Rozdział 9

Cynthia Porter. Tak się nazywała. Znałam Cynthię Porter, rozmawiałam z Cynthią Porter, lubiłam Cynthię Porter. Miałam wspomnienia z nią związane, mimo że było ich tylko kilka, wciąż jednak były to wspomnienia. Była pacjentką instytucji. Bywała nawet w gabinecie Lori na co miesięcznych kontrolach.

Jedynym problemem było to, że nie istniała.

Albo przynajmniej tak twierdziła pani Hellman. Taka była jej teoria sprzed paru dni.

Kiedy poszłam zapytać Lori czy Cynthia powinna była mieć operację, wydawała się jej nie pamiętać, ale powiedziała, że się starzeje i ma pewne trudności z zapamiętywaniem niezliczonej ilości pacjentów przebywających w instytucji. Jednak twierdziła, że w ostatnim tygodniu nikogo nie posłała na żaden zabieg. W takim razie co stało się z Cynthią?

Ponieważ Lori nic nie wiedziała, udałam się do biura pani Hellman, aby dowiedzieć się czegoś na temat zaistniałej sytuacji. Zawsze się denerwowałam, kiedy z nią rozmawiałam. Nie tylko dlatego, że była moim szefem, ale dlatego, że była generalnie bardzo onieśmielającą osobą z tą swoją protekcjonalną postawą, jakby była od wszystkich lepsza. Była zaskoczona widząc mnie przechodzącą przez próg jej gabinetu i jeszcze bardziej zaskoczona, kiedy powiedziałam jej co się stało. Zapytałam ją o tajemniczego pracownika i o to co stało się z Cynthią, a taka była jej odpowiedź:

- Pacownikiem, którego widziałaś musiał być Thomas, właśnie został tu przeniesiony z drugiego piętra. Jest całkowicie nieszkodliwy. A jeśli chodzi o dziewczynę, to musiało ci się coś pomylić. Wiem o wszystkim co się dzieje w Wickendale i tak jak powiedziała Lori, w ubiegłym tygodniu nie przeprowadziliśmy żadnej operacji. Jesteś pewna, że Thomas nie wchodził tam sam? Na przykład po przybory czy coś? - jej wyraz twarzy jak zawsze był protekcjonalny, a jej głos przypominał skrzeczenie starej wiedźmy.
- Nie, napewno miał ze sobą pacjentkę. Dlatego mnie to zaintrygowało - wyjśniłam - Nie rozumiem, dlaczego to się stało i jestem zaniepokojona.

Pani Hellman westchnęła zirytowana.

- Powtórz, jak się nazywała się ta pacjentka.
- Cynthia Porter.

Kiedy tylko te dwa słowa opuściły moje usta, coś się zmieniło. Po twarzy pani Hellman przemknęła jakaś emocja, której nie byłam w stanie zidentyfikować. Mogło to być zdenerwowanie lub nawet zaniepokojenie. Ale po żadnej z tych emocji nie było już śladu, a jej wyraz twarzy już sekundę później wrócił do zimnego i onieśmielającego. Nie odzywała się przez chwilę, jakby zbierała myśli, aż w końcu popatrzyła mi prosto w oczy.

- Musiało ci się coś pomylić, Rose. Nie mamy żadnej pacjentki, która nazywałaby się Cynthia Porter.

Poczułam jak moje czoło marszczy się z dezorientacji, spowodowanej jej oświadczeniem. To nie może być prawdą.

- Pani Hellman, nie chcę się z panią nie zgadzać, ale owszem, jest taka pacjentka. Rozmawiałam z nią kiedyś, widziałam ją kilka minut temu.

Pani Hellman nie przestawała się ze mną kłócić. Ciągle zaprzeczała istnieniu Cynthii, co było kompletną bzdurą. Opisałam jej ją, aby pobudzić jej pamięć, jednak bezskutecznie. Starałam się być jak najbardziej uprzejma dla mojej pracodawczyni, jednak moja cierpliwość była na wyczerpaniu.

