Rozdział 48 część 1

Biegliśmy razem z wiatrem, czując się jak zbuntowani nastolatkowie uciekający z domu. Ale nie biegliśmy w strachu czy aby uniknąć bólu lub po wolność. My już byliśmy wolni. Biegliśmy z podekscytowania.

Było słychać jak oszroniona trawa skrzypiała pod moimi nogami, a wiatr gwizdał w uszach po raz pierwszy od kilku miesięcy. Rozłożyłam ramiona by poczuć liście pod opuszkami palców. Z przyjemnością odczuwałam zimno na mojej mokrej skórze. Harry biegł tuż obok mnie, śmiejąc się i krzycząc "Woho!".

Tyle miesięcy spędziliśmy w ciasnej celi, tyle miesięcy w dusznym budynku, tyle miesięcy w szarych ścianach. Ale teraz byliśmy wolni. Było nas dwoje, śmiejących się, krzyczących w lesie. Była też nadzieja. Policja zapewne już nas szukała, pani Hellman znalazła ciało swojego syna i gdziekolwiek była ta kobieta z tymi okropnymi nogami. Ale w tym momencie to nie miało znaczenia. Byliśmy niepokonani.

Uciekliśmy.

- Właśnie uciekliśmy z pieprzonego Wickendale! - krzyknął Harry gdy byliśmy na tyle daleko, aby nas nikt nie usłyszał. - Udało się!

Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć, więc po prostu odwróciłam się i uśmiechnęłam najszerzej jak tylko umiałam. Sprawiło to tylko, że uśmiech Harry'ego powiększył się, dołeczki na policzkach jeszcze bardziej widoczne. Kochałam go tak bardzo mocno.

Nadal były pytania bez odpowiedzi, tajemnice i pewne obawy, jeśli chodziło o Harry'ego. Było kilka rzeczy, o których chciałam z nim porozmawiać, aby różne teorie się wyjaśniły. Ale nadal ufałam mu całym sercem. Byłoby to dziwne gdybym mu nie ufała po tym wszystkim co zrobił, co wspólnie przeżyliśmy. Cieszyłam się, że to właśnie jego spotkałam w tym strasznym miejscu. Nie wyobrażałam sobie nikogo innego.

Było to dość szalone, jak skończyła się moja praca w Wickendale. Bieganiem wraz z Harrym przez las. Uciekając. To słowo nigdy by mi nie przyszło na myśl. Wyszłabym z instytutu jak co dzień po skończonej zmianie, zadowolona, że już koniec. Każdy tak miał, każdy miał pracę tylko moja skończyła się kompletną katastrofą. Jakimś cudem pomiędzy pracą, a spotkaniem z Harrym udało mi się dostać i uciec z instytutu w kilka miesięcy. Może gdybym wcale nie spotkała Harry'ego nic takiego by się nie stało. Może zmienił moje życie w totalną klęskę. Nawet jeśli byłam za to wdzięczna. Był najlepszą pomyłką w moim życiu.

Kiedy dostawałam tę pracę nie wiedziałam na co się piszę. Tego dnia kiedy go poznałam, nie wiedziałam w co się pakuję. Nienawidziłam go na początku, bałam się go kiedy kuliłam się pod jego spojrzeniem, a żołądek skręcał się na widok jego sławnego uśmiechu. Wiedziałam, że nie jest jak reszta pacjentów; że będę nim bardziej zainteresowana niż innymi. Ale nigdy w życiu nie pomyślałabym o tym. Nie zgadłabym, że będę uciekać z tym uroczym, może szalonym i niemożliwie troskliwym chłopakiem. Normalnie martwiłabym się, że nie wiem gdzie biegnę, czy nie wiem gdzie będę spać, ale było mi z tym dziwnie dobrze.

Harry's POV

Był to drugi raz kiedy opuściłem Wickendale. Po raz pierwszy uciekłem. I muszę powiedzieć, że uciekanie było zdecydowanie bardziej satysfakcjonujące. Czułem, że miałem w sobie tyle siły, o której wcześniej nie wiedziałem. Byliśmy kurwa nie do powstrzymania.
Biegliśmy tak może przez godzinę, aż adrenalina opadła i pozwoliła nam złapać oddech. Nasz szybki bieg spowolnił do truchtu. Palące mięśnie nóg i płuca dały się we znaki. Ale nie mogłem, ani nie chciałem się zatrzymać. Musieliśmy zwiększyć odległość między nami, a tamtym miejscem.

