Rozdział 26

HARRY'S POV

Pieczenie ciasteczek. James wrócił i mógł w każdej chwili zrobić coś Rose, Wickendale robiło nielegalne badania na mózgach pacjentów, a my rozpaczliwie potrzebowaliśmy planu ucieczki, ale byliśmy tu, piekąc pieprzone babeczki. Miałem ochotę rzygac przez takie rzeczy, przez chodzenie na terapię, i sesje grupowe, czy właśnie przez, znienawidzone przeze mnie, pieczenie. To było tak, jakby starali się zaszczepić normalność w najdziwniejszym osobach, jakby znaleźli lekarstwo na nieuleczalne choroby w codziennych czynnościach. Ale ja byłem pewny, że to nie pomoże.

Dodatkowo, połowa z nas była zakuta w kajdanki, więc nie bardzo nam to wychodziło, a pacjenci nawet nie byli dopuszczani do pieców. Jednak nie zawsze piekliśmy, dzięki Bogu. Czasami to było rzemiosło i malarstwo, czy coś równie głupiego. Ja, wraz z kilkoma innymi, nie uczestniczyłem za bardzo w tych zajęciach. Najczęściej po prostu szukałem miejsca do siedzenia i palenia, i czekałem, aż to się skończy.

Tym razem nie było inaczej. Chwyciłem plastikowe krzesło od małego stoliczka w rogu "kuchni" i usiadłem, zapaliłem papierosa, trzymając go w ręce. Wdychałem nikotynę do swoich płuc i wypuszczałem są, tworząc kółka. Pomocnica, czyli kobieta w ciemnych włosach, wyglądająca na około 40 lat, obserwowała pacjentów i pomagała im, kiedy kilku strażników czekało na zewnątrz, przygotowanych na wtargnięcie w razie potrzeby. Była tylko ona, pacjenci i ja. Co jakiś czas wyłapywałem jakieś wyrwane z kontekstu wypowiedzi, przez co wiedziałem, o czym rozmawiają. Nigdy nie brałem udziału w tym trajkocie wiedząc, że ci wszyscy ludzie mieli bzika, ale to było interesujące. Usłyszeć, jak i co mówią. Tak jakby to, co mówili, mogło dać mi jakąś małą wskazówkę dotyczącą tego, jacy byli. Tak, jak kobieta, która miała na imię Jane, a przynajmniej tak mi się wydawało, która miała dzikie, szare oczy i włosy w kolorze słomy. Była znacznie starsza ode mnie, prawdopodobnie była przed czterdziestką.

Mówiła cicho. Wystarczyło, że pracownik czy pacjent powiedział jedno słowo zbyt głośno, albo zrobił zbyt gwałtowny ruch, a ona wyrywa się daleko od nich i wpatrywała się w nich z ostrożnymi, bacznymi oczami. Właśnie przez to, jak nerwowo mówiła albo jak nie odzywała się prawie wcale, mogłaby ona powiedzieć tak dużo. Nie wyglądała na niebezpieczną, wręcz przeciwnie. Wyglądała na przestraszoną. Zapewne została skrzywdzona, bardzo skrzywdzona, zanim tutaj trafiła. Ale ona prawdopodobnie również skrzywdziła kogoś w zemście, jeśli wylądowała w Wickendale. Zrobiła coś złego i szalonego, skoro była tutaj, w tym miejscu. Albo przynajmniej tak to sobie wyobrażałem przez jej niepewny, zaniepokojony ton.

Ale tak naprawdę to jak zdefiniować obłęd? To twój umysł czy albo umysł osoby wydającej wyrok? Ponieważ każdy z nas, bez względu na to, kim jest, może zwariować czasami. Są chwile, kiedy wiemy za mało lub zbyt wiele. Niewiedza może być straszna, ale posiadanie jej może być jeszcze bardziej przerażające.

I dla mnie to właśnie był psychopata. Ktoś, kto wiedział za mało. Byli wyprani z emocji, a ich myśli wymieszały się ze sobą. Oni się pogubili, chociaż wciąż byli świadomi i zdolni do zrobienia strasznych rzeczy, pogubili się. Za ich występkami nie stały żadne powody, tylko niewielki spust emocji albo chwilowe poczucie siły. Potrafili odróżniać dobro od zła, ale brak uczuć czynił ich nieświadomymi tego, co zrobili. Byli psychopatami, ponieważ byli agresywni bez powodu i pełni nienawiści bez wyjaśnienia.

