Rozdział 13

justin timberlake - take it from here

((nie wiem, czy wybrałam dobrą piosenkę, ale uznałam, że rozdział jest trochę weselszy i można byłoby wybrać coś weselszego, a że kocham JT to padło na niego hihi. jeżeli chcecie coś bardziej wpędzającego w klimat to polecam też drugą))

lil wayne ft. bruno mars - mirrors

Harry świdrował mnie wzrokiem, ale z jego ciemnych oczu nie mogłam nic wyczytać. Na pewno był zły, to wiedziałam. Z jakiegoś powodu czułam się winna, jakbym została przyłapana na zdradzie i nie mogłam dojść do tego, na które z nas Harry był bardziej zły.

- Cześć Rose - powiedział bez krzty życzliwości, kiedy zauważył, że zorientowałam się, że tu jest - James - skinął na ochroniarza.

Ułyszałam, jak James przełyka ślinę, gdy Harry go przywitał. Wyglądał na przerażonego.

- Wrócił już Brian? - spytał Harry

- Ciągle jest chory - wydusił z siebie potrząsając głową.

- No cóż, fajnie będzie wracać razem do celi, co nie? - odparł Harry z sarkazmem. Jego szczęka była zaciśnięta, a uśmiech sztuczny. Właściwie bałam się o Jamesa, kiedy zauważyłam to napięcie między nimi, jeszcze gorsze niż przedtem. Czy Harry zrobił coś wczoraj Jamesowi? Nie było żadnego śladu na jego ciele, więc pewnie nie. Ale coś zdecydowanie między nimi zaszło. Muszę zapytać później o to Harry'ego.

Stojąc tak pomiędzy nimi czułam się jak grzesznica. James był moją szczęśliwą ucieczką, a Harry zaborczym mężem. Tak naprawdę nie zrobiłam nic złego, ale jakoś tak właśnie się czułam. I bałam się, że Harry mógłby się wyżyć na Jamesie, jeżeli spuszczę z nich oko.

Musiałam ich bacznie obserwować, jeśli nie chciałam, żeby Jamesowi stała się krzywda. Wydawał się zdecydowanie przyjaźniejszy niż Harry i znacznie prościej było mu zaufać. Był milszy i ciepły, a poza tym atrakcyjny. Miał ujmujący uśmiech, a śmiech nawet dwa razy bardziej. Spędzanie czasu z Jamesem było zawsze takie...proste i kochałam każdą minutę w jego towarzystwie.

Ale Harry był zupełnie inną historią. Był poplątaną zagadką, w którą się zatracałeś i chciałeś więcej niż tylko poukładać puzzle. Był jak anioł ciemności. Był onieśmielający i mądry, ale to nie wszystko. Był w nim jakiś promyk, który starał się chyba głęboko ukrywać, ale ja zauważyłam przebłyski tego światła przez jego ciemną zasłonę.

- Dobra, chodźmy już lepiej, zanim ktoś nam zajmie stolik - powiedziałam, kiedy zorientowałam się, że żadne z nas się nie poruszyło, a napięcie budujące się na naszej ciszy nie odpuszczało. To była głupia wymówka, ale na szczęście o nic nie pytali.

Wymienili jeszcze ostatnie spojrzenia zanim Harry zwrócił się do mnie.

- Ty prowadzisz - powiedział pozwalając mi iść przed nim. Posłałam jeszcze Jamesowi przepraszający uśmiech i poszłam do naszego stolika. W momencie, kiedy usiadłam od razu zrobiłam długi wydech.

Harry zajął swoje miejsce chwilę później. Obejrzał się za siebie, pewnie żeby sprawdzić, czy James mógłby go usłyszeć.

- Co ja ci kurwa mówiłem, Rose? Mówiłem ci, żebyś trzymała się od Jamesa z daleka, a teraz pójdziesz sobie z nim na jakiś jebany festyn?

- Harry, uspokój się. Trochę ciszej - zażądałam - I przestań tak przeklinać.

- Mogę przeklinać kiedy mi się kurwa podoba, dziękuję - odparł, bez dwóch zdań próbując mnie wkurzyć.

- A ja mogę spędzać czas z Jamesem kiedy mi się podoba, dziękuję - odgryzłam się.

Harry otworzył usta, żeby się odezwać, ale podniosłam rękę, żeby go uciszyć.

- I jeżeli dałbyś mi dokończyć - mówiłam dalej - Wiedziałbyś, że James nie może być zabójcą, więc nie ma powodu, żebym trzymała się od niego z daleka.

Brwi Harry'ego zetknęły się w zakłopotaniu albo gniewie, nie byłam pewna.

- Czemu? - spytał, ciągle surowym tonem.

- Bo nie było go nawet w kraju, kiedy te ciała zostały zabite. Pojechał do Ameryki na urodziny.

