Rozdział 19

*piosenka dziś w połowie rozdziału, dlatego, że ten rozdział jest taką mieszanką różnych emocji, że nie mogłam znaleźć jednej pasującej*

Czekałam ze strachem na odpowiedź Harry'ego, mając jedynie nadzieję, że nie wybuchnie. Tylko wydawałby się przez to jeszcze bardziej obłąkany. Niektórzy uwierzyliby, że ktoś tak opanowany i pewny siebie nie byłby w stanie stracić cierpliwości. Wielu by nie pomyślało, że może poświęcić się tak drugiej osobie, skoro uważali go za seryjnego mordercę. Ale po raz kolejny, Harry był niedoceniany.

Podskoczyłam, kiedy wreszcie eksplodował, wstając nagle i prawie wywracając stolik. Jego ogromna siła wyszła na jaw, kiedy stolik się zakołysał, a karty rozsypały się po podłodze.

- GDZIE ON KURWA JEST?! - wrzasnął Harry, jego ochrypłym głosem pełnym złości. Rozglądał się w poszukiwaniu mordercy, ale nie znalazł tego, czego  szukał. Znalazł za to mnóstwo zmartwionych oczu wpatrujących się w niego.

- Harry, uspokój się - poprosiłam go, ale mój głos był zbyt cichy i wątpiłam w to, że go w ogóle usłyszał. Pacjenci się gapili, a ochroniarze już szli w naszą stronę. Harry robił scenę, a pozostałości jego nieskazitelnej opinii w Wickendale zaczynały się sypać. Jeżeli znalazłby Jamesa byłoby już po wszystkim, pobiłby go, a potem by go za to wychłostali. A jak nie to zostałby związany i zaciągnięty na terapię elektrowstrząsową, a przez jego ciało przechodziłby niesamowity ból.

Wzdrygnęłam się na samą myśl, że mógłby zostać ukarany. Nie mogłam do tego dopuścić. Był zbyt zaślepiony złością, żeby zobaczyć, jakie mogą być konsekwencje. Chęć zemsty całkowicie nim zawładnęła. Musiałam go powstrzymać.

- Harry! - upomniałam go, ciągnąc go za ramię z całej siły. Chciałam zmusić go, żeby na mnie spojrzał, ale mi się nie udawało. Zawahał się, więc skorzystałam z chwili. Ujęłam jego twarz w dłonie pociągając w dół, żeby musiał na mnie spojrzeć. Miał szerokie oczy, jego źrenice były duże i otoczone jasnym szmaragdem. Ciężko oddychał, ale nic nie robił.

- Posłuchaj mnie! - zażądałam surowo patrząc mu prosto w oczy. Wszyscy się przyglądali, byłam tego świadoma, ale nie obchodziło mnie to. Moim jedynym zmartwieniem było uchronienie Harry'ego przed karą - Nie ma go tu - powiedziałam, ściszając głos, żeby tylko on mógł go słyszeć - Jamesa nawet tutaj nie ma. Wściekanie się w niczym ci nie pomoże - mówiłam poważnie - Proszę, Harry, ukarzą cię jeśli coś zrobisz. Nie mogę znieść myśli, że cokolwiek mogłoby ci się stać.

Ciągle zaciskał szczękę, a między jego brwiami tkwiła głęboka zmarszczka, ale przynajmniej słuchał.

- Ja też nie mogę znieść myśli, że cokolwiek mogłoby ci się stać - prawie wyszeptał - Muszę go dopaść, Rose, muszę - jego oczy powoli opuszczała złość i zastępowała je całkowita bezradność.

Zanim zdążyłam zareagować, Harry został ode mnie odciągnięty, rozłączając moje dłonie z jego policzkami. To byli Brian i Thomas, oboje trzymali go za ramiona.

- Myślę, że powinniśmy go odstawić do celi - powiedział Brian.

- Zostawcie mnie kurwa - odgryzł się Harry, a jego złość powracała. Wyrywał się z ich uścisku, ale bezowocnie.

- Harry, już w porządku - powiedziałam i skinęłam, żeby poszedł. Jakoś się do niego dostanę. Jeżeli  bez problemu poszedłby teraz z ochroniarzami mogłabym się wślizgnąć do jego celi i wszystko mu wyjaśnić. Wątpiłam, żeby przez samo  spojrzenie zrozumiał o co mi chodzi, ale wydawało się, że tak i trochę się uspokoił. Spojrzał na mnie jeszcze raz, zanim niechętnie odwrócił się i poszedł z ochroniarzami.