W końcu uciekłam się do zażądania, aby sprawdziła w aktach czy takie nazwisko tam figuruje.

- Niech pani popatrzy w akta, jej nazwisko tam jest; musi być - powiedziałam. A to, co zrobiła wkurzyło mnie do granic możliwości. Poprostu mnie wyśmiała, ale był to protekcjonalny śmiech pełny pogardy, tak jakby było jej mnie żal.
- Rose, moja droga, wiem o wszystkim co dzieje się w Wickendale. Ja jestem dyrektorem, mam oczy i uszy w każdym zakątku tego miejsca. Znam każdego pracownika, każdego pacjenta. I mogę cię za pewnić, że nie ma tu nikogo o nazwisku Cynthia Porter. Musiało ci się przewidzieć. Dobrze się czujesz? - spytała bez cienia pewności w głosie.

Co do cholery? Kłamała, musiała kłamać. Nie było mowy, żeby Cynthia była tylko wybrykiem mojej wyobraźni. Nie.Było.Mowy. Widziałam ją, Lori ją widziała. Lori poprostu nie pamięta...

- Muszę iść - powiedziałam - Przepraszam za zajmowanie pani czasu.

Szybko stamtąd wyszłam i zaczęłam biec korytarzem. Biegłam i biegłam, nie będąc pewna dokąd zmierzałam. Tego było dla mnie za wiele. Coraz więcej stresu, wkradało się do mojej już zagmatwanej głowy i teraz jeszcze to. Może naprawdę popadałam w szaleństwo? Lub pani Hellman kłamała z jakiegoś niewyjaśnionego powodu? I co do cholery stało się z Cynthią? Czy ona rzeczywiście mogła wcale nie istnieć?

Nie. Oczywiście, że istniała. Nie mogłam sobie tego tylko wymyślić. No bo była w gabinecie pielęgniarek. Lori i ja obie z nią rozmawiałyśmy. Chyba że to też sobie wymyśliłam? Nie, pomyślałam znowu, po raz dziesiąty. Nie jestem kurwa szalona. Te wspomnienia były prawdziwe.

Ale w takim razie dlaczego pani Hellman kłamała? Cóż, jakikolwiek miała powód, było to lepszą alternatywą niż świadomość, że mam urojenia. Tak czy owak, cały ten stres i wszystkie te wydarzenia tak się na mnie odbiły, że pobiegłam do łazienki i zwymiotowałam.

Wymiotowałam częściej niż każdy inny człowiek, zwłaszcza gdy byłam zestresowana lub zmartwiona. Nawet będąc tu parę dni później, pytania wciąż kłębiły się w mojej głowie. Chciałam sprawdzić czy chociaż James pamiętał Cynthię, ale tamtego dnia Kelsey odwoziła mnie do domu, więc nie miałam szansy z nim porozmawiać. A następnego dnia James był chory i kolejnego miał wolny dzień, więc nie miałam w ogóle okazji zapytać go o Cynthię.

Zapytałam za to Kelsey, ale za każdym razem unikała odpowiedzi i zmieniała temat, co było dość dziwne, ale przyzwyczaiłam się ostatnio do jej podejrzanego zachowania i nie chciałam, żeby czuła się jakbym ją przesłuchiwała, czy coś. Próbowałam też rozmawiać z innymi pacjentami o wydającej się zaginąć Cynthii Porter, ale nie udzielili mi zbyt wielu informacji. Jak do tej pory, nikt o niej nie słyszał.

Rozpaczliwie chciałam się czegoś dowiedzieć. I jedyną osobą, która mogła mi pomóc, był ktoś kogo najmniej spodziewałam się prosić kiedykolwiek o pomoc. Ktoś inteligentny, kto wydawał się zawsze być o krok do przodu. Ktoś kto na szczęście miał być dziś wypuszczony z izolatki.
I tym kimś był Harry.


