Rozdział 12

Eyes on fire - Blue Foundation

HARRY'S POV

Nie mogłem w to uwierzyć. Za kogo on się w ogóle uważał? Tylko dlatego, że był strażnikiem nie znaczyło, że mógł tak do mnie mówić. I zachowywać się jakby Rose była jego własnością, jakby mógł mi mówić, co mogę i czego nie mogę robić jeśli o nią chodzi. To było wkurwiające. To, że byli na jednej randce, jeszcze nie znaczyło, że ona do niego należała. Ale nie tylko to, co powiedział mnie wkurzyło. Wkurzył mnie fakt, że udawał niewiniątko, podczas gdy tak naprawdę był po prostu tchórzem. Udało mu się nabrać Rose, ale ja wiedziałem swoje. I wiedziałem też, że moje podejrzenia nie były jeszcze wystarczającym dowodem, tak jakbym sobie tego życzył, jednak coś z całą pewnością było nie tak.

Nawet jeśli nikogo nie zabił, to na pewno coś knuł. Byłem tego pewien. Za to moja pewność, że to on był mordercą powoli słabła. Rose miała rację - nie miałem żadnego dowodu jego winy. Po prostu go nienawidziłem. James był tylko jedną z wielu możliwości. To mógł być pracownik z innego piętra. To mógł być ktoś kogo kompletnie przeoczamy.

Ale James ciągle mnie wkurzał, czy był mordercą, czy nie.

Był tylko jednym z wielu powodów, dla których nienawidziłem tego miejsca. Musiałem się wydostać z Wickendale, tego byłem absolutnie pewien. Nie mogłem zostać tu do końca życia. W końcu znajdę jakieś wyjście. Na pewno. Ale jak na razie będę musiał jakoś wytrzymać. Będę musiał znieść horrory zamknięte w tym budynku: ochroniarzy, gówniane jedzenie, bród, denerwujących terapeutów. I kto wie, może będę musiał przejść terapię elektrowstrząsową albo chłostę czy coś. Znaczy już mnie raz wsadzili do izolatki, więc...

Ale dopóki nie znajdę jakiegoś wyjścia, musiałem pozostać tym kim byłem. Musiałem pozostać człowiekiem, którym byłem kiedy tu przyjechałem, człowiekiem, który obdziera ze skóry kobiety; w przeciwnym wypadku z pewnością bym się załamał. Musiałem pozostać najbardziej niebezpiecznym pacjentem w tej instytucji.

Wickendale było piekłem, a ja musiałem być diabłem.

JAMES' POV

Wracałem do kafeterii z sercem dudniącym w piersi jak młot. Nie mogłem uwierzyć, że poddałem się sile Harry'ego. Nikt nie może powiedzieć, że Harry go nie przeraża, ale myślałem, że sam sobie z nim poradzę. On był cholernie silny i miał w sobie gniew, który mogłeś niemal poczuć jak z niego wypływał niebezpiecznymi falami.

Ale to co powiedziałem było trochę niestosowne i mogłem sobie wyobrazić, dlaczego Harry tak bardzo mnie nienawidził. Po prostu martwiłem się o Rose i chciałem, żeby trzymał się od niej z daleka. On był niebezpieczny i nie chciałem, żeby stało jej się coś złego. Może myśleć, że Rose jest naiwna ufając mi, ale on przecież nie słyszał naszych rozmów. Nie było go z nami, jak wracaliśmy razem do domu, kiedy co chwilę słychać było jej piękny śmiech. Nie było go, jak poszliśmy razem na kolację i dzieliliśmy się naszymi wstydliwymi randkowymi historiami śmiejąc się jak idioci.

I nie chciałem, żeby się w to mieszał, a szczególnie w negatywny sposób. Ale nie mogłem nic na to poradzić, że rozmawiają, to był wybór Rose, nie mój. Więc jak na razie będę po prostu musiał nie spuszczać go z oczu i pilnować, żeby nie zrobił niczego, co mogłoby ją w jakikolwiek sposób zranić. Albo kogokolwiek innego.

Ale nawet jeśliby wymknął się spod kontroli, mam złe przeczucie, że nie dałbym rady go zatrzymać.

ROSE'S POV 

Weszłam przez bramę Wickendale następnego ranka z jednym celem - dostać dzień wolny. Pracowałam 12 godzin dziennie 5 dni w tygodniu, bo oszczędzałam na samochód i lepsze mieszkanie i miałam już dość. Wiem, że miałam weekendy, ale te wydawały się zbyt krótkie i mijały w mgnieniu oka. Ledwie starczały, aby odetchnąć od tej szalonej instytucji i jeden dzień wolny byłby nie lada orzeźwieniem.

Ale na samą myśl o rozmowie z panią Hellman denerwowałam się. Po tym jak skłamała na temat Cynthii, bałam się w ogóle z nią zobaczyć. Nie była dobrą osobą, doskonale to wiedziałam. Z jakiegoś powodu miała sekrety nawet przed pracownikami, co nie było dobrym znakiem. Jedyną osobą, która mogła wiedzieć co ona tak desperacko próbowała ukryć był Thomas. 

