Rozdział 20

Ed Sheeran - Who You Are (Jessie J cover)

Taca z jedzeniem dla Harry'ego leżała porzucona w kącie wśród pajęczyn. Podłoga pod nią była betonowa - zimna i szara. Ściany zrobione były z ciemnej cegły, a sufit był w podobnym kolorze. Sprężynowy materac pokryty był pogniecioną białą pościelą, która w innych celach pokryta była licznymi plamami niewiadomego pochodzenia. Jedna cienka poduszka leżała u wezgłowia. I  tyle. Poduszka, pościel i uniform; to były jedyne rzeczy, które Harry Styles posiadał podczas swojego pobytu w Wickendale.

 

Wielu pacjentów na życzenie mogło otrzymać książkę lub dodatkowy koc albo nawet plakat, jeśli bardzo tego chcieli. Ale on jeszcze nie poprosił o żadną z tych rzeczy, pozostawiając swój pokój praktycznie "nagi". Zaledwie parę minut wcześniej nie byłam świadoma tego faktu, kiedy świat wirował wokół mnie, podczas gdy rozkoszowałam się pocałunkiem Harry'ego. Ale ten pocałunek został przerwany i wszystko zaczęło wsiąkać. Każdy szczegół tego budynku, każde pęknięcie i dziura w jego strukturze, każda warstwa brudu stała się widoczna. Ponieważ to nie był świat, który mogliśmy dzielić z Harrym przez kontakt naszych ust; to była instytucja dla chorych psychicznie przestępców.

Jednakże miło było na chwilę zapomnieć o wszystkich zmartwieniach i tajemniczych zdarzeniach na parę krótkich aczkolwiek cennych chwil, które tak mnie pochłonęły, że nie zauważyłam Rosemary. I nagle wszystko wróciło ze zdwojoną siłą. Co się ze mną stanie, co się stanie z Harrym, kiedy pani Hellman się dowie? Moje serce znowu zaczęło dudnić.

- Kurwa - przeklnął Harry, pierwsze słowa, które wymówił od dobrych paru minut - To był cholernie dobry pocałunek, Rose Winters.

Odwróciłam się do niego, a on się uśmiechał. Uśmiechał.

- Harry, czy ty nie zdajesz sobie sprawy w jakie właśnie wpakowaliśmy się kłopoty? - spytałam.
- Oh nie, zdaję sobie sprawę. Mamy przesrane.

Popatrzyłam na niego zdezorientowana.

- Więc czemu się uśmiechasz?
- Co? - zapytał niewinnie - To, że będziemy mieć z tego powodu nieprzyjemności nie znaczy, że nie mogę cieszyć się tym, co właśnie się stało.

 

Potrząsnęłam głową, zdumiona jego obojętnością. Znaczy, mi też się podobał pocałunek. Prawdopodobnie bardziej niż powinien. Ale nie mogłam pozwolić, aby przyćmiło to fakt, że Rosemary właśnie nas przyłapała. Widziała co robiliśmy, widziała Harry'ego leżącego na mnie. I sądząc po tym co o niej wiedziałam, napewno miała zamiar powiedzieć o tym dyrektorce. Tak jakbyśmy byli w klasie, a ona była pupilką nauczycielki. Zawsze próbowała być jak pani Hellman - rozkazywać ludziom i rozstawiać ich po kątach, tylko dlatego, że należała do najstarszych pracowników. Ale mimo wszystko nie mogłam jej winić. To nie była jej wina. Tylko moja.

Nie mogłam uwierzyć, że byłam taka głupia. NIe planowałam tego pocałunku. To przez te jego pełne usta, dźwięk jego ochrypłego głosu, gładkość jego skóry. Tylko to zaprzątało moje myśli. Nawet przez sekundę nie pomyślałam o tym, że ktoś może nas zobaczyć. Gdybym nie była tak w nim zatracona, może miałabym trochę przyzwoitości, by wyznaczyć pewną linię. Nie ważne jak bardzo mi na nim zależało, wiedziałam, że nie wolno mi było go całować. Przynajmniej nie tutaj.

Ale linie i granice przyzwoitości wyparowały pod wpływem trucizny jaką był urok Harry'ego. Teraz to co pozostało po mojej beztrosce to wisząca nad nami groźba kary. Kto to wiedział, co mogła zrobić pani Hellman albo co mogła kazać zrobić Jamesowi. Najprawdopodobniej wyciągałam zbyt pochopne wnioski, nigdy nie posunęłaby się aż tak daleko z powodu zwykłego pocałunku. Ale nigdy nie mogłeś być pewien i istniała taka możliwość i sprawiała ona, że aż się wzdrygałam. Miałam tylko nadzieję, że Harry nie wyciągnął tych samych wniosków co ja i sądząc po jego beztroskim uśmieszku - nie wyciągnął.

