Rozdział 18

Agnes Obel - Fuel to Fire 

piosenka podesłana przez jedną z czytelniczek, nie jestem pewna której, ale dziękujemy

KELSEY'S POV

Podskoczyłam nagle obudzona trzaskiem zamykających się drzwi. Otworzyłam szeroko oczy i przekręciłam głowę w stronę drzwi, ciągle na wpół przytomna i ledwo świadoma. Czekałam chwilę na jakiś hałas, próbując dojść do tego, czy to był tylko sen czy nie. Nic. Uznałam, że to musiał być sen. Przekręciłam się, znowu próbując zasnąć.

Stuk.

Usiadłam prosto wpatrując się w drzwi sypialni. Tym razem na pewno to słyszałam. Ktoś był w domu. Wyciągnęłam nogi spod ciepłej pościeli i wyszłam z łóżka. Z obawą podeszłam do drzwi, otwierając je najciszej jak mogłam

- Halo? - zawołałam.

Cisza.

Weszłam w ciemność, ledwo wchodząc do kuchni, kiedy usłyszałam sapnięcie. Pstryknęłam światło po mojej lewej stronie, odkrywając źródło tajemniczych odgłosów.

- Jest tu ktoś... o Boże, Rose! Wszystko w porządku?! - gdy światło rozjaśniło moją kuchnię, zachłysnęłam się powietrzem na ten widok. Rose leżała na przeciwko drzwi, jakby nie była w stanie stać, zważając na jej widoczne wyczerpanie. Podbiegłam do niej opadając na kolana - Co się stało?

Ledwo potrząsnęła głową, jakby nie miała siły na nich więcej, wypełniając pokój swoimi ciężkimi oddechami. Kucyk, który zwykle nosiła na czubku głowy rozpadł się i poplątane włosy opadały wokół jej rysów, uniform był pobrudzony, a jej twarz spocona. Z jej rozciętego kolana skapywała krew prosto na mój dywan.

Co się do cholery stało?

- Ktoś ci zrobił krzywdę? - próbowałam z niej coś wydusić. To, jaka była roztrzęsiona i zapłakana podpowiadało mi, że mogły w tym brać udział osoby trzecie. Jej słabe skinienie było dla mnie potwierdzeniem. Popytałabym ją bardziej, ale widziałam, że nie była teraz w stanie rozmawiać.

- Dobra - powiedziałam - Chodź na kanapę.

Oplotłam ją ramieniem wokół pasa podnosząc z wycieraczki. Szurała nogami po podłodze, kiedy ciągnęłam ją do salonu. Położyłam ją na poduszkach i pobiegłam do zlewu nalać jej wody, której zdecydowanie potrzebowała. Oh, i chyba powinnam wziąć też jakiś bandaż na jej kolano.

Podeszłam do niej kładąc wszystko na stoliku przy kanapie. Oddech Rose tylko troszkę się ustabilizował, ale już wcale się nie trzęsła. Podałam jej szklankę wody. Głośno przełykała, a kiedy w kilka sekund skończyła westchnęła głęboko.

- Dzięki - powiedziała, chociaż jej głos ciągle był nieco ochrypły. Przytaknęłam i czekałam cierpliwie, siadając na dywanie przy niej. Popatrzyłam na mnie, zszokowana i przestraszona zarazem. - Nie wierzysz, co się właśnie stało.


ROSE'S POV

Opowiedziałam wszystko Kelsey. Powiedziałam jej, że James jest mordercą; jak uciekałam przez ciemny las. Nie obyło się bez wymiotowania i błądzenia w dezorientacji. I powiedziałam jej też, jakie to było kurwa przerażające stać twarzą w twarz z seryjnym zabójcą. To nie było jak w filmach albo książkach, gdzie mogłaś spojrzeć w oczy śmierci i zachować spokój dopóki kilka minut później nie zjawiła się policja. Nie było tak, że jak tylko uciekłaś wszystko wracało do normy i nie byłaś już wcale roztrzęsiona. Wcale tak nie było.