Ale naprawdę chciałam mieć dzień wolny i proszenie o niego nie wyrządziłoby dużej szkody. Więc podeszłam do jej gabinetu wcześniej, jakieś 10 minut przed rozpoczęciem mojej zmiany. Otworzyłam drzwi, a moim oczom ukazała się pani Hellman siedząca za swoim biurkiem i rozmawiająca przez telefon.

- Nie, nie chcę tu żadnych reporterów. Możesz jej powiedzieć, żeby sobie znalazła inną instytucję, ponieważ nie mam zamiaru wpuścić jej do Wickendale i to jest moje ostateczne słowo.

Osoba po drugiej stronie linii coś powiedziała, ale nie mogłam dosłyszeć co.

- Świetnie, cieszę się, że doszłyśmy do porozumienia. Do widzenia - powiedziała pani Hellman zanim się rozłączyła. Jej oczy powróciły do dokumentu, który leżał przed nią na biurku nie zwracając kompletnie uwagi na moją obecność.

Weszłam do gabinetu i wtedy, zaalarmowana dźwiękiem moich kroków, popatrzyła na mnie znad swoich papierów.

- Mogę ci jakoś pomóc, Rose? - zapytała.

- Tak - skinęłam - Zastanawiałam się czy może mogłabym dostać dzień wolny. Ostatnio bardzo dużo pracowałam i miałam nadzieję, że mogłabym dostać jeden w przyszłym tygodniu.

Jej oczy powróciły do dokumentów. Wydawała się wręcz znudzona rozmową. Był to wyraz twarzy całkowicie przeciwny do tego, kiedy Harry na ciebie patrzył skupiając się wyłącznie na tobie, jakby twoje słowa były najważniejsze na świecie. Jego jadeitowe oczy zawsze były uważne i skupione.

- Z jakiej to okazji? - w końcu spytała obojętnym tonem.

Starałam się wymyśleć jakąś wymówkę, przeszukując mój umysł w poszukiwaniu sensownego powodu. Aż nagle zdałam sobie sprawę, że rzeczywiście w przyszłym tygodniu miało miejsce dość ważne wydarzenie. W przyszłym tygodniu były moje urodziny, prawie całkiem o nich zapomniałam.

- Kończę 21 lat.

- Naprawdę?

Skinęłam.

- Wszystkiego najlepszego - powiedziała uprzejmie. Na jej ustach nie uformował się nawet najmniejszy uśmiech. Podziękowałam w odpowiedzi i dałam jej chwilę na przemyślenie - Sama nie wiem, Rose - powiedziała w końcu - Pozwoliłam ostatnio zbyt dużej ilości osób na zrobienie sobie wakacji i nie jestem pewna czy stać nas na to, żeby ktoś jeszcze brał urlop. Ciągle przysyłają nam nowych pacjentów i będziemy potrzebować twojej dodatkowej pomocy - oznajmiła - W dodatku James wziął sobie wolne na cały tydzień na początku sierpnia i...

- Dlaczego James wziął sobie tydzień wolnego? - zapytałam, zanim mogłam się powstrzymać.

- Miał w planach jakąś wielką wyprawę urodzinową, pojechał z przyjaciółmi do Ameryki czy coś w tym stylu - powiedziała - Ale dał mi znać miesiąc wcześniej, a nie tydzień - mówiąc to, pomimo tego, że siedziała na krześle, miałam wrażenie, że patrzy na mnie z góry. Sierpień był prawie dwa miesiące temu, mniej więcej wtedy Harry przybył do instytucji. Uspokoiłam się nieco, po tym jak przestraszyłam się, że urodziny Jamesa mogły być niedawno, a ja o nich zapomniałam. To było zanim tak dobrze się poznaliśmy, więc nie czułam się winna, że o nich nie wiedziałam.

Ale coś jeszcze stało się na początku sierpnia. Czułam, że było to coś ważnego, ale nie mogłam sobie przypomnieć co.

Więc odsunęłam od siebie tę myśl, koncentrując swoją uwagę znowu na swojej szefowej. 

- Nie ma problemu. Przepraszam, że pani przeszkodziłam - powiedziałam, zanim odwróciłam się, aby wyjść z jej gabinetu. Nie odezwała się już słowem i trochę mnie to wkurzyło. Serio nie mogła mi dać dnia wolnego w moje urodziny? Serio?

Ale w sumie to i tak nie miało znaczenia. Miałam większe zmartwienia. A wkurzanie się i tak nic by nie wskórało. Więc zamiast tam wrócić i zażądać przerwy od tego szaleństwa, czyli dokładnie tego co chciałam zrobić, poszłam do gabinetu Lori, żeby zacząć dzień.

Powitała mnie uśmiechem i pogawędziłyśmy sobie chwilę, zanim moja zmiana oficjalnie się zaczęła. Lori zawsze była taka miła i byłam wdzięczna za każdy dzień, w którym miałam szansę pracować z kimś takim jak ona, a nie jako na przykład asystentka pani Hellman.

