Rozdział 27

Ciągnęliśmy się za Jamesem, gdy prowadził nas korytarzami. Modliłam się tylko, żeby zabrał nas do naszych cel, nic więcej, ale szczerze w to wątpiłam. Kiedy przeszliśmy przez trzeci już hol, światła przygasły. Wymieniliśmy się z Harrym spojrzeniami, zdezorientowani.

-Um, to nie tutaj są nasze cele - powiadomił go Harry. Byłam z niego dumna, że tak kontrolował swój gniew. A przynajmniej jak na razie.

Trzymałam w sobie ostatni skrawek nadziei, że James nie podejmie ryzyka i nie zrobi nam krzywdy. Ale ta nadzieja przepadła, gdy gwałtownie się zatrzymał, przez co prawie na niego wpadliśmy.

-Wiem. - odparł. Wtedy moje serce zaczęło wyrywac się z piersi ze strachu. Bałam się. Niesamowite, jak ja słabo znałam Jamesa. Tak szybko mu uwierzyłam, popisałam się wyjątkową naiwnością przez te ostatnie miesiące. Ciągle mnie męczyły pytania, czy też bylibyśmy w niebezpieczeństwie, czy Harry też tak bardzo nienawidziłby Jamesa, gdybym się z nim nie "zaprzyjaźniła"? Nie byłam już raczej w stanie tego się dowiedzieć, ale dowiedziałam się za to, że James, którego myślałam, że znam, wcale nie istniał. Teraz stał przede mną kompletnie inny człowiek, uosobiona wersja diabła.

Tak jakby James przycisnął pstryczek, a jego maska zwyczajnie opadła na ziemię ujawniając jego prawdziwe oblicze. Cała jego energia uległa zmianie, po prostu emanował teraz niebezpiecznością. Może to przez to, jak nagle jego oczy pociemniały, może to przez jego cwany uśmieszek albo poczucie lepszości, jak u jego matki. Ciężko było dojrzeć, bo nie stał do nas przodem. Zaczął się wolno obracać, jakby chciał rozkoszować się tą chwilą, patrząc się w ściany ciemnego, pustego korytarza. Ale kiedy już pojawił się przed nami w całej okazałości, jego nagła zmiana osobowości była widoczna niczym na dłoni. Nie patrzył na nas na początku, lecz gdzieś dalej, jakbyśmy z Harrym nie byli warci jego spojrzenia.

Jego uśmieszek poszerzył się jeszcze bardziej, wraz z moim strachem i gniewem Harry'ego. To bez znaczenia, jak rozwścieczony mógł być zaraz Harry, najważniejsze, że miałam go przy sobie.

James wreszcie obdarzył spojrzeniem mnie i Harry'ego, a potem nasze splecione palce.

-Aw - odezwał się nieszczerze. - Jesteście tacy słodcy.
-Czego do cholery chcesz, James? - warknęłam. Nie chciałam, żeby zaszło to za daleko, lepiej mieć to za sobą jak najszybciej, cokolwiek to miało być.
-Chcę tylko porozmawiać. - wzruszył ramionami, jego rozbawienie jednak ciągle nie znikało.
-O czym? - spytał go Harry. Chciał mieć to już pewnie za sobą tak bardzo jak i ja.
-O was - odpowiedział krótko - No bo, serio, śmiechu warte. Miłość od pierwszego wejrzenia, zamknięci w psychiatryku, chodzicie za rączki i gadacie sobie podczas lunchu jak prawdziwa para. Naprawdę, jesteście przeuroczy.

Zerknęłam na Harry'ego, bo spodziewałam się, że coś powie, ale po prostu lustrował ochroniarza wzrokiem.

-Ale co by na to powiedziała Emily? - zapytał, nieco ciszej, a jego uśmiech się tylko poszerzył. Spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego. Gdy tylko słowa zawisły w powietrzu całe moje ciało wypełnił strach. To nie zmierzało w dobrym kierunku.
-Co ty kurwa powiedziałeś? - odezwał się Harry. Jego głos się zniżył i puścił moją rękę robiąc krok naprzód.
-Harry - zawołałam go. Zabrzmiało to bardziej jak prośba niż żądanie. Modliłam się, żeby James już więcej nie paplał, ale po raz kolejny moje modlitwy nie zostały wysłuchane.
-Słyszałeś. Ciekawy jestem, co ona by sobie o was pomyślała. - wyglądało na to, że dla Jamesa to był jeden wielki żart. Uśmiechał się szeroko, jakby powstrzymując się od śmiechu.