Najpierw był szok. Byliśmy przyjaciółmi i myślałam, że jest słodki. Śmiałam się z jego żartów, trzymałam go za rękę, nawet go pocałowałam. Ale nic nie było naprawdę. Mogłam to sobie przyśnić. Bo tymi rękami mordował, tymi ustami groził swoim ofiarom. Ale nie zszokowało mnie tak to, że okazał się kimś zupełnie innym, bardziej mnie to przerażało. To jak mnie bolało, kiedy przycisnął mnie do ściany, to jak zostawił siniaki na mojej skórze, chociaż byłam za bardzo przestraszona, żeby to zauważyć. Przerażenie krążyło w moich żyłach i pulsowało w moich uszach. Był w stanie zakończyć mój żywot od tak. Mógł mnie zgwałcić albo obedrzeć ze skóry, albo i to i to. Mógł mi zrobić co tylko chciał i byłabym bezsilna. W ciągu kilku sekund z przyjaciela od gorącej czekolady zamienił się w niebezpiecznego seryjnego morderca. Przeszły przeze mnie dreszcze, a żółć podeszła mi do gardła. Ale na szczęście ciągle mogłam myśleć na tyle jasno, żeby się wyrwać. W chwili, kiedy wyrwałam się z jego domu poczułam wielką ulgę, rozbłysł promyk nadziei. I potem już tylko biegłam.

Moim pierwszym instynktem było pobiec do Harry'ego. Pobiec do niego i przytulić się do jego torsu, jego ramiona by mnie oplotły, duże dłonie głaskałyby moje plecy, a jego głęboki głos powtarzałby mi, że będzie dobrze. Obroniłby mnie przed Jamesem, tak jak kilka tygodni temu przed Normanem. Ale nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam tam wejść bez klucza i dobrej wymówki i nie mogłam pobiec do celi Harry'ego i powiedzieć mu wszystkiego. Bo nie wiedziałam, na ile zaangażowana w zabawy Jamesa była Pani Hellman. Kelsey powiedziała, że już podejrzewała mnie i Harry'ego i nawet jak nie wiedziała o morderstwach Jamesa, to nie był zbyt dobry pomysł.

Więc zamiast tego pobiegłam prosto tutaj, gdzie James nie wiedział, jak trafić. Ledwo znał Kelsey i nie zaciągałby się aż tutaj. Ciągle byłam w strzępkach i roztrzęsiona, kiedy kończyłam opowiadać swoją historię. Horror poprzednich wydarzeń ciągle nie dawał mi spokoju. I nadal byłam wykończona. Biegłam godzinami, nie mogąc odważyć się spojrzeć za siebie. Adrenalina dodawała mi sił, a kiedy opadła ledwo utrzymywałam otwarte oczy.

Wysiliłam się na tyle, by opowiedzieć wszystko Kelsey. Ciągle jeszcze nie przyswoiłam faktu, że James cały czas był zabójcą. Ta świadomość zaczynała powoli wsiąkać, powodując uczucie przerażenia. Niestety odkrycie prawdy nie mogło po prostu zamknąć rozdziału Jamesa i nie mogłam ot tak przewrócić strony. Bo ciągle pracował w Wickendale. I ja też.

- Musimy zawiadomić policję! - krzyknęła Kelsey - Nie możemy pozwolić, żeby to temu choremu dupkowi uszło na sucho!

Miała rację, ale zdążyłam już przemyśleć ten pomysł raz po razie.

- Kelsey, ochroniarze są właściwie powiązani z komendantem. Jest właściwie komisarzem. Poza tym, nawet nie mamy dowodu.
- Więc co mamy zrobić?! Pozwolić żeby mu się upiekło? - wrzasnęła.
- Nie, tego nie powiedziałam. Spójrz, chcę, żeby go aresztowali jeszcze bardziej niż ty, ale chcę, żeby to wyszło. Jeżeli pójdziemy teraz na policję bez żadnego dowodu to nam nie uwierzą, a jak już znajdziemy dowód i spróbujemy się do nich zwrócić to nawet nas nie wysłuchają. Ale jeśli zaczekamy aż zdobędziemy jakiś solidne potwierdzenie, to ich na pewno przekonamy. Nie mogę dać im żadnego powodu, żeby nam nie uwierzyli. Nie chcę tego spieprzyć i żeby mu to uszło na sucho - wyjaśniłam

Kelsey westchnęła ciężko i skinęła wiedząc, że to najrozsądniejsze rozwiązanie.

