Rozdział 25

Foreigner - I Want to know what love is

Tydzień. Minął dokładnie tydzień odkąd pani Hellman przykleiła mi na czoło naklejkę z napisem "chora psychicznie" i wrzuciła do ciemnej celi, na co nie zasługiwałam. Teraz dla tych, którzy nie znali całej historii byłam po prostu niezrównoważona emocjonalnie. A no może i byłam. Ale zdecydowanie nie na tyle, żeby mnie zamykać tutaj. To miejsce było jeszcze bardziej obrzydliwe od tej strony. Najbardziej wkurzało mnie to, że nie miała żadnego powodu, żeby mnie tu zamykać. Nawet trochę nie sprawiałam wrażenia niebezpiecznej lub szalonej. Ale i tak tutaj byłam. A jakbym krzyczała coś w stylu "Nie jestem szalona!" to by ze mnie zrobiło jeszcze bardziej szaloną. Żadni odwiedzający lub reporterzy nie zastanowią się dwa razy nad moim zdrowiem psychicznym. Znajdowałam się na ruchomych piaskach, gdzie każdy najmniejszy ruch spowodowałby, że jeszcze bardziej bym się zatapiała. Jedyną moją nadzieją była pomoc ze strony Kelsey albo Lori, ale możliwe, że się za bardzo obawiały o obciążanie samych siebie. Tak czy inaczej, słowo "ucieczka" nieustannie chodziło mi po głowie.

Tylko, że samo próbowanie wymyślenia planu ucieczki było ciężkie. Byliśmy pod ścisłą ochroną, a strażnicy towarzyszyli nam gdzie byśmy nie szli. Nie było mowy o najmniejszym knuciu, bo od razu by nas przyłapano, nie zapominałam o tym, po tym, jak ostatnio skończyło się na zakrwawionej, rozerwanej skórze Harry'ego. Także teraz utknęliśmy tutaj, aż któreś z nas nie wpadnie na coś dobrego. Nawet jeśli pobyt w tym miejscu niszczył nas od środka, przynajmniej oszalejemy razem. Żadne z nas nie będzie w tym samo.

Dopóki oboje stąd nie uciekniemy. Musimy. Obiecywałam to Harry'emu z milion razy. Tylko tak mogłam to osiągnąć. Nie mogłam wpajać sobie, że nam się nie uda; miałam nadzieję, że znajdziemy jakieś wyjście. Musiałam ciągle mieć nadzieję, bo tylko to mi zostało.

Poza instytucją też za wiele nie posiadałam. Miałam tylko siebie i rzeczy z mojego mieszkania. Ale byłam przynajmniej wolna. Tutaj nic takiego nie zostało mi dane. Zyskałam za to inne spojrzenie na Wickendale. Nie było to już moje miejsce pracy, teraz był to mój dom. Spędzenie tutaj tygodnia otworzyło mi oczy na wiele spraw, których zwykle nie zauważałam. Przemykając bocznymi drzwiami jako pracownik nie widziałam tylu pomieszczeń. A teraz, kiedy widzę je codziennie, dużo o nich myślę. Były tu dzieci, matki i ojcowie, którzy czekali na wyleczenie. Ich zdrowie psychiczne nikło, a tak naprawdę chcieli tylko być sobą dla siebie albo dla swoich ukochanych. Tak bardzo chciałam im powiedzieć, że to miejsce wcale nie jest takie, jak myśleli. Albo błagać ich, żeby pomogli mi się stąd wydostać. Ci ludzie popatrzyliby pewnie na mnie ze strachem i czekaliby, aż ochroniarz mnie od nich zabierze. Zabawne, jak zaszufladkowanie ludzi według ich zdrowia psychicznego może wszystko zmienić. Kiedy widzieli mnie, gdy przechodziłam przez wejście oddzielające lobby od reszty instytucji, ogarniała ich panika i odwracali wzrok, jakby bali się spojrzeć mi w oczy. Nie wiedzieli, czemu tu byłam, ale uznali mnie za wariatkę i to ich przerażało. Gdyby tylko wiedzieli...

Zauważyłam też, że było tu więcej lekarzy i psychologów niż myślałam. Zwykle przychodziłam do pracy, odwalałam swoją robotę, a potem wychodziłam, więc nie rozmawiałam tu za wiele z ludźmi poza Kelsey, Lori i Harrym. Ale w ciągu tych, w sumie jak na razie, 168 godzin pobytu tutaj, widziałam wiele ludzi w białych fartuchach i szykownych kostiumach. Przechodząc korytarzem, zobaczyłam wiele ludzi, z którymi nigdy wcześniej nie miałam do czynienia. Wydawało się, że każdemu terapeucie i doktorowi albo pielęgniarce był przydzielony oddzielny hol, a ja po prostu nigdy nimi nie chodziłam. Nie mówiąc już o pracownikach z Oddziału C.

