Rozdział 34

Buckaroo - Attention

Jest dużo różnych rodzajów strachu. Większość z nich to objawy egoizmu. Jak paraliżujący strach przed śmiercią, zdradliwy strach, kiedy jesteś sam w ciemności. Często boimy się bólu, zarówno tego fizycznego jak i psychicznego. Czasami po prostu jest to niemożliwe, żeby się nie bać.

Ale najgorszy był strach o innych. Kiedy kochasz kogoś bardziej niż siebie samego, to że mogą znaleźć się w niebezpieczeństwie przeraża cię. A ja doświadczyłam tego strachu już kilkakrotnie. Bałam się i ciągle się boję o Harry'ego za każdym razem jak pakuje się w kłopoty, co dzieje się dość często. W dniu kiedy usłyszałam jego stłumione krzyki z sali do terapii elektrowstrząsowej, poczułam większy strach niż jakikolwiek inny w całym moim życiu.

Więc kiedy Norman do mnie podszedł, kiedyś pewnie byłabym śmiertelnie przerażona, ale teraz nawet się nie bałam.

Jego uniform był większy, niż przeciętnego pacjenta. Uśmiechał się w obrzydliwy sposób, a na jego zębach widoczne były czarne plamy. Jego łysa głowa i widoczny wiek, sprawiały, że jego wygląd był jeszcze bardziej przerażający. Tatuaż z wężem jedynie dodawał mu wstrętu, czyniąc go najbardziej niepokojącym  mężczyzną jakiego kiedykolwiek poznałam.

Tempo mojego, już i tak szybko bijącego serca przyspieszyło, kiedy się zbliżał. Okej, może i się bałam, ale na pewno nie aż tak bardzo jak powinnam. Przecież nie mógł mi tu nic zrobić, przy tych wszystkich świadkach.

Norman wśliznął się na krzesło obok mnie, a ja starałam się na niego nie zwymiotować. Moje nerwy i smród jego oddechu nie pomagały.

Jego głos był mroczny. Nawet głębszy od Harry'ego.
- Pamiętasz mnie, Rosie?

Nie mogłam nic poradzić na dreszcz, który odruchowo przeszył moje ciało. Nie było żadnej odpowiedzi, której mogłabym mu udzielić, więc jej nie udzieliłam.

- Wiesz, śniłaś mi się - powiedział, nie marnując czasu. - Nie ma za bardzo nic innego do robienia, kiedy jest się w śpiączce. A ty byłaś w każdym moim śnie. Najświeższe wspomnienie jakie miałem. Ja dotykający cię w ciemności, zaraz przed tym jak twój chłopak musiał zepsuć zabawę.
- Tknij mnie palcem, a on zrobi to znowu - powiedziałam, mając nadzieję, że brzmiałam na mniej niespokojną niż się czułam. Wypowiedź Normana była dziwna i przewrotna.  Nie szło mi najlepiej i było widać po jego wyrazie twarzy, że coś z nim było nie tak. Ale wydawało mi się, że zrozumiał moją odpowiedź.

I chyba mu się ona nie spodobała. Może to przez wspomnienie jego głowy uderzającej o ścianę, a może coś innego, ale zaczął kręcić głową w furii.
-  Nie, nie, nie, nie, nie . - Jego zęby były zaciśnięte, a dłonie zwinięte w pięści. - Nie zrobi. - Jego wyraz twarzy wskazywał na to, że był wkurzony, jakby  dokuczała mu jakaś nie dająca spokoju myśl. I tak jakbym ja była  tą myślą, wstał ze swojego miejsca sfrustrowany, a ja odetchnęłam z ulgą. To poszło dużo szybciej i łatwiej niż się spodziewałam. Poszedł gdzieś za mną i zabrał ze sobą moje obawy.

Ale niestety miałam zły nawyk myślenia za wcześnie. Najwidoczniej jego cel znajdujący się za mną, był bezpośrednio za mną. Te jego wykrzywionee usta znajdowały się tak blisko mojego ucha, że aż podskoczyłam, kiedy szorstko wyszeptał:
- Nie. Tym razem upewnię się, że nie ma go w pobliżu i zamierzam skończyć to co zacząłem.


HARRY'S POV

Noc była ciemna. Cicha. Bez światła moje oczy były w stanie dostrzec jedynie pojedyncze kształty, które jednak były mi znane, więc się nie martwiłem. Moje ciało leżało na materacu z poduszkami. Byłem sam, ale było mi dobrze w samotności; ciemność pomieszczenia zapędzała moją senność. Nie byłem pewien, gdzie się znajdowałem, ale to nie miało znaczenia. Nic nie miało znaczenia i  każdy mięsień w moim ciele, był zrelaksowany. Byłem bezpieczny.