Ale kiedy patrzyłam, jak wychodzi z pomieszczenia, uświadomiłam sobie, że nie mogę zostawić Harry'ego samego w celi, kipiącego ze złości i knującego plan zabójstwa Jamesa. Musiałam z nim wszystko przegadać i ustalić, co zrobimy z Jamesem poza zabijaniem go, gdy tylko go zobaczymy. Moje nogi zareagowały pierwsze, kiedy poszły po tacę z jedzeniem. Wzięłam ją w obie ręce i podeszłam do drzwi kawiarenki, mijając ochroniarzy.

- Gdzie idziesz? - spytał jeden z nich.

- Zanieść pacjentowi jedzenie, myślę, że dacie sobie beze mnie radę - powiedziałam, modląc się, żebym miała rację. Podczas lunchów nie było zwykle za wiele załamań, chociaż z czasem wydawało się to zmieniać.

Wiem, jaka głupia to była wymówka, skoro Harry i tak rzadko je lunch, ale naprawdę musiałam z nim pogadać. Szłam korytarzami, mając tylko nadzieję, że pamiętałam jeszcze, gdzie jest jego cela. Byłam tam, ale tylko raz, pierwszego dnia, kiedy z nim rozmawiałam. Boże, to się wydawało tak dawno. Nienawidziłam Harry'ego wtedy, nawet się go bałam. Nigdy wcześniej nie spotkałam kogoś takiego jak on. A teraz proszę, jak chętnie szłam zobaczyć się z nim w tym samym miejscu. I wszystko, co stało się między tymi dwoma momentami było totalnym chaosem.

Gdy szłam betonową podłogą zauważyłam, że korytarze są coraz brudniejsze, a ściany coraz bardziej zakurzone. Cele na tyłach zajmowali chyba groźniejsi pacjenci i wydawali się odosobnieni. Byłam oburzona, że Harry musiał mieszkać w jednej z nich. Nie powinien tu mieszkać, powinien mieszkać w ładnym domu z własną kuchnią, łazienką, własną przestrzenią. Nie tutaj, zmuszony do przeniesienia się do tak obrzydliwego miejsca za zbrodnię, której nie popełnił.

Byłam wstrząśnięta i zaparło mi dech w piersiach, kiedy po skręceniu za ostatnim rogiem zobaczyłam panią Hellman. Przeszła przeze mnie fala paniki, kiedy przypomniałam sobie, że jest matką człowieka, który jeszcze kilka godzin temu próbował mnie zabić. Ale jeszcze nie reagowałam, nie byłam pewna, czy jest zamieszana w te zbrodnie. A jeżeli o nich nie wiedziała, ja nie miałam zamiaru jej mówić. I tak by mi nie uwierzyła.

- Rose, właśnie chciałam się z tobą zobaczyć - powiedziała. Jej twarz była pokryta zmarszczkami, a jej oczy były oziębłe - Muszę z tobą o czymś porozmawiać.
- Tak? - spytałam, mając nadzieję, że to nie to, co myślałam.
- Chodzi o Harry'ego. Wygląda na to, że go polubiłaś, prawda?

Po jej słowach straciłam nagle potrzebę widzenia się z Harry'm, ta rozmowa wydawała się ważniejsza. Nie wiedziałam, jak odpowiedzieć, zdając sobie sprawę, że przeze mnie wszystko stało się dość jasne. Każdy był świadomy tego, że coś było między mną i Harrym, wiedziałam o tym. Miałam tylko nadzieję, że inni będą to widzieć tak, że Harry potrzebował dodatkowej pomocy i ja mu ją po prostu zapewniłam. Chciałam, żeby wyglądało to bardziej obojętnie, niż było w rzeczywistości. Z drugiej strony nie do końca wiedziałam, skąd Pani Hellman wiedziała o naszych rozmowach skoro bardzo rzadko pojawiała się w pobliżu mnie i Harry'ego, kiedy byliśmy razem. Ale skądś wiedziała i pewnie coś na nas miała, nie tak jak ochroniarze i inni pracownicy.

Kiedy nie odpowiadałam, mówiła dalej.

- Po co ci ta taca?
- Ja um... muszę zanieść to Harry'emu. Musieli go zabrać z powrotem do celi i nic nie zjadł.

Przytaknęła podnosząc brwi i uśmiechając się rozbawiona.