Jednak jest tez inna opcja. Są ci, którzy wiedzą zbyt wiele. Ci, którzy są świadomi rzeczy wokół nich. Oni zdają sobie sprawę z prawie wszystkiego. Oni pozwalali tym rzeczom dostać się do ich umysłów i czasami to ich pożerało, ale innym mogło to pomóc. Nie czuli emocji czy empatii, ale słuchali. Rozumieli, jak czują się inni. Kłamali, manipulowali, sprawiali, że nigdy nie można było zgadnąć ich prawdziwych zamiarów.

Tutaj były oba te rodzaje. Wickendale był opanowany przez psychopatów, socjopatów, szaleńców, jakkolwiek to się nazywało. I mogłeś stwierdzić, kto należał do których kategorii, właśnie przez słuchanie.

Jednak Rose nie pasowała do żadnej z nich. I modliłem się, aby był ktoś inny, kto również słuchał, i mógł to zauważyć. To mógł być każdy, pod warunkiem, że pomógłby nam się stąd wydostać.

Ale wszystkie te myśli zniknęły, kiedy podniosłem wzrok, nie zdając sobie sprawy, że Rose już weszła do pokoju. Szła w moim kierunku w tym ohydnym niebieskim mundurze, który jakimś dziwnym sposobem nie wydawał się tak źle na niej leżeć.

-Hej - uśmiechnąłem się do niej, gdy się zbliżyła.

-Cześć - odpowiedziała ze szczerym uśmiechem, siadając obok mnie na ziemi. - Więc… nie będziesz piec?

-Nie - odpowiedziałem. - Zazwyczaj po prostu siedzę tutaj i czekam, aż to się skończy.

Spojrzała na mnie pytająco.

-Nie nudzi ci się to? Nie chcesz porobić czegoś innego niż siedzieć?

-Nie - odparłem. - No może i tak, ale to jest to lepsze od pieczenia. Dlaczego miałbym robić ciasteczka z szaleńcami, którzy zapewne pluli do żarcia.

Zamiast odpowiedzieć, wstała z ziemi i lekko się otrzepała.

-Dlaczego nie? - zapytała, wyciągając rękę. Wziąłem papierosa do ust i trzymałem go pomiędzy palcami, patrząc na nią. Nie byłem w stanie ukryć uśmiechu i wiedziałem, że ostatecznie się poddam.

-No chodź - poprosiła - Zawsze narzekasz, że pozwalają ci tylko siedzieć w celi, a teraz można zrobić coś innego, a ty wybierasz siedzenie tutaj? Bez sensu. Poza tym, musimy porozmawiać z innymi pacjentami.

Westchnąłem, udając zdenerwowanie, kiedy złapałem jej rękę i wstałem. Miała rację; wczorajsze “szukanie przyjaciół” nie poszło dobrze, Większość pacjentów nas ignorowała lub krzyczała na nas i mówiła rzeczy, które nie zrozumieliśmy. Mieliśmy mały przełom z tym facetem, Damien’em. Na początku nie mówił zbyt wiele, ale kiedy mieliśmy już udać się do kolejnego stolika, wymamrotał “Coś tu jest nie tak, coś tu jest nie tak i musimy to naprawić.” I nie byłem pewien, czy miał na myśli swój umysł, czy Wickendale, ale przynajmniej powiedział coś, co zrozumieliśmy.

Ale to nie wystarczało Rose.

-Zacznij tam, ja pójdę porozmawiać z ludźmi tutaj - powiedziała. A potem się wyłączyła, podchodząc do stolików na środku pomieszczenia. Niechętnie udałem się na drugi koniec sali i spojrzałem na ludzi, których miałem do wyboru. Było od groma pacjentów, ale nikt nie wyglądał znośnie. Zauważyłem, że Jane siedzi na jednym krześle przy stole, urabiając ciasto w kształt... czegoś.

Podszedłem i stanąłem obok niej ostrożnie, by jej nie zaskoczyć. Nie widziałem żadnego wałka, więc złapałem bryłę ciasta i zacząłem ją ugniatać moimi rękoma.

-Cześć.

Kobieta spojrzała na mnie powoli, jej duże oczy skierowane były na mnie.

-Jesteś Jane, prawda? - zapytałem mimochodem, kiedy udawałem bycie zaaferowanym ciastem, nie chcąc jej niepokoić.

Z jej ust wydobyło się ciche jak szept słowo.

-Tak.

-Ja jestem Harry.

