Rozdział 16

Walking on air - Kerli

*PRZEPRASZAM ŻE TAK PÓŹNO, NA ŚMIERĆ O TYM ZAPOMNIAŁAM!!*

- Jesteś niewinny - odparłam wreszcie. Kiedy powiedziałam te słowa, zdałam sobie sprawę, że wiedziałam to od początku. Nie patrzyłam mu w oczy, gdy mówiłam, zamiast tego nie spuszczałam wzroku z moich palców, którymi nerwowo się bawiłam. Nie chciałam patrzeć mu w oczy, bojąc się jego odpowiedzi; bojąc się, że mogę nie mieć racji.

- Naprawdę w to wierzysz? - zapytał ledwo słyszalnym głosem. Skinęłam, wciąż nie odrywając wzroku od podłogi.

- Rose, popatrz na mnie - poprosił. Jego smukłe palce powędrowały do mojej brody łagodnie ją unosząc, aby moje oczy spojrzały w jego. Iskrzyły się pięknym, głębokim odcieniem zieleni i były tak uspakajające - Masz rację.

Wypowiedział te dwa słowa na wydechu, jakby jakiś ogromny ciężar właśnie został zrzucony z jego piersi. I to właśnie ta ulga sprawiła, że mogłam naprawdę to zobaczyć. Mogłam zobaczyć to w jego rosnącym uśmiechu, jego zielonych jak las oczach; mogłam usłyszeć w jego ochrypłym głosie. Mówił prawdę.

Jednakże ta prawda nie przyniosła jedynie wielkiej ulgi, ale też niezliczoną ilość pytań. Dlaczego Harry wciąż był zamknięty w tym okropnym miejscu? Co naprawdę przytrafiło się tym kobietom? Czy Harry wiedział kto to zrobił? Czy pani Hellman wiedziała, że Harry był niewinny?

Nowo odkryta prawda rozproszyła po moich myślach niezwykłą ciekawość, sprawiając, że chciałam wiedzieć więcej i więcej o tym nowym Harrym, tym niewinnym Harrym, który był tu przez cały ten czas, ale byłam zbyt ślepa, żeby zdać sobie z tego sprawę.

Więc wypowiedziałam po prostu słowa, które, jak miałam nadzieję, miały przynieść odpowiedzi na wszystkie moje pytania:

- Myślę, że należą mi się wyjaśnienia.

HARRY'S POV

Mały uśmiech formujący się na ustach Rose wraz z jej żądaniem, sprawił, że wyjawienie jej prawdy stało się koniecznością. Musiałem powiedzieć jej co się stało. I chciałem tego. Jeśli  ktokolwiek miał się dowiedzieć, kim tak naprawdę byłem, to musiała być ona.

- Okej - westchnąłem i wziąłem głęboki oddech, aby przygotować się na zawiłą historię, którą miałem zaraz opowiedzieć. Wyrzuciłem niewypalonego jeszcze do końca papierosa do kosza na śmieci stojącego obok nie chcąc robić przerw na nikotynę i wszystko przeciągać - Cóż zacznijmy od tego, że nie jestem święty czy coś w tym stylu. Nigdy nie byłem dobrym dzieciakiem, daleko mi było do tego.

Rose skinęła, kilka ciemnych kosmyków wyswobodziło się z jej koka i opadło na zafascynowane oczy.

- Właściwie to, uh...to nie jest mój pierwszy raz w Wickendale - powiedziałem

- Co? - spytała - Jak to?

- Byłem tu już kiedyś. Jako pacjent, na oddziale dziecięcym. Chyba kiedyś był na drugim piętrze, tak mi się wydaje. Miałem jakieś dwanaście lat - brwi Rose uniosły się w zdziwieniu.

- Co zrobiłeś?

Pomimo tego, że wiedziałem, że to pytanie było nieuniknione, bałem się na nie odpowiadać. Ale miałem już dość duszenia tego w sobie, to była najwyższa pora, żeby wyrzucić z siebie horrory z mojej przeszłości.