Przynosiłam przybory i pomagałam w naprawianiu ludziom złamanych kości, czyli to co zawsze. Zegar tykał, a ja odliczałam sekundy do mojej przerwy od bandażowania samookaleczających się pacjentów i rozdawania tabletek na ból głowy.

A dla mnie przerwa oznaczała zobaczenie się z Harrym. Teoretycznie to nie była przerwa, moja prawdziwa przerwa na lunch była po tej jego, ale dla mnie zawsze była to ucieczka od codziennych nudnych obowiązków. Tak bardzo różnił się od ludzi, których do tej pory poznałam. Sama jego obecność była tak elektryzująca, że przy nim ożywałam. Czyniło go to niemożliwym do opisania, a jednocześnie nie do zapomnienia. Czy zabił ludzi czy nie, to nie zmieniało faktu, że mógł kogokolwiek tak opleść sobie wokół palca, aby zwabić go w swoją ciemność i wiedziałam, że byłam jedną z tych osób. Przecież nie mogłam przestać o nim myśleć nawet teraz, kiedy powinnam być skupiona na pracy.

Ale nie musiałam już dłużej pracować, bo zostałam odesłana do kafeterii. Wreszcie.

Szłam korytarzami, aż w końcu weszłam przez drzwi do dużego pomieszczenia. Moje oczy natychmiast znalazły nasz stolik, ale zanim mogłam wejść głębiej, poczułam lekki ucisk dłoni na moim ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam Jamesa stojącego za mną z małym uśmiechem na ustach.

- Cześć.

- Hej - przywitałam go.

- Um...ja tylko się zastanawiałem...to znaczy, świetnie się ostatnio bawiłem, więc uh, chciałem wiedzieć czy może nie zechciałabyś gdzieś ze mną wyjść jeszcze raz? - zapytał.

Byłam nieco zaskoczona jego pytaniem, chociaż nie wiedziałam dlaczego. Zgaduję, że z jakiegoś powodu nie spodziewałam się, że mnie znowu gdzieś zaprosi.

- Gdzie byśmy poszli?? - zastanowiłam się.

- Może na festyn w sobotę - powiedział, ale jego sugestia zabrzmiała bardziej jak pytanie.

Bałam się od razu powiedzieć "tak", kiedy głos Harry'ego zabrzmiał w mojej głowie ostrzegając mnie, abym była ostrożna. Nawet pomimo tego, że wątpiłam w to, że James mógłby skrzywdzić choćby muchę, lepiej było dmuchać na zimne, niż dać się zabić. Nie chciałam skończyć jako jedno z tych ciał...

Ciała! To właśnie kojarzyło mi się z początkiem sierpnia. Dopiero teraz zaskoczyło, przypomniałam sobie Kelsey mówiącą mi o nich. Powiedziała, że ofiary, których ciała znaleziono w piwnicy były zabite na początku sierpnia. Jakiś sądowy naukowiec przyszedł i je zbadał, dochodząc do wniosku, że zgon miał miejsce około trzeciego sierpnia. James nie mógł być mordercą skoro nie było go w mieście przez cały tydzień. Odetchnęłam z ulgą, a myśl o pójściu z nim na festyn stała się dużo bardziej kusząca.

- Oczywiście, że pójdę - uśmiechnęłam się.

- Super - również się uśmiechnął.

- Super - odpowiedziałam, ciesząc się, że nie będę się już musiała martwić o Jamesa. Może jeśli powiem Harry'emu, przestanie się cały czas zachowywać jakby chciał go zabić. A jeżeli mowa o Harrym, gdzie on się podziewał?

Odwróciłam głowę i niemal podskoczyłam zaskoczona obecnością Harry'ego. Stał zaledwie parę kroków ode mnie, jakby dopiero co wszedł.

Ale patrząc na niego teraz, jego pięść zaciśnięta, czoło zmarszczone w gniewie, mogłam powiedzieć, że słyszał całą naszą rozmowę. I nie był zadowolony.

                                                                                            

DZIĘKUJEMY  ZA PONAD 100 TYSIĘCY WEJŚĆ I AŻ 250 OBSERWATORÓW!!!!!!

Jesteście po prostu niesamowici, aż brak mi słów, żeby wyrazić jak jesteśmy wam wdzięczne i jak bardzo was kochamy i jak bardzo się cieszymy, że spodobała wam się nasza praca oraz to opowiadanie.

To jest taki prezent specjalnie z okazji 100tys, wejść, wiemy, że mieszamy i że rozdziały powinny pojawiać się w poniedziałki i od tej pory już raczej tak będzie.

Jak wam się podobało POV Jamesa?? Dalej uważacie, że jest mordercą?? Komentujcie, piszcie w tagu, bo uwielbiam czytać to co piszecie!! ~Magda

ASDFGHYJUHGFSDFGHJKLFGHJKJDFGHJKLDFGHJKSDFGHKRFDTYJK45YUIKJUYUTYRTSEDCVPOOIIUJYHGFCV BNM,OIUYTRSDXVB NOIUJHYGFD ~natalia :)x