Rozdział 35

Jason Walker - Echo
 

-Jestem gotowa, żeby z wami porozmawiać.

Wymieniliśmy się spojrzeniami. Zdziwionymi, ale też nieco ucieszonymi spojrzeniami. Harry'ego to bawiło, widziałam to w jego  oczach.

-O nim. - mówiła dalej Jane, kiedy nie odpowiadaliśmy.

-O kim? - spytał Harry. Jasne, szeroko otwarte oczy Jane przesunęły się na Harry'ego. Przysięgam, Harry potrafił wydusić z ludzi odpowiedź choć wcale się nie starał, w przeciwieństwie do mnie. Miał w sobie to wyjątkowe, intrygujące coś i wyglądało na to, że nie tylko ja ulegałam jego urokowi.

-Tym... tym, który zna moje imię. - cichutki głosik zachwiał się delikatnie, ale Harry skinął, by kontynuowała. Tak więc zrobiła.

-Nosi taki kostium. - powiedziała i skinęła w stronę ochroniarza, który opierał się o ścianę. - Jest jednym z nich. A może jest nimi wszystkimi.

-Jak to? - podpytywał Harry. Oboje dobrze wiedzieliśmy, że najdrobniejsza rzecz może przerwać tą rozmowę, więc byliśmy ostrożni.

-Czasem ma ciemne włosy i ciemne oczy. Ale nie zawsze. Czasem jego oczy są niebieskie, a włosy bardziej białe.

Byłam skonsternowana. Próbowaliśmy wyciągnąć jakikolwiek sens z tych zwariowanych rzeczy, o których plotła. Ale Harry nie był zdezorientowany, a nawet jak był to tego nie okazywał.

-Skąd zna twoje imię, Jane? - pytał

Zmieszana dziewczyna spuściła wzrok i nie patrząc nam prosto w twarze szeptała. Szeptała tak cicho, że ledwo ją słyszałam.

-Przychodzi czasem do mojej celi.

Oczy Harry'ego spotkały moje po raz kolejny. Oboje mieliśmy zmartwienie i zdenerwowanie wymalowane na twarzy. Jane kontynuowała.

-Gdy jego oczy są niebieskie, dotyka mnie. Czeka aż wszyscy sobie pójdą, a potem zamyka drzwi. Boję się. Zawsze mu mówię, że się boję i że nie chcę, ale on nie słucha. Kiedy jego oczy są brązowe, jest podlejszy i każe mi go dotykać. Jak mówię, że nie to mi grozi. Gdy ma brązowe oczy jest najgorszy. Ale zawsze zna moje imię, zawsze mówi moje imię. Mówi je, żeby spróbować mnie uspokoić, jak kiedyś mój ojciec. Ale to nie działa.

-Jasna cholera. - wydusił z siebie Harry. I wtedy zrozumiałam - mówiła o dwóch różnych osobach. Była bezradnym, zdezorientowanym więźniem, a dwóch strażników wykorzystywało ją naraz. Gwałcona przez dwóch obrzydliwych pracowników. Oddając ją sobie z rąk do rąk, wymieniając się nią. Właściwie była całkiem ładna, szczególnie w porównaniu z innymi tutejszymi kobietami. I była wyjątkowo krucha, idealny cel.

-Jak często to się zdarza? - spytałam. Tym razem mówiła prosto do mnie.

-Co kilka dni. Czasem tylko raz w tygodniu. Ale zawsze przychodzi i zawsze mówi moje imię.

Harry westchnął i przejechał ręką po gęstych włosach.

-Wiesz, który to z nich? Czy to któryś z tych tutaj? - pokazał na strażników stojących pod ścianą kafeterii, bez dwóch zdań podejrzewając, że to James jest winowajcą.