Jego twarz zajaśniała szerokim uśmiechem, kiedy chłonął mnie wzrokiem. I pomimo tego wszystkiego, też się uśmiechnęłam. Może miał na to wpływ nasz gorący pocałunek albo po prostu Harry. Ostatni raz popatrzyłam w jego szmaragdowe oczy zanim wszystko się miało zacząć się walić.

- Muszę iść zanim wparuje tu pani Hellman, okej? Zachowuj się jakbym tylko przyniosła ci jedzenie i wyszła. Nic się nie stało.
- Spoko – pokiwał głową. W końcu udało mi się oderwać od niego oczy i odwrócić, wyślizgując się z jego celi i zatrzaskując ją za sobą.
 

 

HARRY’S POV

 

Leżałem na moim sprężynowym materacu, patrząc na popękany sufit, kiedy wydychałem okrągłe pierścienie dymu. Minęło pół godziny odkąd Rose wyszła. Tak, wiedziałem, że pani Hellman mnie najprawdopodobniej zamorduje i tak, może ich rzeczywiście byłem szalony, ale byłem szczęśliwy. Tak jakby. Oczywiście, że zaniepokojenie, strach i złość przyćmiły to szczęście, ale i tak ciągle tam było.

Ponieważ w końcu, po długich miesiącach coś się zmieniło. A przynajmniej to właśnie sobie wmawiałem. Ale tak naprawdę to nie chodziło o samo to, że pocałowałem kogoś, ale że tym kimś była właśnie Rose. I w tym pocałunku, nie ważne jak ckliwie to brzmi, było to coś. Nie byłem nawet pewien co, ale poczułem coś, czego nie czułem przez długi czas. To nie było tylko fizyczne odczucie, ale coś głębszego.

Odwróciłem gwałtownie głowę, a obraz ust Rose zniknął sprzed moich oczu, kiedy usłyszałem jakiś dźwięk. Pomyślałem, że może to znowu była Rosemary. Ale nie, to był Brian.

 

- Idź sobie – zażądałem zirytowany, że przeszkodził mi w moich rozmyślaniach.
- Wstawaj, pani Hellman chce cię widzieć.

 

Kurwa. Natychmiast posłuchałem, siadając spanikowany i pozwalając, aby mój papieros spadł niedbale na podłogę. Mój żołądek ścisnął się w strachu, kiedy przełknąłem ślinę i wstałem. Więc Rosemary na nas doniosła, co za suka. Brian użył swojego klucza, aby otworzyć metalowe kraty, sprawiając, że bariera pomiędzy mną a resztą Wickendale zniknęła. Stanąłem na betonowej podłodze i powoli powlokłem moje nogi w głąb korytarza, którym zniknęła Rose chwilę temu. Moje wcześniejsze szczęście w końcu zaczęło powoli znikać, jakby było zastępowane przez ciężki ołów, który sprawiał, że każdy krok był coraz trudniejszy. Lecz w końcu dotarliśmy do biura pani Hellman. Wszedłem przez podwójne drzwi do przestronnego pomieszczenia, a moje tętno przyspieszyło.

Zwykle miałem w sobie pewien spokój, obojętność, która sprawiała, że niczym się nie martwiłem i byłem w stanie rozwiązać wiele spraw. Ale teraz nieznane uczucie strachu przejęło nade mną kontrolę. Dyrektorka siedziała za swoim biurkiem na tyłach pokoju, na jej twarzy widniał bezczelny wyraz rozbawienia, a obok niej stała Rosemary. Sterty papierów leżały porozrzucane po mahoniowym zdobionym w dziwne rzeźbione wzory stole. Jedna ściana zapełniona była półkami pełnymi różnych obiektów, a po drugiej stronie znajdowało się coś w stylu garderoby. I w końcu, dwa krzesła, na których leżały bordowe poduszki, stojące przodem do biurka. Wyobraziłem sobie matkę z obłąkanym synem, błagającą o pomoc i przyjęcie; wyobraziłem sobie mężczyznę ze swoją ukochaną żoną siedzących na tych krzesłach i opłakujących jej pogarszające się zdrowie psychiczne. Przez ten gabinet musiał już wiedzieć tyle problemów, tyle konfliktów rozwiązanych, kiedy zamieszani pacjenci siadali przed panią Hellman. Ale teraz tylko jedno krzesło było zajęte. Przez Rose.

