Rozdział 14

Sweater Weather - The Neighbourhood

Coś złowrogiego wisiało w październikowym powietrzu, a temperatura spadała coraz bardziej. Jeszcze niecałe pół godziny temu leżałam zwinięta w kulkę pod kołdrą czytając, teraz tak bardzo marzyłam, by pod nią wrócić. Ale już obiecałam Jamesowie, że pójdę z nim na ten festyn i musiałam się zacząć szykować.

Był to Halloweenowy festyn, który organizowano co roku o tej porze. Zawsze był tam konkurs na najlepsze przebranie, wykrawanie dyni, przejażdżki, nawiedzone lasy i takie tam. Na ogół podobały mi się tego typu festyny, szczególnie, że październik był moim ulubionym miesiącem. Poza tym moje urodziny, Halloween, kolorowe liście na drzewach, idealna pogoda na noszenie swetra razem z zapachem wieczornych ognisk czyniło tą porę cudowną.

Ale tegoroczne Halloween wydawało się zdecydowanie mniej ważne przy tym wszystkim, co miałam na głowie. Moje życie wydawało się straszniejsze niż jakakolwiek nawiedzona chatka. Ale przydałoby mi się trochę rozerwać, więc stwierdziłam, że dam temu szansę. Może być fajnie.

Starałam się myśleć o wszystkich pozytywach, jakie może przynieść ze sobą ten wieczór mając nadzieję na wykrzesanie z siebie odrobiny zadowolenia. Ale moja głowa była pełna, znowu, od zupełnie innych myśli. Myśli o Harrym.

Z każdą minutą spędzoną w jego towarzystwie wydawałam się coraz bardziej w nim zatracać. Na samą myśl o jego reakcji na tą tabliczkę czekolady, którą mu dałam, jego nieziemskim uśmiechu i zaraźliwym śmiechu robiło mi się cieplej na sercu. Oplótł mnie wokół siebie i wydawało się, że nie jestem w stanie uwolnić się z jego uścisku. Wiedziałam, co Harry ze mną robił i czułam, że on też to wiedział. Może przez przypadek, a może celowo. Ale coś się za tym kryło.

Pragnęłam go i to było jasne od samego początku. Przy jego idealnych wielkich dłoniach, pełnych wargach i boskiej sylwetce, nie mówiąc już o jego ochrypłym seksownym głosie, to było wręcz niemożliwe nie pragnąć go. Zwłaszcza z jego perwersyjnymi komentarzami, które rozgrzewały moje policzki za każdym razem.

Ale to nie wszystko. Był inteligenty, może nawet inteligentniejszy niż ochroniarze czy pielęgniarki. Nigdy nie był zbity z tropu czy zaskoczony, zawsze wiedział więcej niż powinien. Był też pewny siebie, w taki sposób, że wymagało to zawsze uwagi i posłuszności od innych, ale nie był przy tym zarozumiały i arogancki.

Ale po przeciwnej stronie do tej pozornie ciemnej, w jego dołeczkach kiedy się uśmiechał krył się pewien urok, który powodował coś więcej niż tylko fantazje erotyczne. Bywał tak cudownie urzekający, że z każdą chwilą lubiłam go coraz bardziej.

Ale pewna myśl wracała ciągle do mnie i kuła jak cierń. Zrobił coś Jamesowi, przez co James bał się go bardziej niż wcześniej. Chociaż miałam szczęście dostrzec jego jaśniejszą stronę, ciągle pozostawała w nim ta druga, która wydawała się dominować. Strona, z której emitowała ciemność, złowrogość sprawiając, że ludzie się go bali. To była ta strona i ta jego inteligencja, które sprawiały, że byłam skłonna uwierzyć, że był zdolny do morderstwa. I nie tylko za morderstwo był zesłany do tej instytucji, ale za morderstwo niewinnych kobiet, które obdarł ze skóry, a potem zamknął w piwnicy Wickendale.

Skoro to nie James, kto inny mógł to być? Thomas? Brian? Może nawet Kelsey? Lori?

Żadne z tych opcji nie wydawały się prawdopodobne, ale wszystko mogło być możliwe w tej sytuacji. Harry miał w sobie coś co przyciągało kłopoty i został już uznany za winnego przez sędziego i sąd. Ale jednak, znowu coś tu zgrzytało. Nie wiedziałam co, ale coś zgrzytało. Bo jeżeli naprawdę uwierzyłam, że Harry był winny, czemu ciągle przy nim byłam? Czemu tak chętnie siedziałam z nim codziennie przez prawie dwie godziny, skoro myślałam, że jest zimnokrwistym zabójcą? Jeżeli bym wierzyła, że obdarł ze skóry trzy kobiety, nie grałabym z nim w gry planszowe i karty, które zwykle i tak odchodziły w zapomnienie przy naszych rozmowach. A widziałam, jak na mnie patrzyli ochroniarze. Krzywili się na moją wyraźną sympatię do Harry'ego. Wiedzieli, że to złe śmiać się i obcować z taką osobą jak on. Ale bez względu na wszystko ciągle wracałam. Bo coś mnie do niego ciągnęło.