- Mój ojciec zawsze traktował mnie i moją mamę jak gówno. Bił nas i w ogóle. Jednej nocy widziałem jak ją uderzył, dusił nawet i tak cholernie się bałem, Rose. Byłem też zły i chciałem, żeby poczuł jeszcze gorszy ból niż ten, który musiała czuć moja mama. Chciałem, żeby umarł, nienawidziłem go bardziej niż cokolwiek innego. Pewnego wieczoru leżał upity do nieprzytomności na kanapie, podczas gdy moja mama pracowała do późna. Wziąłem jakiś łatwopalny płyn i zapałki...

- Nie zrobiłeś tego - powiedziała z trudem łapiąc powietrze z ręką zakrywającą jej usta w szoku.

- Zrobiłem - skinąłem głową - To było pojebane, wiem o tym. Ale przeżył, miał tylko kilka poparzeń. Powiedziałem policji, dlaczego zrobiłem to co zrobiłem, więc mojego ojca wsadzili do więzienia, a mnie do Wickendale.

Zrobiłem minutę przerwy, żeby zbadać zszokowany wyraz twarzy Rose. Jej oczy były szeroko otwarte z zaskoczenia, jej głos cichy, ciało spięte. Bała się, bała się mnie. Zwykle pewnie nie byłbym w stanie się nie uśmiechnąć, czerpiąc przyjemność z tego, że to ja miałem przewagę. Ale nie teraz, nie w ten sposób.

- Rose, to nie było...to znaczy, zmieniłem się. Byłem po prostu przestraszonym dzieciakiem i nie chciałem, żeby on dalej ją krzywdził i...cholera nie powinienem był ci w ogóle o tym mówić, przepraszam, ja...

- Cii, wszystko w porządku - przerwała mi, unosząc rękę, aby mnie uciszyć. Jej wyraz twarzy zmienił się z przestraszonego na zamyślony.

- O czym myślisz? - zapytałem.

Zajęło jej to chwilę, aby znaleźć odpowiednie słowa. Kilka razy otworzyła usta jakby miała coś powiedzieć, ale za każdym razem z powrotem je zamykała.

- Nie mam ci tego za złe. - powiedziała w końcu.

- Co? - spytałem chyba bardziej zszokowany niż ona przed chwilą.

- Znaczy, oczywiście, że to co zrobiłeś było okropne, ale to co zrobił twój ojciec tobie i twojej mamie także. Spalenie go żywcem nie było najlepszą opcją, ale dorastałeś wśród przemocy, więc się to na tobie odbiło. To ma sens.

Teraz była moja kolej na bycie zaskoczonym. Spodziewałem się, że zareaguje...cóż, na pewno nie tak.

- Dziękuję ci, że jesteś taka...wyrozumiała - powiedziałem.

Mały, współczujący uśmiech pojawił się na jej pięknych ustach.

- Kiedy w końcu cię stąd wypuścili?

- Kiedy miałem 16 lat - powiedziałem jej - A kiedy wyszedłem, nie miałem gdzie się podziać. Moja matka się mnie bała, a mój ojciec był ciągle w więzieniu. Więc zacząłem pracę na farmie. Roznosiłem siano  i sprzątałem końskie gówna. Mój szef był dupkiem i było widać, że mnie nienawidził. Ale i tak trzymał mnie u siebie. To było okropne, ale na szczęście udało mi się zarobić wystarczająco, żeby kupić sobie własne mieszkanie. I przez jakiś czas moje życie wyglądało właśnie tak, po prostu pracowałem i spałem. Piłem w  pobliskim barze i przyprowadzałem do domu dziewczynę od czasu do czasu. To było dość gówniane życie. Dopóki jej nie spotkałem.

- Kogo? - spytała Rose wsłuchana w każde słowo, które wypowiadałem. Kochałem jej ciekawość, to jak wszystko ją interesowało.