HARRY'S POV
- To są kurwa jakieś żarty! - zaprotestowałem - Byłem zamknięty w ciemnym pokoju, sam przez cały tydzień, bez żadnego kontaktu z innym człowiekiem, normalnej łazienki, a nawet zmiany ubrań i teraz, kiedy w końcu mnie wypuścili z tego piekła na ziemii, nie mogę sobie nawet zapalić pieprzonego papierosa?
- Przykro mi, Harry. Nie można tutaj palić, musisz zaczekać, aż wyjdziesz - Kelsey oznajmiła po raz trzeci, wskazując na znak z napisem "Zakaz palenia". Przywlekli mnie tu prosto z izolatki, nie pozwalając nawet wziąć prysznica. Westchnąłem tylko ze zirytowania i potrząsnąłem głową.
- Musiałem srać do dziury w ziemi!
- Więc powiedz mi, Harry - powiedziała nie marnując czasu i ignorując moją uwagę - Jest coś o czym chciałbyś dziś porozmawiać?
- Nie.
- Nic cię nie dręczy?
- No nie.
- Nic co chciałbyć z siebie wyrzucić?
- Nic.

Teraz była jej kolej na zirytowanie.

- Okej, zacznijmy od innego pytania. Jak ci minął dzień?
- Jak minął twój?

Ewidentnie jej irytacja rosła, choć starała się to ukryć.

- Dobrze, ale zapytałam pierwsza.
- Dobrze.
- Posłuchaj, Harry - westchnęła - Przychodziłeś tu praktycznie co tydzień i nie zrobiliśmy narazie żadnych postępów.
- Nie mój problem - powiedziałem.
- Taa, ale to mój problem. Staram się tylko wykonywać swoją pracę, a ty mi tego nie ułatwiasz, odpowiadając jednym słowem. Nie martw się, nic z tego co mówisz nie jest nagrywane, a mi nie wolno tego nikomu powtarzać. Więc pozwolę ci wybrać co, ale musisz mi coś powiedzieć. Cokolwiek.
- Dlaczego tak ci zależy? - spytałem - Cokolwiek nie powiem, to i tak nic nie zmieni. Możesz zapisać cokolwiek w tym swoim notesiku, zdiagnozować mnie jak tylko chcesz, wrzucić mnie do szufladki z nazwą jakiej tam chcesz choroby psychicznej, a to i tak kurwa nic nie zmieni. Ciągle tu będę i ty tu ciągle będziesz, więc jaki to ma sens?
- Chodzi o to, żeby ci się polepszyło - odpowiedziała - Jesteś tutaj, ponieważ twój adwokat był na tyle sprytny, żeby usprawiedliwić twoje postępki niepoczytalnością, bo inaczej dostałbyś wyrok śmierci. Więc jeśli uda nam się udowodnić dyrektorce, że nie jesteś już szalony, może wziąć pod uwagę wypuszczenie cię stąd przed siedemdziesiątką.

Cóż, jeśli było cokolwiek czego pragnąłem, było to opuszczenie Wickendale. Więc może powinienem dać temu całej terapii szansę. Jutro.

- Czy mogę już iść? - spytałem - Naprawdę potrzebuję prysznica.

Kelsey tylko westchnęła z zirytowania i przegranej.

- Niech ci będzie, idź. I tak do niczego byśmy nie doszli.
- Dziękuję! - powiedziałem rozdrażniony. W końcu. Kiedy tylko wyszedłem z jej gabinetu, Brian chwycił mnie za ramię. Brian był moim głównym ochroniarzem. Zawsze szedł obok, upewniając się, że nie obedrę ze skóry więcej ludzi. Co było dosyć komiczne, bo przewyższałem go wzrostem. Nie miałby ze mną szans. Jednak nigdy nie próbowałem go obezwładnić, ani nic takiego, bo wiedziałem, że może to tylko doprowadzić do wychłostania mnie albo ukarania w jakikolwiek inny sposób. Więc zamiast tego tylko gadałem pierdoły, żeby go wkurzyć jak tylko mogłem. Ohh, jak ja kochałem go wkurzać. To była tak naprawdę moja jedyna rozrywka w tym chorym miejscu.

