Rozdział 17

Lauren O'Connell - House of the rising sun (z soundtracku AHS )
 

Wickendale. Miejsce pełne sekretów. Kryło to, o czym się nie rozmawia, uciszało tych co za dużo mówili, więziło szaleńców. Ci załamani ludzie nazywali to miejsce domem lub piekłem, zależało od tego, jak chcieli je postrzegać. Patrząc na jego przyjemną dla oka strukturę i ekstrawaganckie kamienne schody, ktoś mógłby pomyśleć, że jest dobrze utrzymane, a w środku jest miło i przyjemnie.

Ale ludzie którzy tak myśleli nie mogli się bardziej mylić. Mimo wszystko był to szpital psychiatryczny. Wystarczy rzucić okiem na jego ogromne korytarze i główne pomieszczenia i odkryć, że w budynku kryją się horrory. Były tam trzy oddziały, po jednym dla każdej grupy obłąkanych pacjentów. Kiedyś był też oddział dziecięcy, ale minęło dużo czasu odkąd go zamknięto. Każdy oddział miał swój własny gabinet pielęgniarek, główne biuro, ochroniarzy i oczywiście pacjentów.

Schowana w najdalszym kącie instytucji miała swoją celę Ella Faren. Była bliska przeniesienia na drugi oddział, jej choroba stopniowo się pogarszała. Ale prawie nikt nie zauważał. Ponieważ nigdy tego nie pokazywała, nigdy nie wypowiadała na głos swoich pogmatwanych myśli. Jedyny raz, kiedy odezwała się do pracownika był rok temu. Jedynym czego pragnęła była huśtawka, powiedziała. Aby uczynić celę bardziej "jej", zażądała huśtawki. Nienawidziła siedzieć w miejscu. Chciała się poczuć jakby latała. Więc krzyczała i płakała i kopała, dopóki w końcu nie zainstalowano huśtawki w jej celi, aby ją uciszyć. I od tej pory była szczęśliwa. Nawet kiedy padało i było ciemno, siadała w swojej koszuli nocnej na huśtawce i huśtała się w przód i tył uśmiechając i nucąc pod nosem w rytm skrzypienia łańcuchów.

W innej części budynku był Damen Raloff, którego trzymali w kaftanie bezpieczeństwa odkąd pamiętał. Musiał być unieruchomiony i karmiony za każdym razem, gdy jadł i nikt nie śmiał go uwolnić. Ponieważ był samo-kanibalem. A przynajmniej tak go nazywali. Zaczęło się od palców, a później skonsumował całą prawą rękę. Zaczął być groźny, kiedy zaczął polować na innych ludzi pragnąc ich mięsa. Doszło do tego, że o mało nie przenieśli go na Oddział C. Ale polepszało mu się,  więc jak na razie był bezpieczny w swojej celi, z dala od tamtego okropnego miejsca.

I była też Cynthia. Była pacjentem Wickendale na wiele lat przed swoim tajemniczym zniknięciem. Zamordowała swojego ojca. Właściwie to dźgnęła go dokładnie 47 razy w pierś. I za to została wysłana do tej instytucji. Była szalona, mówili. Zadźgała swojego ojca bez żadnego powodu, musiała być szalona. Ludzie wykrzykiwali oskarżenia i myśleli, że wiedzieli o niej wszystko. Myśleli, że była zimnokrwistą morderczynią. Ale nie zdawali sobie sprawy, że każde okrutne dźgnięcie odpowiadało każdemu razowi, kiedy jej ojciec brał ją na dół do piwnicy i molestował. Zrobił to dokładnie 47 razy, więc ta ilość dźgnięć nie wydawałaby się już taka zła, gdyby tylko ludzie wysłuchali i  postarali się zrozumieć. Ale nie, Cynthia nie miała dowodu i nikt nie chciał jej słuchać, więc tak oto znalazła się tutaj.

Wiele różnych kryminalistów odpoczywało w swoich celach każdej nocy, każdy z inną historią. Niektórzy byli w istocie szaleni. Pilnowani przez niezliczonych pracowników i ochroniarzy.