- Kurna - powiedziała - Czyli Harry jest niewinny.

Gdy tylko wspomniała o Harrym wróciło moje głośne bicie serca i przytaknęłam. Miał rację. Podczas gdy James udawał niewinnego, a tak naprawdę był okrutnym przestępcą, Harry wręcz przeciwnie. Jego poprzednie poczynania zostawiły jakieś blizny na jego duszy, z pewnością, ale był dobry. Harry, pod swoją ciemną otoczką, był dobrym człowiekiem. Wiedziałam, że muszę mu powiedzieć o Jamesie i o tym, co zrobił, ale nie miałam na to najmniejszej ochoty. Bo wiedziałam, że jak tylko mu powiem jego niewinność pójdzie w zapomnienie. Sam też zostanie zabójcą.

Jeśli powiem mu prawdę, nie miałam najmniejszych wątpliwości, że ubiłby Jamesa na śmierć.


HARRY'S POV

Ciężkie drzwi otworzyły się ukazując Briana, który wyglądał na zniesmaczonego.

- Czas na lunch - oznajmił.

Zwykle bałem się, gdy wchodził do mojej celi. Kończyło się to odprowadzeniem na którąś z sesji terapeutycznych i zajęć "wzbudzających ludzkość w pacjentach". Ale irytacja malała z każdym dniem, spędzonym w tym budynku. W mojej celi z samym sobą, gdzie jedyny hałas stanowiły odległe krzyki i głosy w mojej głowie. Ten sam pokój, te same gołe ściany, ten sam bród i smród. Wszystko było takie same poza moim umysłem, gdzie moje myśli zaczynały wariować i rozbiegać się. Przysięgam, tracę rozum w tym miejscu i jak nie byłem już obłąkany to na pewno w krótkim czasie mnie to czekało, gdybym został w tym okropnym miejscu.

Pomimo niepokoju, który wzrósł z pojawieniem się Briana, myśl o zobaczeniu Rose rozwiała wszelkie obawy. Wydawało mi się, że z każdym dniem, z którym zbliżałem się do punktu kulminacyjnego, myśli o niej były coraz wyraźniejsze. Była najlepszą terapeutką, chociaż wcale nią nie była. Kiedy rozmawialiśmy nie analizowała mojego stanu psychicznego na podstawie tego co mówiłem.

I przyznanie się do tego mnie znacznie osłabiało, bo uważałem się za wyjątkowego silnego indywidualistę, ale rzeczywiście jej potrzebowałem. Była zwyczajnym człowiekiem i mnie też tak traktowała. Czułem, że mnie naprawdę słuchała zamiast uważać moje słowa za nic nie znaczące. To nawet nie musiała być Rose, to mógł być ktokolwiek, kto byłby w stanie poprowadzić ze mną cywilizowaną rozmowę. Bez kogoś takiego byłbym zmuszony do gadania z samym sobą, jak prawie każdy tutaj, co ani trochę nie pomagałoby mojemu zdrowiu psychicznemu. Choć tym słuchaczem mógłby być ktokolwiek, jak już wspomniałem, cieszyłem się, że to była ona. Byłem niewyobrażalnym szczęściarzem, że tym anonimowym słuchaczem była Rose. Naprawdę ją lubiłem. Nie umiała się powstrzymywać i zawsze była strasznie ciekawska, i trochę jakby kapryśna. Była też opiekuńcza i wyrozumiała, jak na przykład wtedy, gdy jej opowiedziałem o moim tacie, Wickendale oraz Emily. Po tej rozmowie utwierdziłem się w moim przywiązaniu do niej.

- Harry - warknął Brian. Wstałem z łóżka i wyszedłem na korytarz. Był on jakoś wyjątkowo pełny dzisiaj, wielu ochroniarzy i pacjencjentów się po nim kręciło. Szedłem w ciszy na stołówkę, nie mając ochoty na wkurzanie Briana dogryzaniem. Dotarliśmy wreszcie do kafeterii i oto była Rose. Skubała paznokcie czekając na mnie.

Brian zatrzymał się jak zwykle przy drzwiach, jakby był moim ojcem i podrzucał mnie do parku, czekając cierpliwie, kiedy szedłem się bawić. Odsunąłem krzesło obok Rose. Spojrzała na mnie z uśmiechem, choć to nie był ten uśmiech, co zawsze, wydawał się nieco... przygaszony. Ale nie był dla mnie wystarczająco przygaszony, żeby o to pytać, więc nie pytałem.

