Rozdział 43

Melanie Martinez - Carousel
 

bardzo ważna notka, więc przeczytaj, bo będą zmiany

Kurwa.

Dzisiaj uciekamy. Dzisiaj kurwa uciekamy ze Szpitala Psychiatrycznego dla Przestępców Wickendale. To ten moment. Czekałem na ten dzień odkąd mnie tu zamknęli i właśnie nadszedł. Cały czas miałem oczywiście wielką nadzieję, że wreszcie zwiejemy, ale to wydawało się zbyt wspaniałe, żeby mogło być prawdziwe.

No i byłem kłębkiem nerwów. Nie denerwowałem się zbyt często, ale teraz chłodny, stanowczy Harry trząsł się ze strachu. Złe myśli i powątpiewanie gromadziły się w mojej głowie wraz z obawą. Od podekscytowania aż skręcało mnie w żołądku, a zdenerwowanie ulatywało ze mnie w postaci potu. Wraz z Rose doszlifowaliśmy każdy szczegół, ale to nie znaczyło wcale, że nie ma skazy czy dziury w naszym planie. A jeśli coś rzeczywiście pójdzie nie tak i ona ucierpi, przysięgam, że...

Potrząsnąłem głową nim posunąłem się za daleko z moimi myślami. Nic jej się nie stanie, bo na to nie pozwolę. Wyciągnę nas stąd oboje. Ale to przekonywanie wcale nie ukoiło moich nerwów. Ani to, że to Rose ma zrobić pierwszy krok. To znaczy, po tym jak Lori wyłączy zasilanie. Bo to ona ma klucze. To ona pierwsza opuści swoją celę i będzie błądziła w ciemnościach korytarzami samotna i bezbronna.

Wstałem. Musiałem się czymś zająć, nie mogłem siedzieć cały czas na krawędzi łóżka. Zacząłem chodzić w tą i z powrotem przeciągając dłonią po włosach. Co, jak ktoś ją dostrzeże zanim nawet dobiegnie do mojej celi? I nie będę w stanie nic z tym zrobić?

Kurwa, muszę się uspokoić. Gdyby tylko Lori mogła zrobić już, co ma do zrobienia, żebym nie musiał przez tyle czasu o tym rozmyślać. Ale byłem zmuszony siedzieć tu i odliczać minuty do akcji, powtarzać sobie w głowie plan i wymyślać nowe problemy, jakie mogą stanąć nam na drodze. Część pierwsza: Lori wyłącza prąd, Rose otwiera swoją cele, a potem wypuszcza mnie, ja załatwiam Jamesa, kiedy Rose zabiera nasze torby. Potem się znowu spotykamy. Moja głowa była tak przepełniona innymi myślami, że nie dałem rady przetworzyć reszty punktów. Takich, jak na przykład, bycie sam na sam z Rose. Albo co jak jakiś strażnik czy inny pracownik stanie nam na drodze. Jak błądzenie po tym budynku. Takich, przez które wahałem się, czy naprawdę powinienem opuszczać miejsce, gdzie podobno pomaga się wariatom.

I wtedy światła zgasły.

ROSE'S POV

To, że byłam zdenerwowana było niedopowiedzeniem. Trzęsłam się, było mi niedobrze, nie byłam w stanie głęboko oddychać. Nie spieprz tego, powtórzyłam sobie znowu. Zbyt długo stawiałam sobie za cel wydostanie stąd Harry'ego i musiałam to wreszcie uiścić. Kto wie, jakie byłyby konsekwencje niepowodzenia.

Klucz spoczywający w mojej kieszeni wydawał się za ciężki, jak gdyby całe moje nerwy i strach ciążyły na tym kawałku metalu. Zerkałam co chwilę na zamek za kratami, które oddzielały mnie od świata i wyobrażałam sobie jak go już odblokowuję. Przypominałam sobie drogę do celi Harry'ego, jakbym odtwarzała w kółko jedną taśmę, aż do znudzenia. Wyobrażałam sobie, że siedział teraz w swojej celi równie poddenerwowany jak ja. Założę się, że trzymał między wargami papierosa, a brwi miał ściągnięte. Może siedział podrygując nogą, może chodził w kółko.

Nie powinnam sobie tym zaprzątać głowy, bo miałam lepsze rzeczy do roboty, ale nie mogłam się doczekać, aż stąd wyjdziemy i będziemy ze sobą tak, jak chcieliśmy. Jeśli stąd uciekniemy, będę mogła poczuć silne ciało Harry'ego, jego gładką skórę, jego wspaniałe usta i piękne dłonie. Oczywiście były też inne powody, dla których chciałam uciec, ale z całym tym stresem i przerażeniem tęskniłam za czymś, co by sprawiło, że zapomnę.