-Nie pokazuj palcem! - powiedziała Jane. - Będzie wiedział, że o nim mówimy, jak będziesz pokazywał. - a potem, spokojniej, dodała -Ale nie widzę go. - James był na wprost od niej, a jej twarz nie uległa żadnej zmianie, gdy go zobaczyła. Więc może nie był to James, może nie był jedynym przebrzydłym pracownikiem tutaj.

Harry spojrzał Jane prosto w oczy, a ona wzdrygnęła się nieco.

-Możesz mi wyświadczyć przysługę, Jane? Jeśli go zobaczysz albo dowiesz się, jak ma na imię, przyjdź i mi powiedz, dobrze?

Rozejrzała się na boki, jakby rozstrzygając, czy powinna nam zaufać czy nie. 

-Kazał mi nic nie mówić.

-I tak nam już wszystko powiedziałaś. Samo imię albo twarz nie zrobi żadnej różnicy, prawda? - powiedziałam. Przemyślała moje słowa, a potem przytaknęła.

-Okej.

Powodem, dla którego zdecydowaliśmy się porozmawiać z Jane było to, że mogłaby być aliantką. Narzędziem, przykrywką, gdybyśmy później jej potrzebowali przy ucieczce. Ale Jane stała się właśnie kimś o większej wartości. Najwyraźniej, o ile mówiła prawdę, mogło się tu dziać jeszcze więcej strasznych rzeczy, niż myśleliśmy. Jak wielu ochroniarzy to robiło? I jak wielu dziewczynom? Jak wiele bezradnych, nie zdolnych do obrony kobiet stało się obiektem molestowania przez pracowników? Chciałam już zapytać Jane, kiedy Harry odezwał się przede mną.

-Czemu mówisz nam to teraz? - spytał - Dlaczego nic wcześniej nie mówiłaś?

Na to pytanie Jane zdawała się dobrze znać odpowiedź. Odezwała się od razu, jakby przygotowana na to, że zapytamy.

-Bo najgorsze, co mogą mi jeszcze zrobić to znowu mnie dotykać. Mogą zrobić to albo mnie zabić... a ja nie boję się już umrzeć.

Harry i ja siedzieliśmy cicho. No bo co niby mieliśmy powiedzieć? Albo lepiej, co mieliśmy zrobić z tą historią, jaką nam opowiedziała? Nie mogłam znaleźć odpowiedzi na żadne z tych pytań, więc po prostu popatrzyłam na Harry'ego. Ale on też nie wydawał się wyrywać do odpowiedzi. Wydawał się nieco zestresowany. Sięgnął do kieszeni po jego zawsze obecne pudełko papierosów i wyciągnął jednego. Gapiłam się jak podpala go, tak niesamowicie, jak zawsze. Jeszcze bardziej niesamowite było to, jak zaciągał się papierosem wystającym z jego rozsuniętych warg, po czym kłęby dymu unosiły się w powietrze. Mimo tego, ile czasu minęło, wciąż nie byłam do tego przyzwyczajona.

Potrząsnęłam głowę, próbując skupić się na czymś innym. Nie to, jak palił papierosa było tu teraz ważne, ale Jane. Która, ku mojemu zaskoczeniu, okazała się bardziej poukładana niż myślałam. Była cicha, owszem, ale to nie znaczyło, że nie miała o czym mówić. Nie siedziała tu bez powodu i nie bez powodu chciała wyjść. Z początku myślałam, że została tu umieszczona, bo była niestabilna emocjonalnie, bo jej mózg nie funkcjonował, jak trzeba. Ale może nie chodziło o brak inteligencji, ale jej nadmiar czynił ją niepoczytalną.

-Przyniosę coś do jedzenia. - odezwał się Harry, by przerwać ciszę. Zanim zdążyłam odwrócić głowę podchodził już do lady na tyłach pokoju. Zostawiając mnie i Jane same. Normalnie nie miałabym nic przeciwko, ale ona nie wydawała się mnie za bardzo lubić. A przynajmniej, nie tak jak Harry'ego.

