Rozdział 30

Sail - Awolonation

HARRY’S POV

Po bardzo wyczerpujących psychicznie dniach, które trwały mniej więcej tydzień, doszedłem do wniosku, że jednak nie traciłem zmysłów, jak wcześniej sądziłem. Byłem tylko nieco zdezorientowany przez wir okropnych wspomnień i zamglonej rzeczywistości. Myślałem, że tracę zmysły, podczas gdy po prostu ja byłem w nich zatracony. Ale pokrywający je pył powoli był ścierany, a nieład porządkowany. Z każdą mijającą sekundą, w której patrzyłem na Rose i jej absolutnie ohydny uniform wspomnienie powracało. To było jakby jedno spojrzenie na jej usta i nagle przypominałem sobie jak je całowałem w ciemnej celi, kiedy jeden jedyny raz było w niej tylko nas dwoje. Gapienie się na ten okropny niebieski uniform przypominało mi  o niej noszącej jeszcze gorszy, spłowiały biały z za krótkimi rękawami i dziwnym kroju. Ale pamiętałem też, że dekolt wycięty był ciut za bardzo, a brzeg był nieco zbyt krótki, co sprawiało, że nie wyglądał na niej aż tak szpetnie. Pamiętałem jej oczy, kiedy patrzyłem w nie, aby sprawdzić jak podziałały na nią moje słowa.  Pamiętam jak ukazywały szok, strach, zdezorientowanie, radość, uwielbienie  i tak dalej.

A wraz z wspomnieniami o niej przychodziło więcej wspomnień z jej udziałem i więcej wspomnień z udziałem tamtych wspomnień. Wkrótce powróciłem do stanu, który niemal można było nazwać normalnością. Niemal. Jednak wciąż coś było nie tak.  Coś w najgłębszych zakamarkach mojego umysłu, nękające moje myśli, szczypiące uczucia i impulsy. Jakby pozostałość prądu, który przeszył moje ciało wnikała w moje nerwy, nawiedzała moje mięśnie. Ciągle czułem ten nerwowy dreszcz, jakbym zaraz miał wsiąść na przerażający roller-coaster, z tym wyjątkiem, że ten dreszcz był bardziej złowrogi. I czułem bardziej zaniepokojenie niż podekscytowanie.

Ale wszystko było w porządku, bo wiedziałem, że ta okrutna kara będzie miała efekty uboczne. I byłem w stanie poradzić sobie z nagłymi falami dziwnego strachu, ponieważ przynajmniej pamiętałem. Pamiętałem Rose i wszystko co pomiędzy nami było, wszystko co czułem kiedy byłem z nią. Pamiętałem też Jamesa i moją nienawiść do niego. Nie wspominając jego potwornej mamuśki. Także obrazy mojej rodziny przedzierały się do moich myśli, jednak lepiej było, aby te odeszły w niepamięć.

Wszystkie kawałki układanki w końcu zaczynały do siebie pasować. Ale kilku z nich wciąż brakowało; jak przypadkowe anonimowe impulsy. I koszmary. Koszmary były najgorsze. Upiorne obrazy moich najgłębszych lęków. Z wyjątkiem tego, że w tych koszmarach nie wiedziałem nawet, co było tym strachem. A fakt, że nie wiedziałem co mnie prześladowało sprawiał, że były one jeszcze straszniejsze.

Gorzej było kiedy koszmary stawały się bardziej jasne. Śniłem o rzeczach, o których bałem się nawet pomyśleć. Więc stwierdziłem, że lepiej tego nie robić i zamiast tego zapaliłem papierosa, wsuwając go między zęby. Oh tak, teraz było w porządku. Naprawdę musiałem pozbyć się tych cholernych rzeczy, wiedziałem to. Po prostu nie dzisiaj. Dziś sprawiało mi to zbyt dużą przyjemność.  

Oparłem tył głowy o ścianę, siadając na sprężynowym materacu z nogami przyciśniętymi do piersi. Kłąb dymu rozpłynął się w powietrzu. W końcu pozostały tylko ciemne poplamione ściany i obrazy z przerażających koszmarów kłębiące się w mojej głowie.