Ale to działało w obie strony, ochroniarze też mnie wkurzali. Byli wszędzie. Jeden w gabinecie Kelsey, kilka w kawiarence, kilka w "pokoju do zajęć dodatkowych", gdzie codziennie robiliśmy jakieś pierdoły, typu pieczenie czy malowanie. Zawsze jeden śledził cię kiedy szedłeś do łazienki, jeden kiedy szedłeś na obiad. Byli wszędzie. A jeśli nie ochroniarz, to ktoś inny pilnujący cię w każdym momencie. Żeby cię oceniać, mając nad tobą złudne poczucie wyższości. Gdziekolwiek bym nie odwrócił głowy, zawsze był tam jakiś pracownik.

I na dodatek każdy z nich mógł być mordercą.


ROSE'S POV

Wszedł do kafeterii 15 minut spóźniony z burzą wilgotnych loków na głowie i Brianem uczepionym jego lewej ręki. Ale pracownik natychmiast puścił Harry'ego wolno, kiedy tylko weszli do pomieszczenia i stanął obok innych ochroniarzy pod ścianą. Harry dołączył do mnie bez eskorty czy kajdanek, ale fakt ten nie przeraził mnie tak bardzo jak jeszcze tydzień temu. Nie wiem czemu myślałam, że pojawi się z podkrążonymi oczami, skórą pokrytą warstwą brudu i może tłustymi, wysuszonymi włosami?

Ale wyglądał jak zupełna przeciwność, tego co sobie wyobrażałam, kiedy zajął puste miejsce na przeciwko mnie. Jego pełne usta i wystające kości policzkowe były pociągające jak zwykle.
Zaskakując mnie kolejny raz, wydawał się być pięknniejszy z każdym dniem. I zawsze miał w sobie taki blask, zwłaszcza w porównaniu do innych pacjentów. Kilka górnych guzików jego uniformu było rozpięte, ukazując gładką, opaloną skórę. Jego przenikliwe spojrzenie rozbłysło, kiedy spotkało moje po raz pierwszy od tygodnia. I nienawidziłam tego, ale naprawdę tęskniłam za tymi oczami. Zobaczenie ich po raz pierwszy od wielu dni było...pokrzepiające.

Otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył przez moje pytanie.

- Znasz Cynthię Porter?
- Również miło cię widzieć, Rose - powiedział ze swoim zwyczajowym uśmieszkiem na ustach, przysuwając się bliżej do okrągłego stolika.
- Cześć. Znasz ją czy nie? - naciskałam, chcąc uzyskać odpowiedź jak najszybciej.

Harry uniósł rękę w geście mówiącym "daj mi sekundę", a następnie potarł oczy. Czekałam niespokojnie, kiedy wyciągał papierosa i zapalniczkę z kieszeni. Wsadził go pomiędzy zęby, zaciągając się nim tak długo jak pozwolił mu na to jeden oddech.

- Powtórz, kogo? - zapytał.
- Cynthię Porter. Jest pacjentką. Ciemne blond włosy, ciemne oczy. Prawdopodobnie koło trzydziestki.

Pomyślał jeszcze chwilę marszcząc czoło, jakby próbował sobie przypomnieć.

- Nie, nie wydaje mi się - oznajmił w końcu po około minucie, a papieros zatańczył na jego wargach kiedy mówił - Czemu?

Cholera, czyli jej nie znał. Był moją ostatnią nadzieją, co niby miałam teraz zrobić?
Westchnęłam, rozważając w myślach czy powinnam powiedzieć Harry'emu o całej tej sytuacji. Będąc pacjentem, mógłby być w stanie mi pomóc ustalić, co się działo, lepiej niż ktokolwiek inny. Poza tym, czułam, że mogłam mu ufać trochę bardziej, po tym jak uratował mnie przed Normanem. Więc powiedziałam mu wszystko.