- Powinniśmy trochę zmienić kierunek - chciałem stłumić uśmiech, ale nie udało mi się - Znajdą nas jeśli będziemy biec prosto.

- Jasne - Rose zgodziła się. Zwolniliśmy do szybkiego marszu, kiedy decydowaliśmy o kierunku naszej trasy. Albo Rose zadecydowała, bo ja nie miałem głowy do czegoś takiego jak kierunek. Patrzyłem na nią. Podziwiałem jej ciemne włosy, czerwone usta, jasną cerę i jak jej niebieskozielone oczy były widoczne spod jej długich rzęs. Przez to wszystko prawie zapomniałem, że uciekłem własnie z nią. Już nas nie dzieliły ani kraty ani strażnicy.

- Myślisz, że oni już... - zaczęła, ale nie dokończyła zdania, bo popchnąłem ją na drzewo. Moje usta odnalazły jej i scałowały słowa, które miała zamiar powiedzieć. Moje dłonie automatycznie znalazły jej talię.
- Harry! - zaśmiała się w proteście, ale nadal mnie całowała, a palce wplotła w moje włosy. Oboje nie mogliśmy powstrzymać uśmiechu. Jak można sobie to wyobrazić pocałunek, kiedy nie ma się kontroli nad swoimi ustami jest dosyć trudny. Ale pomiędzy naszymi uśmiechami i śmiechem udało nam się. Nie był to jakiś romantyczny pocałunek, nie mniej jednak idealny.

W końcu lekko odsunąłem się aby, złapać oddech. Rose oparła swoje czoło o moje. Ale tylko na chwilę, bo wziąłem ją w ramiona i przytuliłem do piersi. Zamknąłem oczy i przez ten moment starałem się nie myśleć. Nie planować następnego kroku tylko stać i dzielić się szczęściem z Rose. W końcu coś poszło dobrze.

- Chodź. - uśmiechnąłem się, zmuszając siebie, aby się od niej oderwać. Nie ważne jak bardzo chciałem zostać, wiedziałem, ze gdyby nas złapali nic by to nie znaczyło. - Powinniśmy pójść w tamtą stronę. - Wskazałem w lewo.
- Okej. - zgodziła się Rose, patrząc na mnie z ufnością. Miałem nadzieję, że tam gdzie idziemy będzie bezpiecznie. Będąc szczery nie miałem pojęcia gdzie tak będzie, albo gdzie w ogóle idziemy. Jedynym celem było oddalenie się jak najbardziej od instytutu. Jeśli nam się to uda już będę zadowolony.

To właśnie staraliśmy się robić. Biegliśmy przed siebie, a wokoło były tylko drzewa. Przez niekończące się minuty powiększaliśmy tempo. Po jakimś czasie nie mogliśmy rozmawiać, bo brakło nam tchu. Więc biegliśmy w ciszy. Biegliśmy nadal, aż słońce powoli zaczęło zachodzić, a Wickendale stawało się tylko wspomnieniem. Wydawało się jakbyśmy uciekli kilka dni temu, a do tej pory tylko biegli.

Musiało być to kilka godzin później, kiedy Rose stała się naprawdę zmęczona, a moje płuca miały dość, nastąpiła zmiana. Drzewa stały się cieńsze, gdzieś w oddali zamajaczył jakiś duży kształt.

- W końcu, kurwa. - wydyszałem.
- Co? - Rose musiała zaczerpnąć powietrza - Co tam jest?

Zwolniliśmy prawie do zwykłego marszu. Kiedy w końcu drzewa prawie zniknęły, było widać co jest przed nami. Zobaczyłem parking, niewielki budynek i dystrybutory benzyny.

- Stacja benzynowa. - powiedziałem.
- Powinniśmy wejść? - Rose zapytała.

Już prawie miałem odrzucić tę opcję, bo wszystko czego potrzebowaliśmy było w naszych torbach, ale pomyślałem, że jednak powinniśmy wejść.

- Jest coś co chciałbym kupić.

Tak więc, nadal schowany w cieniu drzew, rozpiąłem guziki mojego uniformu. Ześlizgnął się z moich ramion i opadł na ziemię. Nie mogłem powstrzymać uśmieszku wiedząc, że Rose mnie podgląda i wyglądała na zadowoloną z widoku.

Sięgnąłem do torby po rzeczy, które Lori i Kelsey nam zapakowały. Wziąłem zwykłą białą koszulkę. Byłem tylko w bokserkach, a Rose oglądnęła całe moje ciało, kiedy myślała, że nie widzę.