-  Miała na imię Emily - powiedziałem, a mały uśmiech zagościł na mojej twarzy, kiedy w końcu pozwoliłem sobie ją przypomnieć - Boże Rose, ona była taka piękna. Na pewno byś ją polubiła. Miała długie blond włosy i najbardziej hipnotyzujące niebieskie oczy... prawie jak ktoś kogo można zobaczyć tylko w snach. Była córką mojego szefa i przychodziła na farmę co jakiś czas. Pewnego dnia zaczęliśmy rozmawiać, a od tej pory moje życie było idealne. Była najwspanialszą dziewczyną jaką kiedykolwiek spotkałem, nie wiem nawet co robiła z kimś takim jak ja. Byłem tak popierdolony, ciągle jestem, ale ona i tak mnie kochała. Sprawiła, że zapomniałem o swojej przeszłości i uwalniała to, co we mnie najlepsze i wiem, że to brzmi ckliwie, ale to prawda. Kochałem w niej wszystko, to jak każdego ranka robiła naleśniki, to jak mówiła mi, że mnie kocha nieważne ile razy nawaliłem. Była moją absolutnie ulubioną osobą na świecie.

Każde słowo, które wypowiadałem bolało jak cholera, ale cieszyłem się, że mogłem to w końcu z siebie wyrzucić. Nie mówiłem o niej od czasu...incydentu i teraz wszystkie wspomnienia naraz zaczęły spływać z powrotem. Mój umysł zaczął wypełniać się obrazami jej oczu, tych pięknych oczu, które patrzyły na mnie jakbym jednak coś znaczył. Myślałem o naszym wspólnym dniu na plaży, to zawsze było moje ulubione wspomnienie. Myślałem o jej śmiechu, kiedy próbowała nauczyć mnie tańczyć, myślałem o jej słodkich pocałunkach na moich ustach, kiedy pierwszy raz powiedziałem jej, że ją kocham. Ale później ktoś mi ją odebrał, zabijając ją bez żadnego powodu. Kurwa, pewnie nawet wcześniej ją zgwałcił. Powinienem był ją ochronić, powinienem był bardziej się postarać, aby była bezpieczna, żebym mógł zobaczyć jej uśmiech choćby jeszcze jeden raz. Ale zawiodłem kolejną osobę, którą kochałem. Zanim zdałem sobie sprawę, łza potoczyła się po moim policzku, a później kolejna. Cholera, teraz już po prostu płakałem.

- Zawsze pragnąłem znaleźć kogoś - zacząłem trzęsącym się głosem - Zawsze pragnąłem znaleźć kogoś takiego jak ona...i myślę, że znalazłem.

Popatrzyłem na Rose, a ona odwzajemniła spojrzenie. Łzy zaczęły formować się również w jej oczach. Nie oderwała ode mnie wzroku ani na chwilę, kiedy chwyciła moją spoczywającą na łóżku dłoń w swoją. Pocierała swoim kciukiem rysując małe, uspakajające kółka na jej wierzchu, a ja uśmiechnąłem się do niej przez swoje zamglone oczy.

- Jeśli nie masz nic przeciwko, że spytam, co się z nią stało? - spytałam miękkim, kojącym głosem.

- Ona uh...ona była jedną z ofiar.

- Nie - sapnęła, zakrywając dłonią usta. Wyglądała jakby nie mogła w to uwierzyć.

- Tak. Jej rodzice mnie nienawidzili, uważali, że miałem na nią zły wpływ, więc natychmiast zostałem oskarżony o to, że ją zabiłem. Miałem gównianego prawnika i jedyne co był w stanie zrobić to usprawiedliwić mnie niepoczytalnością, podczas gdy jej bogata rodzina zapłaciła tysiące za najlepszego prawnika, jaki tylko mógł być. Wszystkie morderstwa zostały połączone i oskarżono mnie o każde z nich. Więc teraz wszyscy myślą, że ją zabiłem, pomimo tego, że to nie mogłoby być dalsze od prawdy. Ale jakikolwiek obrzydliwy kutas to zrobił, zamierzam sprawić, że poczuje dziesięć razy większy ból niż ona. Przysięgam na Boga, że obedrę go z każdego centymetra jego jebanej skóry... -  Rose widocznie drgnęła na moje słowa i skuliła przez szorstki ton.