Spojrzała na mnie, a potem szybko z powrotem na stół, nic nie mówiąc. Cholera, co teraz? Rose była w tym o wiele lepsza, niż ja. To znaczy potrafiłem rozmawiać z ludźmi, ale nie takimi. Tylko ja podejmowałem rozmowę, a ja nie wiedziałem, co mówić. Nie uważałem ich za głupich, ale nie wydawało mi się, żeby byli tutaj jacyś inteligentni psychopaci. Wszyscy pacjenci wyglądali mizernie i ospale, jakby nie spali od tygodni. A może i nie spali.

Spojrzałem dookoła by znaleźć Rose, by uzyskać jakąś pomoc i znalazłem ją, jak rozmawiała z innym pacjentem, i wyglądało to tak, jakby faktycznie odbywali jakąś rozmowę. Wiedziałem, że powinienem robić to samo, ale wtedy zacząłem myśleć o tym, jak bardzo lubiłem, gdy włosy Rose opadały w dół. Wyglądała o wiele bardziej naturalnie z nimi opadającymi w długie fale, ciemny kolor wokół jej twarzy podkreślał różowe usta. I zauważyłem też, że pierwsze guziki jej uniformu były rozpięte. Nie dużo, ale wystarczająco, by odsłonić lekko jej piersi. Patrzyłem, jak pochyliła się,  by chwycić plastikową foremkę do ciasteczek ze stołu, a materiał ubrania uchylił się pokazując trochę więcej i... kurwa, robiła to celowo?

-Skąd znasz moje imię? - cichy głos odezwał się obok mnie.

Niechętnie oderwałem oczy od Rose, zapomniawszy, że jestem w środku rozmowy.

-Usłyszałem to gdzieś tutaj, tak mi się wydaje.

-Kto? - spytała zmartwionym tonem - Kto ci powiedział?

-Nikt szczególny. Po prostu zapamiętałem, słysząc to gdzieś. Pewnie to był po prostu pracownik, nie martw się.

Jej ciało spięło się, gdy patrzyła gdzieś daleko na coś, czego nie mogłem zobaczyć. Ledwo było ją słychać, gdy mówiła. Jej głos był jak szept.

-To był on, prawda?

Zatrzymałem się i obróciłem głowę, patrząc na nią.

-Kto? - zapytałem.

-Ja… ja nie mogę powiedzieć. Nie chcę o tym rozmawiać.

Pokręciła głową i spojrzała z powrotem na stół, robiąc krok, oddalając się ode mnie. To było oczywiste, że nie będzie odpowiadać na wszystkie pytania. Westchnąłem i spojrzałem w górę wzdłuż stołu, spoglądając na Rose z łyżką pełną ciasta w ręce, kiedy jadła i lizała łyżeczkę między słowami, które wypowiadała do swojego nowego kumpla. Boże, ona to robiła celowo. Rozejrzała się przez chwilę i złapała mnie na przyglądaniu się jej. Nie mogłem określić, jaką miałem minę, ale zgadywałem, że ujawniała ona to, o czym myślałem, ponieważ Rose próbowała ukryć znaczący uśmiech, kiedy odwróciła wzrok. Ale dalej kontynuowała oblizywanie tej pieprzonej łyżeczki i to doprowadzało mnie do szaleństwa.

Próbowałem nie patrzeć się na nią i tworzyć jakieś kształty z mojego ciasta, mrucząc “cześć” do jakiegoś pacjenta co jakiś czas, zwykle bez uzyskania odpowiedzi. Szybko jednak się tym znudziłem i zdecydowałem, że dość już droczenia się ze mną, więc udałem się do niej, kiedy “godzina pieczenia” dobiegała końca. Wyglądało na to, że była już wolna, wycinając ostatnie ciasteczka w kształcie gwiazdy. Kobieta, z którą rozmawiała musiała już ją opuścić.

-Więc, jesteś dziś lekko zadziorna, prawda? - zapytałem.

-Zadziorna? - zapytała, jakby była rozbawiona słowem, wciąż patrząc na ciasteczko.

-Tak. Widzę, co tutaj wyrabiasz - powiedziałem, nie mogąc ukryć uśmieszku na mojej twarzy.

Odwróciła się do mnie, patrząc z udawaną niewinnością w jej oczach. Uniosła palec do swoich ust i uwodzicielsko go oblizała, nie odrywając wzroku.

-Co masz na myśli, Harry?

O mój Boże. Zapominając przez chwilę to, gdzie byliśmy, położyłem rękę na jej plecach, by przyciągnąć ją do mnie, ale ona odsunęła się ode mnie, zanim posunąłem się za daleko.

-Zaraz wracam.