- Zobaczysz więcej potem, skarbie - droczyłem się, zakładając koszulkę. Spostrzegłem lekkie zażenowanie na twarzy Rose, ale szybko ono zniknęło.

- Czyli nie wiele więcej niż już zobaczyłam do tej pory. - odpowiedziała.

Zaśmiałem się. Przez te kilka godzin od kiedy uciekliśmy z Wickendale śmiałem się więcej niż przez cały mój pobyt tam. Włożyłem niebieskie jeansy, które niespodziewanie dobrze leżały. Uwielbiałem uczucie innego materiału na ciele niż szorstkiego uniformu. Kiedy skończyłem zobaczyłem Rose, która przebierała się schowana za drzewami. Ciężej było coś zobaczyć przez powoli ściemniające się światło i czarną bieliznę, którą miała na sobie. Ale to co zobaczyłem było wspaniałe. Teraz była moja kolej, aby się napatrzeć, kiedy schylała się po ciemne spodnie i białą bluzkę. Zdecydowanie za szybko je włożyła. Ale nie na tyle szybko, abym nie zobaczył jej tyłka i cudownych kształtów.

Odwróciła się i schowała uniform. Kiedy zapięła torbę włożyła ją na ramię. Jej oczy powiększyły się, kiedy zobaczyła, że się na nią patrzę.

- Co? - zapytała.

Wiedziała cholernie dobrze, o co chodziło. Pokręciłem głową na jej sztuczną niewinność. Wziąłem moją torbę i z rozbawionym uśmiechem odpowiedziałem:
- Nic.

Wyszliśmy zza drzew w stronę sklepu. Nie było możliwości, żeby ktokolwiek wiedział o naszej ucieczce więc sprzedawcy raczej nie będą nic podejrzewać. Chciałem abyśmy wyglądali bardziej naturalnie, więc złączyłem nasze dłonie; no może jeszcze dlatego, że po prostu chciałem.Wyglądaliśmy jak para turystów. Nikt kto był na stacji, nie był świadomy tego, że właśnie uciekliśmy z więzienia dla obłąkanych. Mimo to, za każdym razem, jak ktoś na nas popatrzył denerwowałem się.

Otworzyłem drzwi i naszym oczom ukazały się półki pełne słodyczy, czipsów, napojów, których nie było w Wickendale.

- Bierz co chcesz. - powiedziałem Rose. Uśmiechnęła się ochoczo i zaczęła wybierać przekąski. Może nie było to zbyt mądre, wydawać cenne jak dla nas pieniądze, ale każdy kto spędził kilka miesięcy z jedzeniem z Wickendale zrobiłby to samo. Sięgnąłem po tabliczkę czekolady i puszkę coli. Tylko tyle, ale chętnie wziąłbym trzy razy więcej.

Spotkaliśmy się z Rose przy kasie. Oboje mieliśmy tak samo podekscytowane uśmiechy. Jeśli kasjer myślał, że jesteśmy normalni, to teraz na pewno zmienił zdanie.

- Chwileczkę - powiedziałem i szybko się odwróciłem w poszukiwaniu najważniejszej rzeczy ze wszystkich - prezerwatywy. Kiedy wróciłem i położyłem je na ladzie, Rose lekko zaczerwieniła się, ale nic nie powiedziała.

- Razem będzie dwa funty. - powiedział monotonnym głosem kasjer. Rose dała mu pieniądze i szybko podziękowała.

Szybko wyszliśmy ze sklepu, bo chcieliśmy natychmiast otworzyć nasze przekąski. Byliśmy jak dzieci w święta Bożego Narodzenia.

- Chodź - powiedziałem kiedy rozrywałem opakowanie czekolady. - Jedzmy i chodźmy, bo musimy się nadal oddalać.

- Musimy kiedyś odpocząć - Rose powiedziała, ale poszła za mną znów między drzewa. - Będziemy spać?
- Nie wiem - westchnąłem - Jeśli nie znajdziemy żadnego lepszego miejsca, chyba będziemy musieli spać na ziemi.
- Brzmi dobrze. Wszystko jest lepsze od materaca z Wickendale.
- Ciii. Od teraz nie będziemy o tym mówić, dobra? Wydaje mi się, że nie byliśmy w żadnym instytucie. Jesteśmy tylko turystami spacerującymi po lesie, okej?
- Dobrze - Rose zgodziła się - Zmienimy imiona? Zetniemy włosy czy coś?
- Może najpierw znajdźmy miejsce, gdzie moglibyśmy się przespać. - zachichotałem.