-Lubię twojego kolegę. - powiedziała, jakby potwierdzając moją teorię. Nigdy nie mówiła głośniej niż szeptem. - Jest... inny.
-Tak. - zgodziłam się z uśmiechem
-Na początku myślałam, że jest jak ty. Nie myślałam, że naprawdę jest szalony. Może troszkę zwariowany, ale nie jak nasza reszta.

Przytaknęłam. Chyba wszyscy zauważyli, że Harry i ja nie byliśmy jak inni, łącznie z Jane. A przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki nie kontynuowała.

-Ale teraz już rozumiem. Jest na tyle obłąkany, że nas wszystkich do tego przekonał. Jest tym sprytnym wariatem, cykającą bombą. Zupełnie opanowany i spokojny, aż tu nagle... bum.

Mówiła szybko, wręcz chaotycznie. I też sympatycznie, jakby znała się na tym, o co niesłusznie oskarżała Harry'ego.

-Nie. - poprawiłam ją grzecznie - On taki nie jest, on... - ale nim zdążyłam dokończyć, Jane zakryła uszy dłońmi i zaczęła kręcić gwałtownie głową. Wydawała się cierpieć, jakby nie mogła pozbyć się kłującego hałasu w jej głowie. Więc to tyle z rozmowy.


Desperacko szukałam wzrokiem Harry'ego. Był odwrócony do mnie plecami. Napełniał dwie tace tą lepką paćką, jaka była dzisiaj w menu. Mógłby się pośpieszyć. Byłam dobra jedynie w leczeniu okaleczeń pacjentów i dawaniu  leków. Ale nie ja się z nimi konsultowałam ani im nie doradzałam. A przynajmniej nie w takich przypadkach.

Odwróciłam nagle głowę i nieco podskoczyłam, gdy krzesło Harry'ego zajął ktoś inny. To ta kobieta, którą zauważyłam kilka dni temu. Ta nowa, ta która wydawała się normalniejsza niż inni. Ale po terapii elektrowstrząsowej Harry'ego, jego "kocham cię" i innych rzeczach, które odciągnęły moją uwagę, jej postać całkiem wypadła mi z głowy.

Była ładna, jasno-brązowe włosy i brązowe oczy pasowały do siebie. Nie piękna, ale ładna.

-Cześć - odezwała się szorstko. Jej głos był nieco twardszy niż się tego spodziewała. Twardszy, nie w męską stronę, ale raczej podkreślający autorytet.
-Cześć. - odparłam, wahając się przez chwilę w przeciwieństwie do niej - Ktoś ty?
-Jestem Mikayla. A ty?
-Rose. - powiedziałam, a końcówka zabrzmiała bardziej jak pytanie. - Co tu...
-Kto to? - przerwał głos Harry'ego. Stał za mną przez chwilę, a ja popatrzyłam na niego. Uważnie mierzył kobietę wzrokiem. Nie w złości, raczej sprawdzająco.
-Ma na imię Mikayla. - odpowiedziałam za nią, gdy Harry siadał obok mnie podsuwając mi tacę. Choć jedzenie było obrzydliwe, a woda śmierdziała, zjadłam i wypiłam wszystko. Tylko kolejnego omdlenia mi tu potrzeba.
-Co tutaj robisz?
-To co ona. - powiedziała Mikayla i skinęła w stronę Jane. Ciągle trzymała się za uszy, ale nieco lżej, wydawała się spokojniejsza. - Chcę tylko pogadać. - coś kryło się w jej tonie, co mówiło wprost przeciwnie.

Harry przytaknął powoli, ciągle zastanawiając się, co zrobić z kobietą, która się tu nagle pojawiła. Nie patrzył w moją stronę, a trzymał mi rękę na kolanie.

-O czym? - drążył
-O czymkolwiek. Wasza dwójka wydaje się być jedynymi tutaj, którzy są w stanie rozmawiać jak ludzie. Poza tym, wydajecie się... choć trochę normalni. I na pewno znacie to miejsce lepiej niż ja. Więc uznałam, że jeśli mam się tu do kogoś odezwać, to powinniście być to wy.

