktoś go przypadkiem nie widzi. To przyciągnęło moją uwagę. Co on wyprawiał?

Obserwowałam ich, gdy dotarli do drzwi, których najwyraźniej szukali. Obejrzał się za siebie raz jeszcze. Na szczęście mnie nie widział, kiedy chowałam się za rogiem. Ale ja go widziałam.

Wyglądał na około 45 lat i miał chyba jasnozielone oczy, jak tak na niego przelotnie spojrzałam. Miał ciemne włosy zaczesane na jedną stronę i cięte rysy twarzy, przez które wyglądał trochę wrednie.

Przyglądałam się mu, kiedy sięgnął do kieszeni i wyjął pęk kluczy. Wszedł, gdy tylko otworzył drzwi ciągnąc Cynthię za sobą. Kiedy już byli w środku wreszcie zdałam sobie sprawę, co było za drzwiami. To była sala operacyjna.

Ale to spostrzeżenie pozostawiło we mnie jeszcze więcej wątpliwości. Żadni pacjenci nie mogli przejść operacji, chyba że za poleceniem głównej pielęgniarki. Razem z Lori decydowałyśmy o tym, jakiej operacji potrzebowali. Później zostali zabierani do Dr. Morlin, głównego chirurga. Ale nie widziałam Cynthii w pokoju pielęgniarek poza comiesięcznymi kontrolami, nie potrzebowała żadnej operacji.

Dlaczego więc ten przypadkowy pracownik zabierał ją do sali operacyjnej bez żadnej zgody? Co jeśli był mordercą? Co jeśli zakradł się do tej sali, żeby ją obedrzeć ze skóry? Przeszła mnie fala paniki, ale potem coś sobie uświadomiłam. Nie zabiłby jej w środku instytucji, gdzie ktoś mógł wejść o każdej porze. Muszę przestać wysnuwać za szybko wnioski i tylko tym siebie straszyć.

Kiedy pochodziłam do drzwi, ciągle próbowałam wyjaśnić sobie, dlaczego zabrał tam Cynthię. Przekręciłam klamkę. Ani drgnęła, więc spróbowałam po raz kolejny, kręcąc nią na wszystkie strony. Oczywiście były zamknięte, tak jak myślałam. Ale chyba warto było spróbować.

Już miałam odejść, kiedy drzwi nagle się uchyliły, przez co aż podskoczyłam. Wyłonił się zza nich mężczyzna, którego widziałam chwilę wcześniej. Czułam, jak moje serce wyrywa się z piersi, kiedy na mnie spojrzał. I nie wyglądał na szczęśliwego.

- Nie powinna tu pani by. - powiedział chłodno. Był wkurzony.
- Przepraszam, tylko się zastanawiałam, czy ma tam pan pacjentkę? Nazywa się Cynthia.
- Musisz wyjść, panienko. Przestań proszę się dobijać, to przeszkadza pacjentom - westchnął zirytowany, po czym chamsko zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Czemu mi po prostu nie odpowiedział? Kutas.

Ciągle mnie ciekawiło, co robili z Cynthią, ale ostatnią rzeczą, jakiej chciałam było go jeszcze bardziej zdenerwować. Więc pomyślałam, że najlepiej będzie, jak po prostu sobie pójdę. Mam nadzieję, że Jamesowi to nie przeszkadza, jak trochę poczeka, bo po tym, jak skorzystałam z toalety poszłam do kogoś, kto mógłby mi powiedzieć, co tu się do cholery się wyprawia.
______________________________
EDIT: DOPIERO TERAZ SKOŃCZYŁAM KOREKTĘ ROZDZIAŁU, BO NATALIA NIE SŁUCHA CO SIĘ DO NIEJ MÓWI I DODAŁA ZA WCZEŚNIE. ZA UTRUDNIENIA PRZEPRASZAMY. A teraz miłego czytania, a ja idę ją zabić.

  HEJ, a oto i rozdział ósmy yay. no to teraz się zaczyna jazda omg. POD OSTATNIM ROZDZIAŁEM BYŁO PONAD 100 KOMENTARZY!!!!!!!!!!! to jest niesamowite, jezu, mamy chyba około 150 osób do informowania o rozdziałach i tyle wejść, a jesteśmy dopiero przy ósmym rozdziale!!! cieszę się, że wam się podoba, a jeżeli macie jakieś uwagi to piszcie. oczywiście bardziej chodzi nam o formę i przekład, bo na treść nie mamy wpływu, ale z chęcią też poczytamy, co myślicie o przebiegu spraw w Wickendale asfdhjrfdsa.
  OD TERAZ MOŻECIE TEŻ TWEETOWAĆ O PSYCHOTIC Z HASHTAGIEM #PsychoticPL :) ja z chęcią postalkuję, co myślicie o tym fanfiction, a tak jest łatwiej znaleźć wasze tweety po polsku i mogłabym się z wami pojarać hihi x (JA TEŻ AHSJAUFAKS ~Magda)
  po prawej stronie macie odnośniki do twitterów rose, harry'ego, a także możecie stąd od razu tweetnąć z tagiem #PsychoticPL (:

  I MAM JESZCZE DO WAS WAŻNE PYTANIE. bo były komentarze, żeby robić akapity itp. więc ten rozdział jest napisany dokładnie w takiej formie, jak był w oryginale. podoba wam się tak i czy ma tak zostać? powiedzcie mi, jak chcecie, żeby to było, bo to nie robi mi różnicy, gdzie zrobię spację czy enter, a wam może być wygodniej czytać, więc mówcie (:

  jak wam się podoba rozdział? lubicie jamesa? xx
I SEN ROSE BYŁ AHDXGAJSDXSKC CNIE ~Magda