- No dobrze, zaniesiesz mu tą tacę, a potem wrócisz do mnie. Mamy nowego pracownika, który może cię zastąpić na stołówce. Mam dla ciebie ważniejszą robotę niż siedzenie codziennie i plotkowanie z tym chłopakiem. Poza tym, dobrze wam zrobi ta rozłąka. Gdybym nie znała szczegółów, pomyślałabym, że coś między wami jest.
- Nie - zaprzeczyłam - Nic między nami nie ma, przysięgam. Chciałam się tylko upewnić, żeby dobrze się nim zajmowano, aby nic nikomu ani niczemu nie zrobił.
- Mhmm - powiedziała Pani Hellman - Oczywiście - Z ostatnim pogardliwym spojrzeniem, jakby chciała mnie wystraszyć odwróciła się i poszła. Nie powiedziała tego wprost, ale wiedziałam, o co jej chodziło. Wiedziałam, że jej słowa oznaczały to, że nie mogę się już widywać z Harrym.

Ale nie mogłam jej posłuchać, a przynajmniej nie teraz. Z resztą powiedziała, że mogę mu zanieść to jedzenie. I tak właśnie zrobiłam, skinęłam do Briana i Thomasa, kiedy ich mijałam. Słyszałam tylko echo własnych kroków i odległe płacze oraz wrzaski, kiedy szłam opustoszałymi korytarzami. To było przerażające, chodzić samemu po Wickendale. Przechodząc obok cel dobiegały mnie głosy mamroczące coś do siebie, czasem krzyczące, plecące rzeczy, których nie mogłaś pojąć. Miałam tylko nadzieję, że Harry tak nie skończy.

Wreszcie, na końcu korytarza, gdzie głosy psychopatów były trochę mniej słyszalne, zobaczyłam go. Siedział na skraju łóżka, trzymając się materaca i patrząc na podłogę. Wydawał się zamyślony.

Zamiast przywitać się z nim, po cichu wyjęłam klucz z kieszeni, przekręciłam i otworzyłam kraty. Dzięki Bogu Pani Hellman rozdała klucze po tym jak zabrakło prądu. Nie spojrzał na mnie, kiedy weszłam zamykając za sobą drzwi.

- Cześć
- Hej - powiedział, a jego jasne oczy wreszcie spotkały moje. Na chwilę zapadła cisza, Harry westchnął, a jego furia wydawała się opaść - Rose, powiedz mi, co się stało z Jamesem. I nie próbuj tego złagadzać. Chcę znać każdy szczegół.

Westchnęłam. Wiedziałam, że moja opowieść wywoła u niego jeszcze większą złość. Ale wiedziałam też, że nie da mi wyjść z pokoju bez wyjaśnień. Opowiedziałam mu więc o drodze o jego domu, jego kłamstwie na temat paliwa, tajemniczym pokoju i jak udało mi się uciec, nie pomijając tego, jak mnie uderzył książką w głowę.

Zachował zimną krew, kiedy słuchał, jego ciało spinało się tylko w niektórych momentach. Kiedy skończyłam nie odzywał się przez minutę, tak jak ja. Wreszcie przerwał ciszę.

- Walnęłaś go w jaja?

Skinęłam i uśmiechnęłam się z ulgą, gdy zobaczyłam, że Harry też się uśmiechnął.

- Dobrze, zasłużył sobie.

Ale potem uśmiechy zeszły nam z twarzy, a Harry spoważniał. Jego głos nieco się zniżył.

- Muszę go dopaść, Rose. Wiesz to, prawda?

Przytaknęłam tylko delikatnie. Harry podniósł się z wygniecionej pościeli i zaczął krążyć po małej celi.

- Tylko nie wiem jak.
- Cokolwiek zrobisz - powiedziałam - nie idź i nie stłucz go. Wpakujesz się tylko w jeszcze większe kłopoty i James będzie wyglądał na niewinnego, musisz poczekać.
- Poszłaś na policję?
- Nie mogę, nie teraz. Potrzebuję najpierw niezbitych dowodów, nie chcę tego zawalić.

Zaczynał się znowu powoli wściekać, zaciskając szczękę i spinając ramiona.

- Ale on tu pracuje, Rose. Będziesz z nim w tym samym budynku codziennie i nie możesz powiedzieć dyrektorce, bo ta szmata to jego jebana matka.

Potrząsnął głową sfrustrowany, zatrzymując się przy ścianie. Spuścił wzrok, a jedynym dźwiękiem było jego równomierny oddech. Nieoczekiwanie wyciągnął rękę i uderzył w ścianę, mocno, z gniewem.