Na wieść o tym, że nie brakuje tu pracowników powinnam się cieszyć. Powinni być jak Lori albo Kelsey i powinni po prostu zapewniać dodatkową opiekę. Ale póki co przekonałam się, że tylko cię szturchali, popychali i traktowali z wyższością. Niektórzy byli w miarę, ale większość wręcz przeciwnie. Zwłaszcza, gdy jednym z nich był na przykład James.

Na sam dźwięk jego imienia, które jeszcze niedawno kojarzyło mi się z przyjacielem, przyprawiał mnie o dreszcze. Jak na razie do niczego się jeszcze nie posunął, ale patrzył. Kiedy bym tylko nie weszła do kawiarenki i siadała z Harrym, obserwował. Jeżeli akurat szedł korytarzem albo mijał mnie i mojego prywatnego ochroniarza, którego imienia nie znam, obserwował, wgapiał się jak wąż uśmiechając się delikatnie. Przypatrywał się. Myślał. O czym - tego nie wiedziałam, ale nie wydaje mi się, bym tego chciała. Ale wiedziałam, że coś knuł i przerażała mnie sama myśl, co to mogło być. Harry też był przerażony, ale pokazywał to jedynie przez gniew. Powstrzymywałam go przed rzuceniem się na Jamesa i oderwaniem mu głowy, ale to cały czas nie uwalniało go od furii. Jeśli James odważyłby się tylko się do nas odezwać, byłam pewna, że Harry by wybuchnął. I bałam się, że ten dzień nadejdzie, bo wiedziałam, że nie dam rady powstrzymać Harry'ego, a konsekwencje czegoś takiego nie skończyły by się na samym wychłostaniu. Nie wyglądało to jednak tak, jakby miało to się stać w najbliższym czasie.

Rozmyślałam nad tym, gdy czekałam na swojego ochroniarza, aż zaprowadzi mnie do gabinetu Kelsey. Miałam nadzieję, że będzie tu lada chwila, bo doprowadzało mnie to zawrotów głowy. A nie mogłam zrobić nic poza wpatrywaniem się w sufit leżąc na łóżku z poplątanymi lokami, by zapomnieć o tym psychopacie. Nuda zajrzała do mnie już z dziesiąty raz w tym tygodniu. Zaczęłam więc sobie nucić, żeby wytracić trochę czasu. Chodziła mi po głowie pewna melodia i nie mogłam sobie przypomnieć, co to dokładnie za piosenka, ale podobała mi się. Gdybym miała tutaj wejść teraz jako pracownica i zobaczyć siebie - dziewczynę nucącą sobie pod nosem wlepiając wzrok w sufit, też bym pomyślała, że to moje miejsce. To jakoś pasowało do opisu wariata.

Ale przestałam od razu, jak tylko mężczyzna, który towarzyszył mi prawie wszędzie wszedł do celi, otwierając ją kluczem. Śmieszyło mnie to, że wydali tyle kasy na zrobienie automatycznych drzwi, co było prawdziwym luksusem, a potem przekonali się, ile mają defektów i tak czy inaczej zamykali je na klucz po ostatniej awarii prądu.

Kiedy podeszłam do niego bliżej chwycił mnie mocno za ramię i ciągnął korytarzem. Potem skręciliśmy w następny, docierając wreszcie do biura Kelsey na moją "sesję terapeutyczną". To było moje pierwsze spotkanie z nią odkąd trafiłam do Wickendale, poza jednym razem, kiedy minęłyśmy się na holu. Nic wtedy nie powiedziała, popatrzyła tylko z tak ogromnym zdziwieniem, że chyba większego nigdy nie widziałam.

Weszłam przez drewniane drzwi i zamknęłam je za sobą, odcinając się od strasznego ochroniarza.

-Rose! - powiedziała od razu - Co ty tu kurwa robisz?

Cóż, spodziewałam się, że nie będzie próbowała mnie podchodzić jakoś psychologicznie czy tam odkrywać moich najgłębszych myśli.