 

- Usiądź, Harry – powiedziała pani Hellman. Brian stanął pod ścianą na drugim końcu pokoju razem z innym strażnikiem. Kiedy usadowiłem się na krześle, ośmieliłem się spojrzeć na Rose. Jej włosy ciągle były rozpuszczone i opadały kaskadami luźnych loków. Patrzyła w dół na swoje kolana, jej czerwone usta i jasna twarz miały wyraz nie do odczytania.

- Więc – pani Hellman chrząknęła i zaczęła mówić – Rosemary mówi mi, że się do siebie migdalicie.

Żadne z nas nie odważyło się odezwać, prawda była oczywista. I nie wyglądało na to, że pani Hellman już skończyła.

 

- Razem z paroma innymi pracownikami zauważyłam, że stworzyliście relację, która jest czymś więcej niż przystoi pracownikowi i pacjentowi. Nie wspominając, że dopiero co byłaś w celi Harry’ego, Rose, czyż nie?
- Tylko przyniosłam mu jedzenie i wyszłam – Rose odezwała się cicho – To wszystko. Nie wiem, co zobaczyła Rosemary.

Pani Hellman zlustrowała nas oboje wzrokiem w kompletnej ciszy. Jej usta były zaciśnięte w zamyśleniu.

- Nawet nie próbuj kłamać. – powiedziała – Rosemary jest bardzo zaufanym pracownikiem i zawsze jestem bardziej skłonna uwierzyć jej niż tobie. Spędzaliście ze sobą okropnie dużo czasu, odkąd Harry tutaj jest, byliście w tej samej celi tuż przed tym jak Rosemary powiedziała mi co się stało, twoje włosy są rozpuszczone, Rose, a Harry’ego są również w nieładzie.

Kurwa, jesteśmy idiotami.

- Wiecie co się teraz z wami stanie, prawda? – zastanowiła się pani Hellman – Naturalnie Rose zostanie zwolniona.

I wtedy nadszedł mój strach.

Rose nie mogła mnie zostawić, nie mogłem tutaj zostać sam. Jak będę wiedział, czy wszystko z nią w porządku; jak będę w stanie widzieć codziennie jej twarz, kiedy odejdzie? A co jeśli pani Hellman każe Jamesowi coś jej zrobić? Nie będę o tym wiedzieć, jeśli ciągle będę tu zamknięty. Rose obiecała, że mnie wyciągnie, a jak to zrobi jeśli jej tu nie będzie?

Nie mogłem pozwolić jej odejść. Musiałem zrobić wszystko, żeby ją tu zatrzymać. Musiałem wziąć na siebie całą winę. Miałem pewien pomysł i wiedziałem, że przez to wpakuję się w jeszcze większe gówno, ale to było jedyne co mogłem zrobić.

 

ROSE’S POV

Cisza panująca w pokoju była tak samo oczywista jak i napięcie. Pani Hellman właśnie przedstawiła fakt, który wiedziałam, że był nieunikniony, ale wciąż nie chciałam w to uwierzyć. Miałam odejść. Miałam stracić pracę, a wraz z nią mój przyszły samochód, moje mieszkanie, moje pieniądze. I Harry’ego. Moje oczy powędrowały ku niemu, czekając na jego reakcję. Zmarszczka pomiędzy jego brwiami powróciła, ale nie wyraz strachu i smutku. Był zamyślony. Patrzył przez chwilę na swoje dłonie, oddychając równomiernie. Niepewnie w końcu spojrzał w górę, jakby bał się tego, co miał zaraz zrobić. Ciągle mogłam widzieć szmaragd jego oczu, pomimo tego, że nie patrzył na mnie tylko na dyrektorkę.

- Pani Hellman – powiedział, jego niski głos rozległ się w cichym pomieszczeniu – Proszę nie zwalniać Rose. To nie była jej wina, tylko moja. Ja...ja ją do tego zmusiłem. Pocałowałem ją siłą, ona nie chciała zrobić nic złego.