Zanim zdążyłam rozszyfrować, co to dokładnie było, rozległo się kilka puknięć o drewniane drzwi do mojego mieszkania. Potrząsnęłam głową, żeby odgonić poprzednie myśli otwierając drzwi, by ujrzeć osobę, która może odciągnie mnie od tego rozmyślania.

- James! - przywitałam się, gdy zgniótł mnie w uścisku.
- Hej, Rose - odparł z szerokim, zapierającym dech w piersiach uśmiechem - Gotowa?
- No - skinęłam - Muszę tylko wziąć torebkę, wejdź jak chcesz.

Kiedy tylko wszedł do mojego nędznego mieszkania poszłam do sypialni. Upewniłam się, czy James mnie nie widzi i pobiegłam przed lustro, by jak najszybciej poprawić włosy. James zawsze przyjeżdżał tak wcześnie i nie dawał mi szansy, żeby zrobić się na bóstwo, co i tak w moim przypadku nie dawało za wiele. Ale nie wydawał się taki, którego obchodziłby wygląd ze względu na to, jak zwyczajny był. Ale i tak chciałabym wyglądać pociągająco.

Zaraz po tym, jak poprawiłam moje włosy najlepiej jak mogłam w 60 sekund, chwyciłam torbę i wróciłam do pokoju, gdzie James cierpliwie czekał na kanapie.

- Przepraszam, już jestem gotowa - powiedziałam powoli idąc w stronę drzwi, nie chcąc, żeby dłużej przyglądał się mojemu zagraconemu mieszkaniu.
- Nie ma problemu, i tak byłem wcześnie - odpowiedział, otwierając mi drzwi, a potem wyszedł za mną na zewnątrz

***



Dotarliśmy na festyn w niecałe 15 minut, znajdując miejsce parkingowe i czekając, aż James kupi bilety przez około 5 minut. James znowu dał mi swoją kurtkę, bo zauważył, jak drżę przez chłodne powietrze. Wziął mnie też za rękę i splótł nasze palce, kiedy wchodziliśmy. Pomarańczowe i fioletowe światła rzucały blask na cały rozległy teren, plącząc się między kolejkami i stolikami. Młode dziewczyny w spódniczkach* brykały z nastoletnimi chłopcami z ulizanymi do tyłu włosami śmiejąc się. Bary szybkiej obsługi i stoiska z przekąskami porozrzucane były po całym festynie.

- Więc co chcesz najpierw robić? - zapytał mnie James łagodnym głosem, gdy przechodziliśmy obok diabelskiego młyna. Przeleciałam wzrokiem po licznych atrakcjach na ten wieczór, próbując znaleźć coś dla nas. Nic nie wydawało mi się interesujące dopóki moje oczy nie spoczęły na pewnie jednej z najnudniejszych rzeczy świata.

- Może wykrawanie dyni?

James spojrzał na mnie dziwnie. Pewnie spodziewał się czegoś fajniejszego. Ale przytaknął tylko na mój wybór.

- No to wykrawanie w dyni.

Podeszliśmy do dużego stołu, przy którym stała kobieta w pomarańczowej kamizelce. Miała bladą cerę oraz jasne włosy związane w kucyka.

- Witam - przywitała się.
- Cześć - odpowiedział James, a ja posłałam jej mały uśmiech.
- Witajcie na stoisku do wykrawania dyń. Wybierzcie dynię, jaką chcecie i zacznijcie wykrawać! Mamy też książkę z wzorami, jeżeli potrzebowalibyście inspiracji. Uważajcie tylko, żeby narzędzia do wykrawania nie wyszły poza stoisko i wrzucajcie wnętrze dyni do kosza - powiedziała nam.
- Dzięki - skinął James, a kobieta poszła na drugą strony stolika, żeby posprzątać po poprzednich gościach.

Razem z Jamesem byliśmy tu teraz sami. To stoisko nie było chyba zbyt popularne.

- Co tu zrobić? - spytał mnie James.
- Nie wiem. Zrób coś prostego, jakąś buźkę. Albo nietoperza.
- Czemu? - zapytał, chyba urażony - Myślisz, że nie dałbym sobie rady z czymś trudniejszym?
- Nie wiem - powiedziałam z uśmiechem - Nie wyglądasz na artystę.
-  Rose, czy ty podważasz moje umiejętności plastyczne? Tak się składa, że jestem wyjątkowo utalentowanym wykrawaczem dyń.
- Czyżby? - prowokowałam go.
- Mm hmm. Jeszcze ci pokażę - powiedział, biorąc książkę z pomysłami i przeglądając kartki - Ah ha! - krzyknął nagle - Zrobię to.

