Rozdział 47

Strach. Stał mi się zbyt bliski podczas mojego pobytu w instytucji. Przeważnie czułam go jeśli chodziło o Harry'ego. Bałam się co mu robili, co on zrobił, gdzie go brali, jak go karali, jakie będą konsekwencje jego czynów. Ale tym razem to nie był strach tylko o Harry'ego.

Tym razem moje serce biło z takim strachem, który aż przyćmiewał mi umysł. Dziwne mrowienie na ciele sprawiało, że moje włosy stawały dęba. Ktoś szeptał moje imię i mnie śledził. Było za ciemno, żeby sprawdzić kto był za mną.

- Rose - głos wyszeptał, ale tym razem był to Harry. Był ostrożny, bo gdyby mówił za głośno, osoba za nami mogłaby nas zaatakować. - Czołgaj się najszybciej, jak kurwa umiesz i nie patrz za siebie.

Cieszyłam się, że mogę wykonywać jego polecenia. Zanurzyłam dłonie w błocie i odbiłam się od podłoża. Zmusiłam swoje ciało do większego wysiłku, który mógł zadecydować o moim życiu. Panika przepływała przez moje żyły i nie mogłam zrobić nic, tylko czołgać się jeszcze szybciej.

Również Harry przyspieszył.

- Nie zatrzymuj się - powiedział zdyszanym i zmartwionym głosem. Brzmiał na przestraszonego i wstrząśniętego, takiego jakiego go jeszcze nigdy nie słyszałam. Musiałam sobie przypomnieć, że on też może czuć strach.

Wiedząc, że się boi, mój strach się podwoił. Kobieta, jak się domyśliłam, nie dawała żadnych znaków obecności. Ale wiedziałam, że tam jest. Gdybym się zatrzymała, na pewno bym usłyszała ciche szuranie. Nie dało się jednak tego usłyszeć przez dźwięki mojej ucieczki. Dlatego przez jedną chwilkę wydawało mi się, że wszystko sobie wymyśliłam. Kogoś szeptającego moje imię, tak odgłosy szurania na korytarzu.

Niestety, wszystko było prawdą. Harry to wiedział i bał się tak samo jak ja.
Albo ona nie istniała i oboje traciliśmy zmysły albo naprawdę tam była i nas goniła. Sama nie wiem, która opcja była straszniejsza.

Jednakże nie miałam wiele czasu na przemyślenia. Musiałam się czołgać. Adrenalina płynęła w moich żyłach, serce biło jak oszalałe i ruszałam się tak szybko jak jeszcze nigdy w życiu. Czułam się jak dzika bestia, przemierzając brudy tunelu. Jedynym źródłem spokoju, był Harry czołgający się przede mną.

Pomimo tego nadal czułam ogromny strach. Wyobrażałam sobie jak prawie łapie mnie za kostkę, jej ręce centymetry ode mnie. Czołgającą się za mną przez cały tunel, aż do samego końca horroru Wickendale.

Wydawało mi się, że całe lata później dotarliśmy do końca. Harry przestał poruszać się do przodu. W końcu zapanowała cisza. Wtedy zauważyłam, że ona w cale nie była centymetry za mną, tak jak myślałam. Ale nadal było ją słychać, ten dziwny szmer. Nie przestała nas gonić.

- Co to kurwa było? - Harry odsapnął. Wtedy zaczął gorączkowo szukać wyjścia.
- Nie mam...- przerwałam, potrzebując oddechu - Nie mam zielonego pojęcia.
- Cholera - powiedział - Nie pozwól aby się do ciebie zbliżyła. Wydostaniemy się stąd i uciekamy.

Pokiwałam głową. Odwróciłam się w stronę dziwnych odgłosów. Nie było nic co by mnie oddzielało od tej kobiety. Zupełnie nic. Moje serce biło w panice i strachu. Przybliżyłam się do Harry'ego, dopatrując się jakichkolwiek znaków, że jest blisko, co było trudne w kompletnej ciemności.  Był to taki rodzaj strachu, że nie możesz myśleć o niczym innym i każdy odgłos i ruch w ciemności przyprawiał cię o jeszcze większe ciarki. Strach, który żądał całej twojej uwagi.

-Znalazłem.- Harry wyszeptał, a ja odetchnęłam z ulgą. Ale nie mogłam się pozbyć myśli, że mogła przyjść w każdym momencie, mogła mieć broń, mogła chcieć nas zabić. W końcu znała moje imię.

Podskoczyłam kiedy Harry uderzył pięścią w coś nad nami. Coś twardego jak drewno. Było zamknięte. Więc zaczął próbować to otworzyć. Ja siedziałam i czekałam, a moje myśli szalały. Wzbierała się w mnie coraz większa panika. Wydawało się, jakby Harry poprzez uderzanie pokazywał swoje uczucia. Walił pięściami z całej siły.