Stała chwilę z odgarniętymi na tyłu włosami, odkrywając swoją opaloną twarz, a ja usiadłam przed jej biurkiem. Westchnęłam zanim po raz kolejny opowiedziałam jej historię o poczynaniach Pani Hellman i tak dalej.

-O w dupę - podsumowała, gdy skończyłam. - To jakiś obłęd, Rose! Ty tu nie pasujesz! No do tej pory to znosiłam Panią Hellman, ale teraz to już przegięła. - Kelsey ciągle miała w sobie tą energię, ale nie uśmiechała się, jak zawsze. Była teraz tak poważna jak tylko mogła.
-Wiem - zgodziłam się z nią. Już ja dobrze o tym wiedziałam od całych siedmiu dni. - Można to jakoś udowodnić, że tu nie pasuję? Nie wiem, iść do sądu czy coś? Nie może jej to ujść na sucho.

Kelsey westchnęła, kręcąc głową, gdy siadała. Przez chwilę nic nie mówiła, zbierając myśli do kupy. Gdy wreszcie odpowiedziała, miała już spokojniejszy ton.

-Nie mam pojęcia. Jej wersja brzmi dość przekonująco, nie żebym ci nie wierzyła czy coś.
-Jaka "jej wersja"? - spytałam.

Kelsey znowu westchnęła.

-Ma taką... - przesunęła palcem wskazującym po policzku, żeby zademonstrować, co chciała powiedzieć - Taką szramę na twarzy. Krążą plotki, że to ty jej ją zrobiłaś, sama tak podobno mówi. Że najwyraźniej oszalałaś i rzuciłaś się na nią.

-Bzdura! - krzyknęłam ze złości. Nie mogłam w to uwierzyć. Łzy zaczęły gromadzić mi się w kącikach oczu, ale powstrzymałam je. Przez ten tydzień napłakałam się więcej niż przez całe swoje życie, a nie najrzadziej mi się to zdarzało. Ale obiecałam sobie, że wystarczy. Zamknięto mnie w psychiatryku, ale mimo wszystko musiałam to zaakceptować i dać sobie spokój.

-Wiem - odparła Kelsey. - Ale wygląda na to, że ludzie jej wierzą. Znaczy, bo wiesz, paru ochroniarzy już wcześniej myślało, że jesteś trochę dziwna, bo tak zawsze skakałaś wokół Harry'ego. Więc to jakoś specjalnie niektórych nie zaskoczyło. Bez urazy.
-Ja pierdolę - wydusiłam z siebie. - No ale czy to nie jakiś psycholog albo świadek musi potwierdzić, że jestem wariatką? Nie trzeba znaleźć kogoś poza Panią Hellman, żeby mnie tu wsadzić?

Kelsey wzruszyła ramionami.

-Nie wiem, kto jeszcze. No bo ona w końcu jest dyrektorem, a jej ojciec to właściwie zbudował. Zwykle to ona ma tu ostatnie słowo. Gdyby rzeczywiście były tu jakieś zasady i prawa według których ktoś ma tu być osadzony, na pewno byś tu nie siedziała. Ale jak na razie ludzie chyba się tym za bardzo nie przejmują. Ta blizna stanowi pewnie wystarczający dowód dla reporterów i policji. Słyszałam o mężach, którzy wsadzali swoje żony do psychiatryków tylko po to, żeby się ich pozbyć, więc tutaj nie ma chyba zbyt wielu ograniczeń.

-Wow, teraz to mnie pocieszyłaś - powiedziałam. Sarkazm Harry'ego chyba powoli przełaził i na mnie. - To jak ja się teraz stąd wydostanę?
-Nie wiem, co ja mam ci powiedzieć, Rose? Matko, to jest pojebane.

Przytaknęłam. Nie wiedziałam za bardzo, co powiedzieć. Bałam się, że jak zacznę bardziej dociekać to okaże się tylko, że wcale nie chciałam tego wiedzieć. Poza jednym pytaniem, które męczyło mnie od pewnego czasu.

-Pomożesz mi uciec? - ściszyłam głos, na wypadek, gdyby ktoś nas podsłuchiwał

Otworzyła usta, jakby miała coś powiedzieć, ale wcale się nie odezwała.

-Wiem, że to spora przysługa, ale razem z Harrym nie damy sobie sami rady.
-Chcesz uciec z nim? - zapytała, by się upewnić.
-Oczywiście. On też jest niewinny.

Kelsey jeszcze raz westchnęła.