ROSES’S POV

Jedyna osoba, którą miałam w tym smutnym miejscu powoli wracała do siebie. Jego pełny uśmiech znów rozświetlał jego twarz. Patrzyłam jak jego puste oczy z każdym dniem wypełnia blask. Harry był tak blisko stania się znowu Harrym. Oczywiście wciąż zadawał pytania, a zdezorientowanie było wciąż obecne, kiedy marszczył czoło, ale jego zdania były płynne. Znów mówił tym znajomym czekoladowym tonem i nawet powiedział kilka sarkastycznych komentarzy.

Z początku na miejscu spokoju, była ogromna dziura, widząc że jedyna osoba, która mogła mnie pocieszyć nie była do końca sobą.  Ale w im więcej gier planszowych graliśmy, im więcej gier karcianych mu pokazywałam, im więcej zmuszał mózg do myślenia tym bardziej wydawało się, że wszystko mu się rozjaśnia. Im więcej rozmawialiśmy, tym mniej jego zdania zmieniały się w jąkanie lub nonsens. I osiągnął takie postępy w tak krótkim czasie, co ciągle mnie było dla mnie zaskoczeniem. Razem z  jego postępami dziura została załatana, a ja znów odnajdywałam spokój i pocieszenie w jego obecności.  Harry dochodził do siebie, a złowrogi plan pani Hellman na zniszczenia nas, nie działał.

Jeszcze nie, podpowiadała mi moja podświadomość, ale przegoniłam tę myśli jak tylko się pojawiła. Harry już prawie całkiem wyzdrowiał w ciągu ostatniego tygodnia i mogło mu się tylko poprawić. Nie pogorszyć. A przynajmniej nie aż tak, żeby usatysfakcjonować panią Hellman.

Moje myśli potwierdziły się, kiedy wszedł do pomieszczenia z małym uśmieszkiem na jego malinowych ustach. Jego ciemne loki były w swoim zwykłym nieładzie i zaczesane do tyłu, podskakując lekko, kiedy  szedł w kierunku stołu. Nie mogłam powstrzymać własnego uśmiechu, kiedy już koło mnie usiadł.

- Cześć – powiedziałam.

- Hej – odpowiedział.

- Jak się czujesz? – to było zawsze moje pierwsze pytanie. Potrzebowałam być na bieżąco z jego postępami.

- Właściwie to dużo lepiej – powiedział.

- To dobrze – oznajmiłam.

- Taa, myślę, że w ogóle czuję dużo więcej. Czuję, jakby, nienawiść i złość i miłość. Znowu. Czuję... więcej skrajnych emocji.

- Miłość? – powtórzyłam jak echo, nie będąc w stanie się powstrzymać.

Harry powoli kiwnął głową, jego zielone oczy gapiły się na coś niewidzialnego.

- Tak. Pamiętam to uczucie. Nie pamiętam za bardzo w stosunku do kogo, ale wiem, że ktoś taki był.

Moje serce zatrzepotało w piersi, kiedy to powiedział i poczułam coś w środku... Czy to mnie kochał? Czy Harry mnie kochał?

Nie zadałam pytania na głos, chcąc aby sam do tego doszedł. W końcu połączy to uczucie z konkretną myślą i przypomni sobie; Miałam tylko nadzieję, że będzie to myśl o mnie.

Ale kiedy nad tym rozmyślałam, Harry wydawał się przejść na inny temat.

- Kto to? – spytał, wskazując głową w kierunku stolika na skos od nas. Na krześle przy nim siedziała kobieta nie dużo starsza ode mnie z włosami w jasnobrązowym kolorze sięgającymi ramion. Ciężko było stwierdzić z tej odległości, ale wydawało mi się, że jej oczy były koloru jej włosów. Jej skóra także była ciemna. Była dużo bardziej opalona niż chorobliwie białe twarze otaczających ją osób.

- Nie mam pojęcia – powiedziałam – Myślę, że jest nowa.

Kobieta siedziała wyprostowana i czujnie rozglądała się na boki, nie tyle ze strachu, co z ciekawości. Nigdy wcześniej jej nie widziałam.

- Oh – Harry powiedział w odpowiedzi – Wygląda inaczej niż reszta.

To było prawdą. Jej włosy były czyste i nie skołtunione. Nie wyglądała na smutną, przestraszoną czy złą jak reszta pacjentów; po prostu na zaciekawioną. Nic o niej nie wiedziałam, z wyjątkiem tego, że kiedy Harry i ja znowu zaczniemy rozmawiać z pacjentami, ona będzie pierwszą z którą spróbujemy nawiązać znajomość.