Potem znowu usłyszałam szept zachrypnięty i niski. Powtarzający przez cały czas to samo.
- Rose.

Była coraz bliżej.

Kolejny dreszcz przebiegł przeze mnie. Odwróciłam się do Harry'ego i zaczęłam pchać drewno. Bez wątpienia będziemy mieć jutro po tym siniaki. Jeśli oczywiście przeżyjemy.

Czułam się w jak jakimś horrorze, zakopani żywcem w ziemi i próbujący wydostać się na powierzchnię. Tłukliśmy, biliśmy w powłokę, ale bez powodzenia.

W końcu Harry położył się na plecach, co było dosyć trudne w tak ciasnej przestrzeni, ale udało mu się. 'Uważaj' powiedział i z wielką siłą kopnął w drewno obiema nogami. Dzięki temu w końcu udało się roztrzaskać powłokę.

Byliśmy tak blisko. Musieliśmy tylko pozbyć się resztek drewna. Niestety przez nasz cały wysiłek nie zauważyliśmy, że ona przybliżyła się do nas.

W kąciku oka zauważyłam ruch. Natychmiastowo odwróciłam głowę w tę stronę i ona tam była. Nie bardzo blisko, ale jednak. Jej sylwetka była wyraźna. Ta kobieta, jej obecność była przerażająca. Już nie była człowiekiem, ale potworem.

Nagle moje serce przestało samo bić, ale całe ciało pulsowało razem z nim. Moje źrenice rozszerzyły się, oddech uwiązł w gardle.

Szybko dołączyłam do Harry'ego rozrywającego drewno. Słyszałam jak się zbliża i  zaczęłam krzyczeć. Łzy napłynęły mi do oczu i wrzeszczałam. Krzyczałam, żeby ten potwór za nami zniknął i krzyczałam, aby pozbyć się tego strachu. 'Szybciej,szybciej!' wykrzykiwałam raz po raz, razem z 'proszę i przestań'. Łzy spływały po moich policzkach. Przerażenie w moim głosie, dźwięki łamanego drewna, sapanie Harry'ego oddawały napięcie całej sytuacji niemożliwego, nadludzkiego pośpiechu. Strach rósł w nas tak szybko, jak łzy płynęły po moich policzkach.

Krzyczałam dopóki kilka kawałków drewna nie zostało oderwanych. Cały brud jaki pokrywał drewniany właz spadł na nas. Nadal odrywaliśmy drewno zanim nie utworzyliśmy wystarczająco dużego otworu. Nagle brud i pył był wszędzie. W oczach, na ubraniach, we włosach. Pokrywała nas gruba warstwa, ale szybko strzepnęłam ją z siebie i ujrzałam pierwszy raz od dawna czyste niebo.

Ale jeszcze nie odnieśliśmy sukcesu. Harry szybko wstał i wydostał się z dziury, ale w tunelu zostały dwie osoby. Ja i ona.

- HARRY! - wrzasnęłam, kiedy brudna ręka sięgała po moją,  jednak wciąż ledwo co dosięgając. Za nim zdążyła się przybliżyć duże dłonie Harry'ego dostały moich ramion i podniosły mnie i mogłam stanąć na ziemi, a nie w tym błocie.

Ostatnią rzeczą jaką widziałam była blada ręka, ale odwróciliśmy się szybko.

- Chodź Rose! - Harry powiedział natychmiast po tym jak moje stopy dotknęły ziemi. A potem zaczęliśmy biec. Już ledwo oddychałam, ale teraz byłam pewna, że było słychać w promieniu kilometra mój oddech. Zmusiłam swoje płuca, aby wytrzymały i nadążyły za moim szybkim tempem.

Jednak nadal nie mogliśmy się cieszyć, że nasze nogi stąpają po normalnej ziemi, a płuca oddychają powietrzem nie z instytutu. Nadal nie cieszyliśmy się w pełni  z ucieczki.

Dlatego, że ta kobieta nas goniła. Zwolniliśmy na chwilę, aby złapać oddech.

- Co to do diabła było? - zapytałam.

Harry pokręcił głową.

- Wygląda na to, że nie byliśmy jedynymi, którzy chcieli uciec.

Oboje odwróciliśmy się w kierunku, z którego biegliśmy. W końcu zobaczyliśmy kto nas śledził. Była schowana za drzewami. Ale było widać, że się porusza. Nie jak normalna osoba chodzi, ale jak ktoś kto ma problem z poruszaniem się. Wyglądało to jakby ciągnęła swoje nogi za sobą.

Jej łydki nie wyglądały tak jak powinny. Odrażające szwy oddzielały je od ud. Jej palce u stóp odwrócone były tyłem do przodu, jakby odcięła sobie nogi i przyszyła je piętami do przodu. Była to ohydna, odrażająca rzecz, której nikt nie powinien widzieć. A jej szerokie, jakby martwe oczy i dziwny sposób poruszania się, pogarszały jeszcze sytuację.