-Rose, strasznie bym się narażała.
-Wiem, wiem, ale nie ma innego wyjścia. To niesprawiedliwe i zdajesz sobie z tego sprawę. Nie mogę tutaj zostać, nie mogę tak żyć, nie mogę... - mój głos się załamał w środku zdania, a łzy już prawie spłynęły po moich policzkach.

-Dobra - powiedziała, chociaż nie wydawała się do końca przekonana. - Niech będzie. Zobaczę, co da się zrobić.
-Dziękuję! Kelsey, nie masz pojęcia, jaka ci jestem wdzięczna. Nie mamy jeszcze żadnego planu, ale dobrze wiedzieć, że jesteś po naszej stronie.

Skinęła i uśmiechnęła się ciepło. Modliłam się tylko o to, żeby się nie rozmyśliła.


HARRY'S POV

James jebany gnój Hellman. Ten fiut był synonimem obrzydliwości i definicją psychicznego kutasa. Stał tam w tym swoim kącie z tymi swoimi jebanymi przyjaciółmi ochroniarzami i gapił się na nas. No teraz to tylko na mnie, Rose jeszcze nie przyszła. Jakby tylko spróbował mi grozić, ni chuja by mu się nie udało. Odebrał mi kogoś, na kim mi zależało i prawie odebrał kolejną taką osobę. Mógł sobie być agresywny, ale nie czuł tego, co ja. Nie był głodny zemsty, nie był przez nikogo tak skrzywdzony, że nic już by tego nie naprawiło. Może i umiał się bić, ale nie miał się o co bić. A ja kurwa miałem i wiedziałem, że to, do jakiego stanu mnie to doprowadzało zwycięży nad jego siłą. Nie mogłem się go bać, nawet gdybym chciał.

Kipiało we mnie ze złości na sam jego widok i ledwo powstrzymywałem się przed zmiażdżeniem jego czaszki tu i teraz. Nie obchodziło mnie nawet, że mogłem zostać ukarany, ale wiedziałem, że Rose to obchodziło. Wiedziałem, że znowu by się martwiła i płakała, gdyby zobaczyła, że coś mi się dzieje. A ja nie znosiłem jej widzieć w tym stanie, nie znosiłem patrzeć, jak płacze. Więc się powstrzymywałem. Ale jeżeli odważyłby się podnieść na nią palec byłem pewien, że nie potrafiłbym się opanować.

Ciągle się na mnie patrzył, więc posłałem mu ostrzegawcze spojrzenie pełne nienawiści. Ale kątem oka przyuważyłem, ze drzwi do kawiarenki otwierają się, a znajoma drobna postać wchodzi do pomieszczenia. Oderwałem od niego wzrok i od razu poczułem, jak moje rysy twarzy łagodnieją, gdy na nią patrzę. Jej oczy ostrożnie przesuwały się pośród tłumu, a jej nerwy wydawały się nie dawać za wygraną pomimo upływających dni. Dopóki jej oczy nie spotkały moich, wtedy nieco się odprężyła. Wsadzili ją tutaj, mimo że na to nie zasługiwała i wszystko, co działo się w Wickendale było popaprane, ale przynajmniej to ciągle pozostało bez zmienne. Codziennie siadaliśmy razem podczas lunchu i to się nie zmieniło. To ciągle był nasz stolik.

-Jak się trzymasz? - spytałem, kiedy usiadła na krześle obok
-W porządku - odpowiedziała uśmiechając się delikatnie. Wcale nie było w porządku.
-Rose, jeśli coś jest nie tak to powiedz mi.
-Nie, nie, wszystko w porządku. Po prostu ciągle nie mogę się przyzwyczaić.

Przytaknąłem. Dobrze wiedziałem, co czuła. Nie myśląc nawet położyłem rękę na jej plecach, gdzie najmniej było to widać, i rysowałem małe okręgi kciukiem, żeby ją pocieszyć. Wiedziałem, że cała ta sprawa wywierała na niej większy stres niż na mnie. Siedzieliśmy tak jeszcze przez chwilę. Rose była głęboko zamyślona, a ja myślałem tylko o niej.

-Jak my się stąd wydostaniemy, Harry? - patrzyła się gdzieś daleko, kiedy mówiła, a jej głos był cichy i nieco przygnębiony. - Nie mamy szans, żeby zdobyć broń albo klucze albo cokolwiek, kiedy oboje jesteśmy pacjentami, a dookoła są ochroniarze.
-Są tu kamery? - zapytałem, szukając czegoś, co mogłoby nam pomóc. Bo przygnębienia nie zaakceptuję.