- No więc, jest pewien pracownik, imieniem Thomas, który od niedawna pracuje na tym piętrze i widziałam jak zabierał Cynthię na salę operacyjną, pomimo tego, że nie wymagała żadnego zabiegu.
- Myślisz, że on może być mordercą? - Harry nagle zapytał. Moje brwi uniosły się w zaskoczeniu, musiał wiedzieć, że przypuszczano, że mordercą był ktoś z pracowników. Zgaduję, że kiedy ma się tydzień na nie robienie niczego poza myśleniem, dochodzi się do pewnych wniosków.
- Nie, nie sądzę. Bo później poszłam zapytać Lori, głównej pielęgniarki i ona nie mogła sobie przypomnieć Cynthii. Więc potem spytałam dyrektorki, pani Hellman i ona twierdziła, że nie ma tu nikogo o tym nazwisku. A teraz nawet ty jej nie pamiętasz, więc generalnie jest tu pacjent, którego tylko ja pamiętam i nikt inny. I jeśli pani Hellman jest w to zamieszana, to Thomas raczej nie jest mordercą.
- Czekaj - przerwał mi Harry - Więc mówisz, że ta Cynthia została zabrana na salę operacyjną przez Thomasa, chociaż wiesz, że nie powinna była wcale tam być, więc wypytywałaś o nią ludzi i nikt nie wie kim ona jest?

Skinęłam, zdjąc sobie sprawę jak szalenie to brzmiało.

- Widziałaś tą Cynthię od tamtej pory?
- Nie - odpowiedziałam.
- Więc po prostu zaczynasz wpadać w obłęd?
- Nie! - zaprotestowałam - Nie wpadam w obłęd, muszę poprostu odnaleźć ją albo kogoś kto ją pamięta.
- Ale o to właśnie chodzi - powiedział Harry - Nikt poza tobą jej nie pamięta. Więc pewnie jesteś szalona.
- Nie jestem szalona! - powiedziałam trochę za głośno. Harry wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, zafascynowany całą sprawą - Coś stało się Cynthii i ja muszę się dowiedzieć co.

Skinął głową, starając się nie roześmiać.

- Cóż, jedyna alternatywa jest taka, że ten Thomas może być zabójcą, a Cynthia była kolejną z jego ofiar. Ale w takim razie dlaczego dyrektorka i główna pielęgniarka go kryły? Rose, to nie ma sensu.
- Wiem - westchnęłam - Dlatego nie mam pojęcia co się dzieje. Nie wiem już co robić.
- Gdybym był tobą poprostu bym to przeczekał. Zobaczył czy Cynthia się jeszcze pojwi. A jeśli nie, nie martwiłbym się o to i nie mówił nikomu. To nie twój problem, a nie chcesz, żeby ludzie myśleli, że jesteś psychopatką. Uwierz mi, to jest do dupy.

Skinęłam tylko głową, potrzebowałam nieco odpoczynku od tego wszystkiego. Jeszcze trochę i bym zwariowała, jeśli już nie byłam szalona.

- Pewnie masz rację, może powinnam po prostu to zignorować.

Harry skinął, a wilgotne loki spadły na jego inteligentne oczy.

- A tak w ogóle - zmieniłam temat - Jak było w izolatce?
- Okropnie - powiedział - Miałem wrażenie, że minęły lata, nie dni. Miałem strasznie dużo czasu, żeby pomyśleć, wiesz?
- Taa - zgodziłam się. Zawsze za dużo o wszystkim myślałam i wiedziałam jak to jest być uwięzionym sam na sam z własnymi myślami.
- O czym myślałeś? - spytałam. Wiedziałam, że było to dość osobiste i wścibskie pytanie, ale nie mogłam się powstrzymać. Uwielbiałam słuchać jak mówił i zawsze pragnęłam wiedzieć o nim więcej i więcej. To był jeden z moich największych koszmaów, a zarazem największych marzeń - aby rozwikłać tajemniczą zagadkę, jaką był Harry Styles.

