niedziela, 4 stycznia 2015
Chaotic
Kochani blog dla drugiej części tłumaczenia, "Chaotic", już jest! Znajdziecie go pod tym linkiem http://chaotic-tlumaczenie.blogspot.com/, a na nim post wprowadzający, w którym wyjaśnione są wszystkie pytania, które cisną wam się do głów, więc koniecznie przeczytajcie "Od tłumacza". Kocham was! ~Magda
piątek, 7 listopada 2014
Epilog
MRS. HALLMAN'S POV
Kiedy znalazłam mojego jedynego syna, leżącego bez życia na podłodze celi 308, był to pierwszy raz, kiedy czułam się całkowicie bezsilna. Gdy rządziłam instytutem, zawsze byłam w stanie zapanować nad pacjentami i trzymać wszystkie tajemnice w ukryciu. Odziedziczyłam po moim ojcu silny autorytet w miejscu, które wybudował. Ja byłam szefem tej instytucji i każdy o tym dobrze wiedział. Nikt do tej pory nie kwestionował mojego zdania.
Ale w momencie, kiedy Harry się u nas pojawił, wiedziałam, że będą kłopoty. Wiedziałam co zrobił mając dwanaście lat. Tam gdzie był Harry Styles, tam były też komplikacje.
Więc, kiedy znów został przyjęty, wiedziałam czego się spodziewać. Obserwowałam go uważnie, aby zapobiec popełnieniu tych samych błędów. I wszystko było pod moją kontrolą. Jedynym problemem okazała się Rose. Była świetna na początku, ale pokazała brak lojalności, kiedy zaczęła za nim łazić. Gdyby tylko wiedziała w co się pakowała. Gdybym jej powiedziała kim tak naprawdę był Harry, uciekłaby od niego z krzykiem, a nie razem z nim.
Ale tego nie zrobiłam, więc teraz byli parą. I razem stworzyli upokarzający bałagan, który ja musiałam posprzątać. Byli niebezpieczni. Byli zagrożeniem dla nieskazitelnej reputacji Wickendale. I pomimo, że nie przyznałabym tego na głos, byli problem, który budził we mnie uczucia bliskie niemal strachu.
Uciekli z mojej instytucji i zrobili ze mnie idiotkę. Zniszczyli reputację, jaką cieszyło się to miejsce i zniszczyli mojego syna. Teraz wszystko co miałam to skrawki Wickendale i problem jak posklejać je w całość.
Zostawili mnie taką, wyglądającą na słabą, zawstydzoną i na kolanach przy nieruchomym ciele syna, a pierwsza łza odkąd byłam dzieckiem spłynęła mi po policzku. I za to kiedyś mi zapłacą.
Mam zamiar urządzić tej dwójce piekło, jakie oni mi urządzili. Poczują ból, który ja czuję, patrząc na wyschniętą krew, pokrywającą ciało mojego pięknego syna. Nie miałam zamiaru tylko złapać zbiegów, ale sprawić, żeby cierpieli. Wszystko wróci do normy, kiedy znajdą się z powrotem w swoich celach, a przynajmniej tak będzie myśleć prasa. Ale tak naprawdę Rose i Harry będą zamknięci w Wickendale żałować tego co zrobili. Chłosty i elektrowstrząsy będą wydawać im się luksusem w porównaniu do tego co im zrobię.
Oczywiście, byli w stanie przechytrzyć mnie tym razem. I z pewnością będą ze sobą przez chwilę szczęśliwi. I może miną tygodnie albo miesiące zanim ich znajdziemy. Ale jedna rzecz była pewna - kłopoty Rose i Harry'ego jeszcze się nie skończyły.
-------------------------
Czeeeeeść! Myślę, że Magda wam wszystko wytłumaczy dlatego, żeby nie zanudzać chciałabym podziękować Magdzie, że zaufała mi i dała mi szansę. No i oczywiście wam. Za dobre (i te mniej) słowa. Naprawdę to jest tak mega słodkie <3 Także do zobaczenia w następnej części :* xx ~XYZ
Kochani! To już jest definitywny koniec Psychotic! Nigdy biorąc się za to tłumaczenie nie spodziewałam się, że odniesie ono taki sukces! Oczywiście to wszystko dzięki wam - czytelnikom, którym chcę bardzo podziękować za wszystko. Za to, że są, za 1065194 (jak na ten moment) wyświetleń, 876 obserwatorów, 6544 komentarzy, ogromną ilość pytań na asku xd Niektórzy byli bardziej aktywni, inni mniej; niektórzy wspierali nas, inni wręcz hejtowali, kiedy rozdział się spóźniał; niektórzy byli z nami od samego początku, inni doszli pod koniec - nieważne, bo wszyscy przysłużyli się do ogromnego sukcesu (przynajmniej w moim mniemaniu) jakie odniosło to tłumaczenie i za to wam wszystkim jeszcze raz dziękuję. Dziękuję Natalii, bez której napewno bym się za to wgl nie wzięła, pewnie bym sobie tak dobrze nie poradziła; która zawsze mnie motywowała i pilnowała (no sami widzieliście co się działo jak odeszła xd). Dziękuję Ani, która przejęła pałeczkę i uratowała mi życie - kocham was obie. Dziękuję wspaniałej @Wampirka00 za piękny wygląd bloga. Dziękuję Kasi (@PonczekAnity), która od początku mnie wspierała i była pierwszą fanką mojego tłumaczenia. Dziękuję dziewczynom, które prowadzą konta bohaterów na twitterze, które napewno odgrały dużą rolę w reklamowaniu tłumaczenia i dzięki nim spełniło się moje marzenie. Dziękuję autorce za stworzenie tak niesamowitego opowiadania, które zainspirowało mnie do tłumaczenia. Dziękuję Bambi (tłumaczce Colda i Darka), dzięki której zapewne większość z was dowiedziała się o naszym tłumaczeniu. A żem się rozpisała xd
A jeśli chodzi o drugą część to napiszę tutaj posta, kiedy powstanie blog i z pewnością będzie musiała się uzbierać konkretna liczba obserwatorów, żebyśmy wrzuciły pierwszy rozdział, a będzie to nie wcześniej niż w święta (czyli rok od rozpoczęcia tłumaczenia, kurde ale to zleciało!). Ale tak, będziemy tłumaczyć.
No to do następnej części, kochani!
Kiedy znalazłam mojego jedynego syna, leżącego bez życia na podłodze celi 308, był to pierwszy raz, kiedy czułam się całkowicie bezsilna. Gdy rządziłam instytutem, zawsze byłam w stanie zapanować nad pacjentami i trzymać wszystkie tajemnice w ukryciu. Odziedziczyłam po moim ojcu silny autorytet w miejscu, które wybudował. Ja byłam szefem tej instytucji i każdy o tym dobrze wiedział. Nikt do tej pory nie kwestionował mojego zdania.
Ale w momencie, kiedy Harry się u nas pojawił, wiedziałam, że będą kłopoty. Wiedziałam co zrobił mając dwanaście lat. Tam gdzie był Harry Styles, tam były też komplikacje.
Więc, kiedy znów został przyjęty, wiedziałam czego się spodziewać. Obserwowałam go uważnie, aby zapobiec popełnieniu tych samych błędów. I wszystko było pod moją kontrolą. Jedynym problemem okazała się Rose. Była świetna na początku, ale pokazała brak lojalności, kiedy zaczęła za nim łazić. Gdyby tylko wiedziała w co się pakowała. Gdybym jej powiedziała kim tak naprawdę był Harry, uciekłaby od niego z krzykiem, a nie razem z nim.
Ale tego nie zrobiłam, więc teraz byli parą. I razem stworzyli upokarzający bałagan, który ja musiałam posprzątać. Byli niebezpieczni. Byli zagrożeniem dla nieskazitelnej reputacji Wickendale. I pomimo, że nie przyznałabym tego na głos, byli problem, który budził we mnie uczucia bliskie niemal strachu.
Uciekli z mojej instytucji i zrobili ze mnie idiotkę. Zniszczyli reputację, jaką cieszyło się to miejsce i zniszczyli mojego syna. Teraz wszystko co miałam to skrawki Wickendale i problem jak posklejać je w całość.
Zostawili mnie taką, wyglądającą na słabą, zawstydzoną i na kolanach przy nieruchomym ciele syna, a pierwsza łza odkąd byłam dzieckiem spłynęła mi po policzku. I za to kiedyś mi zapłacą.
Mam zamiar urządzić tej dwójce piekło, jakie oni mi urządzili. Poczują ból, który ja czuję, patrząc na wyschniętą krew, pokrywającą ciało mojego pięknego syna. Nie miałam zamiaru tylko złapać zbiegów, ale sprawić, żeby cierpieli. Wszystko wróci do normy, kiedy znajdą się z powrotem w swoich celach, a przynajmniej tak będzie myśleć prasa. Ale tak naprawdę Rose i Harry będą zamknięci w Wickendale żałować tego co zrobili. Chłosty i elektrowstrząsy będą wydawać im się luksusem w porównaniu do tego co im zrobię.
Oczywiście, byli w stanie przechytrzyć mnie tym razem. I z pewnością będą ze sobą przez chwilę szczęśliwi. I może miną tygodnie albo miesiące zanim ich znajdziemy. Ale jedna rzecz była pewna - kłopoty Rose i Harry'ego jeszcze się nie skończyły.
-------------------------
Czeeeeeść! Myślę, że Magda wam wszystko wytłumaczy dlatego, żeby nie zanudzać chciałabym podziękować Magdzie, że zaufała mi i dała mi szansę. No i oczywiście wam. Za dobre (i te mniej) słowa. Naprawdę to jest tak mega słodkie <3 Także do zobaczenia w następnej części :* xx ~XYZ
Kochani! To już jest definitywny koniec Psychotic! Nigdy biorąc się za to tłumaczenie nie spodziewałam się, że odniesie ono taki sukces! Oczywiście to wszystko dzięki wam - czytelnikom, którym chcę bardzo podziękować za wszystko. Za to, że są, za 1065194 (jak na ten moment) wyświetleń, 876 obserwatorów, 6544 komentarzy, ogromną ilość pytań na asku xd Niektórzy byli bardziej aktywni, inni mniej; niektórzy wspierali nas, inni wręcz hejtowali, kiedy rozdział się spóźniał; niektórzy byli z nami od samego początku, inni doszli pod koniec - nieważne, bo wszyscy przysłużyli się do ogromnego sukcesu (przynajmniej w moim mniemaniu) jakie odniosło to tłumaczenie i za to wam wszystkim jeszcze raz dziękuję. Dziękuję Natalii, bez której napewno bym się za to wgl nie wzięła, pewnie bym sobie tak dobrze nie poradziła; która zawsze mnie motywowała i pilnowała (no sami widzieliście co się działo jak odeszła xd). Dziękuję Ani, która przejęła pałeczkę i uratowała mi życie - kocham was obie. Dziękuję wspaniałej @Wampirka00 za piękny wygląd bloga. Dziękuję Kasi (@PonczekAnity), która od początku mnie wspierała i była pierwszą fanką mojego tłumaczenia. Dziękuję dziewczynom, które prowadzą konta bohaterów na twitterze, które napewno odgrały dużą rolę w reklamowaniu tłumaczenia i dzięki nim spełniło się moje marzenie. Dziękuję autorce za stworzenie tak niesamowitego opowiadania, które zainspirowało mnie do tłumaczenia. Dziękuję Bambi (tłumaczce Colda i Darka), dzięki której zapewne większość z was dowiedziała się o naszym tłumaczeniu. A żem się rozpisała xd
A jeśli chodzi o drugą część to napiszę tutaj posta, kiedy powstanie blog i z pewnością będzie musiała się uzbierać konkretna liczba obserwatorów, żebyśmy wrzuciły pierwszy rozdział, a będzie to nie wcześniej niż w święta (czyli rok od rozpoczęcia tłumaczenia, kurde ale to zleciało!). Ale tak, będziemy tłumaczyć.
No to do następnej części, kochani!
Rozdział 48 część 2
Właściwie nie była to szopa, było to trochę większe, coś jak stajnia czy jakaś chałupa zrobiona z chyba dość starych desek. Widać było sporą dziurę i pęknięcia w ścianie, a farby którą kiedyś były deski pokryte prawie nie było. Porośnięta była winoroślom i mchem. Widać było, że została zapomniana, gdzieś w środku lasu. Na pewno było w niej pełno szczurów, robali i innych okropieństw.
- Cóż, wydaje mi się, że znaleźliśmy miejsce, gdzie będziemy spać. - powiedziałem. Lepiej schować się w jakiejś starej szopie, niż być widocznym gdzieś w środku lasu. Naprawdę powinniśmy iść dalej, gdybyśmy tylko mogli. Ale godziny biegania dały nam się we znaki. Nogi bolały mnie jak cholera, ciało zmęczone, płuca błagały o odpoczynek i papierosa.
Rose również wyglądała na wykończoną, ciemne sińce były widoczne pod jej oczami. Wzięła głęboki oddech i powoli ruszyła ku otworze w ścianie. Oczywiste było to, że potrzebowaliśmy odpoczynku, a może nam się nie udać znaleźć schronienia w najbliższym czasie.
Weszliśmy do środka. Panowały tam egipskie ciemności.Wydawało się, że pomieszczenie było wielkie. Sięgnąłem do torby po latarkę. Po chwili szukania udało mi się ją znaleźć i włączyć, aby je oświetlić.
Było dosyć duże, tynk odchodził ze ścian, tak samo jak na zewnątrz. Nie było za bardzo na co patrzeć; kilka szczurów, pajęczyny, kurz, jakieś stare opakowania po jedzeniu i podłoga, pokrywająca niewielką część budynku. Resztę pokrywały spróchniałe, wyszczerbione deski, a w niektórych miejscach tylko goła ziemia.