Przygryzłem swoją wargę i jęknąłem w stanie frustracji, kiedy się oddaliła. Spojrzała na mnie, a ja pokręciłem na nią głową, na co zachichotała przed oddaniem tacy do pomocnicy, aby umieściła ją w piekarniku. Była bardzo… pewna siebie dzisiaj. A może po prostu czuła się bardziej komfortowo ze mną. Tak czy inaczej, bardzo mi się to podobało. Podobało mi się wszystko, co robiła. Była tak seksowna i silna, biorąc pod uwagę to, przez co przeszła, ale była też urocza i wrażliwa.

Patrzyłem, jak pomagała innym pacjentom podawać swoje ciasteczka pracownikowi, aż wszyscy pozbyli się swoich tac, a kobieta jej podziękowała. Rose podeszła z powrotem do mnie, ale zanim zdążyłem coś powiedzieć, odezwała się ta kobieta.

-Dobrze, więc koniec pieczenia. Dostaniecie swoje ciasteczka jutro. Idźcie teraz do swoich strażników.

Jej głos zabrzmiał w całym pomieszczeniu i wszyscy udali się w kierunku drzwi. Ale ja spojrzałem w oczy Rose, kiedy ona trzymała mnie za rękę, przekazując jej, by zaczekała. I wydawało się, że zrozumiała moją wiadomość, gdy zatrzymała się w miejscu, gdzie stała. Ja jeszcze z nią nie skończyłem.

ROSE'S POV

Tłum się rozproszył, kiedy dziesiątki ludzi ruszyło w kierunku drzwi. Wszyscy wychodzili z pomieszczenia przez jedne drzwi jeden za drugim, ale gestykulująca ręka Harry’ego została na miejscu tak, jak diabelski uśmieszek na jego soczystych wargach. Widziałam ostatnią kobietę w niebieskim uniformie wychodzącą z pomieszczenia; zostaliśmy sami. Wydawało się nawet, że pomocnica opuściła pokój, być może przez tylne drzwi.

Harry podszedł bliżej mnie i był już tylko kilka kroków ode mnie, wciąż przyglądając się drzwiom, a ja nie mogłam się powstrzymać od śmiechu przez jego dziwne zachowanie.

-Harry, co ty… - zaczęłam pytać, ale moje zdanie zmieniło się w westchnienie, kiedy poczułam jak jego silna klatka piersiowa naciska na mnie, przyciskając mnie do zimnej ściany.

-Mmm… - zanucił głęboko, a ja mogłam poczuć wibracje jego głosu w jego piersi, kiedy duże dłonie spoczywały na mojej talii.

To na pewno nie było to, czego się spodziewałam. Nie, żebym narzekała. Czubkiem nosa przejechał wzdłuż mojej szczęki, jego gorący oddech pozostawiał gęsią skórkę na plechach. Pachniał ciasteczkami i papierosami. Jego usta zbliżyły się do mojego ucha, a ja mogłam poczuć ich ruch, gdy mówił.

-Nie mogę się doczekać aż się stąd wydostaniemy, żebym mógł cię pieprzyć - prawie warknął.

Moje oczy rozszerzyły się i jęknęłam z powodu jego pożądliwych słów, nikt wcześniej nie mówił do mnie w ten sposób. Dobra, nikt oprócz Harry’ego. Poczułam, jak policzki robią mi się ciepłe i wiedziałam, że zapewne były one czerwone, a usta Harry’ego ukształtowały się w zniewalający uśmieszek. Ale nie trwało to zbyt długo, kiedy jego usta przysunęły się do mojej szyi, gdzie zaczął zostawiać ciężkie pocałunki.

-Jesteś taka seksowna, Rose. Tak bardzo, kurwa, dokuczliwa - wyszeptał, a jego gorący oddech jeszcze bardziej spowodował gęsią skórkę na moim ciele. Z każdym wypowiadanym słowem miękły mi kolana, a ja byłam cała jego. Wpływ, jaki miał na mnie był nie do opisania. Moja ręka zatopiła się w lokach Harry’ego,  podczas gdy jego usta nadal zachłannie kierowały się w dół mojej szyi. Po kilku rozkosznych chwilach dotknął mojej wargi swoimi, nie chcąc tracić czasu.