- Rose. - wyszeptał Harry tak samo przerażony jak ja.
- Tak? - wyjąkałam.
- Biegnij.

I tak zrobiliśmy. Zostawiliśmy ją za nami. Kiwającą się z boku na bok, z wysiłkiem przesuwającą nogami jedną po drugiej.

Oderwaliśmy od niej wzrok i biegliśmy jedno obok drugiego. Jego płuca palacza ledwo nadążały.

Nie zatrzymaliśmy się, nawet wtedy, gdy nie mogłam już oddychać, gardło i płuca paliły, a Harry stękał z wysiłku. Okropne nogi tej kobiety nie dorównywały naszemu tempu, ale jednak oboje biegliśmy jak szybko byliśmy jeszcze w stanie. Wiedzieliśmy, ze jeśli się zatrzmymamy, znajdą nas i zamkną z powrotem w celach. I tak przebiegliśmy jeden kilometr, dwa, może trzy, aż nie dawaliśmy rady fizycznie.

Torby, które dostaliśmy od Lori i Kelsey uderzały o moje plecy. Już chciałam je wyrzucić, bo mnie spowalniały, ale wtedy przypomniałam sobie, że jest tam jedzenie, woda, ubrania, pieniądze. No i wytrzymały z nami przez ten cały czas.

- Nie przestawaj.- odezwał się Harry. Ale brzmiał tak jakby potrzebował  chwili przerwy.

Jednak żadne z nas się nie zatrzymało dopóki nie zobaczyliśmy czegoś na co nie byliśmy przygotowani. Daleko za budynkiem Wickendale, ale nadal na jego terenie znajdował się klif. A za nim było słychać jak fale uderzają o brzeg. A przed nami rozpościerał się widok na otwarte niebo.

Łapałam powietrze z trudem, kiedy się zatrzymaliśmy. Próbowałam utrzymać jedzenie w żołądku. Cała głowa mi pulsowała, a czoło pokryły krople potu. Zanim oboje chwilę odpoczęliśmy jedno pytanie nasunęło nam się na myśl.

- Co.- tyle byłam w stanie powiedzieć, bo brakło mi tchu. Harry oparł dłonie na udach i pochylił się oddychając głęboko i głośno.

W końcu kiedy mogłam w miarę spokojnie oddychać, rozejrzałam się dookoła. Klif zakręcał tak, że nie ważne, w którym kierunku byśmy pobiegli, wrócilibyśmy do instytutu. Nie było innej drogi tylko na wprost w dół klifu przez wodę.

Harry's POV

Widziałem dużo chorych rzeczy w życiu, ale ta dziewczyna z nogami przodem do tyłu przerażała mnie. Jedyną dobrą rzeczą w tym wszystkim było to, że te nogi spowalniały ją i spokojnie mogliśmy się od niej oddalić. Mimo wszystko musieliśmy się spieszyć, żeby zwiększyć dystans między ludźmi, którzy pewnie już nas gonią. Jedyną opcją było skoczenie.

-cUfasz mi, Rose?c- zapytałem się kiedy odzyskałem oddech. Moja pokryta brudem, zapłakana, piękna dziewczyna odpowiedziała:
- Oczywiście.
- Dobrze, w takim razie złap mnie za rękę.- powiedziałem i odwróciłem się w stronę urwiska. W dole widziałem fale uderzające o brzeg kilkadziesiąt metrów pod nami.
- Będziemy skakać? - zapytała się jeszcze trochę trzęsącym się głosem.
- To jest nasza jedyna droga. Zaszliśmy tak daleko, nie może nam trochę wody w tym przeszkodzić.- powiedziałem. W rzeczywistości nie miałem pojęcia jak tam było głęboko i czy były tam jakieś skały. Jednak nie mogliśmy zawrócić. Nie było takiej opcji.
- Gotowa? - zapytałem się mimo, że się bała, pokiwała głową. Tak naprawdę żadne z nas nie było gotowe. Nic nie mogliśmy zrobić, żeby się do tego przygotować. Może poza jedną rzeczą. - Jeszcze chwilkę.- powiedziałem i delikatnie ściągnąłem torbę Rose z jej ramienia. Wziąłem moją i rzuciłem obie tak, że wylądowały na brzegu. Będziemy ich jeszcze potrzebować.

Złączyłem nasze dłonie ponownie.

- Na trzy..- powiedziałem. Spojrzeliśmy na siebie ostatni raz i zacząłem liczyć.- Raz.... dwa.... trzy.