Nie chciałem spać w tym syfie i wiedziałem, że Rose również, więc zabraliśmy się do roboty. Wygoniłem szczury z kątów, co było dość ciężkim zadaniem, wbrew pozorom. Rose śmiała się z moich starań i nie pomagała zbytnio, kiedy biegałem po całej stodole jak idiota. Ale w końcu udało mi się je wszystkie wypłoszyć i stałem się jeszcze bardziej zmęczony. Rose w końcu zaczęła pomagać, układając nasze koce na tej części podłogi, która wciąż przypominała podłogę. Pozbierała też śmieci, które były porozrzucane po podłodze i wyrzuciła je na zewnątrz.
Zebrała również trochę drewna, które leżało tu i tam i rzuciła w moją stronę. Ułożyłem je tam gdzie nie było podłogi i użyłem mojej zapalniczki do rozpalenia ogniska.
Kiedy już nasz tymczasowy dom na dzisiejszą noc był w miarę znośny, usadowiłem się przy ognisku. Nie zauważyłem wcześniej jak bardzo mnie bolały stopy, poczułem to dopiero, kiedy je odciążyłem i poczułem cudowną ulgę po tylu godzinach biegu.
Rose wyrzuciła ostatni śmieć na zewnątrz i otrzepała ręce, po czym dołączyła do mnie przy ognisku, siadając na ziemi. Jej głowa spoczęła na moim ramieniu.
Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, ciesząc się wieczorem w swoim towarzystwie, kiedy w końcu ją przerwałem:
- Wiesz, że ze mną będziesz bezpieczna, prawda? - spytałem cicho. Pomyślałem o naszej wcześniejszej konwersacji o jej lękach, które wciąż ją prześladowały. Działo się dokładnie to czego się obawiałem - horrory Wickendale nie dawały nam spokoju nawet po naszej ucieczce.
Myślała przez chwilę nad odpowiedzią; trzask ogniska był jedynym odgłosem w chacie. Ale w końcu słodko wyszeptała:
- Tak.
- Posłuchaj, wiem, że jesteśmy w gównianej sytuacji - westchnąłem. Cieszyłem się, że udało nam się uciec, ale w blasku ogniska olśniło mnie; nie mieliśmy pojęcia co robiliśmy. - Żadne z nas nie wie, dokąd zmierzamy, pieniędzy mamy co kot napłakał, mamy nie wiele ubrań. - potrząsnąłem głową, nagle czując ukłucie winy - Nigdy nie będziesz mogła wrócić do swojego mieszkania czy rodziny. Cholera, nie masz nawet niczego co by do ciebie należało. Nie masz nic, Rose, i wiem, że to jest do dupy i przepraszam cię za to.
Wiedziałem, że te słowa nie pomagały naszej sytuacji, ale nie mogłem się powstrzymać. I zdawałem sobie, aż do tej pory sprawy z tego, że to była moja wina, że Rose w ogóle znalazła się w tej sytuacji. Miałem siebie za bohatera przez to, że wyciągnąłem nas z Wickendale, ale to przeze mnie przecież Rose tam trafiła.
- Ale masz mnie - powiedziałem, odwracając głowę, aby spojrzeć w jej niebiesko-zielone oczy. - Zawsze będziesz mnie miała, Rose. I będę się starał, żeby to było wystarczające.
Jak tylko wypowiedziałem te słowa, zaczęła mnie całować. Jej ręce oplatały moją szyję, a jej pełne czerwone usta były na moich, pozbywając się winy, jaką czułem.
Odsunęła się zbyt szybko, opierając swoje czoło o moje, tak jak zawsze robiła.
- Jesteś więcej niż wystarczający, Harry. - Jej szept wyzwolił stado motyli w moim brzuchu, jakbym był kurwa w piątej klasie. - I dlaczego brzmisz jakbyś przepraszał?
- Ponieważ - westchnąłem - To wszystko stało się przeze mnie. Byłabyś teraz w swoim mieszkaniu, nie tu, żyjąc jak dezerter do końca życia. Nie przechodziłabyś przez to wszystko, gdybyś mnie nie spotkała.
I wtedy popatrzyła na mnie spod swoich długich rzęs, jej oczy zamigotały w świetle płomieni. Tym swoim pięknym, miękkim głosem powtórzyła moje słowa sprzed wieków:
- Zrobiłabym to znowu.
Kochałem ją. Boże, tak bardzo kochałem Rose Winters.
Znów ją pocałowałem, namiętnie, tak jak za każdym razem, ale inaczej. Tym razem czułem, każdy najdrobniejszy ruch jej warg, jej język na moim, jej dłonie wplątane w moje włosy.
Moje dłonie spoczywały na jej biodrach i czułem ciepło jej ciała przez materiał jej koszulki. Przesunąłem je delikatnie na jej plecy, powoli sunąc w dół, aż do jej ud. Chwyciłem je i pomogłem jej objąć mnie nimi w talii. Rose była przyciśnięta do mnie, tak że jej kolana opierały się na ziemi po obu stronach moich bioder. Jej palce wciąż w moich włosach, a jej usta masujące moje. Było idealnie, tylko ja i Rose całujący się bez żadnych przeszkód. Pogłębiłem pocałunek, a ona bez żadnej pomocy z mojej strony zaczęła, najpierw delikatnie, ocierać się o mnie. Kurwa.
Jęknąłem, gdy się lekko odsunęła. Skorzystałem z okazji i cmoknąłem ją w szyję. I znowu i znowu, schodziłem z pocałunkami w dół jej miękkiej skóry. Moje usta przyssały się do niej w miejscu tuż nad jej obojczykiem, a ona sapnęła i mocniej pociągnęła za moje włosy.
- Mmm - wymruczałem. Usiadłem, uwalniając moje dłonie, aby mogły jej dotknąć. Z radością sięgnąłem brzegu jej koszulki. Wślizgnąłem pod nią moje dłonie i delektowałem się dotykiem jej gładkiej, ciepłej skóry. Ściągnąłem z niej materiał przez głowę i odrzuciłem na bok. Podążyła moimi śladami i zdarła ze mnie moją koszulę.
Musiałem podnieść nas z brudnej ziemi i z dala od ogniska. Chwyciłem jej uda i bez ostrzeżenia stanąłem na nogi, podnosząc ją ze sobą. Zaśmiała się z zaskoczenia, jej ręce chwyciły się mojej szyi, kiedy niosłem ją do naszego prowizorycznego łóżka. Ale zanim ją położyłem, oparłem ją o ścianę. Przeniosłem moje dłonie na jej tyłek, łapiąc za niego, a ona jęknęła.
- Kurwa, Rose - wydyszałem - Tak długo czekałem, żeby cię dotknąć.
Postawiłem ją na moment na ziemi, żebym mógł użyć obu moich rąk do rozpięcia jej spodni. Rozpinałem guzik po guziku, celowo się z nią drocząc. Powoli opuściłem je w dół, pozwalając moim palcom przejechać wzdłuż jej majtek. Zaskomlała, jej klatka opadała i unosiła się szybciej niż do tej pory.
Kiedy już wyszła ze swoich dżinsów, została w samej bieliźnie. Odchyliłem się do tyłu, aby lepiej się jej przyjrzeć. Była zapierająca dech w piersiach. Jej skóra była nieskazitelna, blada, gładka i miękka. Jej ciemne włosy opadały na nią łagodnymi falami, a jej wiśniowe usta i duże oczy wprawiały mnie w zachwyt.
- Jesteś taka piękna - wyszeptałem, przyciskając swoje usta do jej. Z chęcią odwzajemniła pocałunek, żadne z nas nie było w stanie trzymać rąk przy sobie. Uwielbiałem to, to jak pełne pożądania była nasze pocałunki i jak łatwo nam one przychodziły. Tym razem to ona zaczęła całować moją szyję, sunąc ustami po mojej skórze. - Kurwa, Rose - wydyszałem - Pozwól mi się z tobą kochać.
Skinęła głową, wydając się być tak samo chętna jak ja.
- Proszę - powiedziała niemal błagalnym tonem.
Spełniłem jej prośbę i owinąłem jej nogi znów w okół mojej talii, prowadząc ją na nasze prowizoryczne łóżko.
ROSE'S POV
Duże, silne ręce Harry'ego trzymały moje uda, niosąc mnie w stronę koców, które rozłożyłam na podłodze. Jego włosy już były rozczochrane, a jego wydęte wargi lekko spuchnięte i wiedziałam, że pragnęłam go tak samo bardzo, jeśli nie bardziej niż on pragnął mnie. Za długo czekaliśmy na ten moment. Już sam sposób w jaki jego ciemne oczy badały moje ciało, sprawiał, że serce kołatało mi w piersi. Myślałam, że będę spięta i zdenerwowana, ale nie byłam. Byłam gotowa całkowicie mu się oddać. Oboje tak długo czekaliśmy, że czułam wręcz ulgę, że w końcu mogę z nim być w ten sposób.
Poczułam miękki materiał pod plecami, kiedy Harry delikatnie położył mnie na kocu. Przysunął się tak, że dzieliło nas kilka centymetrów. Jedna z jego rąk lekko odepchnęła moje udo w bok, tak aby mógł położyć się między moimi nogami.
- Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? - spytał Harry.
- Całkowicie.
Jego miękkie usta złożyły pocałunek na mojej szczęce.
- Ale powiedz mi jeśli będzie bolało, dobrze? - powiedział z ustami wciąż przy mojej skórze.
- Dobrze - odpowiedziałam mu. Nie mogłam powstrzymać małego uśmiechu, który wykwitł na moich ustach. Kochałam to, kochałam trzask płonącego ognia i sposób w jaki płomienie oświetlały oszałamiające ciało Harry'ego. Kochałam sposób w jakim jego ciało leżało na moim i smak jego ust na moich.
- Sprawię, że poczujesz się dobrze, Rose. Zapomnisz o tym wszystkim co się działo - obiecał. Jego głowa opadła znów w dół, gdzie złożył kolejny słodki pocałunek. - Sprawię, że zapomnisz o tym strasznym miejscu.
Moje powieki opadły i westchnęłam z rozkoszy. Dłonie Harry'ego sięgnęły za moje plecy, a ja wygięłam je w łuk, aby mógł rozpiąć mój stanik. Pozwoliłam mu zsunąć ramiączka z moich ramion, zanim odrzucił go na bok.
Jego ust spotkały moje, aby mnie czymś zająć, podczas gdy rozpinał swoje spodnie. Zsunął je w dół swoich ud, a ja pomogłam mu zresztą, używając moich stóp, aby nie rozłączać naszych ust. Czułam jego twarde przyrodzenie przyciśnięte do mnie z jedynie dwoma cienkimi warstwami bielizny między nami.
Nasz pocałunek był długi i pełny pożądania, moja ręka spoczywała na jego karku, a druga na naprężonym bicepsie. Zaczął wypychać swoje biodra w moją stronę, jego ruchy były boleśnie powolne
- Przyjemnie, kochanie?
- Tak - wyjęczałam. Pocałował mnie mocno. Kontynuował ocieranie się swoimi biodrami o moje, kiedy ja ciągnęłam za jego włosy. - Kocham cię, Harry - powiedziałam na bezdechu.
- Też cię kocham - powiedział - Tak kurwa bardzo, Rose. - Pospiesznie pocałował moje usta, a następnie zgięcie szyi. - Jesteś taka piękna.
Przeciągnął językiem po ustach, po czym przycisnął je do mojego obojczyka. Nie wiedziałam o co chodziło z tamtym miejscem, ale za każdym razem, gdy to robił, motyle budziły się w moim brzuchu, a oddech stawał mi w gardle. Jego usta przemieszczały się szybko w dół mojego ciała. Jego dłoń objęła moją pierś i lekko ścisnęła. Następnie jego usta odnalazły mój sutek, którego zaczęły ssać i lizać.
- Harry - jęknęłam, a z jego piersi wydobył się głęboki pomruk na ten dźwięk. Jego usta nie przestawały przez kilka następnych sekund, dopóki nie przeniosły się na mój brzuch. Każdy dotyk jego ust był niesamowity. Sprawiał, że czułam się kobietą.
Jego dłonie przytrzymały moje biodra, sunąc po nich, aż dotarły do mojej bielizny. Jego palce musnęły to miejsce, a ja zaskomlałam od jego lekkiego drażniącego dotyku.
- Już jesteś taka mokra - wyjęczał. Jego palce zaczepiły się o gumkę moich majtek po obu stronach i ściągnęły je w dół moich nóg, zostawiając za sobą gęsią skórkę na mojej skórze.
Nagle jego usta były z powrotem na wnętrzu mojego uda. Jego ręce spoczywały na moich obu nogach. Sięgnęłam do jego włosów i wplotłam w nie moje palce, przygotowując się na to, co wiedziałam, miało zaraz się stać. Ale kiedy jego usta znalazły się między moimi nogami, było jasne, że nic nie mogło mnie przygotować na to uczucie. Nikt nigdy mi czegoś takiego nie robił. Jego język i jego usta przyciśnięte do mnie, poruszające się w taki sposób, że sprawiały, że jęczałam jego imię. Moja dłoń chwyciła się koca leżącego pod nami. Zamruczał i jego usta zawibrowały przy mnie, jego język wykonywał zygzakowate ruchy po mojej kobiecości. Moja pierś unosiła się i opadała gwałtownie, a moje oczy się zamknęły.
- Proszę cię, Harry - błagałam, nie będąc do końca pewna o co. Owinął swoje usta wokół najbardziej wrażliwego punktu, ssając lekko ostatni raz.
Następnie jego ciała przeniosło się nade mnie, a jego czoło spoczęło na moim.
- Mmm - wymruczał, językiem zlizując mój smak ze swoich ust. Moje ciało było słabe pod jego, nie było w stanie się poruszyć. Poddałam się; byłam w stu procentach jego.