Wiedziałam, że jeżeli wszczęłaby się jakakolwiek rozmowa na temat Emily, Harry by nie wytrzymał. I tak już chciał zabić Jamesa, ale wspominanie Emily było beznadziejnym pomysłem. Podeszłam do niego, łapiąc mocno za ramię. Chciałam, żeby zwrócił na mnie uwagę.

-Nie słuchaj go, Harry. To jest syn Pani Hellman, jeden ruch i ją rozwścieczysz - wyszeptałam do niego.

Ciężko było stwierdzić, czy słyszał, co do niego powiedziałam, czy nie. Pozostawała mi tylko nadzieja i oczekiwanie, aż James będzie brnął w to dalej. Już on dobrze wiedział, co robił. Nie miałam pojęcia dlaczego, ale widocznie chciał rozzłościć Harry'ego.

-Szczerze to nie wydaje mi się, żeby jej się to spodobało.

Harry milczał. Jeżeli powstrzymałby się jeszcze troszkę, może nie byłoby tak źle. Tylko dopóki James nie skończy z tymi swoimi gierkami. Ale ja widziałam prawie niczym na dłoni, jak Harry'ego zalewała fala złych wspomnień o Emily, a poczynania Jamesa dolewały jeszcze oliwy do ognia. Wiedziałam, że nie wytrzyma długo.

A James oczywiście robił swoje.

-Założę się, że na pewno nie chciałaby być znowu porzucona.

Wtedy Harry się odezwał.

-O czym ty mówisz?

James zachichotał, potrząsając głową. Czekał chwilę na odpowiedź, ale jej nie otrzymał.

-James, o czym ty pierdolisz? - warknął, łapiąc go za ramiona i potrząsając nim. Tylko raz, więc chyba to nic nie zaszkodzi, przynajmniej raz.

James zaśmiał się jeszcze głośniej i dłużej niż wcześniej.

-To była twoja wina, Harry. Zapomniałeś o niej, a ona cię wołała, Boże, darła się po ciebie, a ty nie przyszedłeś. Płakała i wrzeszczała, ciągle zadręczając się pytaniami, czemu nie przybyłeś jej na ratunek.
-Harry, nie słuchaj go - odezwałam się od razu, wbijając palce w jego ramię, mając nadzieję, że chociaż spojrzy w moim kierunku, ale na nic. Wlepiał wściekły wzrok w Jamesa. Jego szczęka się uwydatniła, pięści zacisnęły, a mięśnie napięły pod moim uściskiem. To nie był pierwszy raz, widziałam już rozzłoszczonego Harry'ego i to parę razy. Ale tym razem było inaczej. Było coś, czego sam nie mógł nawet kontrolować. Zadrżał i zamknął oczy, starając się wziąć głęboki oddech, ale słychać w tym było desperację. Toczył w środku ze sobą walkę, żeby zatrzymać starcie, które miało dopiero nadejść.

A potem, chociaż Harry był na skraju wytrzymania, a ja panicznie bałam się momentu, w którym miał eksplodować, James dokończył.

-Była bardzo ładna, Harry. Biorąc pod uwagę wszystkie moje ofiary, z nią miałem najwięcej zabawy, więc  w sumie to muszę ci podziękować. Cieszę się, że byłeś na tyle bez serca, żeby ją porzucić, a ja mogłem ją zgwałcić i obedrzeć żywcem ze skóry.

I po tym już nawet nie próbowałam go powstrzymać. Nie mogłam absolutnie nic zrobić. Harry wrzasnął ze złości i rzucił się na Jamesa, łapiąc go za nadgarstki i popychając na ścianę z taką siłą, że podłoga pode mną się zatrzęsła. Oderwał się tylko po to, żeby szybko złapać kołnierz Jamesa, ciskając nim ponownie.