Rose spojrzała w górę, a jej brwi złączyły się, gdy się zastanawiała.

-W sumie, nie sądzę. Ale dlaczego mieliby kupować automatyczne drzwi, a kamer nie? No bo oba te sprzęty są nowoczesne i drogie, ale wydawałoby się, że monitoring jest ważniejszy.
-Może w Wickendale jest coś, czego nie chciano, by wyszło na jaw - odparłem. Chyba oboje dobrze wiedzieliśmy, że dzieje się tu coś, czego Pani Hellman nie chciała na taśmie. - Ale możemy wykorzystać to na naszą korzyść.

Rose przytaknęła.

-Poza tym potrzebujemy pomocy innych, nie wydaje mi się, żebyśmy dali radę sami. No bo nie wiemy nawet, gdzie zacząć, więc moglibyśmy znaleźć kogoś, kto wie.
-Tak, ale do kogo innego możemy się zwrócić poza Lori i Kelsey?

Rose rozejrzała się wokół, starając się jakby coś przez to zasugerować. Podążyłem za jej wzrokiem, którym mierzyła stoliki z oszalałymi pacjentami. I wtedy zrozumiałem.

-Oh, nie ma mowy.
-Harry, musimy - powiedziała.
-Nie, nie chcę gadać z tymi psycholami. Niektórych miałem okazję poznać już wcześniej i wierz mi, Rose, nie chcesz ich znać.
-Ja też znam większość pacjentów - odpowiedziała. - Czyściłam ich rany i leczyłam ich urazy. Ufają mi. Jeżeli ich przekonamy, żeby nam pomogli mogliby odwrócić uwagę ochrony, zdobyć dla nas klucz, no nie wiem, cokolwiek. Przyda nam się pomoc z każdej strony.

Westchnąłem i pokręciłem głową.

-Możesz z nimi porozmawiać, Rose, ale ja nie. Ja...
-Chcesz się stąd wyrwać czy nie? - przerwała mi - Proszę cię, Harry, nie zostawiaj mnie z tym samej.

Brzmiała tak desperacko. Spojrzałem na jej pełne usta, które delikatnie wydęła i na jej proszące oczy, po prostu nie potrafiłem się nie zgodzić.

-Dobra, dobra, niech będzie - westchnąłem.

Rozejrzałem się po pokoju, przymierzając się do wyboru. W rogu zauważyłem rozmawiającą z oknem starą kobietę na wózku inwalidzkim, która miała tłuste i poplątane włosy. Po drugiej stronie był mężczyzna, który bez przerwy się dotykał. A obok niego kobieta, która strasznie się do mnie uśmiechała, a jeszcze obok niej chudy facet, który albo spał albo nie żył. Ale ubaw.

-Chodźmy poszukać sobie przyjaciół.
__________________________________
hejaa. tak się złożyło z tą kolejką i roszadami, że dość dawno nie miałam nic do tłumaczenia. ciężko jest do tego przysiąść, ale jeżeli praca się podzielona, wyznaczona i jeżeli już się do niej podejdzie to okazuje się, że nie jest tak źle. ciągle nie mogę uwierzyć, że mamy ponad 600 obserwatorów! wow, dzięki. zawsze w jakichś przypadkowych momentach przypomina mi się, co mam napisać ważnego w notce, a jak przychodzi co do czego to nie wiem, od czego mam zacząć. dziękujemy za wszystkie prace do zakładki na blogu, wszystkie tweety z hashtagiem, komentarze, pytania na asku, obserwujących bloga, konta bohaterów i wszystkich, którzy czytając, ogólnie przyczyniają się do życia Psychotic. jesteście WSPANIALI.

+ mogę się założyć, że magda jest z siebie bardzo dumna, bo to ona wpadła na pomysł z #nazwablogaPL, bo od tamtej pory zauważyłam, że prawie każdy fanfic teraz to sobie rezerwuje hahahaaaa ~natalia :)x



Nie mogę w to uwierzyć, że to już 25 rozdział! ;o Pamiętam, jak na początku stycznia zaczęłam czytać Psychotic, a tu już akcja się tam rozwinęła. Tylko czekać na dalszy rozwój. Powiem Wam, że podziwiam Rose. Ja już po pierwszym dniu bym tam zwariowała, a ona jednak jakoś się trzyma. Twarda babka z niej.

No ale jak Wam majówka minęła? Szybko zleciała, ale ja na szczęście z powodu matur ten tydzień mam cały wolny <3 ~Anita xoxo