Ale najpierw będziemy musieli się z tym zmierzyć. Będziemy musieli przezwyciężyć zadanie, które wywoływało u mnie wielki strach i ogromne zdenerwowanie. A wiedziałam, że im szybciej to zrobimy, tym lepiej. Ale mimo wszystko, bałam się momentu, w którym wysiądzie prąd. Bo wtedy będę już zmuszona to wcielenia w życie bardzo ryzykownego, bardzo niebezpiecznego planu, który nie obejmował jedynie mnie, ale także mężczyznę, którego kochałam. To przesądzi o naszej przyszłości i dalszym naszym życiu, i wszystko to spoczywało na mnie. Ale luzik.

A wtedy, jak było planowane, światło na korytarzu zgasło. Dźwięk maszyny, który nawet nie zdawałam sobie sprawę, że słyszę, powoli cichł. Przerażająca cisza zapadła w opustoszałej ciemności. Było czarno, zupełnie czarno i ledwo cokolwiek widziałam. Moje serce zaczęło szybko bić w mojej klatce piersiowej, a ja głośno przełknęłam ślinę.

Nagle usłyszałam coś z korytarza. Wystraszone jęki, donośne krzyki i okropne wołanie rozbrzmiało we wszystkich holach.

Zebrałam się do kupy i podeszłam do drzwi. Rozejrzałam się po obydwu stronach, choć niewiele widziałam. Błądziłam dłonią po metalowym wypukleniu znajdującym się od zewnątrz drzwi i znalazłam dziurkę na klucz. Sięgnęłam czym prędzej do kieszeni znowu patrząc na boki, mimo że nie miało to większego sensu. Jak najciszej mogłam przytknęłam klucz do otwarcia. Kilka razy próbowałam, a moja adrenalina z każdą próbą wzrastała, ale w końcu usłyszałam kliknięcie.

Popchnęłam delikatnie drzwi, a one zaskrzypiały otwierając się. Ha! Tak! Żaden z pacjentów nawet nie zauważył, byli zbyt przejęci i zbyt zaślepieni w ciemności.

Nie spodziewałam się niczego innego, ale uradowanie samym faktem, że zaszliśmy tak daleko, było zarówno ekscytujące, jak i  przerażające. Ekscytujące, bo jeden z najważniejszych punktów został po części odhaczony z listy: wydostanie się z celi. Ale też przerażające, bo teraz musiałam wyciągnąć z niej8o=Harry'ego, który był kilka korytarzy dalej. A kto wie, co mnie spotka na tej drodze.

HARRY'S POV

Gdzie do kurwy nędzy podziewała się Rose? Już od kilku minut nie było prądu. Powinna już tu być na serio powinna przybiec jakieś trzydzieści sekund temu. Co jak ją złapali? Co jak ją zaciągali właśnie do pani Hellman? Lub co jak jeden z tych chorych ochroniarzy postanowił ją wykorzystać, skoro nikt nie będzie mógł nic w ciemności zobaczyć?

Torturowałem się tymi myślami ściskając mocno metalowe pręty. Byłem cały spięty, a mój oddech przyśpieszał z sekundy na sekundę. Musiałem zapalić kurwa.

Przyciskając głowę do stali, która mnie tu trzymała starałem się dosłyszeć kroki Rose. Ale ciężko było, ze względu na wrzaski, krzyki i jęki. Nagle blade czerwone światło zaczęło migotać, co mnie na początku zirytowało. Utrudni nam to ucieczkę.

Ale już kilka sekund później dziękowałem, że się paliło, bo zarysowała się w  nim figura Rose biegnącej przez hol. "Dzięki Bogu", pomyślałem, a moje napięte ramiona rozluźniły się odrobinę.

-Rose! - odważyłem się zawołać ją szeptem. Nie wydawało się, żeby ktoś zauważył, za bardzo zajęci byli tym, jak ciemność wpływała na ich umysły.

Spojrzała mi w oczy, a ja wreszcie mogłem oddychać. Szybko znalazła się przy mojej celi, a presja jaką wywierała na nią sytuacja, w której się znaleźliśmy sprawiła, że poruszała się szybciej i zwinniej. Zanim się zorientowałem majstrowała już przy zamku. Przyglądałem się i wyrównałem oddech, ale znowu przyśpieszył, gdy drzwi się otworzyły.