- I skąd to niby wiesz? - zapytał. Ciągle tego nie kupował.

- Pani Hellman mi powiedziała - odpowiedziałam pewnie

Wydawało się, że zabrakło mu słów, kiedy próbował przetrawić nowe informacje. Niemalże widziałam, jak jego myśli błąkały się po jego głowie, gdy szukał sposobu na podważenie mojej teorii.

- Skąd wiesz, że to nie przykrywka? Mógł powiedzieć Pani Hellman, że był z Ameryce, a potem ukryć ciała, kiedy myślała, że wyjechał.

- Słuszna uwaga - zgodziłam się - Ale nie zapominajmy, że mówimy o Pani Hellman. Myślę, że zanim pozwoliłaby komukolwiek wziąć tydzień wolnego, dokłądnie przyjrzałaby się tej sprawie. Poza tym, jeżeli jacyś pracownicy widzieliby go tu tamtego tygodnia, domyśliliby się, że coś jest nie tak.

Harry westchnął, patrząc w dół na swoje kolana w porażce. Jakby chciał, żeby James był mordercą.

- Będziesz przynajmniej ostrożna? - spytał.
- Pewnie - wzruszyłam ramionami - Ale nie ma powodu.

Harry podniósł wzrok, i kiedy jego oczy spotkały znowu moje, wciągnęłam głośno powietrze widząc ich intensywność. Byłam wdzięczna, że siedziałam, bo w przeciwnym razie ten jadeitowy kolor na pewno zwaliłby mnie z nóg.

- Rose, mówię poważnie. James może nie jest zabójcą i może teraz tego nie rozumiesz, ale on coś knuje. I cokolwiek to jest, muszę wiedzieć, że będziesz ostrożna.

Już kiedyś odbyliśmy podobną rozmowę, a w brzuchu znów poczułam motylki od jego troski o mnie. Przy tym, jak nie spuszczał ze mnie wzroku, a kolor jego oczu zapierał mi dech w piersi, mogłam tylko skinąć w odpowiedzi.

- Dobrze.
- Ale Harry? - spytałam, znajdując wreszcie głos.
- Tak?
- Postaraj się go nie zabić, okej? - mówiłam serio, ale Harry tylko zachichotał. Wyciągnął papierosa i wsadził go między wargi, podpalając, a potem powoli wydmuchując dym, jak zwykle uwodzicielsko.

- Więc, jakie plany na dzisiaj? - zapytał, chmury szarości podążające za jego słowami.

Nie byłam zbyt zadowolona z reakcji Harry'ego, ale uznałam, że lepiej zejść z tematu Jamesa, bo dodałoby to tylko oliwy do ognia. Więc krążyłam myślami, w jakie gry moglibyśmy zagrać, żeby czas nam zleciał. Moglibyśmy zagrać w karty, chociaż gra poszłaby pewnie w odstawkę, może w Zagadkę...

- Poczekaj tu, muszę coś załatwić - powiedziałam Harry'emu i wstałam zanim mógł cokolwiek powiedzieć, a potem poszłam szybko w stronę drzwi.


HARRY'S POV

Siedziałem tam i czekałem, aż wróci Rose. Zastanawiałem się, co mogłaby musieć załatwić. Cokolwiek to było, miałem nadzieję, że się kurwa pośpieszy. Bo ludzie zaczynają się gapić. Albo może zawsze się gapili, ale nigdy nie dostrzegłem. Tak czy inaczej, patrzyli się na mnie. Ale nikt nie patrzył mi w oczy, bo gdy tylko ja spojrzałem w ich stronę od razu odwracali wzrok. Ochroniarze udawali, że też nie patrzą, gdy inni pacjencji odwracali wzrok, jakbym był Bazyliszkiem i nie mogliby spojrzeć mi w oczy, bo by umarli.

Bali się mnie i tak miało być. Było co prawda tylko kilku, którzy wytrzymywali mój wzrok, gdy na nich patrzyłem. Ci pewnie byli najtwardsi z grupy. Ale nawet żaden z tych nie podszedłby albo się do mnie odezwał.

Chociaż cieszyłem się, że byłem największym postrachem tego oddziału, po prostu zastanawiałem się czemu. Czemu ci przestępcy bali się mnie? Nie żebym narzekał, ale nie wydaje się, jakby ktoś kto też morduje, ktoś kto też zabija miałby powód, żeby się mnie bać. Byłem zupełnie taki, jak oni, a przynajmniej tak zadecydował sąd. Dlaczego więc obawiali się zabójcy, jeżeli mieli takie same charaktery? Ale wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że oni nie uważali się za szurniętych. Oni myśleli, że są normalni, prawda? Wszyscy ci ludzie byli przekonani, że mają logiczne wytłumaczenie na swoje zbrodnie. Dlatego byli szurnięci. Zaciekle zaprzeczali, chociaż fakty były oczywiste. Stwierdzono, że są zwariowani, bo nie widzieli prawdy, nie widzieli, że są potworami.