- Kurwa! - wrzasnął, a ja nieco podskoczyłam - Gdybym bardziej walczył mógłbym ją uratować.

Sia - Breathe me

I nagle zrozumiałam. Mówił o Emily. Był tam, kiedy została zabita? Mógł temu zapobiec?

- Jak to? - zapytałam.
- Pokłóciliśmy się - westchnął, jego ręka opadła, a on oparł się o beton - Muszę zapalić.
- Kto się pokłócił?
- Ja i Emily - powiedział podpalając białego papierosa, zaciągając się porządnie zanim kontynuował - Pokłóciliśmy się o coś, co było raczej z mojej winy i wyszła. Odeszła i nie wróciła. Następnego dnia, gdy się obudziłem ciągle jej nie było, więc poszedłem jej szukać. Ale jej nie znalazłem i uznałem, że miała mnie dosyć, więc przestałem szukać. Zasłużyła na coś więcej niż ja, wiesz?

Skinęłam, żeby kontynuował. Jego oczy się zaszkliły i oparł głowę o zimną ścianą, wydmuchując chmurę dymu.

- Następnego dnia dostałem telefon z policji, że znaleźli jej ciało obdarte żywcem ze skóry w jakieś stodole czy czymśtam. Była martwa. Gdybym ją wtedy znalazł może by tu teraz była i może byłaby ze mną. Ale musiałem to oczywiście spieprzyć i po prostu odeszła. I gdybym tu nie siedział zabiłbym go, żeby nie mógł już nikogo skrzywdzić, nie obchodzi mnie, czy zostanę ukarany. Zabrał mi już Emily, nie może zabrać też ciebie.

I wtedy zdałam sobie sprawę, że Harry się obwiniał. Nosił to brzemię na własnym karku. To James ją zabił, a Harry musiał za to wszystko cierpieć.

- Harry - powiedziałam podchodząc do niego - To nie twoja wina.

Skinął, ale nie wydawało się, żeby wziął do siebie moje słowa, ciągle patrzył na ziemię.

- Harry, spójrz na mnie - powtórzyłam to, co usłyszałam wczoraj od niego. Posłuchał mnie i jego zielone oczy spoczęły na moich. - To nie twoja wina, okej? - powiedziałam znowu patrząc na niego poważnie - To jest wina Jamesa. Nie zabiłeś Emily, to on ją zabił. Dlatego musi ponieść za to odpowiedzialność. Dopadniemy go jak trzeba, żeby gnił w którejś z tych cel przez resztę życia za to, co zrobił.

Harry przytaknął, niezbyt szczęśliwy na myśl o nie zabijaniu Jamesa gołymi rękami.

- Nie wiem, czy jak go zobaczę to nie stracę nad sobą panowania. Zwłaszcza jak się będzie tak na ciebie gapił. Nie wiem, czy to zdzierżę.
- Spróbuj, błagam - poprosiłam, chociaż w to wątpiłam - Przynajmniej aż cię stąd nie wyciągnę. Bo cię wyciągnę, przysięgam.
- A co jeśli wpędzisz się w kłopoty? Co jeśli pani Hellman coś na ciebie planuje i James cię skrzywdzi, czy coś?
- Nie wiem. Będę nosiła przy sobie scyzoryk, jakoś o siebie zadbam. Ale nie mogę tu siedzieć z założonymi rękoma, Harry - uparłam się, wyprowadzona trochę z równowagi. Nie byłam na niego wkurzona, byłam sfrustrowana, że tkwiliśmy w takim bagnie.
- Możesz. Nie mieszaj się z w nic z panią Hellman czy w ogóle z kimkolwiek, to może być niebezpieczne. Ja się tym zajmę, sam się policzę z Jamesem.
- Nie, Harry, nie możesz go po prostu zabić! - dosłownie wrzasnęłam, dla podkreślenia. Traktował mnie jak dziecko i dużo lepiej wiedział, jak się czym zająć. Ale pobicie Jamesa na oczach ludzi, którzy już myśleli o nim jak o zabójcy tylko by wszystko pokomplikowało - I muszę się mieszać w tą sprawę, jeżeli chcę coś zdziałać - powiedziałam, na samą myśl o "trzymaniu się od tego z daleka" się cała rwałam.
- Rose, posłuchaj mnie! Nie możesz latać dookoła, zbierając dowody i próbując mnie stąd wyrwać, skoro jest tu pani Hellman i James! Nie uważasz, że zaczną coś podejrzewać?
- Ciszej - prawie krzyknęłam broniąc swojego zdania. Ciągle staliśmy niecałe pół metra od siebie i jego głos był zdecydowanie za głośny biorąc pod uwagę naszą odległość - Nie będę tylko siedziała i modliła się, że w końcu go złapią, bo jakbyś nie zauważył karma nie istnieje. Sam się nie wsadzi do pierdla, Harry. I nie mogę dać ci się znowu za niego ukarać!
- Już mnie to kurwa nie obchodzi, Rose!