-Zabiję cię, kurwa! - krzyknął Harry, a jego huczący głos rozniósł się po korytarzu. Ktoś usłyszy, przyjdzie i ukarze Harry'ego, a ja sobie tego nawet nie mogłam wyobrazić. Ale patrząc na to, że traktował Jamesa jak lalkę, rzucając nim na podłogę, wiedziałam, że nie da się go powstrzymać. To był człowiek, który spalił żywcem własnego ojca, który wpędził kogoś w śpiączkę przez samo walenie nim głową o ścianę. To był człowiek, którego skrytej ciemności nigdy w pełni nie zrozumiem. Był też człowiekiem pełnym namiętności i miłości, ale to miłość podsycała właśnie jego nienawiść.

Jego pięść spoczęła na szczęce Jamesa, kiedy leżał tam bezsilny. I znowu, i znowu, i znowu, pięść za pięścią. James wypluwał ciągle krew. Podbiegłam do Harry'ego, żeby go powstrzymać. Chciałam chwycić jego ramię, ale od razu wyrwał mi się z uścisku. Na końcu korytarza widziałam już dwóch ochroniarzy biegnących w naszą stronę. Razem było ich trzech.

Spanikowałam i z każdym ciosem wymierzonym przez Harry'ego krzyczałam. Krzyczałam jego imię, żeby go powstrzymać i krzyczałam, że ktoś nadchodził, ale albo nie słyszał, albo miał to gdzieś. Słychać było zbliżające się kroki, uderzenia zadawane przez Harry'ego i moje wrzeszczenie. Istny chaos.

Ochroniarze byli już prawie przy Harrym, a on nadal nie przestawał. Musieli go oderwać od sponiewieranego ciała Jamesa, a dopiera wtedy zakrwawione pięści Harry'ego przestały się poruszać. Nim mógł nawet zaprotestować wkłuli już strzykawkę w jego ramię. Wciągnął gwałtownie powietrze, gdy środki odurzające rozprowadziły się po jego krwiobiegu, ale już się nie wyrywał. To znaczy, jeszcze przez chwilę się szamotał, ale szybko się poddał wiedząc, że nie ma już szans. Co się stało to się stało, teraz trzeba tylko czekać, aż zostaną z tego wyciągnięte konsekwencje.

-Nie róbcie mu krzywdy! - krzyknęłam, nie żeby mieli posłuchać... Kiedy pomyślałam, że już gorzej być nie może, na końcu holu pojawiła się Pani Hellman. Na korytarzu, który jeszcze przed chwilą był opustoszały i ozdabiały go jedynie słabe światła, była teraz dyrektor, dwóch pacjentów i troje ochroniarzy - z czego jeden leżący bez ruchu, zakrwawiony, posiniaczony od stóp do głów.

Podeszła do nas szybko i rzuciła okiem na swojego syna. Zamiast się zezłościć, płakać albo nawet podbiec do niego by sprawdzić, czy żyje, Pani Hellman zachowała spokój. Jej kamienna twarz nie okazywała żadnych, nawet najmniejszych emocji.

-Zabierzcie go do sali 204. Tam się nim zajmę. Nie zaczynajcie beze mnie.
-Co jest w sali 204? Co chce mu Pani zrobić? - pytałam, zdradzając swoim głosem, jak bardzo się bałam.
-I ją też, weźcie ją stąd - dodała Pani Hellman, lekceważąc moje słowa.

Jeden z ochroniarzy złapał mnie za prawe ramię, a drugi za lewe ramię Harry'ego i ciągnęli nas tak, zostawiając za nami Panią Hellman i pozostałego ochroniarza. Nie wszczynałam awantur, idąc po prostu cicho korytarzem.

Ciało Harry'ego osuwało się na ziemię, a jego powieki opadały pod wpływem narkotyku panoszącego się w jego organizmie. Ciągle oddychał ciężko przez to, co działo się jeszcze kilka minut temu. Resztkami sił odwrócił głowę w moją stronę.