I to mnie rozbiło. Pomyślałem, jebać to, będę cieszył się swoją "niepoczytalnością". Jeżeli ludzie myślą już o tobie w najgorszy możliwy sposób, co masz do stracenia?

Ale nagle te myśli przerwał powrót Rose. Przyszła i trzymała coś za plecami, ale nie wiedziałem co. Jej ciemne włosy były założone za ucho, jej drobną sylwetkę opinał zwyczajny biały uniform. A na jej ustach widniał podekscytowany uśmiech. Nigdy nie widziałem nic piękniejszego.

Myślałem, że od razu pokaże mi, co tam ma, ale była uparta.

- Co ty tam masz? - spytałem wreszcie, gdy się nie odzywała.
- Zgadnij - powiedziała. Serio, chciała ze mną pogrywać?

Wzruszyłem ramionami, nie mając pojęcia.

- Zgadnij! - zażądała znowu. Byłem poirytowany i jednocześnie szczęśliwy, że pokazała mi swoją figlarną stronę. Poddałem się i zdecydowałem zagrać. Myślałem, co to mogłoby być. Ale wtedy przypomniałem sobie naszą wczorajszą rozmowę i zakład.

- Czy to tabliczka czekolady? - zapytałem. Kiedy jej uśmiech tylko urósł, wiedziałem, że mam rację. Do jasnej kurwy. Moje serce biło szybciej i szybciej, gdy powoli wyciągała ręce zza siebie. Im więcej srebrnego błyszczącego papieru widziałem tym bardziej robiło mi się słabo.

Wiem, że to było głupie, tak się jarać tabliczką czekolady, ale nie masz pojęcia, jak to jest. Byłem zmuszony codziennie jeść najobrzydliwsze jedzenie bez żadnego smaku. Zwyczajna kupka czegoś podobnego do ryżu i woda, która smakowała jak kauczuk. Prawie zapomniałem, co to smak.

Czułem, jakby mój język nie zetknął się ze smakiem od lat. To było nie do opisania, jak bardzo nie zwracamy uwagi na taki małe rzeczy. Smak, czyste ubrania i prywatność były małymi rzeczami, które stanowiły ogromną część naszego życia, choć ich prawie nie dostrzegaliśmy. Po prostu ich oczekiwaliśmy.

Ale w Wickendale były luksusem, tylko na specjalne okazje. A tutaj Rose, dała mi coś, co wydawało się w tamtej chwili najważniejsze, czekoladę. Przysięgam, gdybym nie był facetem oczy puchłyby mi teraz od łez. Uśmiechnęła się szeroko na moją reakcję kładąc słodycz na stoliku tuż przede mną. Zanim go otworzyłem po prostu musiałem podbiec do Rose.

I nic mnie to kurwa nie obchodziło, że James patrzył, w sumie miałem nadzieję, że patrzył. Nie obchodziło mnie, czy wpakuję się przez to w kłopoty albo co ktoś pomyśli. Oplotłem ją ramionami i podniosłem tak, że jej stopy były tuż nad ziemią. Kiedy obróciłem ją w ramionach krzyknęła z zaskoczenia i śmiała się, gdy tak krążyliśmy. Nie mogłem być szczęśliwszy, że przyniosła mi tą cholerną czekoladę, cały dygotałem z radości.

- Harry, ludzie się gapią! - zaśmiała się, nie brzmiąc raczej poważnie. Odstawiłem ją wreszcie na ziemię. Policzki niemal bolały mnie od uśmiechu.

Byliśmy kilka stóp od siebie, kiedy rozejrzała się dookoła, żeby sprawdzić, czy wszyscy patrzyli. A patrzyli. Miała zarumienione policzki, gdy zdała sobie sprawę z tego, że przytuliła przed nimi psychopatę. Ale ciągle się uśmiechała.

- Jebać to co sobie myślą - powiedziałem, zauważając jej zażenowanie. Jej uśmiech tylko poszerzył się na moje słowa, a rumieniec powoli bladł. Jej oczy patrzyły w moje w ten sposób, w jaki patrzono na mnie tylko raz, dawno temu. Jej oczy wyglądały właściwie na pełne uwielbienia...uwielbienia w stosunku do mnie. Z pewnością mnie nie kochała, nie byłem nawet pewny, czy mnie lubiła, ale to w jej oczach podpowiadało mi, że jednak jakaś jej cząstka być może. Może to był tylko przebłysk ciekawości albo błaha fascynacja. Ale tak czy inaczej, to nie była część planu. Ona nie była częścią planu. Ale była tutaj teraz i nie wiedziałem za bardzo, co z tym zrobić.