- Kurwa, muszę cię poczuć - wydyszał - Zdejmij moje bokserki.
Wypełniłam polecenie, zaczepiając palce o brzeg bielizny i ściągając ją w dół jego nóg. Czułam, że powinnam go dotknąć albo zrobić coś w zamian za to co on zrobił mi. Ale byłam niedoświadczona, a jemu to chyba nie przeszkadzało. Widziałam go teraz w pełnej krasie, a moje oczy automatycznie powędrowały na jego przyrodzenie. Tak naprawdę to nie widziałam jeszcze nigdy żadnego mężczyzny w ten sposób, ale byłam pewna, że Harry był duży w porównaniu do innych.
Obserwowałam jak jego ręce sięgają do torby leżącej obok i wyciąga z niej prezerwatywę z już otwartego pudełka, które kupił wcześniej. Jego usta złączyły się z moimi, aby odwrócić moją uwagę, podczas gdy rozrywał opakowanie i zakładał na siebie gumkę. Jego język pieścił mój i byłam tak pochłonięta pocałunkiem, że nie zwracałam uwagi na to co robił.
Z roztargnieniem przejechałam palcami po jego klatce piersiowej. Powłóczyłam nimi po jego wspaniale wyrzeźbionym torsie.
- Rose - wydyszał, a jego oczy zamknęły się, rozkoszując moim dotykiem. Uniósł się na rękach opartych po obu stronach mojego ciała, co dawało do zrozumienia, że skończył to co robił. - Gotowa? - powiedział, a jego głowa opadła w dół, aby mógł pocałować moją szyję.
- Tak - oznajmiłam. Byłam zdana na jego łaskę.
- Okej. Spróbuj się zrelaksować, kochanie. Powiedz mi jeśli cię zaboli i przestanę.
- Dobrze - skinęłam głową, a on wsunął się powoli we mnie. Na początku było mi trochę nieswojo, uczucie rozciągania nie było przyjemne. Było takie obce, dziwne.
- Wszystko w porządku? - zapytał.
Pokiwałam głową, starając się przyzwyczaić do tego uczucia. Ostrożnie wszedł we mnie głębiej, a ja się skrzywiłam. Nie chciałam, żeby Harry przestawał, bojąc się, że mnie skrzywdzi. Musiałam go poczuć.
Ale on wszedł jeszcze głębiej i pomimo moich wysiłków, skrzywiłam się jeszcze bardziej, a z moich ust wydobyło się ciche łkanie.
- Przepraszam - powiedział, natychmiast zatrzymując swoje ruchy.
Potrząsnęłam głową.
- Nie, nie przestawaj.
- Jeśli za bardzo cię boli, ja...
- Nie, Harry, jest dobrze. Chcę cię poczuć - wyszeptałam. Chwycił między zęby swoją dolną wargę, podczas gdy jego oczy przeszukiwały moje w poszukiwaniu wątpliwości. Ale nie zaprotestował, wchodząc znów we mnie. Tym razem bolało trochę mniej.
Nie pokazywałam po sobie już więcej bólu, ale Harry i tak wchodził i wychodził ze mnie bardzo ostrożnie. Całował przy tym wrażliwą skórę na moim obojczyku, aby odwrócić moją uwagę od nieprzyjemnego uczucia w dole mojego ciała. Ale im więcej ruchów wykonywał, tym mniejszy był ból.
Nie wiedziałam dużo o seksie, ale to co wiedziałam to, to że ból jest inny dla każdego. Byłam wdzięczna, że mój nie był, aż tak zły, biorąc pod uwagę, że już znikał.
Harry kontynuował swoje powolne ruchy, jego usta masowały moją skórę.
- Jak się czujesz? - zapytał.
- Lepiej - odpowiedziałam - Czuję się...dobrze, tak właściwie.
- To świetnie, kochanie - oznajmił. Moje oczy podążyły wzdłuż jego ciała, które wisiało nade mną. Był taki ogromny, jego mięśnie się napinały, kiedy poruszał się. Kusiło mnie, żeby wbić paznokcie w jego gładkie plecy, ale wtedy zobaczyłam je w blasku ognia. Ślady po biczu. Niemal o nich zapomniałam.
Mój umysł został oderwany od przykrego wspomnienia, kiedy Harry pocałował moje usta, a jego piękna twarz zastąpiła smutne obrazy z przeszłości.
- Kurwa - wydyszał w moje usta - Jesteś taka ciasna, Rose.
Jego biodra znów spotkały moje i poczułam falę przyjemności, trafiał we wszystkie odpowiednie punkty wewnątrz mnie. Z moich ust wyrwał się cichy stęk, a Harry jęknął na ten dźwięk. Moje ciało się wygięło, moje biodra uniosły się do góry, aby znaleźć się bliżej niego.
Kolejne pchnięcie, tym razem mocniejsze. Ból powrócił, ale był tępy. Moje palce wbiły się w skórę jego ręki, druga dłoń wplątała się we włosy. Jęknął głośno, a jego głowa opadła na moje ramię.
- Kochanie, mogę przyspieszyć? - wydyszał, owiewając swoim oddechem moją pierś.
- Tak - wyszeptałam. Przyspieszył tempo, kolejny jęk uciekł z jego ust. Odgarnęłam włosy z jego spoconego czoła i pocałowałam jego szyję. A on wchodził we mnie mocniej i głębiej i moja głowa odchyliła się do tyłu w rozkoszy.
- Cholera jasna - Harry zajęczał - Jesteś...jesteś kurwa niesamowita. - Jego głos był ochrypły, wibrował głęboko w jego piersi.
Skomlałam kiedy wchodził we mnie coraz to głębiej. To było najwspanialsze uczucie jakie kiedykolwiek doznałam. Jego usta powróciły na moją szyję, gdzie zassały mocno moją skórę.
- Powiedz moje imię - zakomenderował na bezdechu.
To też zrobiłam, jego następne pchnięcie spowodowało wydobycie się dźwięku z moich ust, czy tego chciałam, czy nie.
- Głośniej, kochanie, proszę.
Im głębiej wbijał się we mnie, tym częściej jego imię padało z moich ust, podczas gdy ssał i szczypał moją skórę. Po kilku sekundach, niemal krzyczałam je z rozkoszy.
- Tak, Rose, właśnie tak.
Nie przestawałam jęczeć jego imienia, a on nie przestawał zostawiać śladów na mojej szyi. Pociągnęłam go za włosy, kiedy wykonał jeszcze jedno szybkie, mocne pchnięcie, jęcząc tak samo głośno jak ja. Potem zaczął zwalniać do romantycznych, spokojnych ruchów.
Były torturą, Harry leniwie poruszał biodrami, dopóki nie znalazłam się na kraju wytrzymałości psychicznej. Ale było to niesamowite doznanie. Ręka Harry'ego chwyciła mój tyłek, a druga jednocześnie przytrzymała moje biodra, kiedy kontynuował poruszanie się we mnie. Oboje pragnęliśmy się nawzajem tak bardzo, że nie minęło dużo więcej czasu, zanim poczułam jak jego penis drgnął. Jego oczy się zamknęły, a on ze świstem wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby.
- Cholera, Rose.
Jego głowa odchyliła się do tyłu i gardłowy jęk wydobył się z jego piersi. Ochrypły dźwięk sprawił, że stałam się słaba. Odgłosy opuszczające jego gardło, sposób w jaki jego głowa opadła do tyłu, a mięśnie na całym ciele się napięły, doprowadziły mnie na sam brzeg.
Harry dochodził, trafiając we mnie mocno i głęboko. Przekleństwa pomieszane z moim imieniem padały z jego ust wraz z ciężkim oddechem, a ja zaczęłam robić to samo. Powtarzałam jego imię, podczas gdy moje plecy wygięły się z przyjemności.
W końcu poczułam jak Harry dochodzi w prezerwatywę, a ja sekundy po nim. Nasze spocone klatki piersiowe unosiły się i opadały szybko przy sobie, a głowa Harry'ego przyciśnięta była do mojej, nasze spuchnięte usta złączyły się w słodkim pocałunku. Powoli i ostrożnie wysunął się ze mnie. Obserwowałam jak mięśnie na jego plecach kurczą się i poruszają pod jego skórą, kiedy odwracał się tyłem do mnie, żeby ściągnąć prezerwatywę.
Kiedy już wrzucił ją do ogniska, położył się z powrotem na mnie, a jego głowa opadła na moją pierś. Objął mnie ramieniem, żebym była jak najbliżej niego.
- Byłaś świetna, kochanie - pochwalił, z czułością całując moje nagie ramię.
Odgarnęłam mokre włosy z jego czoła. Moja ręka przeniosła się nad jego ramię, abym mogła delikatnie rysować opuszkami palców po jego lśniących od potu plecach. Muskałam blizny i wracałam myślami do Wickendale. Ale już się nie bałam. Czułam się tak niemożliwie połączona z Harrym, szczególnie teraz. I wiedziałam, że kiedy powiedział, że będę z nim bezpieczna, naprawdę miał to na myśli. Więc dzięki temu zaufaniu do niego, mogłam w końcu pozwolić horrorom Wickendale odejść i zaznać spokoju. Opuściliśmy tamten budynek i już do niego nie powrócimy.
Leżenie tu z nim, jego usta uchylone, rzęsy spoczywające na jego policzkach, kiedy smacznie spał, było rajem.
KONIEC PSYCHOTIC
Ten rozdział zajął mi tak strasznie dużo czasu, gdyż był niesamowicie niekomfortowy do tłumaczenia, poza tym miałam gorączkę;( w najbliższym czasie opublikujemy jeszcze epilog i pod nim napiszę wszystkie informacje o następnej części i oficjalne podziękowania. Na razie chciałabym podziękować tej małej grupce osób, która pisze do nas na asku i na tt oraz tu w komentarzach i dziękuje nam za tłumaczenie i pisze żebyśmy się nie przejmowały osobami, które po nas jeżdżą za to, że rozdział jest parę dni później (chociaż nie powiedziałam kiedy dokładnie będzie...).
A tak btw: doczekaliście się w końcu waszej wymarzonej sceny! Jak wam się podobało? Starałam się ją przetłumaczyć najlepiej jak umiałam, mam nadzieję, że jest ok;)
--------------------------------------
Hej! Mam nadzieję, że się podobał rozdział (dobra, wiem, że wam się podobał no bo jakby inaczej xd) Trochę się spieszę, także oby nie było wielu błędów. xx ~XYZ
czwartek, 30 października 2014
Rozdział 48 część 1
Biegliśmy razem z wiatrem, czując się jak zbuntowani nastolatkowie uciekający z domu. Ale nie biegliśmy w strachu czy aby uniknąć bólu lub po wolność. My już byliśmy wolni. Biegliśmy z podekscytowania.
Było słychać jak oszroniona trawa skrzypiała pod moimi nogami, a wiatr gwizdał w uszach po raz pierwszy od kilku miesięcy. Rozłożyłam ramiona by poczuć liście pod opuszkami palców. Z przyjemnością odczuwałam zimno na mojej mokrej skórze. Harry biegł tuż obok mnie, śmiejąc się i krzycząc "Woho!".
Tyle miesięcy spędziliśmy w ciasnej celi, tyle miesięcy w dusznym budynku, tyle miesięcy w szarych ścianach. Ale teraz byliśmy wolni. Było nas dwoje, śmiejących się, krzyczących w lesie. Była też nadzieja. Policja zapewne już nas szukała, pani Hellman znalazła ciało swojego syna i gdziekolwiek była ta kobieta z tymi okropnymi nogami. Ale w tym momencie to nie miało znaczenia. Byliśmy niepokonani.
Uciekliśmy.
- Właśnie uciekliśmy z pieprzonego Wickendale! - krzyknął Harry gdy byliśmy na tyle daleko, aby nas nikt nie usłyszał. - Udało się!
Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć, więc po prostu odwróciłam się i uśmiechnęłam najszerzej jak tylko umiałam. Sprawiło to tylko, że uśmiech Harry'ego powiększył się, dołeczki na policzkach jeszcze bardziej widoczne. Kochałam go tak bardzo mocno.
Nadal były pytania bez odpowiedzi, tajemnice i pewne obawy, jeśli chodziło o Harry'ego. Było kilka rzeczy, o których chciałam z nim porozmawiać, aby różne teorie się wyjaśniły. Ale nadal ufałam mu całym sercem. Byłoby to dziwne gdybym mu nie ufała po tym wszystkim co zrobił, co wspólnie przeżyliśmy. Cieszyłam się, że to właśnie jego spotkałam w tym strasznym miejscu. Nie wyobrażałam sobie nikogo innego.
Było to dość szalone, jak skończyła się moja praca w Wickendale. Bieganiem wraz z Harrym przez las. Uciekając. To słowo nigdy by mi nie przyszło na myśl. Wyszłabym z instytutu jak co dzień po skończonej zmianie, zadowolona, że już koniec. Każdy tak miał, każdy miał pracę tylko moja skończyła się kompletną katastrofą. Jakimś cudem pomiędzy pracą, a spotkaniem z Harrym udało mi się dostać i uciec z instytutu w kilka miesięcy. Może gdybym wcale nie spotkała Harry'ego nic takiego by się nie stało. Może zmienił moje życie w totalną klęskę. Nawet jeśli byłam za to wdzięczna. Był najlepszą pomyłką w moim życiu.
Kiedy dostawałam tę pracę nie wiedziałam na co się piszę. Tego dnia kiedy go poznałam, nie wiedziałam w co się pakuję. Nienawidziłam go na początku, bałam się go kiedy kuliłam się pod jego spojrzeniem, a żołądek skręcał się na widok jego sławnego uśmiechu. Wiedziałam, że nie jest jak reszta pacjentów; że będę nim bardziej zainteresowana niż innymi. Ale nigdy w życiu nie pomyślałabym o tym. Nie zgadłabym, że będę uciekać z tym uroczym, może szalonym i niemożliwie troskliwym chłopakiem. Normalnie martwiłabym się, że nie wiem gdzie biegnę, czy nie wiem gdzie będę spać, ale było mi z tym dziwnie dobrze.