Ci pracownicy, którzy przebywali na co dzień w budynku również mieli w sobie coś z szaleńców, choć tak naprawdę każdy miał. To, co wyróżnia pacjentów, to ich decyzja. Pozwolili swojemu szaleństwu wygrać ze zdrowiem psychicznym. Pomijając tą jedną decyzję pacjenci i pracownicy byli do siebie bardzo podobni. Właściwie to jeden z tych pracowników sam był obłąkany. Ktoś spośród wielu pracowników Wickendale powinien być zamknięty w jednej z cel, nie patrolować korytarze. Ponieważ jeden z pracowników był mordercą. I nie można było przewidzieć, kogo wybierze na następną ofiarę.

ROSE'S POV

Byłam emocjonalnie wykończona, kiedy wychodziłam z gabinetu Lori. Ciągle byłam oniemiała po historii Harry'ego, a moje myśli kłębiły się bezwładnie w mojej głowie nie mogąc skupić się na niczym innym oprócz rozczochranych loków i pięknego uśmiechu. Ale tym razem zamiast fascynacji, którą czułam, kiedy myślałam o Harrym czułam uwielbienie i podziw. I bałam się o to, jak szybko te uczucia mogły przekształcić się w miłość pod wpływem uroku Harry'ego. Ponieważ jeśli tak by się stało, nie wiem jak długo mogłabym znieść widok jego zamkniętego w brudzie i okrucieństwie tego budynku i nie wiem jak długo mogłabym się powstrzymać przed pocałowaniem go. Czego niestety  nie mogłam nigdy zrobić, bo z pewnością straciłabym pracę, a także rozum.

Ale dowiedzenie się o niewinności Harry'ego w końcu zrzuciło z moich ramion wielki ciężar, a jednocześnie przysporzyło zmartwień. No bo jeśli Harry nie zabił tych kobiet, to kto to zrobił?

Zanim zdążyłam pomyśleć nad tym pytaniem, zobaczyłam Kelsey na końcu korytarza.

- Kelsey! – zawołałam zdając sobie sprawę, że nie rozmawiałam z nią od kilku dni.
- Cześć, Rose! – powitała mnie z uśmiechem przyspieszając kroku – Co u ciebie słychać? – kontynuowała, kiedy znalazła się już obok mnie.
- Harry jest niewinny – wyrzuciłam z siebie czując wewnętrzną potrzebę podzielenia się z kimś tą informacją.
- Co? – spytała.
- Jest niewinny – potrzebowała chwili, żeby przetrawić informację; jej brwi się uniosły tylko po to by zaraz złączyć się w zmieszaniu.
- Skąd to wiesz? – zastanowiła się. Powiedziałabym jej, ale czułam, że historia Harry'ego musiała pozostać bezpiecznie ukryta; jakby nasza więź miała się przerwać, gdybym powiedziała komuś to, co wyznał mi tak szczerze. To nie była moja historia do opowiedzenia. Poza tym pomyślałaby, że jestem łatwowierna i uznałaby oświadczenie Harrego za kłamstwo.
- Po prostu wiem – było odpowiedzią, na którą się zdecydowałam.
- Rose, zdajesz sobie sprawę z tego jak szalenie to brzmi?
- Tak – powiedziałam wiedząc, że będzie trudno przekonać kogokolwiek do tego co właśnie odkryłam – Ale to prawda, Kelsey. Przecież wiesz, że nie jest jak reszta tutejszych pacjentów. I słyszałaś co dziś zrobił?

Kelsey skinęła głową. Lori pewnie już jej powiedziała, kiedy zajmowała się Molly.

- Tak, to było niesamowite. Pomógł mi ją opanować lepiej niż ochroniarze. I nawet nie wykazuje objawów niepoczytalności.
- Najlepsi przestępcy nie wykazują – oznajmiła pewnym tonem.
- Cóż, ja wiem, że nikogo nie zabił. Jestem tego absolutnie pewna. I zamierzam go stąd wyciągnąć i ujawnić światu prawdę o Wickendale, a ty mi w tym pomożesz.
- Nie, nie mam zamiaru! – zaprotestowała – Rose, poczekaj chociaż, aż będziesz miała jakiś dowód. Ale dopóki go nie znajdziesz, ja nie będę brać w tym udziału, a ty zachowasz swoje szalone pomysły dla siebie. Jeśli pani Hellman usłyszy co planujesz, nie będzie różowo. I tak już ma podejrzenie w stosunku do waszej dwójki – powiedziała Kelsey, a razem z jej słowami ciarki przebiegły wzdłuż mojego kręgosłupa.
- Co masz na myśli? – zapytałam zaniepokojona.