Ale coś kryło się pod tą beztroską. Coś tam było. Było to bardziej nic, niż coś, jakby jakaś niedokończona myśl niż zmartwienie. Ale wciąż tu było. Jak twoje serce, które cicho bije, będąc niezauważonym. Zwykle nawet o nim nie myślisz, ale jest ono niezbędne.

Więc to małe nic było jak moje serce. Było tam i biło i było ważne. Ale nie myślałem o tym.

Zauważyłem to dopiero, jak spróbowałem przewrócić się na bok. Pasy.  To była ta niedokończona myśl,  to było to czego zwykle nie powinno tu być. Wiele pasów przymocowanych po obu stronach łóżka, przecinające moje ciało w każdą możliwą stronę. Każda część ciała, która była zdolna do ruchu i każda kończyna były unieruchomione. Mogłem równie dobrze po prostu być sparaliżowany.

Nagle poprzednia senność zmieniła się w panikę. A razem z nią przyszło to czego brakowało minuty temu. Światła się zapaliły. Jasne, ostre światła. Słychać też było odgłos kroków na betonowej posadzce. Kształty nie były już rozmyte, zamiast tego były zbyt wyraźne, a wszystkie krawędzie ostre. Moje oczy były szeroko otwarte i rozglądały się po pokoju. A to co zobaczyłem było piękne...i niepokojące. Emily tu była. Jej blond loki opadały kaskadą na jej ramiona. Jej usta były różowe, a jej skóra lekko opalona. Wyglądała nawet piękniej niż zapamiętałem. Miała na sobie tą dziwną sukienkę, która na niej nie wyglądała nawet tak dziwnie. Tą, którą założyła na naszą pierwszą prawdziwą randkę, aby mi zaimponować.

- Emily?! -  wykrzyknąłem podekscytowany, zapominając na moment, że byłem przywiązany. Ale żaden dźwięk nie wydostał się z mojego gardła. Spróbowałem jeszcze raz i jeszcze jeden, ale nawet nie spojrzała w moją stronę. Zacząłem krzyczeć, lecz był  to niemy krzyk. Krzyczałem w kółko jej imię, nie zauważyła.

Ale zauważyła coś innego. Coś po mojej prawej, coś czego więzy nie pozwalały mi zobaczyć. Cokolwiek/ktokolwiek to był, wyglądała na wystraszoną. Jej oczy były szeroko otwarte, a jej ciało zaczęło się trząść.
- Emily, co się dzieje? - spytałem błagalnym tonem. Kolejny raz mnie nie zauważyła.

Anonimowa, budząca strach rzecz w końcu weszła w moje pole widzenia. Definitywnie osoba, definitywnie mężczyzna. Był do mnie odwrócony  tyłem, kiedy szedł w kierunku Emily. Był ubrany w pewnego rodzaju mundur policyjny, średniego wzrostu, miał jasno-brązowe włosy. I nóż w ręce.

To był James.

Podszedł do Emily, a ona się nie ruszyła. Tym razem krzyczałem na niego, krzyczałem do niej, może obydwa. Krzyczałem i krzyczałem, ale nie wydałem z siebie żadnego odgłosu. Potem bam. Fala prądu elektrycznego przeszyła moje ciało. To było znajome. Ostry, przenikliwy ból przecinający mnie całego. Piekące gorąco kłuło każdy mój nerw i każdą komórkę. Ale nawet pomimo bólu, patrzyłem na Emily. James stał nad nią. Podniósł nóż do jej szyi, a ja krzyczałem i szarpałem się, ale nic z tego nie wyszło. Im bardziej się ruszałem, tym gorszy stawał się ból. Czułem się jakby sam diabeł kroił mnie na kawałki płonącą kosą z piekła.

Ale to co działo się z Emily było gorsze. Nóż, który James trzymał przy jej szyi. Przeciął go po jej skórze i pokazała się na niej świeża krew. I teraz ona krzyczała. Krzyczała moje imię i krzyczała o pomoc. Wciąż mnie nie widziała. Wciąż nie wiedziała, że starałem się jak mogłem, żeby ją uratować i było mi tak cholernie przykro, że nie mogłem tego zrobić. Ale pasy i ból nie pozwalały mi się ruszyć. Moje mięśnie bolały od walczenia z nimi, a moje gardło było zdarte przez moje nieudane próby krzyku. Próbowałem zamknąć oczy, ale nie mogłem.