Harry's POV
Był to drugi raz kiedy opuściłem Wickendale. Po raz pierwszy uciekłem. I muszę powiedzieć, że uciekanie było zdecydowanie bardziej satysfakcjonujące. Czułem, że miałem w sobie tyle siły, o której wcześniej nie wiedziałem. Byliśmy kurwa nie do powstrzymania.
Biegliśmy tak może przez godzinę, aż adrenalina opadła i pozwoliła nam złapać oddech. Nasz szybki bieg spowolnił do truchtu. Palące mięśnie nóg i płuca dały się we znaki. Ale nie mogłem, ani nie chciałem się zatrzymać. Musieliśmy zwiększyć odległość między nami, a tamtym miejscem.
- Powinniśmy trochę zmienić kierunek - chciałem stłumić uśmiech, ale nie udało mi się - Znajdą nas jeśli będziemy biec prosto.
- Jasne - Rose zgodziła się. Zwolniliśmy do szybkiego marszu, kiedy decydowaliśmy o kierunku naszej trasy. Albo Rose zadecydowała, bo ja nie miałem głowy do czegoś takiego jak kierunek. Patrzyłem na nią. Podziwiałem jej ciemne włosy, czerwone usta, jasną cerę i jak jej niebieskozielone oczy były widoczne spod jej długich rzęs. Przez to wszystko prawie zapomniałem, że uciekłem własnie z nią. Już nas nie dzieliły ani kraty ani strażnicy.
- Myślisz, że oni już... - zaczęła, ale nie dokończyła zdania, bo popchnąłem ją na drzewo. Moje usta odnalazły jej i scałowały słowa, które miała zamiar powiedzieć. Moje dłonie automatycznie znalazły jej talię.
- Harry! - zaśmiała się w proteście, ale nadal mnie całowała, a palce wplotła w moje włosy. Oboje nie mogliśmy powstrzymać uśmiechu. Jak można sobie to wyobrazić pocałunek, kiedy nie ma się kontroli nad swoimi ustami jest dosyć trudny. Ale pomiędzy naszymi uśmiechami i śmiechem udało nam się. Nie był to jakiś romantyczny pocałunek, nie mniej jednak idealny.
W końcu lekko odsunąłem się aby, złapać oddech. Rose oparła swoje czoło o moje. Ale tylko na chwilę, bo wziąłem ją w ramiona i przytuliłem do piersi. Zamknąłem oczy i przez ten moment starałem się nie myśleć. Nie planować następnego kroku tylko stać i dzielić się szczęściem z Rose. W końcu coś poszło dobrze.
- Chodź. - uśmiechnąłem się, zmuszając siebie, aby się od niej oderwać. Nie ważne jak bardzo chciałem zostać, wiedziałem, ze gdyby nas złapali nic by to nie znaczyło. - Powinniśmy pójść w tamtą stronę. - Wskazałem w lewo.
- Okej. - zgodziła się Rose, patrząc na mnie z ufnością. Miałem nadzieję, że tam gdzie idziemy będzie bezpiecznie. Będąc szczery nie miałem pojęcia gdzie tak będzie, albo gdzie w ogóle idziemy. Jedynym celem było oddalenie się jak najbardziej od instytutu. Jeśli nam się to uda już będę zadowolony.
To właśnie staraliśmy się robić. Biegliśmy przed siebie, a wokoło były tylko drzewa. Przez niekończące się minuty powiększaliśmy tempo. Po jakimś czasie nie mogliśmy rozmawiać, bo brakło nam tchu. Więc biegliśmy w ciszy. Biegliśmy nadal, aż słońce powoli zaczęło zachodzić, a Wickendale stawało się tylko wspomnieniem. Wydawało się jakbyśmy uciekli kilka dni temu, a do tej pory tylko biegli.
Musiało być to kilka godzin później, kiedy Rose stała się naprawdę zmęczona, a moje płuca miały dość, nastąpiła zmiana. Drzewa stały się cieńsze, gdzieś w oddali zamajaczył jakiś duży kształt.
- W końcu, kurwa. - wydyszałem.
- Co? - Rose musiała zaczerpnąć powietrza - Co tam jest?
Zwolniliśmy prawie do zwykłego marszu. Kiedy w końcu drzewa prawie zniknęły, było widać co jest przed nami. Zobaczyłem parking, niewielki budynek i dystrybutory benzyny.
- Stacja benzynowa. - powiedziałem.
- Powinniśmy wejść? - Rose zapytała.
Już prawie miałem odrzucić tę opcję, bo wszystko czego potrzebowaliśmy było w naszych torbach, ale pomyślałem, że jednak powinniśmy wejść.
- Jest coś co chciałbym kupić.
Tak więc, nadal schowany w cieniu drzew, rozpiąłem guziki mojego uniformu. Ześlizgnął się z moich ramion i opadł na ziemię. Nie mogłem powstrzymać uśmieszku wiedząc, że Rose mnie podgląda i wyglądała na zadowoloną z widoku.
Sięgnąłem do torby po rzeczy, które Lori i Kelsey nam zapakowały. Wziąłem zwykłą białą koszulkę. Byłem tylko w bokserkach, a Rose oglądnęła całe moje ciało, kiedy myślała, że nie widzę.
- Zobaczysz więcej potem, skarbie - droczyłem się, zakładając koszulkę. Spostrzegłem lekkie zażenowanie na twarzy Rose, ale szybko ono zniknęło.
- Czyli nie wiele więcej niż już zobaczyłam do tej pory. - odpowiedziała.
Zaśmiałem się. Przez te kilka godzin od kiedy uciekliśmy z Wickendale śmiałem się więcej niż przez cały mój pobyt tam. Włożyłem niebieskie jeansy, które niespodziewanie dobrze leżały. Uwielbiałem uczucie innego materiału na ciele niż szorstkiego uniformu. Kiedy skończyłem zobaczyłem Rose, która przebierała się schowana za drzewami. Ciężej było coś zobaczyć przez powoli ściemniające się światło i czarną bieliznę, którą miała na sobie. Ale to co zobaczyłem było wspaniałe. Teraz była moja kolej, aby się napatrzeć, kiedy schylała się po ciemne spodnie i białą bluzkę. Zdecydowanie za szybko je włożyła. Ale nie na tyle szybko, abym nie zobaczył jej tyłka i cudownych kształtów.
Odwróciła się i schowała uniform. Kiedy zapięła torbę włożyła ją na ramię. Jej oczy powiększyły się, kiedy zobaczyła, że się na nią patrzę.
- Co? - zapytała.
Wiedziała cholernie dobrze, o co chodziło. Pokręciłem głową na jej sztuczną niewinność. Wziąłem moją torbę i z rozbawionym uśmiechem odpowiedziałem:
- Nic.
Wyszliśmy zza drzew w stronę sklepu. Nie było możliwości, żeby ktokolwiek wiedział o naszej ucieczce więc sprzedawcy raczej nie będą nic podejrzewać. Chciałem abyśmy wyglądali bardziej naturalnie, więc złączyłem nasze dłonie; no może jeszcze dlatego, że po prostu chciałem.Wyglądaliśmy jak para turystów. Nikt kto był na stacji, nie był świadomy tego, że właśnie uciekliśmy z więzienia dla obłąkanych. Mimo to, za każdym razem, jak ktoś na nas popatrzył denerwowałem się.
Otworzyłem drzwi i naszym oczom ukazały się półki pełne słodyczy, czipsów, napojów, których nie było w Wickendale.
- Bierz co chcesz. - powiedziałem Rose. Uśmiechnęła się ochoczo i zaczęła wybierać przekąski. Może nie było to zbyt mądre, wydawać cenne jak dla nas pieniądze, ale każdy kto spędził kilka miesięcy z jedzeniem z Wickendale zrobiłby to samo. Sięgnąłem po tabliczkę czekolady i puszkę coli. Tylko tyle, ale chętnie wziąłbym trzy razy więcej.
Spotkaliśmy się z Rose przy kasie. Oboje mieliśmy tak samo podekscytowane uśmiechy. Jeśli kasjer myślał, że jesteśmy normalni, to teraz na pewno zmienił zdanie.
- Chwileczkę - powiedziałem i szybko się odwróciłem w poszukiwaniu najważniejszej rzeczy ze wszystkich - prezerwatywy. Kiedy wróciłem i położyłem je na ladzie, Rose lekko zaczerwieniła się, ale nic nie powiedziała.
- Razem będzie dwa funty. - powiedział monotonnym głosem kasjer. Rose dała mu pieniądze i szybko podziękowała.
Szybko wyszliśmy ze sklepu, bo chcieliśmy natychmiast otworzyć nasze przekąski. Byliśmy jak dzieci w święta Bożego Narodzenia.
- Chodź - powiedziałem kiedy rozrywałem opakowanie czekolady. - Jedzmy i chodźmy, bo musimy się nadal oddalać.
- Musimy kiedyś odpocząć - Rose powiedziała, ale poszła za mną znów między drzewa. - Będziemy spać?
- Nie wiem - westchnąłem - Jeśli nie znajdziemy żadnego lepszego miejsca, chyba będziemy musieli spać na ziemi.
- Brzmi dobrze. Wszystko jest lepsze od materaca z Wickendale.
- Ciii. Od teraz nie będziemy o tym mówić, dobra? Wydaje mi się, że nie byliśmy w żadnym instytucie. Jesteśmy tylko turystami spacerującymi po lesie, okej?
- Dobrze - Rose zgodziła się - Zmienimy imiona? Zetniemy włosy czy coś?
- Może najpierw znajdźmy miejsce, gdzie moglibyśmy się przespać. - zachichotałem.
Rose pokiwała głową i otworzyła paczkę czipsów, a ja zanurzyłem zęby w mlecznej czekoladzie. O. Mój. Boże. O. Tak.
- O kurwa, ale dobre - powiedziałem z pełnymi ustami. Smakowała jak ta czekolada, którą mi dała Rose kiedy ją pokonałem w Zagadkę. Ale teraz smakowała o niebo lepiej. Dziwnie w końcu mieć w ustach coś tak dobrego po miesiącach jedzenia brei. Czekolada była smaczna, słodka, idealna. O tak.
Rose obok mnie również jadła i zachwycała się gdy sięgała po więcej. Jestem pewny, że myślała to samo co ja.
- To jest takie dobre - praktycznie jęknęła, gdy wpakowywała do buzi jedzenie.
- Mmmmmm- zamruczałem kiedy oblizywałem usta z resztek czekolady. Jedliśmy dalej, dałem trochę czekolady Rose, a ona dała mi kilka czipsów. Spokojny spacer uspokoił moje nerwy. Jedyne co chciałem w tym momencie to usiąść, pogadać, cieszyć cię. Zamiast tego musieliśmy chodzić po lesie, ciągle zmieniając kierunek, aby nas było trudniej wyśledzić. Oboje wiedzieliśmy, ze musimy iść przed siebie.
Do tej pory pewnie już zauważyli, że zniknęliśmy. Może nawet w tym momencie przeszukują las, może już nawet szukają nas za rzeką. Albo są już niedaleko. Albo byliśmy choć na chwilę bezpieczni.
Więc, aby być choć trochę bezpieczniejsi, szliśmy przed siebie. Księżyc świecił na ciemnogranatowym niebie. Nawet pojawiło się kilka gwiazd. Noc nadchodziła.
- Jeszcze 10 minut - Rose odezwała się. Ale było coś w jej głosie, czego nie było wcześniej.
- Dobrze - zgodziłem się. Spojrzałem na nią. Jej oczy wędrowały od jednego cienia do drugiego, usta lekko otwarte, wyglądała jakby się bała. - O czym myślisz?
- O niczym - odpowiedziała mi zbywając mnie.
- Powiedz.
Wiedziała, że nie ma sensu unikać odpowiedzi, bo domyślała się, że nie ustąpię.
- Ja..- zaczęła- Ja nie wiem. To strasznie głupie.
- Nie ważne, chcę wiedzieć.
- Dobra, ja tylko... wciąż to widzę, Harry. Wiem, że powinnam się cieszyć i być szczęśliwa, że uciekliśmy i w ogóle, ale nie potrafię się tego pozbyć. Tego uczucia. Im ciemniej się robi tym bardziej się boję, że nas złapią. Każdy cień to Norman albo James albo ta kobieta z tunelu. Każdy dźwięk to policja, która na nas czeka, żeby nas złapać. Każdy ruch jest czymś okropnym, co może wszystko zepsuć. Czuję, że rano obudzimy się, a policja będzie wszędzie i nas weźmie z powrotem.
Jej drżący głos sprawił, że wziąłem jej dłoń.
- Myślałam, że jak uciekniemy to przestanę się już martwić, ale wygląda na to, że po prostu się boję.
- To normalne Rose - powiedziałem delikatnie - Chodź do mnie.
Przytuliłem ją do siebie.
- Nie pozwolę aby coś nam się stało.
Chciałem powiedzieć więcej, aby ją uspokoić. Przeszliśmy tacy przytuleni kilka metrów, po czym obje zatrzymaliśmy się, gdy drzewa odsłoniły nam trochę. Przed nami stała stara szopa. Stanęliśmy jak wryci.
---------------------
Cześć wszystkim! Jak na razie połowa rozdziału dla was! Jak się podoba?