Nie sądziłam, że w pokoju może zapanować jeszcze większa cisza. Nie było słychać nawet najmniejszego dźwięku. Albo może było, tylko ja byłam zbyt zszokowana, aby je usłyszeć. Szczęka mi opadła, kiedy patrzyłam na niego ze zgrozą. Wiedziałam, że Harry był bardzo zaangażowany, ale nie miałam pojęcia, że był tak opiekuńczy. Nie mogłam pozwolić mu ponieść całej winy, kiedy to stało się głównie przeze mnie. Nie mogłam. Ale jego oczy w końcu oderwały się od pani Hellman i spojrzały na mnie. I zauważyłam każdy szczegół. Sposób w jaki jego długie rzęsy okalały jego piękne oczy koloru zieleni lasu i ledwo dotykały jego policzków, kiedy mrugał. Te oczy zdradzały wszystko co czuł, wystarczyło tylko w nie spojrzeć. Jego mocne kości policzkowe i szczęka nadawały idealny kształt jego twarzy. Widoczne żyły znaczyły jego duże dłonie leżące na jego kolanach. Wystarczająco silne, aby roztrzaskać komuś czaszkę o ścianę, ale wystarczająco delikatne, aby rysować kółka na moich udach, kiedy się całowaliśmy. Mój wzrok powrócił na jego twarz, jego wyraz twarzy złagodniał. Przygryzał wnętrze swojej dolnej wargi, jego oczy kryły zdenerwowanie, kiedy patrzyły w moje. Wyglądał o wiele młodziej niż zwykle, jakby był małym zagubionym chłopcem, przyznającym się przed matką do zrobienia czegoś złego.

Ale nie przerwał kontaktu wzrokowego, a ja nie byłam w stanie odwrócić wzroku. Jeśli oczy mogły mieć w sobie siłę, oczy Harry’ego ją miały. Lekko poruszył głową, tak dyskretnie, że wątpiłam w to, żeby pani Hellman zauważyła. Ale ja tak. Jakby mówił mi, że wszystko jest w porządku, że on będzie w porządku. Jakby mówił: „Po prostu pozwól mi to zrobić”.

- Cóż w takim wypadku, myślę, że muszę użyć innej kary – powiedziała pani Hellman. A ja tylko siedziałam w oczekiwaniu, zastanawiając się, co do cholery ona mogłaby mu zrobić. Spojrzałam na Harry’ego ze współczuciem, ale on patrzył na panią Hellman. Patrzyła to na Harry’ego to na mnie, jakby była świadoma naszego zaniepokojenia, ważąc jego losy na naszych oczach. Jednak w końcu się odezwała.
- Przykuć go do biurka.

Ochroniarze musieli być zaznajomieni z tą procedurą, bo wiedzieli co mają robić. Brian i ten drugi mężczyzna podeszli do Harry’ego i chwycili go za ramiona. Popatrzył na nich zaniepokojony, dziecięcy strach ciągle był widoczny na jego twarzy. Rozerwali przód jego uniformu, aby spadając odkrył całe jego ciało powyżej lini bioder. Mój oddech przyspieszył, kiedy popchnęli go na przód, aby upadł na kolana. Pani Hellman wstała i wyciągnęła kajdanki, zakładając je na jego nadgarstki i łacząc je z jej biurkiem.

-  Co chce mu pani zrobić?! – spytałam, jednak nikt nie wydawał się mnie słyszeć. Wszystko działo się tak szybko, pani Hellman otwierająca szafę stojącą po drugiej stronie pokoju. Patrzyła na coś co się w niej znajdowało przez chwilę, a później sięgnęła w jej głąb. Kiedy odsunęła się od szafy trzymała w ręce długi patyk z giętkim zakończeniem. O cholera.

- Będzie go pani chłostała?! – mój głos był tym razem głośniejszy i bardziej piskliwy niż chciałam. Sekundy wcześniej siedział koło mnie na bordowych poduszkach, bezpieczny. A teraz był bezbronny i obezwładniony i zaraz miał doświadczyć jednej z najbardziej bolesnych kar.

- Nie będę go chłostać – powiedziała pani Hellman, podchodząc do mnie ze swoim batem, a pokój pogrążony był w ciszy – Ty to zrobisz.

 

Moje oczy otwarły się szeroko, a moje serce znów zaczęło bić w mojej klatce piersiowej. Miałam ochotę zwymiotować. Nie mogłam tego zrobić. Wiedziałam, że pani Hellman robiła to, żeby mnie przetestować, ale nie ważne jak bardzo oboje chcieliśmy, żebym została, nie mogłam zrobić mu takiej krzywdy.

- Zrób to, Rose. Zasłużyłem – powiedział Harry z drugiego końca pokoju. Spojrzenie pani Hellman przyprawiało mnie o ciarki. Mogłam przytakiwać zmyślonej historii Harry’ego, ale tego nie mogłam zrobić.

 

-Nie. Ja...ja nie mogę kogoś wychłostać, pani Hellman – A w szczególności nie Harry’ego.

Jej oczy pociemniały, kiedy odmówiłam wykonania jej polecenia. Prawdopodobnie nie była przyzwyczajona do ludzi odmawiających jej. Ale to nie miało znaczenia w tym momencie.