Więc na razie nie zrobiłem nic, tylko z powrotem usiadłam przy stoliku.

- Rose, serio, to jest najlepsza rzecz na świecie. Wielkie dzięki - powiedziałem, wracając myślami znowu do czekolady. Usiadła obok mnie i patrzyła, jak rozrywam papier jak dziecko, które otwiera świąteczny prezent.

- To nic takiego - wzruszyła ramionami.

Nie wiedziałem, co się stało potem, czy miało to jakieś znaczenie, czy nie. Byłem kompletnie pochłonięty przez świat czekolady. Kiedy łakocie dotknęły moich kubków smakowych zadrżałem od ich wspaniałości. Słodycz i drogi smak całkiem mnie wypełniły, kontrastując z obrzydliwym jedzeniem serwowanym tutaj. Było obleśne i szare i okropne. Ale to, to było dobre. To było jak znalezienie anioła w środku piekła, ale na trochę mniejszą skalę.

Pozwoliłem sobie zatracić się w smaku, pochłaniając tabliczkę zanim zdążyłem się zorientować. Ale ku mojemu przerażeniu, ten cudowny smakołyk musiał się kiedyś skończyć. Spojrzałem w dół i go nie było, zjadłem to w przeciągu kilku sekund. Rose ciągle mnie obserwowała z uśmiechem.

- Naprawdę lubisz czekoladę - powiedziała, stwierdzając to, co było oczywiste.
- Mmmm - wymamrotałem w potwierdzeniu, zlizując resztki czekolady z palców - To było lepsze niż seks.

Rose zaśmiała się tylko na mój komentarz, pewnie przyzwyczaiła się już do moich niestosownych uwag.

- Serio, wielkie dzięki - pochwaliłem.
- Nie ma problemu. Zasłużyłeś, musiałeś się naprawdę postarać skoro mnie pobiłeś - wyszczerzyła się.

Lubiłem ją. Była niewinna i naiwnie ciekawska, ale miała w sobie iskrę, która nigdy nie przestawała przyciągać mojej uwagi. I nawet pomimo tego, że potrafiła być bez przerwy upierdliwa, nie mogłem prosić o lepszego towarzysza przy piekielnej przejażdżce, jaką było Wickendale.

ANONYMOUS' POV


Przeszedłem/am obok drzwi do kawiarenki, żeby wziąć coś z innego pomieszczenia, nie sądząc, żeby coś specjalnego mogłoby się tam dziać. Ale kiedy rzuciłem/am okiem i zobaczyłem/am to, co tam było musiałem/am się lepiej przyjrzeć.

Bo oni tam byli. Wysoki chłopak oplatający ramionami dziewczynę i kręcący się razem dookoła, zatraceni w śmiechu. Nigdy nie widziałem/am czegoś takiego - pacjenta i pracownika chichoczących razem jakby byli najlepszymi przyjaciółmi. I nie powinienem/nam czegoś takiego widzieć.

Takie rzeczy nie dzieją się zwykle bez powodu. Relacje pracownik-pacjent powinny być czysto zawodowe. Ale między nimi zdecydowanie było coś więcej. Coś, co mogło skończyć się problemami. I nie mogłem/am temu wybrykowi pozwolić zrujnować instytucję. Więc musiałem/am to zniszczyć. Musiałem/am przeszkodzić temu, co rodziło się między nimi.

I to właśnie zamierzałem/am zrobić.
_________________________________
hej. co u was? mam nadzieję, że dobrze :) ja jestem na skraju wytrzymania. myślałam, że nie dam rady przetłumaczyć na dzisiaj tego rozdziału, bo stało coś, co mnie bardzo dotknęło. jestem naprawdę załamana i w beznadziejnym stanie po przepłakaniu tego całego czasu. przepraszam magdę, jeżeli musiała dużo po mnie poprawiać. teraz jest już może nieco lepiej. mam nadzieję, że wam się podoba. dziękujemy za wszystko ♥

KOCHANIE TY MOJE CZEMU NIC NIE MÓWIŁAŚ?! I nie, nie musiałam wcale dużo poprawiać:)
Wgl to jak myślicie, kim może być anonim hm? I czy reakcja Harrego na czekoladę nie była przeurocza? Mam wrażenie, że pół rozdziału dotyczyło tylko i wyłącznie opisu czekolady i tego jakie budziła w nim emocje xD czy tylko mnie uderza ironia tego jak Harry zachowuje się jak dziecko, jednocześnie klnąc jak szewc?:P Do następnego! ~Magdzia:3
PS Wybór soundtracku tym razem Natalia, nie ja. Jak wam się podoba??