Kelsey westchnęła i popatrzyła sobie przez ramię, skanując wzrokiem korytarz.

- Chodź ze mną – poinstruowała szeptem, kiedy chwyciła moje ramię i zaciągnęła mnie do pobliskiego schowka.
- Co robisz? – zażądałam wyjaśnienia, kiedy zatrzasnęła za sobą drzwi odwracając się twarzą do mnie oraz licznych mopów i mioteł.
- Po prostu słuchaj, okej? Nie możesz powiedzieć o tym pani Hellman ani nikomu innemu. Mówienie o wyciąganiu kogoś z tego miejsca może wpakować cię w niezłe kłopoty, nie masz pojęcia, z czym masz do czynienia – oznajmiła uroczyście; nie słyszałam jeszcze, żeby mówiła tak poważnym tonem.
- I jakie kłopoty masz na myśli, Kelsey? Bo najwyraźniej wiesz coś o Wickendale albo o Cynthii albo obu, czego ja nie wiem i wciąż mi nie powiedziałaś – powiedziałam pasującym do jej tonem.

Wzięła głęboki oddech i popatrzyła w obie strony, jakby sprawdzając czy w schowku nie ukrywa się nikt, kto mógłby ją podsłuchać. Później popatrzyła mi w oczy rozważając czy może mi zaufać czy też nie.

- Dobrze, najwyższy czas, żebyś się dowiedziała – westchnęła – Ale nie mówię ci tego po to, żebyś dalej chodziła po Wickendale zadając pytania na prawo i lewo.

Pokiwałam głową czując ulgę, ale też zaniepokojenie.

- Szczerze mówiąc sama dokładnie nie wiem, co tu się dzieje. Jedyne co wiem to to, że Cynthia zniknęła, a pani Hellman chce wyciszyć całą sprawę. Jesteś stosunkowo nowa, więc pewnie nawet nie martwiła się o takich ludzi jak ty czy na przykład ochroniarze. Ale ludzie jak ja, którzy widzieli się z nią codziennie i mają ją nagraną na taśmie – o takich właśnie ludzi się martwi. Więc przyszła do mojego gabinetu i powiedziała, żebym spaliła wszystkie akta Cynthii i nigdy więcej o niej nie mówiła albo stracę pracę. I tyle, to wszystko co wiem i jestem tak samo zmieszana jak ty.

Byłam zszokowana i nieco zawiedziona tą informacją. Zszokowana bo to dość niespotykane, żeby dyrektor starał się sprawić, by pracownicy zapomnieli o jakimś konkretnym pacjencie, aby zniknęły wszystkie jego akta i po prostu uważać, że nigdy nie istniał. I zawiedziona, ponieważ miałam nadzieję rozwiązać skomplikowaną zagadkę, a nie mieć jeszcze więcej pytań niż wcześniej.

- Okej – westchnęłam – Dzięki, że mi powiedziałaś.
- Nie ma sprawy, ale nie waż się komukolwiek powiedzieć. Po prostu przestań się tym martwić, nie zadawaj pytań. Coś jest na rzeczy i cokolwiek to jest, na pewno będzie lepiej jeśli będziemy się trzymać z daleka.
- Dobrze, tak właśnie zrobię.
- I przestań spędzać tak dużo czasu z Harrym. Pani Hellman kiedyś mnie pytała co jest między wami; już i tak jest podejrzliwa.
- Co jej powiedziałaś? – zastanowiłam się.
- Powiedziałam jej tylko, że nie jestem pewna, ale pewnie po prostu pilnujesz, żeby się nie wychylał i zapewniłam ją, że jesteś profesjonalistką i nie zrobiłabyś niczego czego nie powinnaś.
- Bardzo ci dziękuję – westchnęłam z ulgą – I będę bardziej ostrożna.
- Świetnie. Ale w każdym razie, powinnyśmy gdzieś wyskoczyć w ten weekend. Iść na zakupy, lunch czy coś – zasugerowała i nie mogłam się powstrzymać przed wybuchnięciem śmiechem na jej nagłą zmianę nastroju.
- Brzmi super – powiedziałam – Ale najpierw musimy się wydostać ze schowka na miotły.