- Jak masz na nazwisko? - spytałem zanim miała szansę się odezwać, siadając.
- Moje nazwisko? - powtórzyła jakbym zadał jej jakieś dziwne pytanie. Skinąłem.
- Winters - odparła.
- Rose Winters - wypróbowałem, przytakując w zrozumieniu. Pasowało jej.

Jej uśmiech nieco się poszerzył, gdy to wypowiedziałem.

- Hej, Harry? - zapytała.
- Tak?
- Mogę cię o coś zapytać?
- Pewnie.

Jej oczy przeskanowały moją twarz zanim się odezwała, nieco ciszej.

- Czemu od początku nie mówiłeś, że jesteś niewinny?

Nie zapytała o to chamsko, wyglądała na naprawdę zaciekawioną. Musiałem się przez chwilę zastanowić, poskładać myśli do kupy zanim odpowiedziałem.

- Cóż, wiedziałem, jacy są ludzie tutaj, gdy miałem 12 lat. Nauczyłem się, że powtarzanie, że jesteś niewinny czyni cię tylko jeszcze bardziej szalonym. Jeżeli płakałeś, wrzeszczałeś, że jesteś niewinny, krzyczałeś, że chcesz stąd wyjść byłeś tylko jeszcze bardziej ograniczany. Innie dzieciaki myślały, że jesteś słaby, że jesteś najsłabszym celem. Tylko twardziele nie byli bici albo nękani przez resztę dziecięcych psychopatów. Tylko ci, którzy wzięli w garść swoją niepoczytalność i używali jej jako zalety, straszyli innych. Ani razu nie powiedzieli, że są niewinni, więc nikt nie zakładał, że byli. Grali swoje role i każdy się ich obawiał. Byli nietykalni. Więc teraz robię to samo, żeby nie skrzywdzili mnie tacy jak Norman. Odgrywam swoją rolę.

- Nie, nie mówię, że jestem fałszywy - dodałem szybko, próbując ją uspokoić - To była prawda, wszystko, co powiedziałem odkąd się spotkaliśmy - Stwierdzenie, że "odgrywałem swoją rolę" nie było najlepszym doborem słów. Teraz myślała, że cała moja osobowość była na pokaz.

Skinęła, ale nie spojrzała mi w oczy.

- Rose, spójrz na mnie - poprosiłem i mnie posłuchała - Nie próbuj myśleć, że nie byłem sobą w twojej obecności, nie o to mi chodziło. Chodzi mi o to, że staram się być nieco bardziej onieśmielający dla innych pacjentów, serio - Nie podobał mi się ten zdesperowany ton w moim głosie i może moje wariactwo coraz bardziej rosło, ale potrzebowałem jej pełnego zaufania. Tylko jej mogłem się zwierzać i tylko ona znała prawdę, nie mogłem nawet ryzykować tego, żeby się zawahała.

Patrzyła na mnie przez chwilę, nie mogłem odczytać nic z jej twarzy. Czekałem cierpliwe bojąc się jej odpowiedzi z każdą minutą coraz bardziej.

- Więc naprawdę jesteś prowokatorskim, sarkastycznym dupkiem? - odpowiedziała wreszcie. Gapiłem się na nią przez moment, a następnie uśmieszek wkradł mi się na usta. Odchyliłem głowę śmiejąc się. Śmiałem się tak głośno, że kilka osób się do nas odwróciło, a może trochę więcej niż kilka. Szczerze miałem to gdzieś. Potem także Rose zaczęła się śmiać. Uwielbiałem ten dźwięk.

- Żarcik - zachichotała. Powoli się uspokajaliśmy, a pokój cichł. Nasze uśmieszki zniknęły. Rose przybrała poważny wyraz twarzy, patrząc mi prosto w oczy.

- Wydostanę cię stąd, Harry. Obiecuję.