Oplotła mnie od razu rękami, jakbyśmy mieli to od początku zaplanowane.

-Kurwa, Rose, nawet nie wiesz, jak się martwiłem. - odetchnąłem z ulgą.
-Przepraszam - wymamrotała w mój tors.
-Nie, nic się nie stało, świetnie sobie radzisz. - powiedziałem jej, odsuwając się, by nie marnować więcej czasu. Pocałowała mnie krótko i namiętnie, jakby miało to nam dodać sił przy ucieczce. -Spotkamy się w gabinecie Kelsey, uważaj na siebie.

Rose przytaknęła i ostatni raz cmoknąłem ją w czoło nim się rozdzieliśmy. Wcale nie był to najlepszy pomysł, ale było to jedyne wyjście na tym etapie naszego planu. Poza tym, nie chciałem, żeby była świadkiem tego, co za chwilę zrobię.

ROSE'S POV

Musiałam tylko przemknąć niezauważona obok strażników dopóki nie dotrę do biura Kelsey. Zwykle było tak, że pracownicy musieli donieść pani Hellman o tego typu sytuacjach, więc pewnie większość z nich w tym momencie udawała się właśnie do niej. Co oznaczało, że raczej będą szli w przeciwnym kierunku, niż ja. Póki co jest dobrze.

Próbowałam się jakoś pocieszać w ten sposób, ale jedyne, o czym myślałam to Harry i James. Nie że nie chciałam, by James umarł, ale nie chciałam, żeby Harry kogokolwiek zabijał. Nie ważne kogo, bo odebranie życia komukolwiek nie jest powodem do dumy. A Harry aż rwał się do tego. Mimo wszystkiego, co James miał na sumieniu większość ludzi nie byłaby w stanie rzeczywiście kogoś zabić z taką łatwością i chętką jak Harry. Nie przerażało mnie to ani sprawiało, że patrzyłam na niego bardziej sceptycznie, ale po prostu tak nie powinno być.

Wyglądało jednak na to, że nie miałam wiele do gadania. To w końcu było nieuniknioną częścią ucieczki. Wolałam ignorować to dziwne uczucie niż siedzieć tu do końca życia.

Zdecydowałam się więc skupić na moim zadaniu. Wędrowałam korytarzami w stronę gabinetu Kelsey, który na pewno był otwarty. Ale znowu coś mnie tknęło i pomyślałam, że to przecież nie może być aż takie proste. Że coś pójdzie nie tak.

Weszłam do pokoju Kelsey z pewną obawą zamykając za sobą drzwi. Tu też świeciło się to czerwone światełko, dzięki czemu dojrzałam dwie małe, ale porządnie dopchnięte torby na biurku. Jedna dla Harry'ego i jedna dla mnie. Podziękowałam w głowie Kelsey i Lori, które z resztą znajdowały się teraz prawdopodobnie u pani Hellman w gabinecie. A później zaczęłam już tylko obserwować drzwi i czekać na Harry'ego, aż zgładzi, kogo miał zgładzić.

HARRY'S POV

Obserwowałem Jamesa przez kilka tygodni. Niezwykle ostrożnie, odnotowując sobie wszystko w głowie za każdym razem, gdy go widziałem. Zerkałem na niego na korytarzach, podsłuchiwałem jego rozmów, zbierałem informacje od innych. Normalnie nie chce mi się patrzeć na mordę tego fiuta, ale stanowiło to nieodzowny element naszego planu. I ta odrobina wystarczała mi, by domyślać się, gdzie może się znajdować o tej porze. Od kilku godzin patrolował pewien hol, ciągle w kołnierzu ortopedycznym. Miałem tylko nadzieję, że nie szedł właśnie do biura pani Hellman, bo on, jako jej syn, wiedział pewnie, co robić w takich momentach.

Wszedłem na owy korytarz, a tam kurwa on. Nie spodziewałem się, że będzie to aż tak dziecinnie proste, ale wyglądało na to, że szczęście mi dzisiaj sprzyja. Cicho, ale też szybko podszedłem w jego stronie, nie chcąc dawać mu zbyt wiele czas na wyjęcie broni.

Udało mi się zbliżyć do jego pleców. Tak mi kurwa gładko szło, że aż się zaczynałem martwić. Może wreszcie szczęście się do nas uśmiechnęło.

Byłem szczęśliwy jak dziecko, więc dziecinnie szturchnąłem go w ramię. Gdy zdążył się obrócić wymierzyłem potężny cios w jego szczękę, aż usłyszałem pęknięcie.