Były one niesamowicie pełne i gładkie, kiedy owinęły się wokół moich. Pocałował mnie mocno, kiedy jego język zanurzył się w moim ustach, poruszając się z łatwością. Silne pragnienie i erotyczna namiętność sprawiło, że brakło nam tchu, przez co dyszeliśmy ciężko przy każdym ruchu naszych warg; uczucie było niemal przytłaczające. Harry’emu udało się w jakiś sposób przybliżyć swoje ciało jeszcze bardziej, przez co ściskał mnie tak, że nie mogłam drgnąć. Nie, żebym chciała.

Delikatnie pociągnął mnie zębami za dolną wargę, a ja instynktownie pociągnęłam mocno za jego włosy, co chyba mu się podobało, ze względu na uśmieszek, jaki poczułam na jego ustach. Znów delikatnie dotknął moją szyje wargami, niechlujnie całując i ssąc moją skórę, sprawiając, że czułam się niewiarygodnie. Robiłam wszystko, by być cicho, nie chcąc, aby ktokolwiek nas usłyszał, ale nie mogłam się powstrzymać, kiedy odsunął się ode mnie. Wiem, że musiał, ponieważ nasi strażnicy pewnie już zastanawiali się, gdzie jesteśmy, ale chciałam więcej.

-No dalej, Rose - wyszeptał, wciąż będąc blisko. - Ja wiem, że mnie chcesz, ale nie możesz mieć mnie teraz. Strażnicy czekają na nas.

Kiwnęłam głową i roześmiałam się.

-Przepraszam, nie mogłam się oprzeć.

Harry zaśmiał się i cofnął, uwalniając mnie od pozycji pod ścianą. Podszedł do drzwi, łapiąc ręką za klamkę, ale czekał, aby otworzyć je dla mnie. Jego szmaragdowe oczy zmierzyły moje ciało, kiedy go mijałam i nie mogłam powstrzymać uśmiechu, rozprzestrzeniającego się na moje policzki.

Zanim otworzył drzwi, opuścił rękę do mojego tyłka, ściskając go mocno. Krzyknęłam z zaskoczenia, a Harry zachichotał obok mnie.

-Harry - skarciłam go, ale nie mogłam powiedzieć nic więcej, ponieważ drzwi się otworzyły, ujawniając Brian’a i mojego strażnika, którego imię w końcu udało mi się poznać, mianowicie nazywał się Kevin. Stali oni pod ścianą korytarza. Kiedy tylko opuściliśmy pomieszczenie, każdy z nich złapał nasze ramiona, pchając nas w przeciwnych kierunkach. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na Harry’ego, tylko po to, by uświadomić sobie, że on też na mnie patrzył. Puścił do mnie oczko, ale dołeczki w jego policzkach sprawiły, że było to bardziej urocze niż uwodzicielskie i nie mogłam powstrzymać się przed zaśmianiem się.

Kiedy skręcił za rogiem, ja wciąż się uśmiechałam zastanawiając się, może nie będzie tak źle. Może, mooże, jeżeli olejemy Panią Hellman i jej okropnego syna, moglibyśmy mieć nasz mały skrawek nieba na środku piekła. Do czasu, gdy mieliśmy opuścić to miejsce, mogłam to znieść, z Harrym obok siebie.

Tylko on mógł sprawić, że czułam się szczęśliwa w zakładzie psychiatrycznym choćby na moment. Za każdym razem, gdy go widziałam moje serce biło szybciej, a uśmiech stawał się szerszy. Wiedziałam, że się w nim zakochuję, i modliłam się tylko, by on czuł to samo. Byłam zbyt pogrążona w myślach o jego pełnych ustach i dużych rękach na moich biodrach, że nie zdałam sobie sprawy, że zbliżyliśmy się do łazienek.

-Dziesięć minut na prysznic, a potem lunch - mruknął Kevin.

Szybko weszłam do łazienki, całkowicie wdzięczna za to, że była pusta. Wskoczyłam do jednej kabiny i umyłam się szybko. Nie było szamponu czy odżywki, tylko kawałek mydła i ręcznik. Starłam wszystko z kurzu, brudu i smordu, by siebie czymś zająć, ale nieczyste myśli o Harrym znów pojawiły się w moim umyśle. Mogłam wyobrazić sobie, jak krople wody spływały po jego klatce piersiowej, ramionach, lekko krzywych mięśniach brzucha, czy zarysowaną literę V na jego ciele. Wyobrażałam sobie małe kropelki na jego ustach, kiedy znów znajdowały się na moich i moje palce wędrujące po mokrej skórze jego pleców.

Pokręciłam głową, aby uwolnić swój umysł z myśli. Umyłam się, ale miałam tylko kilka minut, by się osuszyć i ubrać. Wyszłam szybko spod prysznica i użyłam ręcznika, by wytrzeć mokre włosy, patrząc na ławkę znajdującą się przede mną.