Uznałam, że tą rozmowę też pozostawię Harry'emu. Jemu znacznie lepiej wychodziło gadanie z nieznajomymi.

-Więc rzeczywiście chcesz tylko pogadać? Chcesz po prostu jakiś kumpli do plotkowania? - spytał zaczepnym tonem, jakby jej nie wierzył.

Przytaknęła. Ale ona była sprytna. Było to jasne przez pewność siebie płynącą w jej głosie i błysku w jej oku. Czegoś chciała. Czy rzeczywiście chciała się z nami zapoznać, czy nie, nie miałam nic przeciwko. Pewnie potrzebowała nas tylko, żeby się oswoić z okrutnym środowiskiem Wickendale, żeby dowiedzieć się, jak to miejsce działa. A kto wie, może nam pomóc w późniejszym czasie.

-Więc, kto to miejsce prowadzi? - zapytała - Kto jest tutaj dyrektorem czy czymś?
-Pani Hellman. - powiedziała. Spojrzała na mnie pytająco. - Będziesz wiedziała, że to ona, jak tylko ją zobaczysz. Ona tutaj rządzi i z pewnością cię o tym przekona.

Jane się nie odzywała, śledziła nas oczami. Nie mówiła, ale słuchała.

-Okej... a o co chodzi ze strażnikami? - ciągnęła
-To chuje. - powiedział nieco zgryźliwie Harry. Czuć było w jego głosie nienawiść, a błysk w oku Mikayli udowodnił, że załapała.
-Ta, to wiem. Moja mała opiekunka już mnie kilka razy zdążyła szturchnąć. Są złośliwi, ale raczej nie wymagający. Nie są tacy władczy jak to widziałam na filmach o więzieniach.
-To działka pani Hellman. - wyjaśnił Harry - Do bycia władczym. Zatrudnia takich ludzi nie bez powodu. Chce ochroniarzy, którzy byliby w hierarchii wyżej od pacjentów, ale nie wyżej od niej samej. Wiedzą, że jeśli zaczęliby się tutaj rządzić i dyktować pacjentom, co mają robić, pani Hellman by się to nie spodobało.
-Ta Hellman wydaje się sukowata.
-Nawet nie wiesz jak. - westchnęłam. Oczy Mikayli krążyły między mną a Harrym.
-A co się stało tamtemu strażnikowi?

James. Oboje wiedzieliśmy, że mówi o Jamesie nie zerkając nawet w tamtą stronę. Ciągle nosił kołnierz i miał założony opatrunek na całym nosie. Jedno oko nadal było napuchnięte, a ciemnofioletowy kolor ledwo schodził. A jakby się mu tak teraz przyjrzeć, jego kości były jakby zniekształcone. Nie za bardzo wiedziałam co to było, ale coś deformowało jego rysy. Jakby złamał jakąś kość. Może szczękę.

Ani ja, ani Harry nie odpowiedzieliśmy od razu. Nie wydawało mi się, żeby Harry był przygotowany na opowiadanie tej historyjki, a ja zdecydowanie nie miałam takiego zamiaru. Wolałabym zapomnieć o strachu, jaki czułam, gdy Harry napastował Jamesa.

-No nie wiem. - odparł Harry. Ale odpowiadał zbyt wolno, jakby myślał nad każdym słowem. A Mikayla znowu załapała.
-Huh. - powiedziała - No nie wiem, czy w to uwierzę. Wy coś wiecie.

Spojrzałam na Harry'ego, a on wzruszył ramionami, ale żadne z nas się nie odzywało.