Ucieszyłam się, kiedy odpowiedział bez żadnych oporów. Wyglądał jakby mu wręcz ulżyło mogąc się komuś wygadać.

- O wszystkim właściwie. W większości o ciałach, które znalazłem. To uh...zobaczenie tego na własne oczy trochę mną wstrząsnęło.

Studiowałam jego mocne, ale zarazem delikatne rysy twarzy, w poszukiwaniu choćby cienia wahania w jego oświadczeniu. Nie powinno to tak nim wstrząsnąć, biorąc pod uwagę, że sam był seryjnym mordercą. Ale jego oczy były zdystansowane, jakby wspominał tamto wydarzenie. I nawet przez sekundę nie widziałam żadnej zmiany w jego zmartwionym wyrazie twarzy.

- A co do tamtej nocy - zaczęłam - Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek była w stanie wystarczająco ci podziękować za to, co dla mnie zrobiłeś. To było niesamowite.
- To nic takiego - powiedział mi, starając się nie dopuścić do siebie kompelemntu.
- Nie, to nie było "nic takiego". Harry, uratowałeś mnie przed zgwałceniem. Nie jestem w stanie ci wystarczająco podziękować.
- Naprawdę, nie ma sprawy. Cieszę się tylko, że zdążyłem na czas. I że przeze mnie ten kutas jest w śpiączce - uśmiechnął się.

Pomimo tego, że ta jego wprawiająca w śpiączkę siła była onieśmielająca, nie mogłam powstrzymać się przed wybuchnięciem śmiechem na jego komentarz.

- Przykro mi poprostu, że musiałeś iść przez to do izolatki - powiedziałam.
- Szczerze, to to nie było aż takie złe - zapewnił mnie - Myślę, że najgorszą częścią nie robienia nic przez tydzień, było zdanie sobie sprawy z tego, ile rzeczy ci brakuje, za iloma tęsknisz - powiedział, mając na myśli rzeczy, które miał poza Wickendale. I po raz kolejny wyobraziłam sobie, jak by to było być na jego miejscu, nie będąc w stanie nigdy opuścić tego budynku.
- Za czym tęsknisz najbardziej? - zapytałam nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Ale Harry nie wydawał się mieć nic przeciwko.
- Za wszystkim - powiedział po prostu - Za tymi małymi sprawami, o których normalnie byś nie pomyślał. Za byciem w stanie wybrać co chcesz zjeść na każdy posiłek, robić każdego dnia, ubrać to co chcesz. Po prostu za możliwością wyboru - skinęłam, pochłaniając każde słowo wypowiedziane jego głębokim głosem. Kochałam kiedy mówił w ten sposób, nie arogancki i wulgarny, ale kiedy mówił mi o tym co naprawdę czuje - Tęsknię za moimi przyjaciółmi, rodziną - kontynuował - Oh i za frytkami, Boże tak tęsknię za frytkami. Tęsknię za moim psem, moim łóżkiem. Za grami zręcznościowymi, telewizją, sportem, piwem...seksem.

Moje serce przyspieszyło, przez sposób w jaki wypowiedział ostatnie słowo, jego głos był wolny i senny, więc brzmiało to bardziej jak pomruk. Mogłabym przysiąc, że zrobił to specjalnie, kiedy jego zielone oczy skanowały moje ciało.

Nagle w mojej głowie pojawił się obraz Harry'ego pochylonego nade mną. Jego naga skóra błyszczała od potu, kiedy urywane jęki wydobywały się z jego ust. Ale nieczysta myśl była natychmiastowo oddalona, kiedy trzecia osoba dołączyła do stolika.

Harry i ja unieśliśmy głowy i zobaczyliśmy Jamesa w pełnym mundurze stojącego nad nami.

- Oh witaj James - Harry go powitał z udawaną grzecznością - Właśnie ominęła cię nasza rozmowa o seksie i zdrowiu psychicznym Rose.

Przewróciłam oczami, ignorując jego komentarz.