I wtedy, kiedy jej krzyki już zaczęły cichnąć, nie była to już Emily. Była Rose. A James nie był już Jamesem,  ale był ogromnym, łysym Normanem. A ja ciągle byłem Harrym  i nie mogłem krzyczeć, tylko ciągle czułem ból.

Ale Rose nie przestała krzyczeć. Noż, który teraz znajdował się w ręce Normana, zostawiał liczne płytkie, ale długie cięcia, z których sączyła się krew,  a ona płakała i krzyczała. Ale nie umarła. A ja próbowałem tak cholernie bardzo ją uratować, ale pasy nawet nie drgnęły. Starałem się, żeby mnie usłyszała; żeby mnie zauważyła, próbowałem coś zrobić. A= Rose nie zauważyła moich wysiłków, ale to, że nie było mnie tam, żeby jej pomóc.

Płakała i krzyczała moje imię. I kurde, ja też już płakałem. Byłem tak niesamowicie zmęczony i sfrustrowany i emocjonalnie wycieńczony, że nie mogłem nic na to poradzić.

I już wtedy, gdy wydawało się, że w końcu wydobędę z siebie głos, kiedy poczułem maleńkie wibracje w krtani, coś mnie rozproszyło. Bo Rose przestała krzyczeć. Jej oczy były zamknięte i jej niegdyś piękne ciało, leżało zakrwawione na podłodze.

A Norman nie był już Normanem. Jego ciało było szczuplejsze i miał ciemne włosy. Mężczyzna zaczął się odwracać, mężczyzna, który zamordował Emily i Rose bez mrugnięcia okiem. Patrzył na mnie teraz i mogłem zobaczyć jego twarz. Jego oczy były ciemnozielone, a włosy były poplątanymi brązowymi lokami. Strój mężczyzny nie był już tym, czymkolwiek był wcześniej, ale uniformem pacjenta.

Wtem, z przerażeniem, przez które krew  odpłynęła z moich policzków, zdałem sobie sprawę, że mężczyzna był mną.

I nagle mogłem się ruszyć. Moje ciało odrzuciło na bok, to co okazało się być kocem zamiast pasów. Krzyczałem i krzyczałem, ponieważ w końcu mój głos był słyszalny. Otworzyłam oczy, chociaż wcześniej nawet nie zauważyłem, że były zamknięte. Pomieszczenie ponownie spowijała ciemność.

Kurwa. To był po prostu kolejny sen.

Ale moje policzki wciąż były mokre od łez i zdałem sobie sprawę, że płakałem przez sen.  I ciągle nie przestałem. Moja pierś falowała, kiedy próbowałem uchwycić się rzeczywistości. Zacisnąłem pięści na prześcieradle,  starając się pozbyć frustracji. To była najokropniejsza rzecz jakiej kiedykolwiek doświadczyłem, przytomny  czy nie.

Ale to był tylko  sen. Sen, to wszystko. Emily odeszła, a Rose była żywa i bezpieczna. Ta myśl uspokoiła nieco mój oddech. Rose. Żywa. Bezpieczna. Wyobraziłem ją sobie parę dni temu, kiedy powiedziała, że mnie kocha i w końcu mogłem zaczerpnąć oddech. Kochała mnie i czuła się przy mnie bezpiecznie. Nie zraniłem jej i nigdy nie zranię. Nie zraniłem też Emily. Ona odeszła i musiałem wierzyć, że istnieje lepsze miejsce, a ona tam gdzieś jest. Bo jeśli po tym wszystkim, naprawdę jest lepsze miejsce, raj, jeśli ktokolwiek na nie zasłużył, to właśnie ona.

Otarłem moje żałosne łzy i podniosłem głowę. Wypuściłem prześcieradło, wzdychając z ulgą.
- Kurwa - powiedziałem trochę za głośno, tylko by się upewnić, że tak, mój głos działał. Dobrze. Zaśmiałem się lekko z ulgą i potrząsnąłem głową. Sen. Po prostu kolejny koszmar.

Zatopiłem się z powrotem w materacu i poczułem dużo bardziej zrelaksowany. Moje mięśnie przestały być spięte, a mój oddech powrócił do swojego normalnego tempa. Jaka ulga.

Ale ciągle czułem ukłucie winy. Czułem się źle, prawie jakbym zrobił coś okropnego. Coś wciąż nie było w porządku. Czułem gdzieś głęboko w środku, że to jak zobaczyłem siebie, jako potwora, którym byłem we śnie, nie było wcale jedynie częścią koszmaru.