- Przepraszam - westchnąłem.

- Nie szkodzi - prawie szepnęła - Harry, to okropne. Tak mi przykro.

- W porządku, to przecież nie twoja wina - pociągnąłem nosem ocierając kilka ostatnich żałosnych łez, które spłynęły na moje policzki - Po prostu za nią tęsknię.

ROSE'S POV

Moje serce wręcz bolało od dudnienia w mojej piersi, czując do Harrego coś, czego nie czułam nigdy wcześniej. Obraz małego chłopca z burzą loków mignął mi przed oczami, chudszego i niższego niż ten przede mną ze śladami świeżych łez na policzkach, kiedy jego matka krzyczała i jego ojciec wrzeszczał. Zobaczyłam go kulącego się ze strachu, patrzącego na swoją mamę wyzywaną jakby była niczym. Widziałam zmierzwione włosy na czubku jego głowy, kiedy jego pierś unosiła się i opadała wraz z każdym ciężkim oddechem, odbicie ognistych płomieni w jego oczach i pełnych bólu krzyków w uszach. Był po prostu przestraszony i zagubiony.

I kiedy w końcu znalazł jedyną osobę, która kiedykolwiek sprawiła, że był szczęśliwy; która była w stanie sprawić, że wszystkie złe wspomnienia odeszły, ktoś mu ją odebrał. A żeby było jeszcze gorzej, on musiał ponieść winę za jej śmierć, podczas gdy tak naprawdę to on był tym, który cierpiał najbardziej. Kiedy popatrzyłam przed siebie, zobaczyłam tego samego chłopca. Ślady łez ciągle widoczne na jego twarzy, były dowodem powodzi wspomnień, której pozwolił zalać swoje myśli. I pomimo tego, że może mnie odepchnąć; pomimo tego, że może odrzucić moją próbę pocieszenia go i tak wstałam podchodząc bliżej do załamanego chłopca. Byłam od niego wyższa stojąc nad nim, kiedy wciąż siedział na skrzypiącym łóżku.

Moja podświadomość przejęła kontrolę, zanim zdążyłam się połapać; nie wiedziałam nawet co robiłam, ale i tak to robiłam. Coś dziwnego można było wyczuć w panującej atmosferze, jakby mrowienie, które przyciągało mnie do Harrego. Nie umiałam tego opisać, ale na pewno to czułam. Poczułam obezwładniającą potrzebę, aby go dotknąć, a nawet pocałować. Moje oczy z jego oczu zsunęły się na jego usta, jego pełne różowe usta. Mogłam sobie tylko wyobrazić jakby to było poczuć je na swoich, a na samą myśl omal nogi się pode mną nie ugięły. Ale używając całej siły, którą w sobie miałam powstrzymałam się przed wybraniem drugiej opcji. Moja ręka uniosła się, zanim zdążyłam o tym pomyśleć i wślizgnęła się w jego miękie loki. Popatrzył na mnie swoimi błyszczącymi oczami przygryzając dolną wargę. Ale się nie odsunął, a wręcz wydawał się być zadowolony z mojego łagodnego dotyku. Kiedy moja dłoń głaskała jego gęste loki, ja przbliżałam się do niego coraz bardziej, dopóki jego głowa nie spoczęła na moim brzuchu i stanęłam miedzy jego nogami. Powoli oplótł mnie rękami, przyciągając mnie do siebie jeszcze bliżej. Harry wypuścił urywany oddech, kiedy wciąż poruszałam ręką w przód i w tył po jego włosach, lekko drapiąc skórę jego głowy. Druga ręka jeździła po jego plecach starając się go zrelaksować, albo może złagodzić jego udrękę.

- Ciii już wszystko dobrze. Wydostanę cię stąd. Obiecuję - powiedziałam i każde moje słowo było prawdziwe.