Przytaknąłem na jej wyszeptane słowa, wiedząc, że nie chciałem niczego więcej jak opuścić to miejsce. Na dobre. I część mnie łudziła się małym promyczkiem nadziei, że dołączyłaby do mnie. To była tylko taka niewielka myśl. Poszedłbym z nią albo bez niej, ale byłoby mi znacznie lepiej, gdyby była przy mnie. Sięgnąłem pod stołem po jej rękę, tak dyskretnie jak tylko mogłem. Spojrzałem w dół na nasze dłonie, ale moją uwagę przykuło coś innego. Siniaki. Siniaki na jej nadgarstkach. Zastygłem wpatrując się uważnie w okropne znamiona.

- Co to kurwa jest?

ROSE'S POV

Cholera. To ten moment, którego obawiałam się odkąd dotarłam do domu Kelsey. Ale wiedziałam, że nie mogłam tego uniknąć, musiałabym mu powiedzieć prędzej czy później. Miałam po prostu nadzieję, że to byłoby później. Nie wiedziałam, jak bardzo to nim wstrząśnie, nie wiedziałam, co zrobi. Gdybyśmy byli gdziekolwiek indziej powiedziałabym Harry'emu, żeby się nie wahał, dopingowałabym go obserwując, jak James dostaje to, na co zasłużył. Ale to nie było gdziekolwiek indziej, to było Wickendale. A tutaj, jeśli Harry wystawiłby pięść byłby wychłostany albo trafiłby nawet na terapię elektrowstrząsową. Nie mogłam do tego dopuścić. Nie mogłam dopuścić to tego, żeby został znowu ukarany przez Jamesa. Przynajmniej nie widziałam dzisiaj tego pojebanego skurwysyna, musiał nie przyjść do pracy.

- Rose, kto ci to zrobił? - dopominał się Harry. Już teraz był wściekły, to nie zwiastowało nic dobrego.
- Okej, Harry, posłuchaj mnie. Nie panikuj, bo inaczej będą mi kazali wstrzyknąć ci coś na uspokojenie, a potem cię ukarzą. Cokolwiek tylko... po prostu nie wkurzaj się.

Przytaknął, ale widziałam dobrze, że mnie nie słuchał.

- To są... no on... on mnie przyszpilił do ściany i złapał na nadgarstki, ale uciekłam...
- Kto? - przerwał mi Harry, jego głos był mroczny i pohukiwał w jego klatce piersiowej.

Wzdrygnęłam się zanim wyrzuciłam to z siebie, kuląc się w sobie przygotowując się na to, co nadchodziło.

- To... to był James. Próbował mnie zabić, on jest tym zabójcą.

Dłonie Harry'ego gwałtownie złapały na stolik, trzymając go tak mocno, że jego knykcie pobielały. Jego oddech pogłębił się i był coraz cięższy. Jego szczęka była tak zaciśnięta, że bałam się, że mogło go to boleć, a żyły pod jego skórą były widoczne jak na dłoni. Dostawał szału, dosłownie trząsł się ze złości.

I wiedziałam, że zaraz eksploduje.
______________________________________________
hejka kochani. co u was? ciągle mamy dużo pracy w szkole, więc zostaje nam mniej czasu na psychotic, ale rozdziały będą zawsze regularnie, więc o to nie macie się co martwić. dziękujemy za wszystkie wasze komentarze, bo pod ostatnim rozdziałem było OKOŁO 240!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! jesteście niesamowici, to aż o niecałe 60 więcej niż pod rozdziałem 16 wowowowowow. jest też około 450 obserwatorów na blogspocie, a konta Harry'ego i Rose mają ponad 1K followers asdfghjkl. nie wyobrażacie sobie, jak bardzo się cieszymy ♥ linki do twitterów bohaterów są po prawo. to tyle chwalenia się hihi. ciągle przysyłajcie nam swoje edity, kolaże i rysunki z #PsychoticPL, a wstawię je na bloga do zakładki wasze prace. najlepiej jakbyście też tweetnęły je ze wspomnieniem mnie albo magdy to wtedy na pewno nie zostaną przeoczone xx

następny rozdział jak zwykle w poniedziałek, trzymajcie się mwah ~natalia :)x

A ja przypominam tylko o naszym asku (macie po prawej), chętnie odpowiem na wszystkie pytania, a teraz idę spać bo jest pierwsza w nocy, jutro wstaje przed 6, a teraz robię korektę;P widzicie jak bardzo was kocham? ~Magda