Pokazał mi stronę z kształtem twarzy goblina skomplikowanie wyrysowaną na papierze. Wyglądała na trudną do narysowania, a co dopiero wyrzeźbienia.

- Okej, to ja też - oznajmiłam

James się cofnął, udawał nawet zszokowanego na moje słowa.

- Czy ty mi rzucasz wyzwanie?
- Może - uśmiechnęłam się.
- Dobra, no to przekonamy się kto zrobi lepszego goblina, tak? - powiedział.
- Stoi. - odparłam, a potem zabraliśmy się do pracy. Na początek wykroiliśmy dziurę na górze, ale potem na nieszczęście przyszło nam wyciągać paćkę ze środka. Nie znosiłam tego, było takie brejowate i okropne.

- To jest obrzydliwe - skomentowałam.
- Co, w sensie, że to? - zapytał James. Obróciłam się, ale zanim zdążyłam zauważyć kawałek pomarańczowej papki leciała już w moją stronę, lądując na moich ciemnych włosach.
- FU! - krzyknęłam, zdejmując z siebie kawałek dyni i rzucając nim w niego. Zaśmiał się, strzepując go z siebie, a potem wrócił do wykrawania. Ale to nie był jeszcze koniec. Bo gdy tworzyliśmy nasze straszne gobliny, popychaliśmy swoje dynie i szturchaliśmy w ręce, żeby zniszczyć nawzajem swoje dzieła. Dzięki Jamesowi się śmiałam, a mój stres znikał, gdy z nim byłam. Zwłaszcza kiedy tak się ze mną przekomarzał i chichotał bez powodu.

- Skończyłem - podsumował, cofając się o krok, żeby podziwiać swoje dzieło
- Ja też, jeszcze tylko ostatni kawałek - powiedziałam, gdy przejeżdżałam po ostatniej linii.
- Dobra, koniec. Pokażmy je sobie na trzy czter. - zaproponowałam.
- Okej, gotowa? - spytał, a na jego ustach uformował się uroczy uśmiech.

Przytaknęłam, a potem zaczęliśmy razem odliczać.

- Trzy... Czte... try! - odwróciliśmy razem ciężkie owoce, nie mogąc doczekać się swoich prac. Spojrzałam na jego dynię, potem na niego i w tym samym czasie wybuchnęliśmy śmiechem.

Obie dynie były beznadziejnie, wyglądały jakby ktoś przypadkowo po nich przejechał, a to, co mogło być uśmiechem równie dobrze można było postrzegać jako ucho. Żadne z nas nie miało talentu do wykrawania.

- Chyba oboje przegraliśmy - zachichotałam.
- Liczą się chęci - wzruszył ramionami. Kiedy skończyliśmy się śmiać wyrzuciliśmy swoje dynie, żeby nikt nie mógł ich oglądać. Odeszliśmy od stoiska z wykrawaniem i ponownie złapaliśmy się za ręce znowu idąc po trawie i szukając następnego zajęcia.

- Teraz ty wybierasz - powiedziałam. James przygryzał dolną wargę w koncentracji rozglądając się dookoła.
- Może diabelski młyn?

Nie przepadałam za wysokościami, ale James był dzisiaj taki miły i zapłacił za mój bilet. Postanowiłam więc zakasać rękawy i skinęłam zgadzając się.

Weszliśmy do kolejki i usiedliśmy blisko siebie tak, że nasze kolana się ze sobą stykały. Ciągle trzymaliśmy się za ręce. Kolejka ruszyła zabierając nas ze sobą w górę. Słyszeliśmy delikatny podmuch wiatru, hałas festynu cichł, a chłodne powietrze nas smagało.

- Dzięki, że dzisiaj ze mną poszłaś - powiedział James, przerywając dźwięk wiatru.
- Nie, to ja dziękuję, że mnie zaprosiłeś - odparłam - Świetnie się bawię.
- Ja też.

A potem zapadła cisza. Wiedziałam, że powinnam go teraz zapytać, chociaż bałam się odpowiedzi. Ale wzięłam głęboki wdech, wyprostowałam się i zmusiłam do zadania pytania.

- James, czy Harry cię kiedykolwiek skrzywdził? Znaczy, czy coś ci zrobił albo groził? Czy coś w tym stylu?

James na początku nie odpowiadał, myśląc chwilę nad odpowiedzią.