- Cześć, James - uśmiechnęłam się do niego.
- Hej - uśmiechnął się szerzej - Chciałem tylko sprawdzić czy u ciebie w porządku, nie wróciłaś wtedy z powrotem do kawiarenki i od tamtej pory nie miałem okazji z tobą pogadać.
- Oh tak, przepraszam za tamto. Lori uh... Lori mnie zatrzymała w holu i potrzebowała, żebym zrobiła dla niej kilka rzeczy - skłamałam.
- Oh okej - odpowiedział James. Wyglądał jakby chciał zostać i pogadać, ale wyraz twarzy Harry'ego pod tytułem "czy możesz już sobie pójść" sprawił, że zmienił zdanie. Ale zanim się oddalił, odwrócił się i zapytał:
- Ciągle jesteśmy umówieni na kolację w piątek, prawda?
- Tak - skinęłam głową. Przez to wszystko co się ostatnio działo, całkiem zapomniałam, ale teraz, kiedy mi przypomniał, byłam bardzo podekscytowana.
- Fajnie - uśmiechnął się.
- Fajnie - zaśmiałam się. Na twarzy Jamesa pojawił się najsłodszy uśmiech, zanim odwrócił się i wrócił do swoich obowiązków. Zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie powinnam zrobić to samo, ale rozmowa z Harrym była dużo bardziej ineteresująca niż siedzenie tu i udawanie, że się pracuje, kiedy tak naprawdę nie robiło się zupełnie nic. O wilku mowa, kiedy odwróciłam głowę, zobaczyłam, że się na mnie gapi swoimi hipnotyzującymi oczami. Patrzył to na mnie, to na Jamesa z zamyślonym wyrazem twarzy.
- Więc wy dwoje teraz ze sobą śpicie?
- Nie! - natychmiast zaprotestowałam, zszokowana jego pytaniem - Jesteśmy tylko przyjaciółmi, Harry, na miłość boską.

Harry zachichotał na moją reakcję, ukazując w pełni swoje dołeczki. I w tym momencie zdałam sobie sprawę, że nie ważne jak bardzo kochałam uśmiech Jamesa, nigdy nie będzie on porównywalny z oszałamiającym blaskiem uśmiechu Harrego.

                                                                                                      
I jest wasza upragniona dziewiąteczka!! Jak się podobało; jak myślicie co się stało z Cynthią i jak czujecie się na myśl o randce Rose z Jamesem? Piszcie w komentarzach albo na tt z tagiem #PsychoticPl, bo ja po prostu uwielbiam czytać wasze teorie itp. itd. i się jarać ahdajsdksdcx.
Pierwsza bardzo ważna sprawa: NIE DAMY RADY JUŻ INFORMOWAĆ TYLU OSÓB! Nie sądziłyśmy, że tak szybko uzbiera się tyle osób do informowania i nie jesteśmy w stanie tego robić przy takiej ilości. Więc od tej pory pamiętajcie, że rozdziały pojawiają się w każdy poniedziałek wieczorem. Informacje o nowym rozdziale będą pojawiać się na moim koncie, koncie Natalii, kontach Harrego i Rose (macie tam z prawej xD) oraz w tagu #PsychoticPl.
Druga sprawa: pomyślałam czy nie chcielibyście, żeby dodawać do każdego rozdziału jakąś piosenkę, która kojarzy się z Psychotic? Bo ja np. uwielbiam sobie robić playlisty do opowiadań i mam już jedną z Psychotic :3 piszcie czy to dobry pomysł czy nie, bo nie wiem xD jakby co to do tego rozdziału proponuję "Monsters" - Imagine Dragons. Jak macie jakieś sugestie co do tego jakie piosenki pasują do tego opowiadania to też piszcie (tu czy u mnie na tt), bo ja chętnie wzbogacę moją playlistę ;3

I DZIĘKUJEMY ZA PONAD 100 OBSERWATORÓW!! KOCHAMY WAS WSZYSTKICH BAAAARDZOOOOO!!