Rose pokiwała głową i otworzyła paczkę czipsów, a ja zanurzyłem zęby w mlecznej czekoladzie. O. Mój. Boże. O. Tak.

- O kurwa, ale dobre - powiedziałem z pełnymi ustami. Smakowała jak ta czekolada, którą mi dała Rose kiedy ją pokonałem w Zagadkę. Ale teraz smakowała o niebo lepiej. Dziwnie w końcu mieć w ustach coś tak dobrego po miesiącach jedzenia brei. Czekolada była smaczna, słodka, idealna. O tak.

Rose obok mnie również jadła i zachwycała się gdy sięgała po więcej. Jestem pewny, że myślała to samo co ja.
- To jest takie dobre - praktycznie jęknęła, gdy wpakowywała do buzi jedzenie.
- Mmmmmm- zamruczałem kiedy oblizywałem usta z resztek czekolady. Jedliśmy dalej, dałem trochę czekolady Rose, a ona dała mi kilka czipsów. Spokojny spacer uspokoił moje nerwy. Jedyne co chciałem w tym momencie to usiąść, pogadać, cieszyć cię. Zamiast tego musieliśmy chodzić po lesie, ciągle zmieniając kierunek, aby nas było trudniej wyśledzić. Oboje wiedzieliśmy, ze musimy iść przed siebie.

Do tej pory pewnie już zauważyli, że zniknęliśmy. Może nawet w tym momencie przeszukują las, może już nawet szukają nas za rzeką. Albo są już  niedaleko. Albo byliśmy choć na chwilę bezpieczni.

Więc, aby być choć trochę bezpieczniejsi, szliśmy przed siebie. Księżyc świecił na ciemnogranatowym niebie. Nawet pojawiło się kilka gwiazd. Noc nadchodziła.

- Jeszcze 10 minut - Rose odezwała się. Ale było coś w jej głosie, czego nie było wcześniej.
- Dobrze - zgodziłem się. Spojrzałem na nią. Jej oczy wędrowały od jednego cienia do drugiego, usta lekko otwarte, wyglądała jakby się bała. - O czym myślisz?
- O niczym - odpowiedziała mi zbywając mnie.
- Powiedz.

Wiedziała, że nie ma sensu unikać odpowiedzi, bo domyślała się, że nie ustąpię.
- Ja..- zaczęła- Ja nie wiem. To strasznie głupie.
- Nie ważne, chcę wiedzieć.
- Dobra, ja tylko... wciąż to widzę, Harry. Wiem, że powinnam się cieszyć i być szczęśliwa, że uciekliśmy i w ogóle, ale nie potrafię się tego pozbyć. Tego uczucia. Im ciemniej się robi tym bardziej się boję, że nas złapią. Każdy cień to Norman albo James albo ta kobieta z tunelu. Każdy dźwięk to policja, która na nas czeka, żeby nas złapać. Każdy ruch jest czymś okropnym, co może wszystko zepsuć. Czuję, że rano obudzimy się, a policja będzie wszędzie i nas weźmie z powrotem.

Jej drżący głos sprawił, że wziąłem jej dłoń.
- Myślałam, że jak uciekniemy to przestanę się już martwić, ale wygląda na to, że po prostu się boję.
- To normalne Rose - powiedziałem delikatnie - Chodź do mnie.

Przytuliłem ją do siebie.
- Nie pozwolę aby coś nam się stało.
Chciałem powiedzieć więcej, aby ją uspokoić. Przeszliśmy tacy przytuleni kilka metrów, po czym obje zatrzymaliśmy się, gdy drzewa odsłoniły nam trochę. Przed nami stała stara szopa. Stanęliśmy jak wryci.

---------------------
Cześć wszystkim! Jak na razie połowa rozdziału dla was! Jak się podoba?
Przepraszam, że dopiero dzisiaj (i nie wkurzajcie się, nie przeklinajcie, proszę i nie mówcie, że ostatnio się nie wyrabiamy bo o ile mnie pamięć nie myli do środy rozdziały się pojawiały), ponieważ ten tydzień miałam zupełnie szalony. Wpadałam do domu i od razy wychodziłam także wygospodarowanie prawie 4 godzin nie było łatwe. Więc proszę zrozumcie, że czasem jest naprawdę  ciężko. Ale udało się. :) ~XYZ

Macie narazie jedną część, która jest długości normalnego rozdziału, a druga będzie aksjdfaskjdfhfdggf i pojawi się jak najszybciej xd Obiecujemy, że z Chaoticiem będziemy się lepiej wyrabiać ~Magda