I razem, jej dłoń w mojej skoczyliśmy. Lecieliśmy i spadaliśmy w nieznane. Włosy powiewały na wietrze. Nie miałem czasu tego poczuć. Jedynie skrawki emocji, myśli przelatywały mi przez głowę, aż w końcu zanurzyłem się. Zrobiło mi się bardzo zimno, przez lodowatą wodę. Całe powietrze wyleciało mi z płuc przez siłę, z jaką uderzyłem o powierzchnię wody. Ale żyłem. Nie było żadnych skał i było głęboko.

Zamiast odczuwać bólu, czułem ulgę, że moje serce nadal bije.

Moje dłonie. Były puste. Już nie trzymałem Rose.

Wypłynąłem na powierzchnię. Z trudem złapałem powietrze. Włosy przykleiły mi się do czoła, a mundur zupełnie przesiąknięty ciągnął mnie na dno, ale nie obchodziło mnie to. Musiałem znaleźć Rose.

- Rose!- krzyknąłem. Nigdzie jej nie widziałem wśród fal. Moje serce się zatrzymało. Odwracałem się w każdym kierunku, szukając jej.- Rose!- krzyknąłem jeszcze raz.

W końcu gdy zobaczyłem jej głowę poczułem niesamowitą ulgę. Z trudem łapała oddech i kaszlała, ale wszystko było w porządku. Podpłynąłem do niej, a ona do mnie.
- Chwyć się mnie. Złap się mojej szyi, kochanie. - powiedziałem. Objęła mnie rękoma, ja ją również. Jakoś udało nam się utrzymać na powierzchni przez kilka minut, a potem podpłynęliśmy do brzegu. Gdy tylko moja dłoń dotknęła ziemi podsadziłem Rose. Wtedy ona podciągnęła się i opadła na trawę.

Zrobiłem tak samo i położyłem się obok Rose. Przez to, że biegliśmy, a teraz przepłynęliśmy na drugą stronę zyskaliśmy trochę czasu. Kilka minut leżeliśmy, aby odpocząć chwilę, żeby mieć siłę dalej biec. Przymknąłem oczy, zastanawiając się, gdzie teraz się udać. Popatrzyłem na Rose. Szeroki uśmiech pojawił się na jej twarzy, pomimo tylu rzeczy, przez które przeszliśmy. Sprawił, że zapomniałem o następnych krokach jak i o poprzednich.

- Harry?

- Tak?- zapytałem się, uśmiechając się, bo domyślałem się co ma na myśli.

- Uciekliśmy.

To słowo. To jedno słowo spowodowało, że poczułem się szczęśliwy.

- Jasny gwint! - powiedziałem i zacząłem się śmiać. Rose zaczęła chichotać. Nigdy nie czułem się tak szczęśliwy.

- Uciekliśmy kurwa! - krzyknąłem i mój uśmiech się powiększył. Wstałem i na chwilę zapomniałem o dziewczynie zbliżającej się do nas, o pani Hellman, która bez wątpienia nas szuka i o chłopaku, którego zabiłem.

Ponieważ liczyło się tylko tu i teraz z Rose. Schyliłem się i podniosłem ją. Zaśmiała się tak jak i ja, gdy trzymałem ją w ramionach i kręciłem się dookoła. Wtulona we mnie, śmiała się razem ze mną głośniej niż fale za nami.

Zaraz będziemy musieli biec, znaleźć miejsce gdzie będziemy spać. Wiele problemów było przed nami. Ale teraz w tym momencie nic się nie liczyło.

Ponieważ, uciekliśmy z pieprzonego Wickendale.




____________________________________________

FKDSJBFKSJDJFOPIFAJ udało się!!! uciekli!!! :D
Jak tłumaczyłam to w nocy to się tak strasznie bałam jak byli w tym tunelu :o
Mam nadzieję, że podoba wam się rozdział. :)
Dzięki za tyyyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem!
No i za miłe słowa na tt <3
Zapomniałam o najważniejszym kilka dni temu ten blog przekroczył 1000000 wyświetleń! tak 6 zer xd też nie mogłam uwierzyć ;) dlatego chciałabym pogratulować Magdzie i Natalii bo to dzięki ich ciężkiej pracy osiągnęły ten sukces. Gratuluję i też dziękuję wam (krótko bo krótko tu jestem ale i tak dzięki) ~XYZ

Nic dodać nic ująć:3 nawet nie wiecie jak się cieszymy z aż MILIONA (jakby humani jak ja nie wiedzieli co znaczy 6 zer xd) wyświetleń i jak bardzo byśmy chciały wam zrobić z tej okazji prezent, ale szkoła nie pozwała:((
Za to nst rozdział bd...specjalny? Strasznie długi (9stron!!! Do tej pory najdłuższy miał 7!) i bardzo...ciężki do tłumaczenia, więc nie jestem w stanie powiedzieć, kiedy się pojawi, bo jeszcze nie ma mnie cały weekend, więc na pewno nie wcześniej niż w środę, ale warto na niego poczekać. ~Magda