Ale zanim to zrobimy, chciałam poczekać kilka dni dłużej, dopóki nie będę pewna, że Harry całkowicie wyzdrowiał. Nie chciałam ryzykować namieszania mu w głowie jeszcze raz.

Wychodziło jednak na to, że Harry mieszał mi w głowie bardziej niż ja jemu.

- Emily! – wykrzyknął nagle.

- Co? – spytałam, cicho się śmiejąc.

- Pamiętam już kogo kochałem. Emily, kochałem Emily. To stąd pamiętam to uczucie.

O właśnie. Emily. Jak mogłam zapomnieć? Kochał Emily. To było głupie myśleć, że wcześniej mówił o mnie. To znaczy, wiem, że dużo razem przeszliśmy, ale tak naprawdę znaliśmy się zaledwie od kilku miesięcy. Jego wspomnienie miłości pochodziło od Emily. Kochał ją bardziej niż cokolwiek innego na świecie i w sekundzie, w której wspomniał miłość, powinnam była zgadnąć, że mówił o niej. Nie kochał mnie, po prostu bardzo mnie lubił. Emily była tą, którą kochał. Pomimo tego, że było to oczywiste i  nie powinno mnie to było dotknąć i tak poczułam się jak balon, z którego uleciało powietrze.

- Tak – zgodziłam się, tylko trochę zawiedziona – Naprawdę ją kochałeś.

- Kochałem, prawda? – powiedział uśmiechając się, szczęśliwy ze swojego małego zwycięstwa. Ale ten uśmiech zblaknął i Harry popatrzył w dół, jego aura natychmiast się zmieniła, wyrażając smutek – Ale ona odeszła – powiedział, tym razem nie jak pytanie, ponieważ znał już odpowiedź.

- Tak – powiedziałam smutno. Kłuło mnie w sercu, kiedy na niego patrzyłam. I kiedy myślałam o Emily też. Mogłam sobie tylko wyobrażać jak wyglądała ich miłość i musiało być to okropne dla Harry’ego, kiedy myślał jak się skończyła.

- Chcesz coś do jedzenia? – spytałam, desperacko pragnąc zmienić temat. Nie mogłam znieść jego pogrążonego w smutku wyrazu twarzy ani sekundy dłużej – Znaczy, wiem, że nie lubisz tutejszego jedzenia, ale jeśli jesteś głodny to…

- Jestem – przerwał mi – Nie jadłem dziś śniadania.

- Okej, w takim razie chodź – wstałam z mojego krzesła, a Harry zrobił to samo, wlekąc się za mną, kiedy szłam w kierunku małego okienka „kuchni”, w którym panie „kucharki” zwykle wręczały nam nasze tace z papką i trudnym do zidentyfikowania mięsem. Harry stanął kawałek dalej, wyraźnie dając do zrozumienia, że ja mam wziąć jego tacę. Zwykle nie miał ochoty na lunch, więc dziwnie się tak tu z nim stało. Czułam się nieswojo.

Ale kiedy taca została napełniona, odwróciłam się i już miałam udać się w kierunku naszego stolika, wtedy go zobaczyłam. Dziwne uczucie, które wisiało w powietrzu nie było spowodowane przeze mnie czy Harry’ego, ale przez niego. Przez cały tydzień byliśmy wolni od tego potwora i nie byłam pewna, czy wciąż był żywy. Ale Harry i ja widzieliśmy go teraz, niestety, ale to bardzo żywego. Nie zupełnie pełnego energii z kołnierzem na szyi i złamanym nosem, ale wciąż żywy. Dopiero co wszedł i stanął pod ścianą, zaczynając rozmowę z innym strażnikiem. Jakby nigdy nic się nie stało.

W momencie, kiedy Harry go dostrzegł, jego aura się zmieniła. Był wkurzony. Ale wtedy odwrócił się w moją stronę, ciągle zły, chociaż nie byłam pewna czy wiedział dlaczego był zły. James spowodował gniew, ale ciągle nie wydawało mi się, żeby Harry zdążył już połączyć przyczynę gniewu z Jamesem. Ponieważ nie gapił się na Jamesa i nie wypluł potoku wyzwisk skierowanych do jego osoby tak jak zwykle; był po prostu zły.

- Zmieniłem zdanie, nie chcę tego – powiedział – powiedział, patrząc na jedzenie.

- Harry, powinieneś coś zjeść…

- Nie chcę tego – powtórzył znowu, z trochę większą stanowczością. Ale ja sama byłam głodna, a on prawdopodobnie potrzebował czymś się podładować.