Wyszłam z Wickendale na zimne powietrze zwiastujące nadejście zimy, z płaszczem zapiętym pod samą szyję opatulającym moje trzęsące się ciało. Nie widziałam Harry'ego w budynku od czasu naszej rozmowy i zdałam sobie sprawę, że za nim tęskniłam. Chciałam się upewnić, że wszystko z nim w porządku, pragnęłam znów usłyszeć jego głęboki głos, tęskniłam za jego uśmiechem, który podnosił mnie na duchu chociaż trochę. Ale prawdopodobnie był zamknięty na cztery spusty w swojej celi przez cały dzień, albo na jednej z tych grup wsparcia, które podobno miały pomagać, a wiedziałam, że ich nienawidził.

Zaprzątał moje myśli przez resztę dnia, kiedy uprzejmie wypełniałam polecenia, które Lori lub pani Hellman mi wydawały. Ale w końcu długi dzień się skończył i mogłam wrócić do domu z Jamesem, a później dobrze się wyspać. Jednak nie widziałam go wychodzącego z budynku od pięciu minut, kiedy czekałam w dole schodów i było mi zimno. Już miałam się poddać i iść do domu bez niego, kiedy zobaczyłam w oddali światła samochodowe, wnurzające się z mgły; czarny samochód jechał ulicą w moim kierunku. Popatrzyłam na pojazd z zazdrością, desperacko pragnąc mieć jeden dla siebie, a zwłaszcza w takich czasach.

Samochód sunął powoli wzdłuż ulicy i zwolnił jeszcze bardziej, a w końcu całkiem się zatrzymał, kiedy znalazł się obok mnie. Zalała mnie fala paniki, niezliczona ilość teorii co do tego, kto mógł siedzieć za kierownicą wdarła się w mój umysł. Dowiedziałam się, kiedy szyba została opuszczona, ukazując moim oczom Jamesa z szerokim uśmiechem na ustach.

- Cześć, Rose! – niemal krzyknął, aby być słyszalnym pomimo warkotu silnika.
- Hej – opowiedziałam, czując ulgę, że to nie jakiś zboczeniec – To samochód twojego brata?
- Nope – odpowiedział – Jest mój.
- Serio? – spytałam. Nie wiedziałam, że kupił samochód.
- Taa kupiłem go wczoraj po pracy – oznajmił dumnie – Chcesz podwózkę?
- Nie trzeba, mogę się przejść.
- To nie problem, mogę cię odwieźć – powiedział mi. Z jakiegoś powodu się wahałam, chociaż nie wiedziałam dlaczego.
- No chodź, na dworze jest lodowato!

W końcu się poddałam i podeszłam do drzwi od strony pasażera, otwierając je i wślizgując się na ciepły fotel.

- Dzięki.
- Nie ma problemu – uśmiechnął się.

Siedzieliśmy tak, wygrzewając się w cieple przez parę minut. Wsłuchiwałam się w szmer żwiru pod kołami i szum wiatru na zewnątrz. Pomiędzy nami była cisza, wydawało się jakbyśmy nie mieli o czym rozmawiać. Ironicznie w momencie, w którym zwróciłam uwagę na ciszę, James się odezwał.

- Cholera, chyba kończy nam się paliwo – powiedział – Nie wiem czy wystarczy do twojego domu. Miałabyś coś przeciwko, gdybyśmy wstąpili na moment do mnie? Jest bliżej i mam tam kanister benzyny.
- Nie ma sprawy – powiedziałam, chociaż nagle zaczęłam się denerwować. Nie byłam pewna czemu. Był u mnie w domu już dwa razy, więc nie powinnam tak się czuć na myśl o odwiedzeniu jego.

Rozglądałam się uważnie, kiedy jechaliśmy polną drogą pełną zakrętów przez gęsty las, zanim dotarliśmy do domu z cegły.

- Ładne miejsce – skomentowałam dom średniego rozmiaru z przystrzyżonym trawnikiem i drewnianą werandą.
- Dzięki – powiedział, wyciągając kluczyki ze stacyjki po tym jak zaparkował samochód – Zapraszam do środka – wskazał głową w kierunku domu. Odpięłam pas i wyszłam z pojazdu. Opadłe liście szeleściły pod moimi stopami, kiedy szłam. Wszedł przez niezamknięte na klucz drzwi i przytrzymał je dla mnie. Kiedy przestąpiłam próg, znalazłam się w przytulnym salonie. Kanapa i dwa fotele zwrócone były w kierunku kamiennego kominka. Na każdym z nich leżał koc i kilka kolorowych poduszek. Panowała bardzo domowa atmosfera., co uspokoiło nieco moje nerwy.