Przepraszam, że dopiero dzisiaj (i nie wkurzajcie się, nie przeklinajcie, proszę i nie mówcie, że ostatnio się nie wyrabiamy bo o ile mnie pamięć nie myli do środy rozdziały się pojawiały), ponieważ ten tydzień miałam zupełnie szalony. Wpadałam do domu i od razy wychodziłam także wygospodarowanie prawie 4 godzin nie było łatwe. Więc proszę zrozumcie, że czasem jest naprawdę ciężko. Ale udało się. :) ~XYZ
Macie narazie jedną część, która jest długości normalnego rozdziału, a druga będzie aksjdfaskjdfhfdggf i pojawi się jak najszybciej xd Obiecujemy, że z Chaoticiem będziemy się lepiej wyrabiać ~Magda
Było słychać jak oszroniona trawa skrzypiała pod moimi nogami, a wiatr gwizdał w uszach po raz pierwszy od kilku miesięcy. Rozłożyłam ramiona by poczuć liście pod opuszkami palców. Z przyjemnością odczuwałam zimno na mojej mokrej skórze. Harry biegł tuż obok mnie, śmiejąc się i krzycząc "Woho!".
Tyle miesięcy spędziliśmy w ciasnej celi, tyle miesięcy w dusznym budynku, tyle miesięcy w szarych ścianach. Ale teraz byliśmy wolni. Było nas dwoje, śmiejących się, krzyczących w lesie. Była też nadzieja. Policja zapewne już nas szukała, pani Hellman znalazła ciało swojego syna i gdziekolwiek była ta kobieta z tymi okropnymi nogami. Ale w tym momencie to nie miało znaczenia. Byliśmy niepokonani.
Uciekliśmy.
- Właśnie uciekliśmy z pieprzonego Wickendale! - krzyknął Harry gdy byliśmy na tyle daleko, aby nas nikt nie usłyszał. - Udało się!
Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć, więc po prostu odwróciłam się i uśmiechnęłam najszerzej jak tylko umiałam. Sprawiło to tylko, że uśmiech Harry'ego powiększył się, dołeczki na policzkach jeszcze bardziej widoczne. Kochałam go tak bardzo mocno.
Nadal były pytania bez odpowiedzi, tajemnice i pewne obawy, jeśli chodziło o Harry'ego. Było kilka rzeczy, o których chciałam z nim porozmawiać, aby różne teorie się wyjaśniły. Ale nadal ufałam mu całym sercem. Byłoby to dziwne gdybym mu nie ufała po tym wszystkim co zrobił, co wspólnie przeżyliśmy. Cieszyłam się, że to właśnie jego spotkałam w tym strasznym miejscu. Nie wyobrażałam sobie nikogo innego.
Było to dość szalone, jak skończyła się moja praca w Wickendale. Bieganiem wraz z Harrym przez las. Uciekając. To słowo nigdy by mi nie przyszło na myśl. Wyszłabym z instytutu jak co dzień po skończonej zmianie, zadowolona, że już koniec. Każdy tak miał, każdy miał pracę tylko moja skończyła się kompletną katastrofą. Jakimś cudem pomiędzy pracą, a spotkaniem z Harrym udało mi się dostać i uciec z instytutu w kilka miesięcy. Może gdybym wcale nie spotkała Harry'ego nic takiego by się nie stało. Może zmienił moje życie w totalną klęskę. Nawet jeśli byłam za to wdzięczna. Był najlepszą pomyłką w moim życiu.
Kiedy dostawałam tę pracę nie wiedziałam na co się piszę. Tego dnia kiedy go poznałam, nie wiedziałam w co się pakuję. Nienawidziłam go na początku, bałam się go kiedy kuliłam się pod jego spojrzeniem, a żołądek skręcał się na widok jego sławnego uśmiechu. Wiedziałam, że nie jest jak reszta pacjentów; że będę nim bardziej zainteresowana niż innymi. Ale nigdy w życiu nie pomyślałabym o tym. Nie zgadłabym, że będę uciekać z tym uroczym, może szalonym i niemożliwie troskliwym chłopakiem. Normalnie martwiłabym się, że nie wiem gdzie biegnę, czy nie wiem gdzie będę spać, ale było mi z tym dziwnie dobrze.
Harry's POV
Był to drugi raz kiedy opuściłem Wickendale. Po raz pierwszy uciekłem. I muszę powiedzieć, że uciekanie było zdecydowanie bardziej satysfakcjonujące. Czułem, że miałem w sobie tyle siły, o której wcześniej nie wiedziałem. Byliśmy kurwa nie do powstrzymania.
Biegliśmy tak może przez godzinę, aż adrenalina opadła i pozwoliła nam złapać oddech. Nasz szybki bieg spowolnił do truchtu. Palące mięśnie nóg i płuca dały się we znaki. Ale nie mogłem, ani nie chciałem się zatrzymać. Musieliśmy zwiększyć odległość między nami, a tamtym miejscem.
- Powinniśmy trochę zmienić kierunek - chciałem stłumić uśmiech, ale nie udało mi się - Znajdą nas jeśli będziemy biec prosto.
- Jasne - Rose zgodziła się. Zwolniliśmy do szybkiego marszu, kiedy decydowaliśmy o kierunku naszej trasy. Albo Rose zadecydowała, bo ja nie miałem głowy do czegoś takiego jak kierunek. Patrzyłem na nią. Podziwiałem jej ciemne włosy, czerwone usta, jasną cerę i jak jej niebieskozielone oczy były widoczne spod jej długich rzęs. Przez to wszystko prawie zapomniałem, że uciekłem własnie z nią. Już nas nie dzieliły ani kraty ani strażnicy.
- Myślisz, że oni już... - zaczęła, ale nie dokończyła zdania, bo popchnąłem ją na drzewo. Moje usta odnalazły jej i scałowały słowa, które miała zamiar powiedzieć. Moje dłonie automatycznie znalazły jej talię.
- Harry! - zaśmiała się w proteście, ale nadal mnie całowała, a palce wplotła w moje włosy. Oboje nie mogliśmy powstrzymać uśmiechu. Jak można sobie to wyobrazić pocałunek, kiedy nie ma się kontroli nad swoimi ustami jest dosyć trudny. Ale pomiędzy naszymi uśmiechami i śmiechem udało nam się. Nie był to jakiś romantyczny pocałunek, nie mniej jednak idealny.
W końcu lekko odsunąłem się aby, złapać oddech. Rose oparła swoje czoło o moje. Ale tylko na chwilę, bo wziąłem ją w ramiona i przytuliłem do piersi. Zamknąłem oczy i przez ten moment starałem się nie myśleć. Nie planować następnego kroku tylko stać i dzielić się szczęściem z Rose. W końcu coś poszło dobrze.
- Chodź. - uśmiechnąłem się, zmuszając siebie, aby się od niej oderwać. Nie ważne jak bardzo chciałem zostać, wiedziałem, ze gdyby nas złapali nic by to nie znaczyło. - Powinniśmy pójść w tamtą stronę. - Wskazałem w lewo.
- Okej. - zgodziła się Rose, patrząc na mnie z ufnością. Miałem nadzieję, że tam gdzie idziemy będzie bezpiecznie. Będąc szczery nie miałem pojęcia gdzie tak będzie, albo gdzie w ogóle idziemy. Jedynym celem było oddalenie się jak najbardziej od instytutu. Jeśli nam się to uda już będę zadowolony.
To właśnie staraliśmy się robić. Biegliśmy przed siebie, a wokoło były tylko drzewa. Przez niekończące się minuty powiększaliśmy tempo. Po jakimś czasie nie mogliśmy rozmawiać, bo brakło nam tchu. Więc biegliśmy w ciszy. Biegliśmy nadal, aż słońce powoli zaczęło zachodzić, a Wickendale stawało się tylko wspomnieniem. Wydawało się jakbyśmy uciekli kilka dni temu, a do tej pory tylko biegli.
Musiało być to kilka godzin później, kiedy Rose stała się naprawdę zmęczona, a moje płuca miały dość, nastąpiła zmiana. Drzewa stały się cieńsze, gdzieś w oddali zamajaczył jakiś duży kształt.
- W końcu, kurwa. - wydyszałem.
- Co? - Rose musiała zaczerpnąć powietrza - Co tam jest?
Zwolniliśmy prawie do zwykłego marszu. Kiedy w końcu drzewa prawie zniknęły, było widać co jest przed nami. Zobaczyłem parking, niewielki budynek i dystrybutory benzyny.
- Stacja benzynowa. - powiedziałem.
- Powinniśmy wejść? - Rose zapytała.
Już prawie miałem odrzucić tę opcję, bo wszystko czego potrzebowaliśmy było w naszych torbach, ale pomyślałem, że jednak powinniśmy wejść.
- Jest coś co chciałbym kupić.
Tak więc, nadal schowany w cieniu drzew, rozpiąłem guziki mojego uniformu. Ześlizgnął się z moich ramion i opadł na ziemię. Nie mogłem powstrzymać uśmieszku wiedząc, że Rose mnie podgląda i wyglądała na zadowoloną z widoku.
Sięgnąłem do torby po rzeczy, które Lori i Kelsey nam zapakowały. Wziąłem zwykłą białą koszulkę. Byłem tylko w bokserkach, a Rose oglądnęła całe moje ciało, kiedy myślała, że nie widzę.
- Zobaczysz więcej potem, skarbie - droczyłem się, zakładając koszulkę. Spostrzegłem lekkie zażenowanie na twarzy Rose, ale szybko ono zniknęło.
- Czyli nie wiele więcej niż już zobaczyłam do tej pory. - odpowiedziała.
Zaśmiałem się. Przez te kilka godzin od kiedy uciekliśmy z Wickendale śmiałem się więcej niż przez cały mój pobyt tam. Włożyłem niebieskie jeansy, które niespodziewanie dobrze leżały. Uwielbiałem uczucie innego materiału na ciele niż szorstkiego uniformu. Kiedy skończyłem zobaczyłem Rose, która przebierała się schowana za drzewami. Ciężej było coś zobaczyć przez powoli ściemniające się światło i czarną bieliznę, którą miała na sobie. Ale to co zobaczyłem było wspaniałe. Teraz była moja kolej, aby się napatrzeć, kiedy schylała się po ciemne spodnie i białą bluzkę. Zdecydowanie za szybko je włożyła. Ale nie na tyle szybko, abym nie zobaczył jej tyłka i cudownych kształtów.
Odwróciła się i schowała uniform. Kiedy zapięła torbę włożyła ją na ramię. Jej oczy powiększyły się, kiedy zobaczyła, że się na nią patrzę.
- Co? - zapytała.
Wiedziała cholernie dobrze, o co chodziło. Pokręciłem głową na jej sztuczną niewinność. Wziąłem moją torbę i z rozbawionym uśmiechem odpowiedziałem:
- Nic.
Wyszliśmy zza drzew w stronę sklepu. Nie było możliwości, żeby ktokolwiek wiedział o naszej ucieczce więc sprzedawcy raczej nie będą nic podejrzewać. Chciałem abyśmy wyglądali bardziej naturalnie, więc złączyłem nasze dłonie; no może jeszcze dlatego, że po prostu chciałem.Wyglądaliśmy jak para turystów. Nikt kto był na stacji, nie był świadomy tego, że właśnie uciekliśmy z więzienia dla obłąkanych. Mimo to, za każdym razem, jak ktoś na nas popatrzył denerwowałem się.
Otworzyłem drzwi i naszym oczom ukazały się półki pełne słodyczy, czipsów, napojów, których nie było w Wickendale.
- Bierz co chcesz. - powiedziałem Rose. Uśmiechnęła się ochoczo i zaczęła wybierać przekąski. Może nie było to zbyt mądre, wydawać cenne jak dla nas pieniądze, ale każdy kto spędził kilka miesięcy z jedzeniem z Wickendale zrobiłby to samo. Sięgnąłem po tabliczkę czekolady i puszkę coli. Tylko tyle, ale chętnie wziąłbym trzy razy więcej.
Spotkaliśmy się z Rose przy kasie. Oboje mieliśmy tak samo podekscytowane uśmiechy. Jeśli kasjer myślał, że jesteśmy normalni, to teraz na pewno zmienił zdanie.
- Chwileczkę - powiedziałem i szybko się odwróciłem w poszukiwaniu najważniejszej rzeczy ze wszystkich - prezerwatywy. Kiedy wróciłem i położyłem je na ladzie, Rose lekko zaczerwieniła się, ale nic nie powiedziała.
- Razem będzie dwa funty. - powiedział monotonnym głosem kasjer. Rose dała mu pieniądze i szybko podziękowała.
Szybko wyszliśmy ze sklepu, bo chcieliśmy natychmiast otworzyć nasze przekąski. Byliśmy jak dzieci w święta Bożego Narodzenia.
- Chodź - powiedziałem kiedy rozrywałem opakowanie czekolady. - Jedzmy i chodźmy, bo musimy się nadal oddalać.
- Musimy kiedyś odpocząć - Rose powiedziała, ale poszła za mną znów między drzewa. - Będziemy spać?
- Nie wiem - westchnąłem - Jeśli nie znajdziemy żadnego lepszego miejsca, chyba będziemy musieli spać na ziemi.
- Brzmi dobrze. Wszystko jest lepsze od materaca z Wickendale.
- Ciii. Od teraz nie będziemy o tym mówić, dobra? Wydaje mi się, że nie byliśmy w żadnym instytucie. Jesteśmy tylko turystami spacerującymi po lesie, okej?
- Dobrze - Rose zgodziła się - Zmienimy imiona? Zetniemy włosy czy coś?
- Może najpierw znajdźmy miejsce, gdzie moglibyśmy się przespać. - zachichotałem.
Rose pokiwała głową i otworzyła paczkę czipsów, a ja zanurzyłem zęby w mlecznej czekoladzie. O. Mój. Boże. O. Tak.
- O kurwa, ale dobre - powiedziałem z pełnymi ustami. Smakowała jak ta czekolada, którą mi dała Rose kiedy ją pokonałem w Zagadkę. Ale teraz smakowała o niebo lepiej. Dziwnie w końcu mieć w ustach coś tak dobrego po miesiącach jedzenia brei. Czekolada była smaczna, słodka, idealna. O tak.