Wygląda na to, że pójdzie bezproblemowo. Wiedziałem po ostatniej bójce, że nie ma ze mną szans.  A wiedziałem też, że tym razem James nie powróci.
________________________________________________
czeeeeść kochani! :) wiem, że rozdział jest niesamowicie ekscytujący i to jest to, na co się czeka, ale mam pewną wiadomość do przekazania. dla niektórych być może będzie zła, inni się może ucieszą, ale odchodzę z psychotic. to mój ostatni rozdział, który przetłumaczyłam na tym blogu, więc mimo wszystko, mam nadzieję, że wam się spodobał. mam nadzieję, że jednak większość zapamięta mnie jako dobrą tłumaczkę i administratorkę bloga. powód jest jeden i to rzecz jasna brak czasu. byłam tutaj od początku i nie powodowałam żadnych obsuwek ani nic. wyjątkiem był poprzedni rozdział, ale tłumaczy to ten sam powód, dla którego całkiem rezygnuję. jak wiecie, albo i nie, jestem aktualnie w klasie II LO i mnie zajebali robotą. w tym roku odeszły mi przedmioty przyrodnicze i mam jedynie "przyrodę", więc wydawałoby się, że mniej pracy. ale to tylko pozory, bo dostałam 8 godzin polskiego, 5 historii i 5 hiszpańskiego. nie narzekam, bo całkiem lubię te przedmioty, nie bez powodu udałam się na human, ale taki natłok godzin prowadzi do zwiększonej ilości klasówek, które nie są już porozkładane odlegle w czasie. sprawdziany z historii, niezwykle trudne, mam co dwa tygodnie, a w między czasie odpowiedź. z polskiego na sam pierwszy semestr są ok. 34 lektury, a hiszpański to wkuwanie słówek, też na częstsze niż w zeszłym roku prace klasowe. dodajmy do tego inne przedmioty, z których mam oczywiście mniej pracy, ale nie znaczy to, że nie mam jej wcale. poza tym zostałam czasowo odcięta od komputera i telefonu w tym samym czasie. nie wyobrażam sobie znaleźć w takich warunkach chwili na przetłumaczenie czegokolwiek. wiecie, że gdyby nie była to sytuacja rzeczywiście kryzysowa zostałabym. pomyślcie, przecież w tym rytmie tłumaczenia, dla mnie zostają jakieś trzy rozdziały do końca części pierwszej: psychotic. mogłabym przecież już dotłumaczyć do końca i nie zaczynać już po prostu części drugiej: chaotic. sami widzicie, że gdybym naprawdę nie miała problemów z nadążaniem w pościgu do matury wcisnęłabym tłumaczenie w czas wolny. zostawiam was jednak w dobrych rękach, bo magda potrafi zająć się blogiem, a już z tego co wiem jest kandydatka na moją zastępczynię. jak już z magdą rozmawiałam, psychotic to "nasze dziecko" i będzie mi brakowało odpowiadania na wasze pytania na asku, czytania waszych wspaniałych komentarzy, wybierania beznadziejnych piosenek, które kocham i opiekowania się estetyką bloga i obczajania, jakimi reakcjami odnośnie psychotic dzielicie się na twitterze. nigdy nie planowałam porzucania bloga, a już tym bardziej w takim momencie, bo chciałam zostać do tłumaczenia chaotic. no nic, mam nadzieję, że magda bloga beze mnie nie zapuści hahahah.

trzymajcie się, kocham was i dziękuję za wszystkie miłe słowa, jakie do tej pory zawsze od was dostawałam, będę tęsknić za tym blogiem ♥♥♥ ~natalia :)x

O BOŻE NATALIA RYCZĘ PRZEZ CB;(((((((( Nie zostawiaj mnie z naszym wspólnym, jedynym i najukochańszym dzieckiem no;( teraz jak pomyślę ile ty w to wszystko włożyłaś pracy i serca, to ja nwm jak ja sb bez cb poradzę kochana! Mam nadzieję,  że jeszcze kiedyś będziemy nad czymś razem pracować i nie zostawisz bloga tak całkiem, a przede wszystkim, że nie stracimy kontaktu!
To prawda, że mam już dwie kandydatki na zastępstwo (i już niedługo będziecie mogli coś od nich przeczytać), ale na pewno nikt nie zastąpi nam naszej wspaniałej Natalii:(( BĘDZIEMY TĘSKNIĆ!! ~ Magda