Jego złość nie wydawała się odpuszczać, ale wziął głęboki wdech, próbując się uspokoić.

- Muszę się go tylko pozbyć. Nie mogę stracić kolejnej osoby, na której mi zależy - powiedział, zniżając głos do szeptu. Zbliżył się o krok tak, że nasze klatki się prawie dotykały, kiedy spojrzał na mnie - Nie chcę stąd wychodzić, jeżeli to oznaczałoby narażanie cię na niebezpieczeństwo i nie chcę czekać wieki na jakiś dowód.
- Więc czego ty chcesz, Harry? - zapytałam, tak cicho jak on.

Jego kolejne słowo było wypowiedziane tak delikatnie i łagodnie, jakby miało zniknąć, gdyby powiedział je za głośno.

- Ciebie.

Moje serce biło jak dzwon, odbierając mi dech w piersiach.

- Chcę tylko ciebie, Rose.

Spojrzałam mu w oczy i od razu straciłam głos. Wpatrywałam się w nie dość długo, ale Boże, były takie piękne. Iskrzyły troską i namiętnością, jak morze szmaragdów. Mimowolnie zbliżyłam się, jego oczy mnie do siebie przyciągnęły. Kiedy poczułam na sobie jego oddech zdałam sobie sprawę, jak blisko staliśmy, moja twarz zaledwie kilka centymetrów od jego.

- Przepraszam - wyszeptałam, odpychając go delikatnie - Ja po prostu... Nie wiem, co mam dalej robić, żeby powstrzymać się przed pocałowaniem cię - ledwo przytomna, zatracona w jego oczach niechcący powiedziałam to na głos. Gdy zdałam sobie sprawę, co właśnie wyznałam moje policzki zaczęły piec i miałam chęć niemal zapaść się pod ziemię ze wstydu. Byłam tak zaskoczona swoimi własnymi słowami, że prawie nie usłyszałam jak powiedział:
- Więc mnie pocałuj.

Ale jednak usłyszałam. I gdzieś w środku słyszałam krzyki, żebym tego nie robiła, żebym uciekała. To było Wickendale i konsekwencje takich wybryków były nieobliczalne. Z drugiej strony moje ciało i serce nie mogło wyobrazić sobie czegoś lepszego niż przyciśnięcie moich usta do jego.

Zdecydowałam się na tę drugą opcję.

Moje serce wyrywało się z piersi, kiedy pochyliłam się w jego stronę. Myśli, że to nie był dobry pomysł  mnie powstrzymywały i spowalniały cały proces. Ale samo muśnięcie jego ust wystarczyło, żeby zmiękły mi nogi. Były tak pełne, delikatne i ciepłe. I potrzebowałam więcej.

Moja ręka sięgnęła do jego szyi, gdy przyciągnęłam go do siebie opierając o siebie nasze czoła. Harry był tym razem nachalniejszy zasysając moją dolną wargę. To było cudowne uczucie, kiedy zrobił to samo z górną. Te kilka sekund było tak erotyczne, że wystarczyło, by nam obojgu zabrakło tchu. Ręce Harry'ego przeniosły się na moje włosy, aby ostrożnie ściągnąć gumkę z mojego kucyka i rzucić ją na podłogę, a moje włosy opadły w falach wokół moich ramion.

Oddzielił od siebie nasze wargi, tylko żeby powiedzieć, że rozpuszczone podobają mu się znacznie bardziej. A potem kontynuował pocałunek wolno i czule. Przesunął ręce na moje uda i przyciągnął mnie do siebie, nasze klatki podnosiły się i opadały szybko przy sobie. I nagle Harry przycisnął swoje ciało do mojego, a ściany Wickendale powoli zaczęły blaknąć. Znikał brud, zmartwienia odpływały oraz horrory kryjące się w tym budynku odlatywały. Nie było żadnego Jamesa, żadnej pani Hellman, żadnej Cynthii czy Thomasa czy Briana. Był Harry i tylko Harry. Mój świat nie był już mój, bo był przesiąknięty nim. Każdy drobiazg w Harrym i jego ciele, tylko o tym myślałam.