Rose obok mnie również jadła i zachwycała się gdy sięgała po więcej. Jestem pewny, że myślała to samo co ja.
- To jest takie dobre - praktycznie jęknęła, gdy wpakowywała do buzi jedzenie.
- Mmmmmm- zamruczałem kiedy oblizywałem usta z resztek czekolady. Jedliśmy dalej, dałem trochę czekolady Rose, a ona dała mi kilka czipsów. Spokojny spacer uspokoił moje nerwy. Jedyne co chciałem w tym momencie to usiąść, pogadać, cieszyć cię. Zamiast tego musieliśmy chodzić po lesie, ciągle zmieniając kierunek, aby nas było trudniej wyśledzić. Oboje wiedzieliśmy, ze musimy iść przed siebie.
Do tej pory pewnie już zauważyli, że zniknęliśmy. Może nawet w tym momencie przeszukują las, może już nawet szukają nas za rzeką. Albo są już niedaleko. Albo byliśmy choć na chwilę bezpieczni.
Więc, aby być choć trochę bezpieczniejsi, szliśmy przed siebie. Księżyc świecił na ciemnogranatowym niebie. Nawet pojawiło się kilka gwiazd. Noc nadchodziła.
- Jeszcze 10 minut - Rose odezwała się. Ale było coś w jej głosie, czego nie było wcześniej.
- Dobrze - zgodziłem się. Spojrzałem na nią. Jej oczy wędrowały od jednego cienia do drugiego, usta lekko otwarte, wyglądała jakby się bała. - O czym myślisz?
- O niczym - odpowiedziała mi zbywając mnie.
- Powiedz.
Wiedziała, że nie ma sensu unikać odpowiedzi, bo domyślała się, że nie ustąpię.
- Ja..- zaczęła- Ja nie wiem. To strasznie głupie.
- Nie ważne, chcę wiedzieć.
- Dobra, ja tylko... wciąż to widzę, Harry. Wiem, że powinnam się cieszyć i być szczęśliwa, że uciekliśmy i w ogóle, ale nie potrafię się tego pozbyć. Tego uczucia. Im ciemniej się robi tym bardziej się boję, że nas złapią. Każdy cień to Norman albo James albo ta kobieta z tunelu. Każdy dźwięk to policja, która na nas czeka, żeby nas złapać. Każdy ruch jest czymś okropnym, co może wszystko zepsuć. Czuję, że rano obudzimy się, a policja będzie wszędzie i nas weźmie z powrotem.
Jej drżący głos sprawił, że wziąłem jej dłoń.
- Myślałam, że jak uciekniemy to przestanę się już martwić, ale wygląda na to, że po prostu się boję.
- To normalne Rose - powiedziałem delikatnie - Chodź do mnie.
Przytuliłem ją do siebie.
- Nie pozwolę aby coś nam się stało.
Chciałem powiedzieć więcej, aby ją uspokoić. Przeszliśmy tacy przytuleni kilka metrów, po czym obje zatrzymaliśmy się, gdy drzewa odsłoniły nam trochę. Przed nami stała stara szopa. Stanęliśmy jak wryci.
---------------------
Cześć wszystkim! Jak na razie połowa rozdziału dla was! Jak się podoba?
Przepraszam, że dopiero dzisiaj (i nie wkurzajcie się, nie przeklinajcie, proszę i nie mówcie, że ostatnio się nie wyrabiamy bo o ile mnie pamięć nie myli do środy rozdziały się pojawiały), ponieważ ten tydzień miałam zupełnie szalony. Wpadałam do domu i od razy wychodziłam także wygospodarowanie prawie 4 godzin nie było łatwe. Więc proszę zrozumcie, że czasem jest naprawdę ciężko. Ale udało się. :) ~XYZ
Macie narazie jedną część, która jest długości normalnego rozdziału, a druga będzie aksjdfaskjdfhfdggf i pojawi się jak najszybciej xd Obiecujemy, że z Chaoticiem będziemy się lepiej wyrabiać ~Magda
środa, 22 października 2014
Rozdział 47
Strach. Stał mi się zbyt bliski podczas mojego pobytu w instytucji. Przeważnie czułam go jeśli chodziło o Harry'ego. Bałam się co mu robili, co on zrobił, gdzie go brali, jak go karali, jakie będą konsekwencje jego czynów. Ale tym razem to nie był strach tylko o Harry'ego.
Tym razem moje serce biło z takim strachem, który aż przyćmiewał mi umysł. Dziwne mrowienie na ciele sprawiało, że moje włosy stawały dęba. Ktoś szeptał moje imię i mnie śledził. Było za ciemno, żeby sprawdzić kto był za mną.
- Rose - głos wyszeptał, ale tym razem był to Harry. Był ostrożny, bo gdyby mówił za głośno, osoba za nami mogłaby nas zaatakować. - Czołgaj się najszybciej, jak kurwa umiesz i nie patrz za siebie.
Cieszyłam się, że mogę wykonywać jego polecenia. Zanurzyłam dłonie w błocie i odbiłam się od podłoża. Zmusiłam swoje ciało do większego wysiłku, który mógł zadecydować o moim życiu. Panika przepływała przez moje żyły i nie mogłam zrobić nic, tylko czołgać się jeszcze szybciej.
Również Harry przyspieszył.
- Nie zatrzymuj się - powiedział zdyszanym i zmartwionym głosem. Brzmiał na przestraszonego i wstrząśniętego, takiego jakiego go jeszcze nigdy nie słyszałam. Musiałam sobie przypomnieć, że on też może czuć strach.
Wiedząc, że się boi, mój strach się podwoił. Kobieta, jak się domyśliłam, nie dawała żadnych znaków obecności. Ale wiedziałam, że tam jest. Gdybym się zatrzymała, na pewno bym usłyszała ciche szuranie. Nie dało się jednak tego usłyszeć przez dźwięki mojej ucieczki. Dlatego przez jedną chwilkę wydawało mi się, że wszystko sobie wymyśliłam. Kogoś szeptającego moje imię, tak odgłosy szurania na korytarzu.
Niestety, wszystko było prawdą. Harry to wiedział i bał się tak samo jak ja.
Albo ona nie istniała i oboje traciliśmy zmysły albo naprawdę tam była i nas goniła. Sama nie wiem, która opcja była straszniejsza.
Jednakże nie miałam wiele czasu na przemyślenia. Musiałam się czołgać. Adrenalina płynęła w moich żyłach, serce biło jak oszalałe i ruszałam się tak szybko jak jeszcze nigdy w życiu. Czułam się jak dzika bestia, przemierzając brudy tunelu. Jedynym źródłem spokoju, był Harry czołgający się przede mną.
Pomimo tego nadal czułam ogromny strach. Wyobrażałam sobie jak prawie łapie mnie za kostkę, jej ręce centymetry ode mnie. Czołgającą się za mną przez cały tunel, aż do samego końca horroru Wickendale.
Wydawało mi się, że całe lata później dotarliśmy do końca. Harry przestał poruszać się do przodu. W końcu zapanowała cisza. Wtedy zauważyłam, że ona w cale nie była centymetry za mną, tak jak myślałam. Ale nadal było ją słychać, ten dziwny szmer. Nie przestała nas gonić.
- Co to kurwa było? - Harry odsapnął. Wtedy zaczął gorączkowo szukać wyjścia.
- Nie mam...- przerwałam, potrzebując oddechu - Nie mam zielonego pojęcia.
- Cholera - powiedział - Nie pozwól aby się do ciebie zbliżyła. Wydostaniemy się stąd i uciekamy.
Pokiwałam głową. Odwróciłam się w stronę dziwnych odgłosów. Nie było nic co by mnie oddzielało od tej kobiety. Zupełnie nic. Moje serce biło w panice i strachu. Przybliżyłam się do Harry'ego, dopatrując się jakichkolwiek znaków, że jest blisko, co było trudne w kompletnej ciemności. Był to taki rodzaj strachu, że nie możesz myśleć o niczym innym i każdy odgłos i ruch w ciemności przyprawiał cię o jeszcze większe ciarki. Strach, który żądał całej twojej uwagi.
-Znalazłem.- Harry wyszeptał, a ja odetchnęłam z ulgą. Ale nie mogłam się pozbyć myśli, że mogła przyjść w każdym momencie, mogła mieć broń, mogła chcieć nas zabić. W końcu znała moje imię.
Podskoczyłam kiedy Harry uderzył pięścią w coś nad nami. Coś twardego jak drewno. Było zamknięte. Więc zaczął próbować to otworzyć. Ja siedziałam i czekałam, a moje myśli szalały. Wzbierała się w mnie coraz większa panika. Wydawało się, jakby Harry poprzez uderzanie pokazywał swoje uczucia. Walił pięściami z całej siły.
Potem znowu usłyszałam szept zachrypnięty i niski. Powtarzający przez cały czas to samo.
- Rose.
Była coraz bliżej.
Kolejny dreszcz przebiegł przeze mnie. Odwróciłam się do Harry'ego i zaczęłam pchać drewno. Bez wątpienia będziemy mieć jutro po tym siniaki. Jeśli oczywiście przeżyjemy.
Czułam się w jak jakimś horrorze, zakopani żywcem w ziemi i próbujący wydostać się na powierzchnię. Tłukliśmy, biliśmy w powłokę, ale bez powodzenia.
W końcu Harry położył się na plecach, co było dosyć trudne w tak ciasnej przestrzeni, ale udało mu się. 'Uważaj' powiedział i z wielką siłą kopnął w drewno obiema nogami. Dzięki temu w końcu udało się roztrzaskać powłokę.
Byliśmy tak blisko. Musieliśmy tylko pozbyć się resztek drewna. Niestety przez nasz cały wysiłek nie zauważyliśmy, że ona przybliżyła się do nas.
W kąciku oka zauważyłam ruch. Natychmiastowo odwróciłam głowę w tę stronę i ona tam była. Nie bardzo blisko, ale jednak. Jej sylwetka była wyraźna. Ta kobieta, jej obecność była przerażająca. Już nie była człowiekiem, ale potworem.
Nagle moje serce przestało samo bić, ale całe ciało pulsowało razem z nim. Moje źrenice rozszerzyły się, oddech uwiązł w gardle.
Szybko dołączyłam do Harry'ego rozrywającego drewno. Słyszałam jak się zbliża i zaczęłam krzyczeć. Łzy napłynęły mi do oczu i wrzeszczałam. Krzyczałam, żeby ten potwór za nami zniknął i krzyczałam, aby pozbyć się tego strachu. 'Szybciej,szybciej!' wykrzykiwałam raz po raz, razem z 'proszę i przestań'. Łzy spływały po moich policzkach. Przerażenie w moim głosie, dźwięki łamanego drewna, sapanie Harry'ego oddawały napięcie całej sytuacji niemożliwego, nadludzkiego pośpiechu. Strach rósł w nas tak szybko, jak łzy płynęły po moich policzkach.
Krzyczałam dopóki kilka kawałków drewna nie zostało oderwanych. Cały brud jaki pokrywał drewniany właz spadł na nas. Nadal odrywaliśmy drewno zanim nie utworzyliśmy wystarczająco dużego otworu. Nagle brud i pył był wszędzie. W oczach, na ubraniach, we włosach. Pokrywała nas gruba warstwa, ale szybko strzepnęłam ją z siebie i ujrzałam pierwszy raz od dawna czyste niebo.
Ale jeszcze nie odnieśliśmy sukcesu. Harry szybko wstał i wydostał się z dziury, ale w tunelu zostały dwie osoby. Ja i ona.
- HARRY! - wrzasnęłam, kiedy brudna ręka sięgała po moją, jednak wciąż ledwo co dosięgając. Za nim zdążyła się przybliżyć duże dłonie Harry'ego dostały moich ramion i podniosły mnie i mogłam stanąć na ziemi, a nie w tym błocie.
Ostatnią rzeczą jaką widziałam była blada ręka, ale odwróciliśmy się szybko.
- Chodź Rose! - Harry powiedział natychmiast po tym jak moje stopy dotknęły ziemi. A potem zaczęliśmy biec. Już ledwo oddychałam, ale teraz byłam pewna, że było słychać w promieniu kilometra mój oddech. Zmusiłam swoje płuca, aby wytrzymały i nadążyły za moim szybkim tempem.
Jednak nadal nie mogliśmy się cieszyć, że nasze nogi stąpają po normalnej ziemi, a płuca oddychają powietrzem nie z instytutu. Nadal nie cieszyliśmy się w pełni z ucieczki.
Dlatego, że ta kobieta nas goniła. Zwolniliśmy na chwilę, aby złapać oddech.
- Co to do diabła było? - zapytałam.
Harry pokręcił głową.
- Wygląda na to, że nie byliśmy jedynymi, którzy chcieli uciec.
Oboje odwróciliśmy się w kierunku, z którego biegliśmy. W końcu zobaczyliśmy kto nas śledził. Była schowana za drzewami. Ale było widać, że się porusza. Nie jak normalna osoba chodzi, ale jak ktoś kto ma problem z poruszaniem się. Wyglądało to jakby ciągnęła swoje nogi za sobą.
Jej łydki nie wyglądały tak jak powinny. Odrażające szwy oddzielały je od ud. Jej palce u stóp odwrócone były tyłem do przodu, jakby odcięła sobie nogi i przyszyła je piętami do przodu. Była to ohydna, odrażająca rzecz, której nikt nie powinien widzieć. A jej szerokie, jakby martwe oczy i dziwny sposób poruszania się, pogarszały jeszcze sytuację.
- Rose. - wyszeptał Harry tak samo przerażony jak ja.
- Tak? - wyjąkałam.
- Biegnij.
I tak zrobiliśmy. Zostawiliśmy ją za nami. Kiwającą się z boku na bok, z wysiłkiem przesuwającą nogami jedną po drugiej.