- Dobrze – powiedziała monotonnym tonem – Ochrona, wyprowadźcie ją z gabinetu.

Dwaj mężczyźni odsunęli się od Harry’ego i zanim zdążyłam zauważyć, złapali mnie za ramiona.

- Puśćcie mnie! – zażądałam.

Harry odwrócił się na tyle, ile mógł, będąc przykutym kajdankami do biurka, tylko jedna strona jego twarzy była dla mnie widoczna.

- Nie ważcie się jej kurwa dotknąć! – krzyknął, mięśnie jego ramion napięły się, kiedy próbował się uwolnić. Poprzednia cisza została zastąpiona chaosem. Harry wrzeszczał, kiedy ochroniarze mnie odciągali. Ich mocne uściski i strach przed cierpieniem Harry’ego spowodowały, że sama zaczęłam krzyczeć.
- Puście mnie! Nie róbcie krzywdy Harry’emu, to była moja wina. To ja go pocałowałam!

 

Słowa same wyślizgnęły się z moich ust w formie obłąkanych krzyków, Alle pani Hellman nie zwróciła uwagi. Harry wrzeczał, ja krzyczałam, a ochroniarze pochrząkiwali próbując sprawić bym zaczęła z nimi współpracować, kiedy wyrywałam się z ich uścisku.

Ale pani Hellman nie wydawała z siebie żadnych dźwięków. Nie zauważyłam tego w pierwszej chwili, ponieważ gdy centymetr po centymetrze byłam odciągana w stronę drzwi z gabinetu, który służył bardziej jako komnata tortur, nie spuszczałam oczu z Harry’ego. Widziałam gładkość jego nagich pleców i ramion, naprężone mięśnie pod opaloną skórą, obróconą w moją stronę głowę. Jego widok powoli znikał mi z oczu, kiedy zostałam w końcu wyprowadzona za próg i odciągnięta od drzwi. Ale ciągle mogłam go widzieć. Moje spojrzenie tkwiło na jego plecach, tak nagich i bezbronnych. Lecz nagle cienka linia czerni przemknęła przed moimi oczami, obiekt opadł na Harry’ego z ogromną siłą. Wygiął się w łuk z bólu, a z jego gardła wydobył się krzyk. Czarną linię bata po chwili zastąpiła krew Harry’ego.

I to była ostatnia rzecz, którą zobaczyłam zanim drewniane drzwi zostały zatrzaśnięte.

_______________________________________

dzisiaj trochę smutniej :(((

ale jest trochę do omówienia z takich rzeczy technicznych, bo potrzebujemy waszej pomocy. otóż magda ma teraz nawał pracy (egzaminy  gimnazjalne) i poszukujemy zastępstwa. dokładnie nie wiemy jeszcze na ile rozdziałów, ale wstępnie na 4. ciągle będę ja, więc praca idzie na przemian, chociaż nastąpiły pewne roszady, ale to jak już będziemy wiedziały, z kim mamy rozmawiać to się dogadamy. chciałabym was uprzedzić, że to nie jest takie hop-siup, więc jeżeli ktoś z was zamierza się zgłosić to niech to będzie przemyślana decyzja, bo nie chcemy zmieniać tłumaczów i szukać zastępstwa za zastępstwo XD czasu jest dużo, bo pewnie do połowy maja. z tym, że teraz tak... chciałybyśmy, żeby był to ktoś, kto miał już do czynienia z tłumaczeniem. nie szukamy nie wiadomo jakich specjalistów, bo samym nam do nich daleko lol. więc jeżeli myślicie, że dalibyście radę nam pomóc to piszcie na twitterze do mnie @bigdirectionerr. później się dogadamy co do tego, żebyście przetłumaczyli jakiś kawałek dla sprawdzenia albo wysłali nam kawałek czegoś, co już przetłumaczyliście. bardzo na was liczymy, bo bez tego rozdziały mogłyby się opóźniać, A TEGO NIE CHCEMY, HMM? 

haha dobra. mam nadzieję, że rozdział wam się podobał, chociaż zważając na to, co się w nim stało to może niekoniecznie ;-; I DZIĘKI ZA 500 OBSERWATORÓW NA BLOGSPOCIE, WOW ♥X♥X♥ ~natalia :)x

 

Rozdział dedykuję Kasi (@PonczekAnity) - naszej najwierniejszej czytelniczce. Nie dość, że czyta każdy rozdział od samego początku to jeszcze czyta wszystkie komentarze.
Wgl to jutro mam urodziny... 16 lat...ale ja stara już jestem no. I to tak na serio, to nie prima aprilisowy żart xD ~Magda