Jeśli było coś przyzwoitego, co mógł robić personel Wickendale, to było to z pewnością dostarczanie nam czystych uniformów po każdym prysznicu na ławce. Mógłeś zostawić stary powieszony na zasłonie, oznaczając, że powinien zostać wyprany, ale kto to wie; pacjenci mogli po prostu zapomnieć i założyć brudny mundur na czyste ciało, więc nie było sposobu, aby określić, czy jest on rzeczywiście czysty, czy nie.

Ale ten jeden pachniał nieco detergentem, więc byłam raczej pewna, że zdatny do noszenia. I byłam bardzo szczęśliwa, że znalazłam właśnie ten, ponieważ pasował lepiej, niż poprzedni, który był zbyt duży. Pracownicy nie dbali o to, czy kobieta ma męski uniform, albo czy mają dobre rozmiary.

Wyszłam z włosami wciąż lekko mokrymi, gotowa na to, by Kevin zaprowadził mnie na lunch. Podczas drogi do kafeterii zauważyłam kolejną wadę Wickendale. Mianowicie wszystko było tak daleko od siebie, łazienki w jednym skrzydle, stołówka po przeciwnej stronie, a gabinet pielęgniarki w całkiem innym kierunku. Jakby chcieli, żeby wszystko było daleko od siebie, tak, by oddzielić ludzi od siebie.

Myśląc o tym, zauważyłam jeden z największych problemów Wickendale na końcu korytarza. Pani Hellman. Patrzyła prosto przed siebie, gdy szła, a jej oczy ani razu nie skierowały się na mnie. Jakbym była niewidzialna. Miałam nadzieję, że tak było dlatego, że czuła się winna, zamykając mnie tutaj. Miałam nadzieję, że nie chciała patrzeć na to, co zrobiła.

Ja jednak na nią patrzyłam. I z jakiegoś powodu, choć działania Jamesa były przerażające, nienawidziłam pani Hellman tak samo, jak nienawidziłam jego. Oni obydwoje byli straszni, ale coś w pani Hellman sprawiło, że nienawidziłam jej bardziej jak nigdy wcześniej. I zwiększyło się to, gdy ją mijałam, ponieważ zauważyłam rysę na jej twarzy. Ona mogła zrobić to sama, albo kto inny mógł to zrobić, ale ona obwiniała za to mnie, mówiąc, że to ja ją "zaatakowałam". I choć nie zrobiłam tego ja, chciałam to zrobić.

Ale Kevin popchnął mnie zanim miałam na to szansę, zabierając mnie na kolejny korytarz, aż dotarliśmy na stołówkę. Weszłam i zobaczyłam Harry’ego, czekającego na swoim krześle. Podeszłam szybko, zajmując miejsce obok niego.

-Hej - przywitał się, składając mały buziak na moim policzku.

-Cześć - uśmiechnęłam się. - Więc, co dzisiaj? Karty czy Zagadka?

-Hmm… - pomyślał Harry. - Nic.

Po tych słowach wstał, podchodząc do stołu z grami znajdującego się pod ścianą. Patrzyłam, jak przyglądał się im, ostatecznie decydując się na jakąś, ale z tej odległości nie mogłam określić, co to było. Kiedy jednak podszedł bliżej, zauważyłam wydrukowane litery. Szachy.

Usiadł i położył pudełko na stole, a części gry zagrzechotały, gdy to zrobił.

-Harry, będę z tobą szczera. Nie mam pojęcia, jak grać w tą grę.

-Nie martw się, nauczę cię - powiedział.

I tak, po przeniesieniu mojego krzesła na drugą stronę stołu, by grać poprawnie, spędziliśmy godzinę na grze. Zajęło mi trochę czasu zrozumienie zasad i strategii, więc musieliśmy grać jakieś trzy razy, abym mogła to zrozumieć. A potem graliśmy ostatni mecz na poważnie. Wygrałam.

-Jak, cholera, możesz być tak dobra w gry planszowe? - Harry domagał się odpowiedzi, gdy skończyliśmy.

-Nie wiem - odpowiedziałam, przesuwając krzesło z powrotem obok niego. - To jeden z moich wielu talentów.

Usiadłam obok niego i położyłam głowę na jego ramieniu. To było miłe, kiedy mogłam to zrobić bez strażników interesujących się nami. Teraz oboje byliśmy pacjentami nie wyglądającymi na takich, którzy potrzebowali opieki.