- Skoro już tu jesteśmy, masz ochotę na gorącą czekoladę? – spytał James.

- Jasne – uśmiechnęłam się. Nie piłam nic od wieków. James odmaszerował w stronę kuchni, która znajdowała się za salonem. Usłyszałam brzęk naczyń. Siedziałam przez jeszcze około minutę, aż w końcu wstałam w poszukiwaniu łazienki. Poszłam w stronę korytarza odchodzącego od pokoju, suwając nogami po dywanie, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że wciąż mam na nogach buty.

Cóż, pewnie i tak będziemy niedługo wychodzić, a moje buty były stosunkowo czyste. Ciągle szłam wzdłuż korytarza, aż zauważyłam małe drewniane drzwi na prawo. To mogło być to. Uniosłam dłoń i wyciągnęłam ją w kierunku klamki.

- Co ty robisz? – mroczny głos zapytał gdzieś zza mnie. Podskoczyłam zaalarmowana, patrząc przez ramię. Uff, to był tylko James.

- Przepraszam, wystraszyłeś mnie – uśmiechnęłam się – Szukałam łazienki.

Na jego twarzy nie pojawił się jego zwyczajowy uśmiech, jego wyraz twarzy nie wyrażał żadnych emocji.

- Coż, to nie jest łazienka – powiedział – Jest na końcu korytarza – nie ruszył się sprzed drzwi do pomieszczenia jakby nie chciał, abym zobaczyła jego wnętrze.
- Okej – powiedziałam. Moje nerwy powróciły, kiedy pospieszyłam do rzekomej łazienki. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i wzięłam głęboki oddech. To było dziwne. Dlczego tak pilnie strzegł tego co było w tamtym pokoju? Co ukrywał?

Nic, wmawiałam sobie. Pewnie po prostu znowu robiłam z igły widły. Ale nawet jeśli to była prawda i tak starałam się spędzić w łazience jak najwięcej czasu na poprawianiu włosów i myciu rąk przez dużo dłuższy czas niż to konieczne. I kiedy otworzyłam drzwi ciekawość znów zaczęła mnie zżerać. Co jeśli rzeczywiście było coś w tym pokoju?

Wiedziałam, że to głupie, ale musiałam się dowiedzieć.

- James? – zawołałam. Żadnej odpowiedzi. Ciągle był w kuchni. W takim razie nie zaszkodziłoby, gdybym tylko zerknęła. Tylko jedno szybkie zerknięcie dla świętego spokoju. Cicho ruszyłam w stronę drzwi, patrząc przez ramię, aby upewnić się, że James nie będzie świadkiem mojej nieufności. Kiedy już upewniłam się, że nie było go w pobliżu, powoli przekręciłam klamkę. Powoli, powoli…już prawie…

- Co ty do cholery wyprawiasz? – znów zabrzmiał głos Jamesa. Jego ciało było tak blisko mojego, że mogłam je poczuć. Ledwie zdążyłam się obrócić, kiedy zostałam brutalnie rzucona na ścianę, jego szeroka pierś napierała na moją. Co to kurwa było?
- Powiedziałem ci, żebyś tam nie wchodziła, Rose.
- Przepraszam – wydusiłam. Kimkolwiek był ten człowiek, nie był to James. Albo przynajmniej nie James, którego znałam. Skuliłam się na jego ciepły oddech na mojej twarzy, próbując wyswobodzić się z jego uścisku, jednak ponosząc sromotną klęskę.
- Głupia, głupia Rose – wysyczał, potrząsając głową z dezaprobatą – Dobrze, że przynajmniej jesteś piękna.
- James, co robisz? – zapytałam, a mój głos zabrzmiał jak pełen strachu pisk.
- Czy to nie oczywiste? – jego zwyczajowy ciepły uśmiech zmienił się w niebezpieczny – Czynię cię moją następną ofiarą.

Oczy niemal wyskoczyły mi z orbit i nie mogłam złapać tchu.