-Oj weźcie, przecież to bez znaczenia. A i tak się pewnie dowiem.
-No dobra. To on. - powiedziałam i skinęłam na Harry'ego. Nie musieliśmy mówić jak i czemu, wystarczyły ogólniki. Nie było powodu, dla którego mielibyśmy ukrywać coś, co i tak każdy już wiedział.
-Woah. Ty mu to zrobiłeś? - spytała. Harry przytaknął zachowując pokerową twarz. Mikayla przyglądała nam się ze zmieszaniem i koncentracją, jakby wysnuwała jakieś wnioski. Mierzyła nas wzrokiem, lecz tym razem z pewną dozą szacunku. - Kim wy do cholery jesteście?
-To Harry i Rose. - odezwała się Jane, uznając, że to najlepszy moment na dołączenie do rozmowy - Ja znam ich imiona. Oni moje też znają. Są w porządku.

Wszyscy nieco się rozchmurzyliśmy na dziecięcy ton Jane.

-To dobrze. - powiedziała Mikayla.

Jane wyraźne skinęła głową. Choć była ode mnie starsza, przez jej cichutki głos i roztrzepane blond włosy wydawała się nawet urocza. Zastanawiałam się, co ta dziewczyna mogła takiego zrobić, żeby wylądować w Wickendale.

-Myślę, że od teraz będę się do was przysiadać, jeśli nie macie nic przeciwko. - odezwała się Mikayla. - Znacie to miejsce dużo dużo lepiej niż ja. A już nie mogę dłużej siedzieć sama w tym rogu.

Na pewno nie zabrzmiało to, jak pytanie, ale raczej oznajmienie swojej decyzji. I tak właśnie odrobina prywatności, jaką miałam z Harry poszła w zapomnienie. Całusy, rozmowy i śmiechy będą musiały pójść w odstawkę z naszym nowym towarzystwem. Ale co niby mieliśmy zrobić? Wykopać ją stąd i nie pozwalać siadać obok jak elita szkolna? Poza tym, potrzebowaliśmy tak wielu "przyjaciół" jak tylko mogliśmy, jeśli chcieliśmy uciec. Byłabym głupia, jakbym nie pozwoliła jej z nami rozmawiać. Ale mimo wszystko nieco się zawiodłam.

I właśnie wtedy z mojego rozmyślania wyrwała mnie wystraszona Jane.

-To on! - wyszeptała chrapliwie.

Mikayla nie wiedziała, o kim mówiła Jane, ale ja i Harry dobrze zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Chodziło jej o tego parszywego mężczyznę, który przychodził do jej celi co tydzień, jak wcześniej opowiadała. Oboje przekręciliśmy głowy w tym kierunku, w jakim patrzyła zaniepokojona pacjentka i znaleźliśmy tego strażnika, którego opisywała. Był dokładnie na wprost niej, stając w kącie, obserwując, jak cała reszta ochrony Wickendale. Jednak coś w nim było znajomego, coś co wywoływało u mnie gęsią skórkę.

To nie był po prostu jakiśtam ochroniarz, ale ten, który codziennie odprowadza mnie do celi. Mój ochroniarz. A jak zrobił to Jane, kto wie, kto będzie następny.

Wszyscy długo milczeli. Mikayla nie wiedziała, o co chodzi, Jane była wystraszona, a mnie wypełniło zaniepokojenie i obawa. Ale to Harry wreszcie przemówił.

-No chyba sobie kurwa jaja robicie.
________________________________
oops. ktoś tu się chyba zdenerwuje.
a tak poza rozdziałem to dzięki za wszystkie piosenki, które podsyłacie w komentarzach, tak tego dużo i takie różne!! fajnie, że nie ograniczacie się do popowych gwiazdek, które zna dosłownie każdy. magda w zeszłym tygodniu prosiła to jeżeli nie macie nic przeciwko, tym razem ja wysunę prośbę w sprawie piosenek :P jeśli macie jakichś swoich ulubionych artystów z lat 70.- 90. to piszcie, bo chętnie posłucham :Dx love you lots ~natalia :)x

Dziś macie rozdział trochę wcześniej, bo w ciągu dnia nie będzie miał kto wrzucić:P enjoy! ~Magda