- Pozwól mi to tylko odnieść do stolika i…

- Powiedziałem, że tego nie chcę! – Harry krzyknął, unosząc ręce i wytrącając mi tacę z rąk, a ta załoskotała o betonową posadzkę. Totalnie mnie to zaskoczyło i cofnęłam się do tyłu, prawie pod samą ścianę.

- Harry uspokój się – poprosiłam cicho.

- Nie mów mi kurwa żebym się uspokoił – powiedział gniewnie. Do tego czasu wszyscy zdążyli już odwrócić głowy w naszym kierunku, w ciszy oglądając show – Powiedziałem, że tego nie chcę, Rose!

- Okej – odpowiedziałam – Nie szkodzi, po prostu usiądźmy z powrotem.

- Wszyscy się na mnie gapią – powiedział, rozglądając się po pomieszczeniu. Z trudem powstrzymywałam łzy, kiedy patrzyłam jak cała nadzieja, którą zebrałam w sobie przez ten tydzień wyparowała, Harry pękł.

- Przestańcie się gapić do cholery! – krzyknął. Za jego plecami zobaczyłam dwóch strażników powoli zmierzających w naszą stronę – Nie prosiłem się o to! Nie chcę tu być! Jestem kurwa niewinny, cholera jasna!

Wykrzykiwał zdania do otaczającego nas morza ludzi. Wszystko przez co przeszedł przez ostatnie miesiące, w końcu się na nim odbiło, aż cały wrzał od gniewu. Odwrócił się sfrustrowany i uderzył w ścianę z tak ogromną siłą, że aż nią zatrząsł. Ale czy był tego świadomy czy nie, miejsce, w którym jego pięść złączyła się ze ścianą, było zaledwie centymetry od mojej głowy.

Rozpłakałam się ze strachu i upadłam na podłogę, bojąc się tego co mógł jeszcze zrobić. Prawie mnie uderzył. Objęłam głowę dłońmi i zaczęłam płakać jeszcze bardziej, ale Harry się nie ruszał. Nie było słychać, żadnego odgłosu poza moim pochlipywaniem, ciężkim oddechem Harry’ego i brzęczeniem kluczy śpieszących w naszą stronę strażników. Usłyszałam ich zbliżające się kroki i uniosłam głowę, ale moje oczy nie patrzyły nigdzie indziej tylko w szmaragdowe oczy Harry’ego. Były szerokie i zszokowane, zszokowane jego własnym zachowaniem. Patrzył na mnie w horrorze malującym się na jego twarzy, z ustami lekko rozchylonymi.

- Rose – powiedział miękko, jego głos zniżył się do niemal szeptu. A potem tylko potrząsnął głową w niedowierzaniu, patrząc to na mnie, to na swoje zakrwawione knykcie. Nagle wyglądał na takiego zagubionego, zaniepokojonego i przestraszonego – Rose, ja… - ale zabrakło mu słów, aby skończyć zdanie.

I tak nie miał szansy go skończyć, bo dwóch strażników chwyciło go pod ramiona, jeden wbił igłę strzykawki w jego szyję po raz drugi w przeciągu dwóch tygodni. Zanim lekarstwo całkiem go odurzyło, popatrzył na mnie z żalem jeszcze raz, kiedy strażnicy odciągali go w przeciwnym kierunku. Jednak tym razem mała część mnie, chciała, żeby sobie poszedł.

Co do cholery właśnie się stało?

Otarłam łzy i spróbowałam wstać, ale poczułam się słabo. Jakby moje kolana zmiękły i zawróciło mi się w głowie. Nagle już nie byłam w stanie utrzymać swojego ciężaru. Czułam, że mdleję. Upadłam do tyłu, a moje oczy się zamknęły, moja głowa uderzyła o twardą posadzkę, sekundę przed tym jak wszystko spowiła ciemność.

_________________________________

Tak więc przetłumaczyłam dla was rozdział, siedząc nocami, bo mam tak dużo roboty w szkole (rekrutacja do LO halooo), ale miałam dość chamskich komentarzy. Jak już wiecie opóźnienie nie było spowodowane przez nas, zdarzają się i być może zdarzą się jeszcze takie sytuacje, ale ja jeszcze raz proszę o nie pisanie takich niemiłych komentarzy, bo aż odechciewa się tłumaczyć ~Magda