ROSES'S POV

Zdecydowałam się nie mówić Harry'emu o incydencie z Normanem. Nic takiego się przecież nie stało. Po prostu trochę mi pogroził, ale to był jedynie dowód jego niepoczytalności. I ze strażnikami wokół 24/7, wątpiłam w to, żeby miał szansę spełnić swoją obietnicę. Więc zamiast dodawać Harry'emu jeszcze więcej wrogów i zwiększać jego szanse na wpakowanie się w kłopoty, będę po prostu choć raz siedziała cicho. Plus, wyglądało na to, że i tak ostatnio miał dużo na głowie, sądząc po jego podkrążonych oczach.

Patrzył gdzieś przed siebie przygryzając wargę w zamyśleniu. Jednak nie wyglądał na zamyślonego. Wyglądał na wykończonego i trochę jakby smutnego.

Usiadłam obok niego, a jego aura się zmieniła, jego oczy spojrzały w moją stronę, a plecy wyprostowały.

- Hej - powitał mnie ze zmęczonym uśmiechem.
- Hej - odpowiedziałam również z uśmiechem. Ledwo zdążyłam usiąść, kiedy ręka Harry'ego znalazła się na moim policzku, a on przycisnął swoje usta do moich w delikatnym, powolnym pocałunku. Trwał on tylko sekundę lub dwie, ale jak zresztą każdy pocałunek Harry'ego, był niesamowity. Pociągnął lekko palcami od policzka do mojej szyi. Potem po moim obojczyku, ramieniu, potem w dół i w górę po mojej ręce, jakby chciał się upewnić, że naprawdę tam byłam.

- Wszystko w porządku? - zapytałam, lekko zdziwiona On, dla odmiany, nie zdziwił się na moje pytanie ani trochę.
- Rose, wiesz, że nigdy bym cię nie skrzywdził, prawda? Wiesz, że cię kocham i dopilnuję, żeby nic ci się nie stało.

Myślałam o tym przez moment. Nie dlatego, że nie znałam odpowiedzi, ale to przypadkowe pytanie mnie po prostu zaskoczyło.
- Tak, Harry, oczywiście, że wiem. Dlaczego w ogóle pytasz? - odpowiedziałam. Jego dłoń odpoczywała na moim udzie, a ja położyłam moją na jego, aby dodać mu otuchy.
- Sam nie wiem - westchnął, wracając do patrzenia w bliżej niezidentyfikowanym kierunku.
- Czy coś się stało? - spytała go. Kiedy nie odpowiadał, zaczęłam kreślić kciukiem kółka na jego dłoni.
- Nie, nie - zapewnił, zielone oczy z powrotem popatrzyły na moją twarz. - Ja po prostu ehh... miałem koszmary.

Czułam jak moja twarz łagodniała, kiedy mówił. Mogłam sobie jedynie wyobrażać okropne rzeczy zakłócające jego sen. Pomimo tego, że oboje dużo przeszliśmy, Harry doświadczył o wiele więcej.

Już miałam zapytać go o czym były i co mogłam zrobić, aby go pocieszyć, ale coś mnie powstrzymało.

Musiałam popatrzeć jeszcze raz, aby się upewnić. Ale to  działo się naprawdę. Jane właśnie podeszła do naszego stolika. Drobna, cicha, antyspołeczna Jane podeszła do nas, podczas gdy zwykle to my niemal błagaliśmy ją, aby z nami porozmawiała. Jej głos był tak samo cichy, jak przedtem, ale tym razem było w nim słychać nieco więcej pewności siebie, kiedy się odezwała.
- Jestem gotowa, żeby z wami rozmawiać.
                                                                                                                              
No więc hej:3 jak  tam wszystkim mijają wakacje? Bo ja po 2 tygodniach nierobienia nic dowiedziałam się, że za dwa tygodnie wyjeżdżam na 2 tygodnie, a później mam jakieś 12 godzin (I HOPE), żeby się przepakować na kolejne 2 tygodnie. Więc mam w cholerę rzeczy do załatwienia przez najbliższe 2 tygodnie, w tym przetłumaczenie rozdziałów na zapas, co mam nadzieję uda mi się zrobić, żeby nie było żadnych opóźnień.
Tak wgl to co wy na to, żebym zrobiła takie FAQ, w którym byłyby odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania, żeby ktoś zanim zada po raz 6548966648 to samo pytanie, zobaczył czy nie ma tam już na niego odpowiedzi? Zapraszam na aska tak wgl;P
Last but not least piszcie mi jakie piosenki byście dołożyli do mojej Psychotic Playlist, bo muszę ją updatować, żeby mieć czego słuchać w podróży;P
MIŁYCH WAKACJI WSZYSTKIM ONCE AGAIN;***** ~Magda