-Przepraszam, Rose - wydusił z siebie szeptem. - Przepraszam.
-Nic się nie stało, Harry - zapewniłam go, choć stało się. Nie żebym była na niego zła czy coś, bo większość na jego miejscu też by chciała się zrewanżować na kimś takim, jak James, gdyby zrobił to samo ich miłości, co zrobił miłości Harry'ego. Ale dla mnie coś się stało, ponieważ byłam przerażona myślą, że Pani Hellman mogłaby zrobić coś Harry'emu. Chłostanie ledwo zniosłam, a cokolwiek gorszego było dla mnie nie do pomyślenia.

-Gdzie go zabieracie? - zapytałam znowu. Żadnej odpowiedzi. - Co to za sala, 204?

Nic. Rzecz jasna, żadnej rozmowy z nimi nie było. Więc szłam w ciszy. Ja milczałam, bo nie miałam nic do powiedzenia, a Harry dlatego, że był na wpół śpiący i praktycznie nieśli go przez hol.

Ale za kilkoma zakrętami nagle się zatrzymaliśmy. Byliśmy chyba gdzieś w pobliżu sali operacyjnej i pokoju pielęgniarek, ale nie byłam tego pewna. Znajdowały się przed nami białe drzwi z małą czarną tabliczką na górze. 204.

-Gdzie my jesteśmy? - odezwałam się, ale znowu na nic były moje pytania. Ochroniarz trzymający Harry'ego zapukał w drzwi. Drzwi otworzyły się i ukazały mężczyznę z ciemnymi włosami, który miał na sobie coś w rodzaju fartucha laboratoryjnego. Nie mogło być dobrze. Czułam, że zaraz zwymiotuję.

-Pani Hellman kazała go do ciebie przyprowadzić. Ale sama chce się nim zająć, więc nie zaczynaj bez niej.

Człowiek w fartuchu laboratoryjnym skinął. Podali mu wiotczejące ciało Harry'ego i zanim zdążyłam ostatni raz na niego spojrzeć, drzwi zatrzasnęły się.

-Czy ktoś mi wreszcie powie, co mu do cholery robicie?! Do czego jest ta sala?!

Jeden z ochroniarzy spojrzał w końcu na mnie, mówiąc mi ostatnią rzecz, jaką chciałam usłyszeć.

-Do terapii elektrowstrząsami.

W tym momencie pojawiła się Pani Hellman bez słowa wchodząc do sali. W większości przypadków nie stanowiłoby to problemu. Taka forma leczenia pomagała pacjentom z depresją, schizofrenią czy czymś takim. Ale Harry nie był na nic takiego chory, co oznaczało, że Pani Hellman nie miała zamiaru mu w ten sposób pomagać. Było ryzyko, że coś mogło pójść nie tak. Jeżeli za duże natężenie zostałoby użyte, mogło to mieć okropne, straszne wręcz skutki.

I kiedy usłyszałam stłumiony płacz Harry'ego zza drzwi miałam złe przeczucia, że tak właśnie było.
__________________________________
heja, tak jak zapowiadałam, w tym tygodniu jest krótszy... i smutniejszy. niedługo planujemy fajną hasztagową akcję związaną z psychotic, chyba wam się spodoba. pamiętajcie, że ciągle możecie

• wysyłac mi edity, kolaże, rysunki itp. do zakładki na blogu ((KONIECZNIE TWEETNIJCIE GO Z OZNACZENIEM MNIE @bigdirectionerr, BO NIESTETY NIE MAM CZASU SPRAWDZAC JUŻ HASZTAGÓW))
• zadawac pytania na asku
• tweetowac z #PsychoticPL
• followowac konta bohaterów

wszystko to znajdziecie po prawej stronie na blogu :) also WIELKIE DZIĘKI ZA WSZYSTKIE KOMENTARZE, ŚWIETNIE JEST JE CZYTAC I PROSZĘ, NIE ZAPOMNIJCIE O TYM TAKŻE POD TYM ROZDZIAŁEM ♥ love you lots niestety nie miałam pomysłu na piosenkę, więc poszukajcie może coś w komentarzach, bo czytelnicy często zostawiają x ~natalia :)x


Myślę, że po tym rozdziale nasza miłość do rodzinki Hellman wzrosła jeszcze bardziej ;) ~Anita x