Gdyby ktoś mi powiedział kilka miesięcy temu, że będę przytulała Harry'ego, tak jak robiłam to teraz z jego rękami oplatającymi moją talię i moją dłonią wplątaną w jego włosy, nie uwierzyłabym mu. Zaśmiałabym mu się w twarz i wzdrygnęła na samą myśl. Ale teraz, po tym jak miałam szansę lepiej go poznać - nie pragnęłam niczego więcej tylko pozostać tak na zawsze. 

Ale w Wickendale nie istniało coś takiego jak prywatność, drewniane drzwi do pomieszczenia zaskrzypiały, a my gwałtownie od siebie odskoczyliśmy. Od razu poczułam brak ciepła Harrego, kiedy Lori przeszła przez próg, zbyt czymś zajęta, aby mieć jakiekolwiek podejrzenia co do wydarzeń, które przed momentem miały miejsce.

- No więc twoje rozcięcie jest wyczyszczone i nie jest zbyt głębokie, więc nie potrzeba szwów. Możesz już iść - oznajmiłam.

Lori przeszła koło nas bez słowa, zabierając ze swojego biurka różnorodne papiery, zanim podeszła do łóżka, na którym leżała Molly.

- Dziękuję - zabrzmiał głęboki głos Harry'ego, kiedy jego wiśniowe usta ułożyły się w mały uśmieszek. Patrzyłam jak zakładał swój uniform z powrotem na szerokie ramiona. Jego łobuzerskie spojrzenie nie schodziło ze mnie ani na moment, kiedy jego palce zwinnie zapinały niebieski materiał.

Oczy Lori przeniosły się na naszą dwójkę, widząc uśmiech Harry'ego, który w końcu odwzajemniłam. Po tym jak jej brwi złączyły się w zastanowieniu, a jej uwaga z Molly przeniosła się na nas ostrożnie, jakby nie chciała byśmy zauważyli, mogłam wnioskować, że wiedziała, że coś było nie tak. Może to było bardziej oczywiste, niż mi się wydawało, bo Lori na pewno coś wiedziała. Rozmiar jej wiedzy pozostawał jednak zagadką, ale z pewnością zdawała sobie sprawę z tego, że moja relacja z Harrym nie była czysto zawodowa. Nie wiedziałam czy powinnam przejmować się Lori, więc po prostu  zignorowałam potencjalny problem. Nie chciałam też przyciągać do siebie więcej uwagi niż to było konieczne.

- Do zobaczenia, Rose - powiedział Harry, kiedy wychodził przez drzwi.

- Pa, Harry -odpowiedziałam patrząc jak opuszcza pomieszczenie.

Zdawało się jakby nasza poprzednia rozmowa wytworzyła między nami jakąś więź, jak lina która łączyła nas mentalnie. Jak silna była ta lina, nie byłam pewna. Ale teraz wiedziałam o nim więcej niż ktokolwiek inny. I rozwiązanie mrocznej zagadki Harry'ego dało mi pewien wewnętrzny spokój; wiedząc, że moje największe zmartwienie mogło odejść w zapomnienie. Jednakże w parze z tym spokojem szedł horror, ponieważ już wiedziałam, że nie zabił tych kobiet.

I teraz nie było niczego, co powstrzymywałoby mnie przez zakochaniem się w nim.

                                                                                                        

asjdnhfajdkvbckdasjv nie wiem jak wy, ale ja kocham ten rozdział!! Jeden z trzech moich ulubionych! Uwierzycie, że autorka pisała, że jej nie wyszedł i bardzo za to przepraszała?!

I zapraszam na naszego aska jeśli macie jakiekolwiek pytania:3 Kocham was ~Magda

PS Posracie się normalnie przy następnym!

asdfghjjhgfd adfhrewfnj yayayay!!!! nie mogę się doczekać, aż dowiecie się jeszcze więcej i zobaczę waszą reakcję hahahaaaa ♥ POZA TYM BARDZO DZIĘKUJEMY ZA 400 OBSERWUJĄCYCH ILY ~natalia :)x