-Jakie są twoje inne talenty? - zapytał Harry.

-Żartowałam.

-Wiem - zachichotał. - Więc jakie?

-Hmm… - powiedziałam, starając się myśleć. - Lubię rysować, więc to chyba jeden z nich. Grałam też na pianinie, gdy byłam młodsza, jeżeli to też się liczy.

-Rysowanie i pianino - stwierdził, kiwając głową z aprobatą.

-A jak to wygląda u ciebie?

-Nie mam żadnych talentów.

-Daj spokój Harry, musisz coś mieć.

On tylko pokręcił głową.

-Okej, dobra. Zatem jakieś hobby?

Zastanawiał się przez chwilę, zanim odpowiedział.

-Lubiłem pisać - powiedział. - Kiedy byłem młodszy, pisałem pamiętniki, mogłem tam pisać codziennie, po prostu wyrzucałem moje myśli na papier.

Pisanie. W jakiś sposób to idealnie do niego pasowało. Starał się to ukryć, ale był bardzo słodki i poetycki. Bardzo inteligentny. Mogłam sobie wyobrazić, jak siedział skulony przy pamiętniku, zapisując dokładnie myśli i wydarzenia. I nagle chciałam bardzo przeczytać te pamiętniki, bardziej niż cokolwiek.

-Wciąż je masz? - zastanowiłam się.

-Pamiętniki? Nie, podarłem je. Miałem tam tak wiele listów i wpisów o Emily, a kiedy dowiedziałem się, że odeszła, rozerwałem je na strzępy.

Moje serce ściskało się za każdym razem, gdy mówił o niej. To, co najbardziej je ściskało, to fakt, że morderca znajdował się z nami w jednym pokoju. Ale nie próbowałam znowu dociekać, bo znowu by się wkurzył.

-Powinieneś zacząć pisać nowy pamiętnik - zasugerowałam, ale jak tylko to powiedziałam, Harry pokręcił głową. - Dlaczego nie?

Jego głos stał się trochę cichszy, kiedy mówił.

-Ponieważ boję się czytać moich myśli.

Na początku myślałam, że to było dziwne, ale potem zdałam sobie sprawę, jakby to było czytać coś, co pisałam w najtrudniejszych chwilach.

-Ja też bym się bała - odpowiedziałam.

Po tym nie mówiliśmy dużo, ale my nie zawsze potrzebowaliśmy słów. Po prostu siedziałam z głową opartą na jego ramieniu, a jego głowa spoczywała na mojej. Siedzieliśmy tak przez chwilę, a ja czułam coś w rodzaju spokoju, coś czego nie czułam przez długi czas siedząc tam z nim.

Ale oczywiście wszystko co dobre szybko się kończy. I miałam przeczucie, że nasze dobre właśnie się kończyło, gdy okazji James patrzył na nas z drugiego końca pokoju. Harry nie wydawał się jeszcze tego zauważyć, ale ja tak. Na początku myślałam, że to nic takiego, ale wkrótce zaczął zmierzać w naszym kierunku, a moje serce zaczęło walić jak szalone.

-Harry - powiedziałam, siadając prosto.

-Co? Co się stało?

Wszystko, co musiał zrobić to podążyć za moim wzrokiem i on też poczuł to samo co ja, choć byłam pewna, że czuł więcej złości niż obawy.

James podszedł do naszego stolika i był tak blisko, zaledwie kilka kroków od nas. Czułam się tak, jakbym miała zaraz zwymiotować.

-Hej - przywitał się, zdawało się, że mówi do mnie. Nie odpowiedziałam. - Robię przysługę dla Kevina i zabieram cię z powrotem do celi. Obiad już się skończył.

Harry wstał w kilka sekund, opierając się rękoma o stół tak, że mięśnie na jego ramionach wyraźnie się napięły.

-Kurwa, nie. Nie zrobisz tego - powiedział nisko, patrząc na Jamesa spojrzeniem zimnym jak lód.

James lekko się roześmiał i podniósł ręce do góry w geście obronnym.

-Wow, spokojnie Harry. Tylko odprowadzę ją do jej celi, wszystko będzie w porządku.

Więc, jak widać jego “Pan Uprzejmy” powrócił. Przez te jego ściemy chciałam, byśmy byli gdzieś indziej, bym mogła dopingować Harry’emu, kiedy on uderzyłby Jamesa w twarz. Ale tutaj nie mógł tego zrobić. Kiedyś w końcu to dostaniemy, ale nie tutaj i nie teraz.