Oderwaliśmy od niej wzrok i biegliśmy jedno obok drugiego. Jego płuca palacza ledwo nadążały.
Nie zatrzymaliśmy się, nawet wtedy, gdy nie mogłam już oddychać, gardło i płuca paliły, a Harry stękał z wysiłku. Okropne nogi tej kobiety nie dorównywały naszemu tempu, ale jednak oboje biegliśmy jak szybko byliśmy jeszcze w stanie. Wiedzieliśmy, ze jeśli się zatrzmymamy, znajdą nas i zamkną z powrotem w celach. I tak przebiegliśmy jeden kilometr, dwa, może trzy, aż nie dawaliśmy rady fizycznie.
Torby, które dostaliśmy od Lori i Kelsey uderzały o moje plecy. Już chciałam je wyrzucić, bo mnie spowalniały, ale wtedy przypomniałam sobie, że jest tam jedzenie, woda, ubrania, pieniądze. No i wytrzymały z nami przez ten cały czas.
- Nie przestawaj.- odezwał się Harry. Ale brzmiał tak jakby potrzebował chwili przerwy.
Jednak żadne z nas się nie zatrzymało dopóki nie zobaczyliśmy czegoś na co nie byliśmy przygotowani. Daleko za budynkiem Wickendale, ale nadal na jego terenie znajdował się klif. A za nim było słychać jak fale uderzają o brzeg. A przed nami rozpościerał się widok na otwarte niebo.
Łapałam powietrze z trudem, kiedy się zatrzymaliśmy. Próbowałam utrzymać jedzenie w żołądku. Cała głowa mi pulsowała, a czoło pokryły krople potu. Zanim oboje chwilę odpoczęliśmy jedno pytanie nasunęło nam się na myśl.
- Co.- tyle byłam w stanie powiedzieć, bo brakło mi tchu. Harry oparł dłonie na udach i pochylił się oddychając głęboko i głośno.
W końcu kiedy mogłam w miarę spokojnie oddychać, rozejrzałam się dookoła. Klif zakręcał tak, że nie ważne, w którym kierunku byśmy pobiegli, wrócilibyśmy do instytutu. Nie było innej drogi tylko na wprost w dół klifu przez wodę.
Harry's POV
Widziałem dużo chorych rzeczy w życiu, ale ta dziewczyna z nogami przodem do tyłu przerażała mnie. Jedyną dobrą rzeczą w tym wszystkim było to, że te nogi spowalniały ją i spokojnie mogliśmy się od niej oddalić. Mimo wszystko musieliśmy się spieszyć, żeby zwiększyć dystans między ludźmi, którzy pewnie już nas gonią. Jedyną opcją było skoczenie.
-cUfasz mi, Rose?c- zapytałem się kiedy odzyskałem oddech. Moja pokryta brudem, zapłakana, piękna dziewczyna odpowiedziała:
- Oczywiście.
- Dobrze, w takim razie złap mnie za rękę.- powiedziałem i odwróciłem się w stronę urwiska. W dole widziałem fale uderzające o brzeg kilkadziesiąt metrów pod nami.
- Będziemy skakać? - zapytała się jeszcze trochę trzęsącym się głosem.
- To jest nasza jedyna droga. Zaszliśmy tak daleko, nie może nam trochę wody w tym przeszkodzić.- powiedziałem. W rzeczywistości nie miałem pojęcia jak tam było głęboko i czy były tam jakieś skały. Jednak nie mogliśmy zawrócić. Nie było takiej opcji.
- Gotowa? - zapytałem się mimo, że się bała, pokiwała głową. Tak naprawdę żadne z nas nie było gotowe. Nic nie mogliśmy zrobić, żeby się do tego przygotować. Może poza jedną rzeczą. - Jeszcze chwilkę.- powiedziałem i delikatnie ściągnąłem torbę Rose z jej ramienia. Wziąłem moją i rzuciłem obie tak, że wylądowały na brzegu. Będziemy ich jeszcze potrzebować.
Złączyłem nasze dłonie ponownie.
- Na trzy..- powiedziałem. Spojrzeliśmy na siebie ostatni raz i zacząłem liczyć.- Raz.... dwa.... trzy.
I razem, jej dłoń w mojej skoczyliśmy. Lecieliśmy i spadaliśmy w nieznane. Włosy powiewały na wietrze. Nie miałem czasu tego poczuć. Jedynie skrawki emocji, myśli przelatywały mi przez głowę, aż w końcu zanurzyłem się. Zrobiło mi się bardzo zimno, przez lodowatą wodę. Całe powietrze wyleciało mi z płuc przez siłę, z jaką uderzyłem o powierzchnię wody. Ale żyłem. Nie było żadnych skał i było głęboko.
Zamiast odczuwać bólu, czułem ulgę, że moje serce nadal bije.
Moje dłonie. Były puste. Już nie trzymałem Rose.
Wypłynąłem na powierzchnię. Z trudem złapałem powietrze. Włosy przykleiły mi się do czoła, a mundur zupełnie przesiąknięty ciągnął mnie na dno, ale nie obchodziło mnie to. Musiałem znaleźć Rose.
- Rose!- krzyknąłem. Nigdzie jej nie widziałem wśród fal. Moje serce się zatrzymało. Odwracałem się w każdym kierunku, szukając jej.- Rose!- krzyknąłem jeszcze raz.
W końcu gdy zobaczyłem jej głowę poczułem niesamowitą ulgę. Z trudem łapała oddech i kaszlała, ale wszystko było w porządku. Podpłynąłem do niej, a ona do mnie.
- Chwyć się mnie. Złap się mojej szyi, kochanie. - powiedziałem. Objęła mnie rękoma, ja ją również. Jakoś udało nam się utrzymać na powierzchni przez kilka minut, a potem podpłynęliśmy do brzegu. Gdy tylko moja dłoń dotknęła ziemi podsadziłem Rose. Wtedy ona podciągnęła się i opadła na trawę.
Zrobiłem tak samo i położyłem się obok Rose. Przez to, że biegliśmy, a teraz przepłynęliśmy na drugą stronę zyskaliśmy trochę czasu. Kilka minut leżeliśmy, aby odpocząć chwilę, żeby mieć siłę dalej biec. Przymknąłem oczy, zastanawiając się, gdzie teraz się udać. Popatrzyłem na Rose. Szeroki uśmiech pojawił się na jej twarzy, pomimo tylu rzeczy, przez które przeszliśmy. Sprawił, że zapomniałem o następnych krokach jak i o poprzednich.
- Harry?
- Tak?- zapytałem się, uśmiechając się, bo domyślałem się co ma na myśli.
- Uciekliśmy.
To słowo. To jedno słowo spowodowało, że poczułem się szczęśliwy.
- Jasny gwint! - powiedziałem i zacząłem się śmiać. Rose zaczęła chichotać. Nigdy nie czułem się tak szczęśliwy.
- Uciekliśmy kurwa! - krzyknąłem i mój uśmiech się powiększył. Wstałem i na chwilę zapomniałem o dziewczynie zbliżającej się do nas, o pani Hellman, która bez wątpienia nas szuka i o chłopaku, którego zabiłem.
Ponieważ liczyło się tylko tu i teraz z Rose. Schyliłem się i podniosłem ją. Zaśmiała się tak jak i ja, gdy trzymałem ją w ramionach i kręciłem się dookoła. Wtulona we mnie, śmiała się razem ze mną głośniej niż fale za nami.
Zaraz będziemy musieli biec, znaleźć miejsce gdzie będziemy spać. Wiele problemów było przed nami. Ale teraz w tym momencie nic się nie liczyło.
Ponieważ, uciekliśmy z pieprzonego Wickendale.
____________________________________________
FKDSJBFKSJDJFOPIFAJ udało się!!! uciekli!!! :D
Jak tłumaczyłam to w nocy to się tak strasznie bałam jak byli w tym tunelu :o
Mam nadzieję, że podoba wam się rozdział. :)
Dzięki za tyyyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem!
No i za miłe słowa na tt <3
Zapomniałam o najważniejszym kilka dni temu ten blog przekroczył 1000000 wyświetleń! tak 6 zer xd też nie mogłam uwierzyć ;) dlatego chciałabym pogratulować Magdzie i Natalii bo to dzięki ich ciężkiej pracy osiągnęły ten sukces. Gratuluję i też dziękuję wam (krótko bo krótko tu jestem ale i tak dzięki) ~XYZ
Nic dodać nic ująć:3 nawet nie wiecie jak się cieszymy z aż MILIONA (jakby humani jak ja nie wiedzieli co znaczy 6 zer xd) wyświetleń i jak bardzo byśmy chciały wam zrobić z tej okazji prezent, ale szkoła nie pozwała:((
Za to nst rozdział bd...specjalny? Strasznie długi (9stron!!! Do tej pory najdłuższy miał 7!) i bardzo...ciężki do tłumaczenia, więc nie jestem w stanie powiedzieć, kiedy się pojawi, bo jeszcze nie ma mnie cały weekend, więc na pewno nie wcześniej niż w środę, ale warto na niego poczekać. ~Magda
Tym razem moje serce biło z takim strachem, który aż przyćmiewał mi umysł. Dziwne mrowienie na ciele sprawiało, że moje włosy stawały dęba. Ktoś szeptał moje imię i mnie śledził. Było za ciemno, żeby sprawdzić kto był za mną.
- Rose - głos wyszeptał, ale tym razem był to Harry. Był ostrożny, bo gdyby mówił za głośno, osoba za nami mogłaby nas zaatakować. - Czołgaj się najszybciej, jak kurwa umiesz i nie patrz za siebie.
Cieszyłam się, że mogę wykonywać jego polecenia. Zanurzyłam dłonie w błocie i odbiłam się od podłoża. Zmusiłam swoje ciało do większego wysiłku, który mógł zadecydować o moim życiu. Panika przepływała przez moje żyły i nie mogłam zrobić nic, tylko czołgać się jeszcze szybciej.
Również Harry przyspieszył.
- Nie zatrzymuj się - powiedział zdyszanym i zmartwionym głosem. Brzmiał na przestraszonego i wstrząśniętego, takiego jakiego go jeszcze nigdy nie słyszałam. Musiałam sobie przypomnieć, że on też może czuć strach.
Wiedząc, że się boi, mój strach się podwoił. Kobieta, jak się domyśliłam, nie dawała żadnych znaków obecności. Ale wiedziałam, że tam jest. Gdybym się zatrzymała, na pewno bym usłyszała ciche szuranie. Nie dało się jednak tego usłyszeć przez dźwięki mojej ucieczki. Dlatego przez jedną chwilkę wydawało mi się, że wszystko sobie wymyśliłam. Kogoś szeptającego moje imię, tak odgłosy szurania na korytarzu.
Niestety, wszystko było prawdą. Harry to wiedział i bał się tak samo jak ja.
Albo ona nie istniała i oboje traciliśmy zmysły albo naprawdę tam była i nas goniła. Sama nie wiem, która opcja była straszniejsza.
Jednakże nie miałam wiele czasu na przemyślenia. Musiałam się czołgać. Adrenalina płynęła w moich żyłach, serce biło jak oszalałe i ruszałam się tak szybko jak jeszcze nigdy w życiu. Czułam się jak dzika bestia, przemierzając brudy tunelu. Jedynym źródłem spokoju, był Harry czołgający się przede mną.
Pomimo tego nadal czułam ogromny strach. Wyobrażałam sobie jak prawie łapie mnie za kostkę, jej ręce centymetry ode mnie. Czołgającą się za mną przez cały tunel, aż do samego końca horroru Wickendale.
Wydawało mi się, że całe lata później dotarliśmy do końca. Harry przestał poruszać się do przodu. W końcu zapanowała cisza. Wtedy zauważyłam, że ona w cale nie była centymetry za mną, tak jak myślałam. Ale nadal było ją słychać, ten dziwny szmer. Nie przestała nas gonić.
- Co to kurwa było? - Harry odsapnął. Wtedy zaczął gorączkowo szukać wyjścia.
- Nie mam...- przerwałam, potrzebując oddechu - Nie mam zielonego pojęcia.
- Cholera - powiedział - Nie pozwól aby się do ciebie zbliżyła. Wydostaniemy się stąd i uciekamy.
Pokiwałam głową. Odwróciłam się w stronę dziwnych odgłosów. Nie było nic co by mnie oddzielało od tej kobiety. Zupełnie nic. Moje serce biło w panice i strachu. Przybliżyłam się do Harry'ego, dopatrując się jakichkolwiek znaków, że jest blisko, co było trudne w kompletnej ciemności. Był to taki rodzaj strachu, że nie możesz myśleć o niczym innym i każdy odgłos i ruch w ciemności przyprawiał cię o jeszcze większe ciarki. Strach, który żądał całej twojej uwagi.
-Znalazłem.- Harry wyszeptał, a ja odetchnęłam z ulgą. Ale nie mogłam się pozbyć myśli, że mogła przyjść w każdym momencie, mogła mieć broń, mogła chcieć nas zabić. W końcu znała moje imię.
Podskoczyłam kiedy Harry uderzył pięścią w coś nad nami. Coś twardego jak drewno. Było zamknięte. Więc zaczął próbować to otworzyć. Ja siedziałam i czekałam, a moje myśli szalały. Wzbierała się w mnie coraz większa panika. Wydawało się, jakby Harry poprzez uderzanie pokazywał swoje uczucia. Walił pięściami z całej siły.
Potem znowu usłyszałam szept zachrypnięty i niski. Powtarzający przez cały czas to samo.
- Rose.
Była coraz bliżej.
Kolejny dreszcz przebiegł przeze mnie. Odwróciłam się do Harry'ego i zaczęłam pchać drewno. Bez wątpienia będziemy mieć jutro po tym siniaki. Jeśli oczywiście przeżyjemy.