Kiedy wślizgnął się językiem do moich ust, przesuwając po moim, było po mnie. Jego seksowna aura, jego szczupłe ciało, jego burzliwe włosy, jego gładka skóra, jego męski zapach, jego gorący oddech, jego wielkie dłonie trzymające mnie za uda. To było za wiele, jego silne rysy i ruchy odbierały mi siłę i sprawiały, że moje kolana robiły się miękkie. Harry szybko zareagował, jego ręce przesunęły się z moich pośladków do moich ud, kiedy podniósł mnie i oplótł sobie wokół pasa, przyszpilając mnie do ściany. Całowałam się kilka razy, ale nigdy nie tak. Jego kciuki rysowały małe kółka na moich nogach, a moje ręce wplotły się w jego loki. Pociągnęłam je delikatnie, a on cicho jęknął. Jego jęki były jeszcze bardziej pociągające niż bym sobie wyobrażała. Z tym dźwiękiem pragnęłam jeszcze więcej.

- Połóż mnie na łóżku - sapnęłam, wracając do pocałunku, gdy tylko skończyłam mówić.
- Mmm - zamruczał i zaniósł mnie na materac ciągle całując. Nachylił się, żeby położyć mnie na białej pościeli. Zawisł nade mną podpierając się na łokciach. Jego mięśnie odznaczały się na jego szerokich ramionach. Chwilę potem Harry oderwał swoje usta od moich, oboje ciężko oddychaliśmy. Jego usta znaczyły drogę na moim policzku, potem szczęce, a następnie na szyi, gdzie zostawiał delikatne pocałunki - Jesteś taka piękna, Rose - wymamrotał, jego akcent tak cudownie podkreślał jego głos.

Pomimo tych słodkich słówek wiedziałam, że pocałunek nie jest już czuły i niewinny, kiedy Harry uśmiechnął się łobuzersko na mojej skórze wędrując dłońmi po moim ciele. Uznałam, że to dobry moment, żeby rozpiąć jego uniform i samej trochę pozwiedzać. Moje palce przesuwały się po skórze jego torsu. Ku mojemu rozczarowaniu jego pełne wargi oderwały się od mojej szyi. Zamiast mnie pocałować wziął w zęby moją dolną wargę. Z moim jękiem poczułam wybrzuszenie wzrastające w dole jego uniformu. Poczułam je jeszcze lepiej, kiedy przycisnął swoje biodra do moich, poruszając nimi w rytmie pocałunku.

Zanim doszło do czegoś więcej, usłyszałam coś. I to nie było coś ode mnie czy Harry'ego, coś innego. Harry też to musiał usłyszeć, bo oderwał się ode mnie i odwrócił do drzwi celi. I wtedy oboje ją ujrzeliśmy. Rosemary.

Stała za kratami, jakby przechodziła obok, ale zatrzymała, kiedy natknęła się na naszą dwójkę. Nigdy nie sprawiała problemów. Razem ze swoją córką pilnowały się własnych spraw jako pracownice. Ale teraz potwornie się bałam tego, co zrobi. Opadła jej szczęka i była przerażona. Na pewno powie pani Hellman.

- Rosemary! - zawołałam, ale było już za późno. Zdążyła już odbiec.

Harry i ja zostaliśmy przyłapani. I jeżeli pani Hellman by się dowiedziała, już wyobrażałam sobie konsekwencje.

                                                                                                                 
No i macie Rarry kiss no hahah jak się podobało? Wiem, że dla was to i tak za mało, wy zboczeńce;P Zdradzę wam, że to drugi rozdział w moim top 3 hihi Zadawajcie pytania na asku (macie po prawej), bo jak Natalia wrzuci ten rozdział to ja będę na wymianie uczniowskiej w Niemczech, więc mi się będzie nudzić, to będę odpowiadać xD ~Magda

i jeszcze jedna sprawa, że ktoś zrobił bloga, na którym umieścił nasz nagłówek i kopiował nasze rozdziały sam się pod nimi podpisując. więc po pierwsze to nagłówek też jest własnością prywatną i jest nasz, a po drugie rozdziały są tłumaczone przez nas i nie macie raczej prawa ich sobie kopiować i mówić, że to wasze. takie to było chamskie ze strony tego, kto to zrobił, ale myślę, że spora część ludzi już wie, że tutaj było i jest pierwsze tłumaczenie psychotic. ~natalia :)x