-Skończ to gówno, James. Nie ma szans, żebym pozwolił ci ją gdziekolwiek zabrać.

James przyglądał się Harry’emu, a arogancki uśmieszek widniał na jego ustach.

-Chodź, Rose.

Wraz z wypowiadaniem słów sięgnął po moje ramię, ale wyrwałam się w tym samym czasie, gdy Harry lekko odepchnął Jamesa. Albo po prostu był on lżejszy, niż się spodziewałam.

-Nie dotykaj jej, kurwa - powiedział Harry, robiąc wszystko, by zachować niski ton.

-Hej - odezwał się kolejny głos.

Spojrzałam za siebie na źródło hałasu i zobaczyłam strażnika Harry’ego, Brian’a, zbliżającego się do nas.

-Wszystko w porządku?

Chciałam krzyknąć, że nie, ale to było oczywiste, że pytał on Jamesa i cokolwiek bym powiedziała, zostałoby odrzucone.

-Ta - odpowiedział James. - Harry jest trochę zirytowany.

Harry zadrwił i przewrócił oczami.

-Chciałem tylko zabrać Rose do jej celi, i chyba się zezłościł, coś mi się wydaje.

-Harry - Brian westchnął. - Pozwól mu ją zabrać, nie będziemy musieli nikogo wzywać do uspokojenia ciebie.

-Dobra, ale ja też idę - powiedział natychmiast.

Brian spojrzał na Jamesa, a następnie na Harry’ego i na mnie, jakby miał przeczucie, że dzieje się tutaj coś więcej.

-W porządku - zapewnił James z fałszywym uśmieszkiem. - Mogę wziąć ich oboje.

Brian, chyba biorąc pod uwagę fakt, że James mógł to zrobić będąc synem dyrektorki, niechętnie skinął głową i cofnął się do ściany. A serce zamarło mi w żołądku. Wcześniejsze nadzieje na posiadanie przez Harry’ego i mnie chwili szczęścia wyparowały w powietrzu, kiedy uświadomiłam sobie, ze nie było mowy o dobrym zakończeniu.

Nie byłam pewna, czy to, że Harry idzie z nami pociesza mnie, czy przeraża. On z pewnością zapobiegnie temu, co mogłoby mi zagrozić, ale to było niebezpieczne dla niego, dlatego martwiłam się o to. Gdyby do czegoś doszło to wiedziałam, że Harry wygra w walce pomiędzy nimi, ale on nie mógł wymierzać sprawiedliwości na własną rękę.

Mimo to pozostawaliśmy daleko w tyle za James‘em, wychodząc przez drzwi kafeterii i idąc ciemnymi korytarzami Wickendale, samotnie. Harry'ego też chyba poczuł to coś, co wisiało w powietrzu, bo z chęcią złapał moją dłoń, gdy ją do niego wyciągnęłam.

Ciągnęliśmy się za Jamesem, gdy prowadził nas korytarzami. Modliłam się tylko, żeby zabrał nas do naszych cel, nic więcej, ale szczerze w to wątpiłam. Kiedy przeszliśmy przez trzeci już hol, światła przygasły. Wymieniliśmy się z Harrym spojrzeniami, zdezorientowani.

-Um, to nie tutaj są nasze cele - powiadomił go Harry. Byłam z niego dumna, że tak kontrolował swój gniew. A przynajmniej jak na razie.

Trzymałam w sobie ostatni skrawek nadziei, że James nie podejmie ryzyka i nie zrobi nam krzywdy. Ale ta nadzieja przepadła, gdy gwałtownie się zatrzymał, przez co prawie na niego wpadliśmy. Powoli odwrócił się i kiedy w końcu jego twarz była widoczna przez słabe światło, zobaczyłam jego złowrogi uśmiech.

-Wiem - powiedział. I przez ten zadowolony z siebie uśmiech wiedziałam, że cokolwiek miało się stać, nie miało to być nic dobrego.

__________________________________________
Jessst! Ten rozdział jest dość długi i mam nadzieję, że wam się spodobał. Za tydzień niestety będzie już o połowę krótszy...

Kochani, prosimy was o komentarze, bo maleją z każdym rozdziałem. Co się dzieje? Przestała wam się podobać ta historia, czy może coś jest nie tak z tłumaczeniem? Mówcie nam wszystko, a postaramy się naprawić to, co możemy. Ten tydzień był nieco zapracowany dla całej naszej trójki, dlatego więc tak późno dzisiaj rozdział. To jak? Zostawicie dzisiaj komentarz? :) Trzymajcie się xx ~natalia :)x