- Nie – wyszeptałam, nie chcąc w to uwierzyć. Odrzucił głowę w tył i głośno zachichotał, a jego klatka piersiowa zawibrowała.
- Tak. To prawda. Boże, Rosy, czekałem na ten moment od miesięcy – powiedział, a ja wzdrygnęłam się na to jak mnie nazwał – Musiałem cię tylko jakoś tu sprowadzić, do mojego domu, ale potrzebowałem najpierw zdobyć twoje zaufanie. I wiedziałem, że je zdobędę; obserwowałem cię odkąd zaczęłaś pracować w Wickendale. Byłaś taka piękna, z takimi fantastycznymi długimi włosami – powiedział nonszalancko, okręcając kosmyk moich włosów wokół swoich palców. Moja warga drgała, a całe moje ciało się trzęsło, próbując go od siebie odepchnąć, ale on pozostawał niewzruszony – I jaka piękna skóra – wyszeptał. Jego palce lekko gładziły moje ramiona, szyję, a w końcu twarz, kiedy przeciągnął palec wskazujący wzdłuż mojego policzka. Z każdym takim pociągnięciem moje serce zaczynało bić szybciej i szybciej, jakby zaraz miało eksplodować. Odwróciłam od niego głowę, ale to tylko dało mu większy dostęp do jednej jej strony.

- Pani Hellman powiedziała, że nie było cię w mieście, kiedy te kobiety zostały zabite – powiedziałam, jakby miało to cokolwiek zmienić. Łzy swobodnie spływały po moich policzkach.

W odpowiedzi otrzymałam kolejny chichot, kiedy palcem przeciągnął pod moim okiem, aby wytrzeć łzy.

- Wcale mnie to nie dziwi. Znaczy to chyba jasne, że moja własna matka by mnie kryła, prawda?

W związku z tym, że niewyobrażalny strach zaczynał przejmować kontrolę nad moim umysłem, zajęło mi to chwilę, aby przetworzyć to co właśnie mi powiedział. Pani Hellman była jego matką.

- Ale wystarczy już tych pogaduszek, piękna. Czas się trochę zabawić – wyszeptał. Jego oddech połaskotał mnie w szyję.

Zaraz miałam zginąć.

Ale w tym momencie pomyślałam o Harrym. Miał rację na temat Jamesa przez cały ten czas, powinnam była go posłuchać. Stracił już Emily przez tego bezlitosnego mężczyznę, którego kiedyś uważałam za swojego przyjaciela. A teraz miał stracić jeszcze mnie. Wyobraziłam go sobie w jego celi, z łzami spływającymi z oczu, kiedy opłakiwał śmierć kolejnej osoby, na której mu zależało. Nie, nie mogłam na to pozwolić. On na to nie zasłużył. Musiałam przeżyć.

Nowo odnaleziona siła zmieszała się z adrenaliną, która zbierała się we mnie; moje mięśnie krzyczały by uciekać, kiedy James wyciągnął mały nożyk ze swojej tylnej kieszeni.

Gwałtownie uniosłam kolano, celując w jego krocze, a później natychmiast nadepnęłam mu na stopę.  Dziękowałam Bogu, że jednak nie zdjęłam tych cholernych butów. Zajęczał z bólu, odwrócił się i zgiął w pół, tym samym mnie uwalniając. Zaczęłam uciekać, ale James szybko ozdrowiał. Dogonił mnie, chwytając po drodze dużą książkę ze stolika kawowego po środku salonu i uderzył mnie nią w głowę. Udało mu się osiągnąć cel, gdyż siła z jaką uderzył mnie owy obiekt powalił mnie na ziemie z głośnym hukiem, a moja głowa zaczęła pulsować. Jeśli chciał, żebym straciła przytomność prawie mu się to udało. Prawie.

Ale ciągle mogłam myśleć, moje myśli pędziły, podczas gdy moje ciało pozostawało w bezruchu. Podszedł do mnie, jego oczy przez moment skanowały moje ciało. Ale nie odważyłam się ruszyć palcem. Pozwoliłam mu myśleć, że byłam nieprzytomna. Mogłam wykorzystać to na moją korzyść.

Wymruczał coś, a w jego głosie słychać było aprobatę. Słyszałam jak odgłos jego kroków ucichł na końcu korytarza. Natychmiast otworzyłam oczy i przeskanowałam nimi pomieszczenie w poszukiwaniu jakiejś prowizorycznej broni. Jednak nic nie rzuciło mi się w oczy, nic czego mogłabym użyć. Wkrótce usłyszałam, że James wraca i tym czego potrzebował. Szybko, Rose, myśl. Ale nie było czasu, żeby myśleć, więc chwyciłam rzecz, która leżała najbliżej – kawałek drewna z koszyka obok kominka. Wzięłam go w dłoń dokładnie w momencie, kiedy przystojna sylwetka Jamesa pojawiła się w progu.