Czułam się w jak jakimś horrorze, zakopani żywcem w ziemi i próbujący wydostać się na powierzchnię. Tłukliśmy, biliśmy w powłokę, ale bez powodzenia.
W końcu Harry położył się na plecach, co było dosyć trudne w tak ciasnej przestrzeni, ale udało mu się. 'Uważaj' powiedział i z wielką siłą kopnął w drewno obiema nogami. Dzięki temu w końcu udało się roztrzaskać powłokę.
Byliśmy tak blisko. Musieliśmy tylko pozbyć się resztek drewna. Niestety przez nasz cały wysiłek nie zauważyliśmy, że ona przybliżyła się do nas.
W kąciku oka zauważyłam ruch. Natychmiastowo odwróciłam głowę w tę stronę i ona tam była. Nie bardzo blisko, ale jednak. Jej sylwetka była wyraźna. Ta kobieta, jej obecność była przerażająca. Już nie była człowiekiem, ale potworem.
Nagle moje serce przestało samo bić, ale całe ciało pulsowało razem z nim. Moje źrenice rozszerzyły się, oddech uwiązł w gardle.
Szybko dołączyłam do Harry'ego rozrywającego drewno. Słyszałam jak się zbliża i zaczęłam krzyczeć. Łzy napłynęły mi do oczu i wrzeszczałam. Krzyczałam, żeby ten potwór za nami zniknął i krzyczałam, aby pozbyć się tego strachu. 'Szybciej,szybciej!' wykrzykiwałam raz po raz, razem z 'proszę i przestań'. Łzy spływały po moich policzkach. Przerażenie w moim głosie, dźwięki łamanego drewna, sapanie Harry'ego oddawały napięcie całej sytuacji niemożliwego, nadludzkiego pośpiechu. Strach rósł w nas tak szybko, jak łzy płynęły po moich policzkach.
Krzyczałam dopóki kilka kawałków drewna nie zostało oderwanych. Cały brud jaki pokrywał drewniany właz spadł na nas. Nadal odrywaliśmy drewno zanim nie utworzyliśmy wystarczająco dużego otworu. Nagle brud i pył był wszędzie. W oczach, na ubraniach, we włosach. Pokrywała nas gruba warstwa, ale szybko strzepnęłam ją z siebie i ujrzałam pierwszy raz od dawna czyste niebo.
Ale jeszcze nie odnieśliśmy sukcesu. Harry szybko wstał i wydostał się z dziury, ale w tunelu zostały dwie osoby. Ja i ona.
- HARRY! - wrzasnęłam, kiedy brudna ręka sięgała po moją, jednak wciąż ledwo co dosięgając. Za nim zdążyła się przybliżyć duże dłonie Harry'ego dostały moich ramion i podniosły mnie i mogłam stanąć na ziemi, a nie w tym błocie.
Ostatnią rzeczą jaką widziałam była blada ręka, ale odwróciliśmy się szybko.
- Chodź Rose! - Harry powiedział natychmiast po tym jak moje stopy dotknęły ziemi. A potem zaczęliśmy biec. Już ledwo oddychałam, ale teraz byłam pewna, że było słychać w promieniu kilometra mój oddech. Zmusiłam swoje płuca, aby wytrzymały i nadążyły za moim szybkim tempem.
Jednak nadal nie mogliśmy się cieszyć, że nasze nogi stąpają po normalnej ziemi, a płuca oddychają powietrzem nie z instytutu. Nadal nie cieszyliśmy się w pełni z ucieczki.
Dlatego, że ta kobieta nas goniła. Zwolniliśmy na chwilę, aby złapać oddech.
- Co to do diabła było? - zapytałam.
Harry pokręcił głową.
- Wygląda na to, że nie byliśmy jedynymi, którzy chcieli uciec.
Oboje odwróciliśmy się w kierunku, z którego biegliśmy. W końcu zobaczyliśmy kto nas śledził. Była schowana za drzewami. Ale było widać, że się porusza. Nie jak normalna osoba chodzi, ale jak ktoś kto ma problem z poruszaniem się. Wyglądało to jakby ciągnęła swoje nogi za sobą.
Jej łydki nie wyglądały tak jak powinny. Odrażające szwy oddzielały je od ud. Jej palce u stóp odwrócone były tyłem do przodu, jakby odcięła sobie nogi i przyszyła je piętami do przodu. Była to ohydna, odrażająca rzecz, której nikt nie powinien widzieć. A jej szerokie, jakby martwe oczy i dziwny sposób poruszania się, pogarszały jeszcze sytuację.
- Rose. - wyszeptał Harry tak samo przerażony jak ja.
- Tak? - wyjąkałam.
- Biegnij.
I tak zrobiliśmy. Zostawiliśmy ją za nami. Kiwającą się z boku na bok, z wysiłkiem przesuwającą nogami jedną po drugiej.
Oderwaliśmy od niej wzrok i biegliśmy jedno obok drugiego. Jego płuca palacza ledwo nadążały.
Nie zatrzymaliśmy się, nawet wtedy, gdy nie mogłam już oddychać, gardło i płuca paliły, a Harry stękał z wysiłku. Okropne nogi tej kobiety nie dorównywały naszemu tempu, ale jednak oboje biegliśmy jak szybko byliśmy jeszcze w stanie. Wiedzieliśmy, ze jeśli się zatrzmymamy, znajdą nas i zamkną z powrotem w celach. I tak przebiegliśmy jeden kilometr, dwa, może trzy, aż nie dawaliśmy rady fizycznie.
Torby, które dostaliśmy od Lori i Kelsey uderzały o moje plecy. Już chciałam je wyrzucić, bo mnie spowalniały, ale wtedy przypomniałam sobie, że jest tam jedzenie, woda, ubrania, pieniądze. No i wytrzymały z nami przez ten cały czas.
- Nie przestawaj.- odezwał się Harry. Ale brzmiał tak jakby potrzebował chwili przerwy.
Jednak żadne z nas się nie zatrzymało dopóki nie zobaczyliśmy czegoś na co nie byliśmy przygotowani. Daleko za budynkiem Wickendale, ale nadal na jego terenie znajdował się klif. A za nim było słychać jak fale uderzają o brzeg. A przed nami rozpościerał się widok na otwarte niebo.
Łapałam powietrze z trudem, kiedy się zatrzymaliśmy. Próbowałam utrzymać jedzenie w żołądku. Cała głowa mi pulsowała, a czoło pokryły krople potu. Zanim oboje chwilę odpoczęliśmy jedno pytanie nasunęło nam się na myśl.
- Co.- tyle byłam w stanie powiedzieć, bo brakło mi tchu. Harry oparł dłonie na udach i pochylił się oddychając głęboko i głośno.
W końcu kiedy mogłam w miarę spokojnie oddychać, rozejrzałam się dookoła. Klif zakręcał tak, że nie ważne, w którym kierunku byśmy pobiegli, wrócilibyśmy do instytutu. Nie było innej drogi tylko na wprost w dół klifu przez wodę.
Harry's POV
Widziałem dużo chorych rzeczy w życiu, ale ta dziewczyna z nogami przodem do tyłu przerażała mnie. Jedyną dobrą rzeczą w tym wszystkim było to, że te nogi spowalniały ją i spokojnie mogliśmy się od niej oddalić. Mimo wszystko musieliśmy się spieszyć, żeby zwiększyć dystans między ludźmi, którzy pewnie już nas gonią. Jedyną opcją było skoczenie.
-cUfasz mi, Rose?c- zapytałem się kiedy odzyskałem oddech. Moja pokryta brudem, zapłakana, piękna dziewczyna odpowiedziała:
- Oczywiście.
- Dobrze, w takim razie złap mnie za rękę.- powiedziałem i odwróciłem się w stronę urwiska. W dole widziałem fale uderzające o brzeg kilkadziesiąt metrów pod nami.
- Będziemy skakać? - zapytała się jeszcze trochę trzęsącym się głosem.
- To jest nasza jedyna droga. Zaszliśmy tak daleko, nie może nam trochę wody w tym przeszkodzić.- powiedziałem. W rzeczywistości nie miałem pojęcia jak tam było głęboko i czy były tam jakieś skały. Jednak nie mogliśmy zawrócić. Nie było takiej opcji.
- Gotowa? - zapytałem się mimo, że się bała, pokiwała głową. Tak naprawdę żadne z nas nie było gotowe. Nic nie mogliśmy zrobić, żeby się do tego przygotować. Może poza jedną rzeczą. - Jeszcze chwilkę.- powiedziałem i delikatnie ściągnąłem torbę Rose z jej ramienia. Wziąłem moją i rzuciłem obie tak, że wylądowały na brzegu. Będziemy ich jeszcze potrzebować.
Złączyłem nasze dłonie ponownie.
- Na trzy..- powiedziałem. Spojrzeliśmy na siebie ostatni raz i zacząłem liczyć.- Raz.... dwa.... trzy.
I razem, jej dłoń w mojej skoczyliśmy. Lecieliśmy i spadaliśmy w nieznane. Włosy powiewały na wietrze. Nie miałem czasu tego poczuć. Jedynie skrawki emocji, myśli przelatywały mi przez głowę, aż w końcu zanurzyłem się. Zrobiło mi się bardzo zimno, przez lodowatą wodę. Całe powietrze wyleciało mi z płuc przez siłę, z jaką uderzyłem o powierzchnię wody. Ale żyłem. Nie było żadnych skał i było głęboko.
Zamiast odczuwać bólu, czułem ulgę, że moje serce nadal bije.
Moje dłonie. Były puste. Już nie trzymałem Rose.
Wypłynąłem na powierzchnię. Z trudem złapałem powietrze. Włosy przykleiły mi się do czoła, a mundur zupełnie przesiąknięty ciągnął mnie na dno, ale nie obchodziło mnie to. Musiałem znaleźć Rose.
- Rose!- krzyknąłem. Nigdzie jej nie widziałem wśród fal. Moje serce się zatrzymało. Odwracałem się w każdym kierunku, szukając jej.- Rose!- krzyknąłem jeszcze raz.
W końcu gdy zobaczyłem jej głowę poczułem niesamowitą ulgę. Z trudem łapała oddech i kaszlała, ale wszystko było w porządku. Podpłynąłem do niej, a ona do mnie.
- Chwyć się mnie. Złap się mojej szyi, kochanie. - powiedziałem. Objęła mnie rękoma, ja ją również. Jakoś udało nam się utrzymać na powierzchni przez kilka minut, a potem podpłynęliśmy do brzegu. Gdy tylko moja dłoń dotknęła ziemi podsadziłem Rose. Wtedy ona podciągnęła się i opadła na trawę.
Zrobiłem tak samo i położyłem się obok Rose. Przez to, że biegliśmy, a teraz przepłynęliśmy na drugą stronę zyskaliśmy trochę czasu. Kilka minut leżeliśmy, aby odpocząć chwilę, żeby mieć siłę dalej biec. Przymknąłem oczy, zastanawiając się, gdzie teraz się udać. Popatrzyłem na Rose. Szeroki uśmiech pojawił się na jej twarzy, pomimo tylu rzeczy, przez które przeszliśmy. Sprawił, że zapomniałem o następnych krokach jak i o poprzednich.
- Harry?
- Tak?- zapytałem się, uśmiechając się, bo domyślałem się co ma na myśli.
- Uciekliśmy.
To słowo. To jedno słowo spowodowało, że poczułem się szczęśliwy.
- Jasny gwint! - powiedziałem i zacząłem się śmiać. Rose zaczęła chichotać. Nigdy nie czułem się tak szczęśliwy.
- Uciekliśmy kurwa! - krzyknąłem i mój uśmiech się powiększył. Wstałem i na chwilę zapomniałem o dziewczynie zbliżającej się do nas, o pani Hellman, która bez wątpienia nas szuka i o chłopaku, którego zabiłem.
Ponieważ liczyło się tylko tu i teraz z Rose. Schyliłem się i podniosłem ją. Zaśmiała się tak jak i ja, gdy trzymałem ją w ramionach i kręciłem się dookoła. Wtulona we mnie, śmiała się razem ze mną głośniej niż fale za nami.
Zaraz będziemy musieli biec, znaleźć miejsce gdzie będziemy spać. Wiele problemów było przed nami. Ale teraz w tym momencie nic się nie liczyło.
Ponieważ, uciekliśmy z pieprzonego Wickendale.
____________________________________________
FKDSJBFKSJDJFOPIFAJ udało się!!! uciekli!!! :D
Jak tłumaczyłam to w nocy to się tak strasznie bałam jak byli w tym tunelu :o
Mam nadzieję, że podoba wam się rozdział. :)
Dzięki za tyyyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem!
No i za miłe słowa na tt <3
Zapomniałam o najważniejszym kilka dni temu ten blog przekroczył 1000000 wyświetleń! tak 6 zer xd też nie mogłam uwierzyć ;) dlatego chciałabym pogratulować Magdzie i Natalii bo to dzięki ich ciężkiej pracy osiągnęły ten sukces. Gratuluję i też dziękuję wam (krótko bo krótko tu jestem ale i tak dzięki) ~XYZ
Nic dodać nic ująć:3 nawet nie wiecie jak się cieszymy z aż MILIONA (jakby humani jak ja nie wiedzieli co znaczy 6 zer xd) wyświetleń i jak bardzo byśmy chciały wam zrobić z tej okazji prezent, ale szkoła nie pozwała:((
Za to nst rozdział bd...specjalny? Strasznie długi (9stron!!! Do tej pory najdłuższy miał 7!) i bardzo...ciężki do tłumaczenia, więc nie jestem w stanie powiedzieć, kiedy się pojawi, bo jeszcze nie ma mnie cały weekend, więc na pewno nie wcześniej niż w środę, ale warto na niego poczekać. ~Magda
Subskrybuj:
Posty (Atom)