- Cóż, bardzo jasno się wyraził, że chce, żebym się trzymał od ciebie z daleka. Ale na pewno nie będę tego robił - uśmiechnął się. Wypuściłam powietrze, a kamień spadł mi z serca, że James nie miał nic przeciwko rozmawianiu na ten temat. To znaczyło, że do niczego poważnego między nimi nie doszło, prawda? A jeżeli Harry zrobiłby coś Jamesowi, powiedziałby mi, co nie?
- Harry bywa trochę straszny.
- Ta - zaśmiał się - trochę tak. Ale nie będę się przez niego trzymał od ciebie z daleka. Za bardzo cię lubię.

Uśmiechnęłam się delikatnie na jego słowa, a moje serce przyśpieszyło.

- Dzięki - powiedziałam - Też nie jesteś najgorszy.

James szturchnął mnie, a ja go popchnęłam figlarnie, nie mogąc powstrzymać głupiego uśmiechu.

- Ale serio, dzięki, że mnie dzisiaj zaprosiłeś - powiedziałam.
- Nie ma sprawy - odparł - Fajnie jest.

Przytaknęłam w odpowiedzi. Odwróciłam głowę i zdałam sobie sprawę, że jesteśmy teraz na szczycie kolejki, nie aż tak wysoko, jak mi się wydawało. Noc była oświetlona światłami festynu.

- I dlatego kocham październik. Pogoda jest idealna i drzewa wyglądają ślicznie.
- Wiem - odpowiedział James zgadzając się ze mną.
- No bo popatrz tylko na ten krajobraz - ciągnęłam - Jest zdecydowanie piękny.
- Ty jesteś piękna - powiedział, prawie szeptem. Nie byłam pewna, czy chciał to powiedzieć na głos, ale powiedział. A gdy się odwróciłam w jego stronę, delikatny rumieniec być widoczny na jego policzkach, pomimo ciemności. Poczułam ogromną potrzebę pocałowania go. Więc to zrobiłam.

Ale nie wiem czemu, kiedy nasze usta się zetknęły wyobraziłam sobie twarz Harry'ego.
                                                         
*(poodle skirts, noszone w latach 50.)
____________________________
TAK WIEM WIEM, ŻE NIENAWIDZICIE TEGO ROZDZIAŁU, JAMESA ANI NICZEGO W TYM STYLU I ŻE DLA WAS JEST ZA MAŁO HARRY'EGO HAHA. ale pomyślcie o tym, że tak ma być! to musi wywoływać w was jak najwięcej emocji, najwięcej skrajnych. a co jest skrajniejsze od nienawiści i miłości? może to nie na taką skalę dotyczy fanficów, ale widzę, jak piszecie jacy jesteście wkurzeni i jak bardzo się cieszyliście z rarry moments. każdy to przeżywa i to jest dobre. teoretycznie magda miała tłumaczyć ten rozdział, ale uznała, że nie wyrobi psychicznie i tak oto jestem tu ja hahaaaa. wszyscy wiedzą, że jestem dziwna, bo james nie sprawiał mi żadnych problemów. zawsze myślałam, że to byłoby za proste - ten z pozoru grzeczny to potwór, a ten niby zły to ten aniołek lol. mam ochotę wam napisać wypracowanie, ale nikt nie czyta notek to się nie będę produkować i zanudzać hahaaaaa.

DO RZECZY ((ODTĄD TO JUŻ MOGLIBYŚCIE PRZECZYTAĆ, KORONA WAM NIE SPADNIE, THANKS))

 bardzo proszę, żebyście zajrzeli do nowej zakładki z waszymi pracami. wysyłaliście nam edity i rysunki, dlatego postanowiłyśmy zebrać je w kupę i pokazać. jeżeli macie coś jeszcze to piszcie nam na twitterze z tagiem #PsychoticPL. upominajcie się, bo my chętnie je umieścimy w zakładce i myślę, że inni też chętnie popatrzą :)
 przypominam też o twitterach bohaterów, są na nich codziennie i jest niezła beka, więc macie wszystkie po prawej stronie. poza harrym oraz rose, nie zapominajcie o jamesie, kels i pani hellman, bo oni też siedzą na twitterze, a zauważyłam, że mają mniej followers :((( i jakby ktoś jeszcze nie wiedział to rozdziały w każdy poniedziałek. ~natalia :)x

I UWAGA UWAGA założyłyśmy aska specjalnie na potrzeby tłumaczenia, więc jak macie jakieś pytania to piszcie właśnie tam! Kocham was ~Magda



notka wyszła dzisiaj długa, a pewnie i tak nikt nie przeczyta for fuck's sake ;-;
co myślicie o rozdziale? #loveyoutothemoonandback ~natalia :)x