- AHHH! – wykrzyknęłam, roztrzaskując drewno na jego głowie z jak największą siłą. Kiedy moja tymczasowa broń zetknęła się z jego czaszką, jego ciało bezwładnie upadło na ziemię. Nie marnowałam czasu na sprawdzanie czy był przytomny czy też nie, tylko szybko wybiegłam przez drzwi. Przebiegłam trawnik i wbiegłam do lasu. Biegłam, biegłam, biegłam i biegłam. Tak szybko jak tylko mogłam uciekałam w chłodzie zwiększając dystans między mną a Jamesem.

Ponieważ wiedziałam, że będzie mnie gonił, a szanse na to, że uda mi się przeżyć malały z każdym krokiem, który stawiałam.

_________________________________

WRESZCIE SIĘ DOWIEDZIELIŚCIE!!!!!!!!!!!!!!!!!! :') tyle męki z tym czekaniem, co? hihi. od tego wyczekiwania wpadało wam do głowy coraz więcej śmiesznych pomysłów, na przykład, że to Kelsey XD przyznam, że fajnie się to czyta, kiedy znam dalszy ciąg.

DZIĘKUJEMY ZA TYLE WEJŚĆ, KOMENTARZY, TWEETÓW W TAGU #PsychoticPL I FOLLOWERS NA KONTACH BOHATERÓW ♥ pobiliście rekord 157 komentarzy pod rozdziałem 13, bo pod rozdziałem 16 było aż 172 asdfghj. może pobijamy i ten? :> oczywiście nie mówię, żeby jedna osoba 50 komentarzy pisała, chodzi mi tylko o to, że to jest dowód na to, że jest nas coraz więcej YAY. 

przepraszam, ale nie mam czasu na siedzenie i rtowanie was z tagu jak zawsze, a komentarze spod ostatniego rozdziału przeczytałam dopiero w czwartek na informatyce. mam teraz masę problemów, bo nałapałam złych ocen z przedmiotów, które będą już na świadectwie na koniec liceum. nie chcę mieć tak słabych ocen i serio, powinnam się przyłożyć, co oznacza trochę mniej czasu na psychotic. rozdziały będą regularnie, jak zawsze, ale i ja i magda jesteśmy w tym momencie niestety za bardzo zawalone robotą, żeby tu z wami przesiadywać. tak czy inaczej bardzo wam dziękujemy, że czytacie i wam się podoba, jesteśmy wam niesamowicie wdzięczne ily

kolejna sprawa. ROZDZIAŁY SĄ CO PONIEDZIAŁKI. na asku psychotic jakieś 30 osób zadało to samo pytanie "kiedy następny". nie odchodzimy od tradycji i nie macie co nas błagać i prosić, żebyśmy wstawiły wcześniej, bo jak wspomniałam, chociaż jest nas dwie, mamy własne problemy. nie mówię, że tak będzie już zawsze, ale dajcie nam czas. zaraz jak tylko uporamy się ze szkołą postaramy się robić dla was więcej, tylko nie zasypujcie nas błaganiem o wcześniejsze rozdziały, plis. ja rozumiem, że emocje i hormony, ale trzymajcie je na wodzy ok hahaaa.

zaczęłam też oglądać American Horror Story i jeżeli tego nie oglądacie, a czytacie psychotic to serdecznie wam polecam drugi sezon, bo to baaaardzo pomaga zrozumieć perspektywę autorki. szczerze mówiąc, zupełnie inaczej wyobrażałam sobie pewne sprawy tutaj, a AHS otworzyło mi na nie oczy. naprawdę polecam obejrzeć, choćby z ciekawości dla wizji autorki. i nie bójcie się tego, bo ja sram na najgłupszych horrorach, a tego się nie bałam lol

długa notka, a jeżeli przeczytałaś do końca to cię uwielbiam hihi. starałam się streszczać, ale widać, jak mi to wychodzi. to tylko najważniejsze sprawy i prośby soł. JESZCZE RAZ DZIĘKI, KOCHAMY WAS I NASTĘPNY W PONIEDZIAŁEK, Z BOGIEM.